Dagur - 11.07.1998, Blaðsíða 16

32-LAUGARDAGUR 11. JÚLÍ 19 9 8
LÍFIÐ í LANDINU
LJÓS-
BROT
flnton
Brink
myndar

Ég er kj ötæta!
Það væri auðvit-
að að bera í
bakkafullan
lækinn að fara
að skrifa um
fótbolta. Enda
ætla ég ekki að
skrifa um fót-
bolta og líldegt
þar að auki að
flestir Iækir aðr-
ir en „fótbolta-
Iækurinn" séu
nú þegar bakka-
fullir einnig,
a.m.k. hér í Eyjafirðinum. Hér
er nefnilega farið að rigna og
mér er farið að líða eins og
„heima“ hjá mér. Þar eru lækir
oft bakkafullir og auðvitað
óþarfi að bera í þá. En ég ætla
heldur ekki að skrifa um veðrið
þó svo alltaf sé hægt að skrifa
eitthvað um það, fjargviðrast yfir
því slæma og bíða óþolinmóður
eftir því góða en kvarta svo und-
an hita og stækju þegar það
kemur. Nei, ég ætla ekki að
skrifa um veðrið. Og þó ... veðr-
ið er hluti af umhverfinu og ég
er að velta umhverfinu íyrir mér
þessa dagana.
Hugsa ekki...
Ég get ekki talist í hópi þeirra
sem hafa hugsað mikið um um-
hverfismál, hvað þá framkvæmt
eitthvað markvert á þeim vett-
vangi. Tók þó upp á því nýlega
að flokka heimilissorpið og
finnst það nokkuð skemmtilegt.
Þó skyggir á að þegar maður býr
einn og ver lunganum af tíma
sínum í vinnunni, m.a. við að
skrifa pistil eins og þennan, og
nýtir þar að auki stóran hluta
hinnar stuttu heimaveru í svefn
(og fótboltagláp) - þá er heimil-
issorpið af skornum skammti.
Gleðistundirnar eru því fáar enn
sem komið er.
Umhverfismál eru, þrátt fyrir
skeytingarleysi mitt, orðin tölu-
vert stór þáttur í lífi og starfi
margra Islendinga og sífeilt fleiri
Iáta sig þau mál varða. En mis-
jafn er sauðurinn í mörgu fé.
Þegar minnst er á umhverfismál
koma þrír menn fyrst upp í hug-
ann: Magnús Skarphéðinsson,
Arni Finnsson og Hjörleifur
Guttormsson. Er ég þó ekki að
haida því fram að þeir séu mis-
jafnir sauðir enda ekki nema
þrir og geta vart talist margir.
Losun
Eitt af þeim umhverfisvanda-
málum sem brenna á mannkyn-
inu er losun eiturefna af ýmsu
tagi. Verksmiðjur spúa efnum út
í andrúmsloftið. Efnin halda
beinustu Ieið upp og gera göt á
ósonlagið. Það er vont. Ef til vill
ekki fyrir okkur en altént fyrir
börnin okkar. Eða barnabörnin.
Og það sem þú gjörir einum
minna minnstu bræðra, það
gjörir þú mér.
En nú hafa fleiri tekið til við
„Iosun“ en eiturspúandi álver og
aðrir stóriðjandi stálkassar. Al-
þýðubandalagið er byrjað að
losa. Hjörleifur og Steingrímur
og fleiri framsóknarmenn eru
farnir úr Alþýðubandalaginu. Af-
leiðingarnar gætu orðið skelfi-
legar og ekki víst að það þjóni
nokkrum tilgangi að tala um
börn og barnabörn ef svo heldur
fram sem horfir. Detti umhverf-
isverndarsinninn Hjörleifur út
af þingi er voðinn vís. Hann er
þinginu nefnilega það sama og
hátæknilegur hreinsibúnaðurinn
er stóriðjunni.
Nú hefur Hjörleifur verið „los-
aður“ úr bandalági hinnar bar-
áttuglöðu alþýðu til þess að hin-
ir sem eftir standa eigi greiðari
leið inn í hið hreina andrúmsloft
Evrópuflokksins ... afsakið, Al-
þýðuflokksins.
Það er svo gott...
Ekki veit ég hvort Hjörleifur
borðar kjöt en hitt veit ég að það
geri ég sjálfur. Annað þykir mér
og líldegt, að Magnús Skarphéð-
insson borði ekki kjöt, jafnvel
Arni Finnson ekki heldur. Veit
þó ei fyrir víst. Kjöt ku vfst ekki
vera gott fyrir meltinguna og svo
þurfum við'víst ekki að borða
kjöt. Semsagt: hvort tveggja
óhollt og óþarft.
Einhverju sinni sagði kennari
minn mér sögu sem annar hafði
sagt honum, þó ekki ég. Sagan
átti að vera röksemdafærsla eða
dæmisaga gegn kjötáti. Inntakið
var eitthvað á þá Ieið að maður
átti leið yfir Hellisheiðina (eða
hvaða heiði svo sem vera má).
Sér hann þá mann skammt frá
veginum þar sem hann hefur
tjóðraða skepnu og slær hana í
sífellu. Sá sem átti leið þar
framhjá stöðvaði bifreiðina og
gaf sig á tal við manninn. Spurði
hveiju þetta sætti, af hveiju
hann væri að misþyrma dýrinu.
„Vegna þess að mér þykir það
svo gott,“ var svarið.
Þetta eru ágætis rök gegn
kjötáti. Eg er hinsvegar ekki
mikið fyrir að haga mínu dag-
lega lífi eftir rökfastri umhverfis-
verndarhugsun og þess vegna
held ég áfram að borða kjöt ...
mér þykir það svo gott. Eg er
nefnilega maður og læt yfirleitt
eftir mér að gera það sem mér
þykir gott. Hitt sjónarmiðið á þó
samúð mína alla. Þeir sem ekki
vilja borða kjöt þurfa ekkert að
gera það. Það er mér og mínum
að meinalausu.
En svo eru aðrir sem ef til vill
borða kjöt, ef til vill ekki, en
standa fastar á því en fótunum
að við megum ekki drepa hvali
vegna þess hve greindir þeir eru
og það hefur mér ávallt fundist
heimskulegt. Við getum eins
hætt að senda þau börn í skóla
sem ekki ná meðalgreind ... og
borðað bara heimsku dýrin!
Orðhengill
Haraldur
Ingólfsson
skrifar