Dagblaðið Vísir - DV - 05.06.1982, Blaðsíða 8

8
DAGBLAÐIÐ & VlSIR. LAUGARDAGUR 5. JUNI1982.
hjálst, áhái daghlað
Útgáfufólag: Frjóls fjölmifllun hf.
Stjórnarformaflur og útgáfustjóri: Sveinn R. EyjóKsson.
Framkvœmdastjóri og útgáfustjóri: Hörflur Einarsson.
Ritstjórar: Jónas Kristjánsson og Eilert B. Schram.
Aflstoflarritstjóri: Haukur Helgason.
Fróttastjóri: Sœmundur Guflvinsson.
Auglýsingastjórar: Páll Stefánsson og Ingólfur P. Steinsson.
Ritstjórn: Síðumúla 12—14. Auglýsingar: Síðumúla 8. Afgreiðsla, áskriftir, smáauglýsingar, skrifstofa:
Þverholti 11. Sími 27022.
Sími ritstjórnar 86611.
Setning, umbrot, mynda- og plötugerfl: Hilmir hf., Síðumúla 12.
Prentun: Árvakur hf., Skeifunni 10. .
Áskriftarverfl á mánufli 120 kr. Verfl i lausasölu 9 kr. Helgarblafl 11 kr.
Einn prentaður fjölmiðill
Enginn f jölmiöill komst með tærnar, þar sem Dagblað-
ið & Vísir hafði hælana í upplýsingaþjónustu fyrir
byggðakosningarnar nýafstöðnu. Þetta blað eitt hafði
blaðamenn á þönum um landið þvert og endilangt til að
ná öllum sjónarmiðum.
Árangurinn varð sá, að Daglaðið & Vísir gat birt viðtöl
við fulltrúa allra flokka og lista í öllum þeim 53 kjördæm-
um, þar sem framboð komu fram, og auk þess birt viðtöl
við óbreytta kjósendur á öllum þessum stöðum.
Auk þessa hlaut Reykjavík sérstaka umfjöllun í
kjallaragreinum, sem frambjóðendur allra flokka höfðu
jafnan aðgang að og notfærðu sér í ríkum mæli. Þannig
komust á framfæri í Dagblaðinu & Vísi einum fjölmiðla
öll sjónarmið um land allt.
I þessum viötölum kom greinilega fram, að engar tvær
byggöir eru eins. Hver byggð hafði sín sérstöku verkefni
og vandamál og sínar sérstöku hugmyndir að lausnum af
hálfu frambjóðenda. Allt þetta litróf birtist í Dagblaðinu
&Vísi einu.
Þetta varð að gerast, af því að Dagblaðið & Vísir tekur
alvarlega hlutverk sitt sem fjölmiðils. Þáttur þess hlut-
verks er að segja lesendum fréttir af sjónarmiðum í þjóð-
lífinu, alveg eins og að segja fréttir af öörum þáttum þjóð-
lífsins.
Ríkisf jölmiðlamir, útvarp og sjónvarp, tóku ekki að sér
svona víðtækt hlutverk í aðdraganda kosninganna. Þeir
létu sér nægja eins og jafnan áður að reyna að gæta óhlut-
drægni milli flokka. Þeir sinntu kosningunum raunar lít-
ið.
Morgunblaðið, Tíminn, Þjóðviljinn og Alþýðublaðið
komu ekki fram sem fjölmiðlar síðustu vikumar fyrir
kosningar, heldur sem einhliða baráttutæki einstakra
framboðslista í Reykjavík, líkt og kosningablöðin úti á
landi.
Móðurinn var til dæmis svo mikill á Morgunblaðinu, að
hann rann ekki af því eftir kosningar. Einstefnan var þá
enn svo mögnuð, að blaðið lét fulltrúa síns flokks um land
allt, en enga aðra, túlka kosningaúrslit hvers staðar.
Hvergi þekkist í hinum vestræna heimi, að þau dag-
blöð, sem eru í hópi hinna útbreiddustu í landinu, kasti
fyrir borð fjölmiðlahlutverki sínu og gerist einhliða
baráttutæki fyrir hinn stóra sannleik eins framboðslista.
Öhugsandi væri, að hægri sinnuð stórblöð á borð við
Berlingske Tidende í Danmörku og Aftenposten í Noregi
gerðust baráttutæki á borð við Morgunblaðið. Hins vegar
mundu þau telja sig sæmd af upplýsingaþjónustunni, sem
Dagblaðið & Vísir veitti.
Tíminn, Þjóðviljinn og Alþýðublaðið em lítil blöð, sem
henta sínum sértrúaflokkum. Fólk lítur ekki á þau sem
upplýsingamiðla, eiginlega fjölmiðla, heldur sem
áróðurstæki stjórnmálaflokka. Þar er hlutverkið ekki
misskilið.
Morgunblaðið er hins vegar stórt blað, sem reynir að
vera fjölmiðill og áróðurstæki í senn. Stundum er f jölmið-
illinn yfirsterkari og stundum áróðurstækið. Slíkur tví-
skinnungur getur ekki gengið endalaust hér, frekar en
annars staðar.
Sú er líka skýringin á vexti og viðgangi Dagblaðsins &
Vísis á hálfs árs sameinaðri ævi, að þjóðin hefur áttað sig
á, að blaðið vill skilyrðislaust vera f jölmiðill, en ekki eitt-
hvað annað og allra sízt áróðurstæki.
