Alþýðublaðið - 25.01.1967, Síða 13

SHEILA MURRAY
HANDAN KLAUSIURSINS
Leðurblakan
Spáný dönsk litkvikmynd. íburð
armesta danska kvikmyndin 1
mörg ár. Listdansaramir Jón
Valgeir og Margrét Brandsdótt
ir koma fram í myndinni.
LILY BROBERG POUL REICHHARDT GHiTANURBY
HOLGER JUUL HANSEN GRETHE MOGENSEN DARIO CAMPEOTTO
BIRGfT SA00L1N POULHACEN KARLSTTGGtR OVE SPROGBE
lnstruktiofl:Anne!ise Meineche
Sýnd kl_ 7 og 9.
Blaðaummaeli:
LeSurblakan í Bæjarbíó er kvik-
mynd sem óhætt er að mæla
með.
Mbl. Ó. Sigurðsson.
Ákaflega spennandi og hroll-
vekjandi ný mynd.
Bönnuð börnum innan 16 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
SMURSTÖ0IN
Stetfni 4 — Simi 1S.2-27
Bfllhm er smurðcr fljöft og Vtl.
Séðjum allar teguuffk af stmirolfu'
Nú svaraði hún spurning-
itnni, sem hann hafði lagt fyr
ir hana.
— Þú átt konu og ég get
ekki séð að við höfum um
meira að tala Rusell? Hún leit
sínum alvarlegu barnsaugum í
augu hans og bætti blíðlega
við: — Vertu bara rólegur,
Russell, ég geri engin læti úr
þessu. Ég vildi gjarnan biðja
þig um að aka mér heim núna.
.10. KAFLI.
— Það er ekki meira í dag,
sagði Duncan Hurst við Gilly
þegar hún var búin með æfing-
una næsta morgun og hljómsveit
in hóf að leika næsta lag. — en
ég væri feginn, ef þú vildir vera
svo góð að bíða mín fyrir útan
augnablik. Ég verð að fá að tala
við þig.
— Auðvitað geri ég það.
Hún hafði ekki sofið eftir sam
talið við Russell og dökkir baug
ar voru undir augum hennar.
Það var svo sem í lagi að
þegja yfir leyndarmálinu við
alla nema Eve Hurst — en Eve
hafði enga ástæðu til að hjálpa
henni eða vilja það. Nú rynni
brátt sú stund upp að hún gæti
ekki unnið lengur. Hún yrði
veik, — yrði að hætta og eftir
það kæmi lítið barn, sem þyrfti
að gæta og annast.
Hún gekk eirðarlaus fram og
aftur um gólfið í búningsher-
bergi sínu milli þess sem liún
lagaði til og gekk frá fyrir
kvöldið og svo heyrði hiin fóta
tak Duncans Hurst nálgast.
— Svo þú beiðst, Gilly?
spurði hann brosandi. — Það
var gott því mig langaði aðeins
til að segja þér að þú ert hálf
föl og illa út lítandi. Það hefur
líka verið svo heitt. Það er erf
itt að sofa í svona hita og mér
kom til hugar, hvort þú hefðir
ekki jafn gott af því og ég að
fara í smá ökuferð?
— Það væri indælt. Gilly
fann hvernig tárin sviðu að
baki augnalokanna meðan hún
virti fyrir sér manninn, sem
var svo líkur og þó ólíkur
Russell. Nú þegar hún þekkti
þá báða gat hún séð hvernig
veikleikinn, eigingirnin og yfir
lætið hjá Russell hvarf fyrir
styrk og blíðu hjá Duncan.
— Ég væri þakklát, sagði
hún — En heldurðu að þú
hafir tíma til þess, Duncan?
— Auðvitað hef ég það Gilly.
Ég gef strákunum frí í dag og
þeir verða undrandi en fegnir.
Hún hló. Það var svo auðvelt
að tala við Duncan, auðvelt að
vera hamingjusöm sitjandi við
hlið hans.
