Vísir - 30.11.1967, Qupperneq 12

I
12
VISIR . Fimmtudagur 30, nóvember 1967.
En hann mátti ekki heyra það
nefnt.
„Þótt svo mér gœfist tækifæri
til þess, mundi hún ekki vilja á
mig hlusta. 0« jafnvel þótt hún
gerði það, muruii frásögn mín ein-
ungis gera illt verra. Hún mundi
álía, að ég hagræddi staðreyndun-
um mér til afsökunar, að ég væri
ag verja sjálfan mig, mælast til
samúðar, þótt ég geti í rauninni
ekki ásakað mig, nema að sára-
litlu leyti. Ef ég stæði aftur í sömu

Eldhúsiö, sem allar
húsmœöur dreymir um
Hagkvœmni, stílfegurÖ
og vönduÖ vinna á öllu.
ðft'ððfi ö
1 1
Skipuleggjum og
gerum yður fast
verötilboö.
Leitið upplýsinga.
iri
AHð
fflo“
L.AUGAVEOI 133 «ilrr)I 117BS
sporum, geri ég varla ráð fyrir, aö
hetjuskapur minn eða snilli yröi
meiri. Því skyldi maður þá vera
að lítillækka sig til einskis? Eliza-
beth mundi hrinda mér frá sér, og
ekki að ósekju. Ég vil því heldur
að hún fyrirlíti mig, en álíti að ég
sé ag biðjast vægðar. Enn hef ég
ekki glatað öllu stolti..
Ég lét í Ijós áhyggjur af framtíð
hans.
„Mín bíöur engin framtíð",' sagði
hann. „Konan vantreystir mér. Þeg-
ar það nægir ekki lengur, treöur
hún á mér. Þá verður þú eina mann
veran, sem ber traust til mín, og
þú verður farin héðan. Elizabeth
hefur vitað „glæp“ minn alllengi,
tilraun mína til að bæta fyrir hann,
fæ ég einungis sannað meg vitnis-
burði fjögurra kórbræðra, sem
sennilega hafa látizt af hræðslu,
áður en þeir gátu tekið til viö
skorpusteikina aftur. Ég verð fund-
inn sekur og skotinn af viðvaning-
um. Samt sem áöur er það stað-
reynd, að með 'þessum „glæp“ mín-
um hef ég bjargað lífi þeirrar konu,
sem veitt hafði mér allt, sem hún
megnaði..."
„En hvað um dóttur hennar ..
varð mér að orði.
„Það veröur ekki torleystasta
vandamáliö. Hún sættir sig við það
er frá líður. Og þegar allt er skoð-
að, er þaö aðalatriðið að Elizabeth
er á lífi, ... það veit ég að hún
er. Mér veitist því alltaf sú ánægja
að deyja á undan henni. Hún á
þaö hjá mér“.
Þaö var undarlegt að heyra Stan
tala eins og reyfarahetju. Og þó
virtist honum alvara.
„Ég er dauöadæmdur. Það veit
ég. Fyrr eða síðar læsir lögreglan
í mig klónum, vegna þess aö það
er Gyðingur, sem þarna á hlut aö
máli. Gyðingar kunna ekki að fyr-
irgefa. Þeir lifa enn í lögmálsanda
Mose, og Mose var grimmlundaður
maður. Gyðingar eru traustir vinir,
en miskunnarlausir óvinir. TaKist
einhverjum að flýja hefnd þeiira
í bili, elta þeir hann uppi fyrr eða
síöar, hvaö sem þaö kostar. Ég
hlaut að svíkja Gyðingakonu,
vegna þess að ég haföi kvænzt
henni á þeim tíma, sem jafnvel
Gyðingur hefði veigrað sér við þvi.
Og ég má því hrósa happi, ef ein-
hver af guðs útvöldu þjóö á sæti
í réttinum, því fyrr tekur það af“.
Ég gat naumast brosi varizt 'þegar
Stan, sem viðurkenndi ekki að
Gyðingar væru til sem kynþáttur,
taldi þá öllum verri viðureignar,
þegar hann óttaðist örlög sín.
Hleypidómarnir láta ekki að sér
hæöa.
„Þrátt fyrir allt, er Gyöingurinn
maður fyrst og fremst", sagði ég.
„Og hver veit nema kona af þeim
kynþætti sé líka fyrst og fremst
kona. Leyfðu mér nú að sofa og
reyndu að festa blund sjálfur. Læsi
Gyðingamir í þig klónum, er ekki
að vita nema ég hafi eitthvað til
málanna að leggja .. “
15. október.
Ég varð að stilla mig um það I
gær, að gera frekari tilraun til að
hughreysta Stan. Ég hlýt aö viöur-
kenna, að sú löngun mín fór þverr-
andi að troða á því, sem eftir var
af honum. Það er furðuleg stað-
reynd, að hann er þess umkominn
að fremja hina verstu glæpi, án
þess það hríni á honum hið
minnsta. Hann sveik mig í hendur
hinum grimmustu böðlum, og hugöi
mig ekki fyrr látna en hann.flék-
aði dóttur mína, hafi hann þá ekki
gert það áður. Engu að síður grípur
mig sú löngun að ganga í forbón
fyrir hann. Ég er of veikgeðja, en
einhvem veginn verður að finna
lausn á öllu þessu öngþeiti ...
Enn einu sinni sækir þaö á mig
að hverfa á brott um tíma: og
kryfja málin til mergjar í ró og
næði. Meöan ég er undir áhrifa-
valdi hans verður mér ógerlegt að i
taka nokkra ákvörðun. 1
Heimskar erum við konur!
Fimmtándi kafli.
16. október.
í kvöld var ég ein heima. Fabi-
enne var heima hjá sér, Stan lét
ekki sjá sig. Dyrabjöllunni var
hringt. Úti fyrir stóð miöaldra
nunna, sem leitaði samskota fyrir!
dvalarheimili fallinna kvenna aö |
Sainte-Marie-Madeleine. Ég var;
ekki sérlega hrifin af erindinu, og
vildi sem minnst vð hana tala, en
þjónustufólk guðs er aðgangsmikið,
þegar það er i þeim hamnum.
Nunnan raddi sér leiö inn í setu-
stofuna, og þuldi yfir mér langan
lestur um föllnu konumar. Hún
kvaðst sjálf hafa verið í hópi hinna
föllnu um skeið, svo hún vissi hvað
hún væri aö tala um. Aðstoðar-
fulltrúi í atvinnumálaráöuneytinu,
sendiráösstarfsmaður frá Abbisln-
íu vom meðal þeirra senx skiptu
við mig. En trú mfn og metnaður
bjargaði mér. Og nú nægir mér
ekki lengur sú vegsemd, sem jörð-
in hefur að bjóða. Framtíð mín er
á himnum um alla eilffð".
Það var eitthvað í fasi og fari
þessarar konu sem snart mig.. Ég
fann allt í einu hjá mér þörf til
að gera hana að trúnaðarmanni
mínum. „Ég var einu sinni á slík
um stað“, játaði ég. „Þaö var
þung raun“.
Hún hlýddi síðan á sögu mína
af athygli og samúð. Mér fannst
ég sjálf verða sterkari fyrir það.
„Þér hlýtur að hafa verið gefið
mikið hugrekki," sagði hún. „Sem
nunna hlýt ég að fordæma þig,
sem kona skil ég þig og sem
fyrrverandi vændiskona dáist ég
að þér“.
Ég bjóst ekki við slíku, og við-
brögð hennar glöddu mig, Þetta
varð til þess að ég gekk lengra
og sagði henni ævisögu rm'na í
stórum dráttum. Mér fannst sem
svo Hfsreynd og samúðarrfk kona
hlyti að geta lagt mér ráð í þeim
vanda, sem ég vissi ekki hvettrig
ég mætti ieysa.
„Þú verður að sjálfsögöu að
fyrirgefa“, sagði hún eftir all-
langa stund. „Maður verður aHtaf
að fyrirgefa. Tilfmningalega graeð
ir maður á því, trúarlega verður
maður sterkari. Þar að auki er
fyrirgefningin einungis persónu-
legt viðhorf, og dæmir ekfci við
brögð annarra. Hún er ekki bund
in því að hann eigi ekfci að af-
plána sína refsingu. Á vissan hátt.
Hann hefur komið mjög iila fram
vjð þig. En guð hefur refsað hon
um með því að Iáta hann verða til
þess að fremja morð. Morð á
manni, sem kannski hefur látíð
eftir sig konu...“
Mér flaug f þanka að hann hefði
að minnsta kosti látið eftir sig
nokkrar vændiskonur, en sagði
ekki neitt.
„Ég býst við að það sé í
höndum hins jarðneska réttlætis
að meta afsökunaratriði þess, er
glæpinn fremur og tafca hann
þannig f sátt, að því tilskiWu að
hann hafi afplánað refsmgu sina,
að hann verði aftur gildnr méð-
limur í mannlegu samfélagi. Ef
þér er það alvara að auðsýna hon
um fyrirgéfningu þína, er ekkeit
því til fyrirstöðu, að þú skrifir
honum í fangelsið, sendir honum
smágjafir, jafnvel hehnsæfcir
hann....“
„Eða leggja blómsveig á gröf
hans,“ skaut ég inn í.
Hún lét sem hún heyrði það
ekki , „Réttvísin tekur yfirleitt
vægilega á slfktrm glæpum um
þessar mundir", sagði hún. „En
þó verðum við að viðurkenna,
að réttvfsin er ráðandi í landi okk
ar. Jafnvel þótt hún sé ekki sjá
andi nema á öðru auganu, þá er
það vilji forlaganna að þú látir