Eðlilegt er, að hver flokkur vilji hafa sitt áróðurstæki,
samtals fjögur smáblöð. Þar fyrir utan þarf svo þjóðin
einn prentaðan fjölmiðil að'minnsta kosti, fjölmiðil, sem
segir ekki pass í kosningum eins og ríkisfjölmiðlarnir,
heldur veitir alhliða upplýsingar.
Jónas Kristjánsson
„Mér er alveg sama, ég fer ekkert
á leikinn. Ég er oröinn hundleiður á
aö horfa á Islendinga tapa lands-
leikjum!”
Þaö var sonur minn átta ára, sem
sagöi þetta viö mig á miðvikudaginn,
þegar ég bauð honum með mér á
völlinn aö horfa á blóma íslenzkrar
æskuleggjatil atlögu viö afkomendur
landhelgisbrjótanna. Þaö kom
óneitanlega dálítið á mig, þegar ég
heyröi drenginn segja þetta, og les-
endur munu eflaust skilja þaö vel aö
andartak velti ég því fyrir mér hvaö
muni veröa um heiminn þegar unga
kynslóðin er hætt aö trúa á krafta-
verk.
Eg eyddi hinsvegar ekki miklum
tíma í svo fánýtar hugleiðingar, en
flýtti mér á völlinn. Og við vitum öll
hvernig fór, jafntefli, sem auðvitaö
er stórsigur. Á leiðinni heim komst
ég aö þeirri niöurstöðu, að vandlega
athuguðu máli, aö hefðum viö spilaö
Mð hefdum
immdþáá
Wembley!
Úr ritvélinni
Ólafur B. Guðnason
skrifar
staöreyndahjal ekki á sig fá. Einn
ættjaröarvinurinn, sannur af-
komandi bændahöföingja, svaraöi
hinum danósa Islendingi þannig:
,jEg borgaöi mig hér inn og ætla aö
leyfa mér aö hafa mínar skoðanir á
þessu og láta þær í ljós þegar mér
þóknast!”
Sem ég horföi á þessa heimilisvini
okkar úr sjónvarpinu, reyna
árangurslaust aö brjótast í gegnum
íslenzku vömina, fylltist ég gleöi.
Og þegar Regis var búinn aö klúðra
þriðja færinu sínu rifjaöist upp fyrir
mér upphaflega útgáfan á Jóa
úther ja:
Nice oneCyril
Nice oneson
NiceoneCyril,
Let’s ’ave another one!
Og þaö var eins og enski liðsstjór-
viö þá á Wembley hefðum viö átt
sigurinn vísan! Islenzka landsliöiö
stendur sig alltaf betur á útivelli.
Við, þessi fámenni en harðgerði
hópur Islendinga, sem mætum á alla
landsleiki og emm ætíð fullir sigur-
vissu og bjartsýni, erum hinir sönnu
afkomendur víkinga og sækónga.
Blautir upp fyrir haus, í slagveörinu,
bláir af kulda með sultardroppa í
nefinu, hvetjum viö „drengina”
ótrauðir og okkur bregöur ekki hiö
minnsta þó öðm hvoru tapist leikur.
Á leiðinni heim íhugum við leikinn,
finnum þessar örfáu og lítilvægu
veilur sem var að finna í vörninni, á
miðjunni og í sókninni, og
sannfæmmst þegar um það að þegar
búið er aö leiörétta skipulagið blasir
heimsmeistaratitillinn við okkur.
Okkar menn geta ekkert gert sem
rangt er. Tökum dæmi: Kalli Þórðar
sólaði Glenn Hoddle upp úr skónum á
miöjunni, í seinni hálfleik. Þessi af-
komandi landhelgisbrjóta féll viö
(greinilega með einhverjar bólgur í
innra eyra og jafnvægisskyniðskert)
en dómarafílfið (danskt, auðvitað)
blés í flautuna og dæmdi á Kalla!
Auðvitað létum við í ljós vanþóknun
okkar á þessum fáránlega dómi en
Islendingur sem stóð nærri okkur (ef
hægt er að kalla slíka menn
Islendinga, engin tryggð eða
trúfesta, enginn eldmóður fyrir hönd
vorrar ástkæru ættjarðar) lýsti því
yfir að dómurinn væri réttur! Hann
beinlinis hélt því fram að Kalli
Þórðar hefðihrint tjallanum?
Sannir Islendingar láta slíkt
inn hefði heyrt til mín, því hann
skipaöi manninum þegar í stað út af.
Það er gaman þegar svona
leikjum lýkur og maöur heldur heim
á leið sáttur við guð og menn.
Staðreyndin er sú að tími krafta-
verkanna er ekki liöinn.
Morguninn eftir fletti ég dag-
blööunum, og vildi lesa um leikinn.
Eg tók þá eftir því að íþróttafrétta-
ritari Alþýðublaðsins hafði ekki
komist á leikinn. En þrátt fyrir það
var þar að finna frétt sem staðfesti
að tími kraftaverkanna er ekki
liðinn. Þar var grein á forsíðu, undir
fýrirsögninni: „Líf hjá ungkrötum.”
Þarf frekar vitnanna við?
-ÖBG.
Fimmw
,aani S rílagif
,Aur U&'^íiVÍ' . Reí'ri