Fyrst ræddu þau harla fátt
saman sólin skein og vindkulur
inn litkaði kinnar Gilly. En þeg
ar bifreiðin ók niður að haf-
inu leit Duncan Hurst ó hana
og brosti til hennar og í aug
um hans gat að líta vináttu og
blíðu.
— Ertu hamingjusöm? spurði
hann.
Hamingjusöm? Enginn hafði
spurt hana þess fyrr! Hún hafði
ekki einu sinni hugsað um það!
Hún leit undrandi á Duncan
Hurst. Að hugsa sér hvað hann
gat verið líkur Russell. Þeir
voru báðir laglegir og aðlað-
andi, þeir höfðu sömu rödd,
hendur þeirra voru líkar og
þeir voru báðir herðabreiðir
og miðmjóir.
— Af hverju starðirðu svona
á mig Gilly? spurði Duncan.
—• Ég var aðeins að hugleiða
orð þín. Þú spurðir, hvort ég
væri hamingjusöm og ég er
það ....
— Og það kom þér á óvart?
Duncan Hurst var í senn hrana
legur og blíður og hann kreppti
hnefana um stýrið. — Ég vissi,
að eitthvað lá þungt á þér....
—■ En þú spurðir mig einskis?
— Nei, ég spurði ekki. Hann
leit á hana. Viltu segja mér,
livað er að Gilly?
Hún hristi höfuðið. Sjálfsagt
kæmist hann fyrr eða siðar að
því en hún gat einhvern veginn
ekki afborið þá tilhugsun. Hann
myndi þá fyrirlíta hana og Gilly
vildi ekki að hann fyrirliti sig.
Nei, hún ætlað að þegja.
— En nú ertu hamingjusöm,
sagði Duncan blíðlega. — Er
það ekki það eina sem máli
skiptir? Að þú sért hamingju-
söm og getir sungið eins og þú
sért það?
— Geri ég það ekki? spurði
Gilly undrandi.
Hann hristi höfuðið og leit á
hana.
— Nei, þess vegna vissi ég
að eitthvað er að Ég heyrði
sorgina í rödd þinni. Það er
hluti af aðdráttaafli þínu, Gilly,
bætti hann svo við brosandi —
livernig þú syngur, en stundum
þætti mér vænt um að heyra
gleði í söng til tilbreyt'ngar.
— O, Duncan.... Það kom
kökkur í háls hennar við til
hugsunina um að enginn hefði
hingað til tekið eftir eða skipt
sér af því hvort hún væri ham
ingjusöm; hvort hún syngi með
gleði eða sorg. — Nú er ég
hamingjusöm.
Duncan Hurst nam staðar og
studdi höndum sínum á stýrið
og starði fram fyrir sig. Svo
leit hann alvarlegum augum á
hana.
— Viltu giftast mér, Gilly?
spurði hann.
— Giftast þér? Hún leit hjálp
arvana á hann og þúsund hugs-
anir streymdu gegnum hug henn
ar. —• Já, en Duncan... ég. ..
mig hefur aldrei dreymt um að
giftast... þér!
— Er það ekki? spurði hann
blíðlega. — Láttu þig þá
dreyma um það núna Gilly.
Gerðu það fyrir mig.
Hún þagði, en svo titraði hún
og skalf og hún leit í gaupnir
sér. Hvað átti hún að segja?
Hvað gat hún sagt við hann?
Með einni setningu gæti hún
orðið þess valdandi að hann
hataði bróður sinn og fyrirliti
hana!
Það myndi ekki snerta
hana hvað hann hugsaði um
hana, hún skipti engu máli. En
með orðum sínum myndi hún
baka honum varánlega sorg
því hún vissi ósjálfrátt að hann
var jafn tryggur og Russell var
svikull.