hana skera úr um þetta mál. Þú
verður aö gjalda keisaranum það
sem keisarans er. Réttvísi og rétt
læti, það eru meginstoðimar í lífi
þjóðarinnar. Fyrirgefning þín er
eins gild og ekki síður, þrátt fvrir
þaö...“
Á Banaga-flugvelli. — „Flugvélin okkar er
tilbúin, og ég hef talað við aðstoðarmann
minn í ekrunni um að vera viöbúinrí að koma
í ,,boltaleik“ með peningana.“
Síðar. — „Oh, baunir einu sinni enn!“
„Eftir tvær vikur verður önnur launasending
á ferðinni." — „Og þá skulum við borða
steik...“
„Getið þið ímyndað ykkur, favað ræningj-
arnir myndu gera ef þeir vissu hvað við
höfum meðferðis hér í vélinni nú?“ —, JCann-
ski þeir myndu hengja sig.“
HARÐVIÐAR
UTIHURÐIR
TRÉSMIÐJA
P. SKOLASONAR
NýbýÍavegi 6
Kópavogi
sími 4 01 75
Sölubörn óskust
Hafið samband við
afgreiðsluna
Hverfisgötu 55.
VlSIR
Knútur Bruun hdl.
Lögmamiiskrifstofa
Grettisgöfu 8 II. h.
Sími 24940.