— Og ég elska hann hugsaði
hún. — Ég get ekki hætt að
elska hann þó ég elski hann á
annan hátt en Russell
— Sjálfsagt þarf ég ekki að
segja þér, að ég elski þig. Gilly,
sagði Duncan og hún leit undr
andi á hann Hann rétti fram
höndina og snerti hárlokk, sem
hafði fallið niður á enni henn-
ar. — En ég veit líka að all-
ar konur vilja heyra að þær
séu elskaðar. Meira en allt sem
til er.
— Nei, ó nei, stundi Gillv og
greip fyrir andlit sér með hreyf
ingu sem sýndi þjáningu henn-
ar augljóslega.
11. KAFLI.
Gilly opnaði dyrnar og gekk
þreytulega inn en frú Hart kom
til móts við hana og brosti vin-
gjarnlega.
— Það er hér kona sem vill
tala við yður, ungfrú Anscombe,
sagði hún.
Það reyndist vera Eve Hart,
sem var komin í heimsókn og nú
spurði hún Gilly eftir að hún
hafði heilsað henni, hvað hún
hefði í hyggju að gera.
Gilly starði lengi á liana áður
en hún svaraði. - Ég hef hugsað
málið - þar sem þið Russell eruð
gift væri ekki rétt af mér - að
gera neitt. Ég mun aldrei segja
honum frá.... barninu.
Eve Hurst leit á hana. - Gilly.
sagði hún skyndilega, - það er
gott og blessað fyrir okkur Russ-
ell, en hvað ætlið þér að gera?
Gilly leit á hana og fann að á
einhvern undursamlegan máta
voru orðnar vinkomu’ - hún
og kuldalega, viðkvæma eigin-
kona Russells og Gilly fannst
hún mun eldri en hin konan og
hún svaraði brosandi:
— Ég sé um mig. Svo roðn-
aði hún og bætti við: - Ég hef
lagt fyrir alla þá peninga, sem
ég hef getað og auk þess eru tii
.... heimili . .. staðir þar sem
stúlkur eins og ég geta verið.
Seinna held ég áfram að vinna.
En hún var ekki að hugsa um
þessi orð, sem varir hennar
sögðu. Hún var að hugsa um
rólega rödd Duncan Hurst, sem
sagði:
— Gráttu ekki elsku Gilly. Þú
ert svo ung. Allt breytist þegar
árin færast yfir mann og ég vil
bíða eftir þér. Ég bjóst ekki held
ur við að þú elskaðir mig - eig-
um við ekki að láta sem ég hafi
ekki sagt neitt?
Á þeirri stundu hafði iegið við
að orðin, sem hefðu komið upp
um Russel og sært Duncan
brytust yfir varir hennar en hún
hafði haldið aftur af þeim,
— Þú þarft líka að liugsa um
Ðuncan, sagði Eve rólega.
Gilly leit snögglega á Eve Hur
st og svo undan án þess að
svara.
— Hann talaði um það í gær
kveldi. Hann kom heim til okkar
eftir dansleikinn og ég komst
ekki hjá því að heyra hvemig
hann talaði um Iþig. Hann þakk-
aði blátt áfram Russ fyrir að
hafa fengið þig til að fara frá
Skotlandi og hann sagði að þú
værir alltof góð fyrir hann. Þú
ert líka of góð fyrir danshljóm-
sveit. Við töluðum við Signor
Rosso og hann sagði að þér hefð-
uð óvenjulega góða rödd og gæt-
uð orðið óperusöngkona ef þú
lærðir meira.
— Ég verð víst að skipta um
föt, sagði Gilly og reis á fætur
en bætti svo kurteislega við:
IVBassey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENDUR
Nú er rétti tíminn til að
láta yfirfara og gera við
vélarnar fyrir vorið.
Massey Ferguson-við-
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonar
hf.
Síðumúla 17.
sími 30662.
25. janúar 1967 - ALÞÝÐUBLAÐiÐ |,3