Dagblaðið Vísir - DV - 24.01.1985, Qupperneq 14

14
DV. FIMMTUDAGUR 24. JANUAR1985.
Menning Menning Menning Menning
Glerskálar Sigrúnar Ó. Einarsdóttur og Sören Larsen voru verðlaunagripir fyrir 1982.
Verðlaunagripurinn fyrir 1978, leirskál hönn- Leirhjálmur skreyttur járnoxíði og glerjungi, Kolbrún Björgúlfsdóttir hannaði krossa úr
uð af Jónínu Guðnadóttur. hannaður af Hauki Dór, verðlaunagripur |eir sem verðlaunagripi fyrir 1980.
fyrir 1979.
Postulinsflisar á viðarspjöldum, verðlauna-
gripir hannaðir af Sigrúnu Guðjónsdóttur
fyrir 1981.
Menningarverðlaun DV1985:
FAGRIR GRIPIR
Standmyndir úr hömruðu og póleruðu stáli, sem Jens Guðjónsson
hannaði, verðlaunagripir fyrir 1983.
voru skreyttir á mjög fnunlegan
hátt.
Þriðja árið sá Kolbrún Björgúlfsdótt-
ir um gerð gripanna og voru þeir
stórir flatir krossar úr leir, glerjaðir
með hvítu postulíni.
Sigrún Guðjónsdóttir gerði gripina
fjórða árið og gerði hún gripina úr
postulínsflísum, límdum á viðar-
spjöld, og málaði á þær.
Þá kom röðin að glerlistamönnun-
um Sigrúnu Olöfu Einarsdóttur og
Sören Larsen sem blésu forkunnar-
fagrar glerskálar, marglitar.
1 fyrra smíðaði svo hinn þekkti
gullsmiður Jens Guðjónsson stand-
myndir úr hömruðu, póleruðu stáli,
fagrar og óhlutbundnar.
Að þessu sinni vinnur Ofeigur
Bjömsson svo að smiði verðlauna-
gripanna sem veittir verða í næsta
mánuði fyrir framlag til lista og
menningar á árinu 1984. En af því
segir meira síðar.
— Sjöunda verölaunaveitingin fer fram 14. febrúar
Menningarverðlaun DV fyrir árið
1984 verða veitt í sjöunda sinn þann
16. febrúar nk. en verðlaunin hafa
verið veitt árlega frá 1979 fyrir besta
framiag til ýmissa menningarsviða
á undangengnu ári. Dómnefndir eru
nú teknar til starfa og hönnun
verölaunagripa að þessu sinni falin
Ofeigi Björnssyni gullsmið.
Afhendingin fer fram í hádegis-'
verðarboði í Þingholti, Hótel Holti,
en matreiðslumenn staðarins hafa
lagt sig fram um að gera athöfnina
að viðburði á sviði matarlystar ekki
síður en lista. Enda hafa ýmsir rétt-
ir, sem þar hafa í fýrsta sinn séö
dagsins ljós, síðan orðið fastir og
vinsælir réttir á matseðli hússins.
Einstæð verðlaun
Áhersla hefur ætíð verið lögð á það
af hálfu blaðsins að val á verölauna-
höfum hverju sinni sé fullkomlega
óhlutdrægt. Verðlaunin eru veitt í
sex greinum: bókmenntum, tónlist,
myndlist, leiklist, byggingalist og
kvikmyndalist. Gagnrýnendur DV
skipa formannssætið í flestum nefnd-
unum en auk þeirra eru kvaddir til
starfa í nefndunum kunnáttumenn
úr ýmsum áttum. Dómnefndimar að
þessu sinni verða kynntar nánar í
blaðinu á næstunni.
Verðlaunaveitingin er einstæð í
sinni röð og á sér enga hliðstæöu í is-
lensku menningarh'fi. Sést þaö
greinilega á því hvílíkt einvalahð
hefur hlotið verðlaunin og em allir
verðlaunahafarnir í fylkingarbrjósti
íslenskrar menningar.
Fagrir verðlaunagripir
Að þessu sinni hannar Ofeigur
Björnsson gullsmiöur verðlauna-
gripina, eins og áður sagöi. Hann er
þekktur fýrir frumlega og nýstár-
lega smíðisgripi sína. Það hefur
verið stefna DV, frá því veiting
Menningarverðlaunanna hófst, að fá
íslenskt listiðnaðarfólk til þess að
spreyta sig á gerð verðlaunagrip-
anna. Með því vill blaðiö hvetja ís-
lenska hstiönaöarmenn til dáða og
vekja athygli á verkum þeirra.
Listafólkið hefur fengið frjálsar
hendur til þess aö gera tilraunir og
tilbrigöi við gamlar hugmyndir.
Þannig hafa orðið til margir góðir og
eigulegir gripir og listafólkiö komið
sjálfu sér og öðrum á óvart með hug-
kvæmni sinni.
Fyrri verðlaunagripir
Fyrsta áriö sem Menningar-
verðlaunin vom veitt, 1979, var leitað
til Jónínu Guðnadóttur leirkera-
smiðs í Hafnarfiröi, um gerð
verðlaunagripa. Hún gerði þá
myndarlegar skálar sem bæði mátti
hengja á veggi og láta standa á
borði.
Næsta ár var það Haukur Dór sem
vann verkefnið. Hann gerði hjálma
úr leir í mjög frjálslegu formi. Þeir
BLOKKFLAUTA OG OfíGEL
Tónlist
Eyjólfur Melsted
Tónleikar Musica Antiqua í Kristokirkju 19.
janúar.
Rytjendur: Camilla Söderberg og Hörður
Áskelsson.
A efnisskró: Verk fyHr blokkflautu og orgel
eftir Frescobaldi, Castello, Boismortier, Domel,
Clórombault, Mancini.
Blokkflauta og orgel. Hvemig í
ósköpunum skyldi slíkt fara saman?
kynni fólk að hugsa. Skyldi ekki hallast
æði mikiö á? Hvað munar heilt orgel
um að kaff æra eina litla blokkflautu?
Vitaskuld munar heilt orgel ekki
vitund um að kaffæra eina blokkflautu.
Til þess eru meira að segja allmiklar
líkur ef ekki er til staðar organisti sem
kann um hljóðfæri sitt mjúkum
höndum að fara.
Ekki vantaði það að Hörður Áskels-
son kynni að registrera í réttu sam-
ræmi við blokkflautuleik meðspilara
síns. Hann leyfði orgelinu á hinn bóg-
inn aö hljóma á fullu i þeim verkum
sem hann lék einn, Toccata quinta eftir
Girolamo Frescobaldi og Suite de
deuxiéme ton eftir Louis-Nicolas
Clérambault. Ef mig minnir rétt þá
var þessi svíta Clérambault eina
verkið á þessum tónleikum sem leikiö
hafði verið á tónleikum hérlendis fyrr.
Þegar Hörður lék einleiksverkin fyrir
orgel var því líkast að verið væri að
hleypa innibyrgðri orku út um ventil
og þannig varð munurinn á samleiks-
verkunum og orgeleinleiksverkunum
fyrir minn smekk fullmikill. Þótt
Hörður léki þarna á besta og raunar
eina sanna barokkorgel höfuöstaðarins
þá hygg ég að enn betur hefði farið á að
hann léki á lítið orgel í samleiknum,
helst af öUu organo di legno, að
minnsta kosti í renaissanceverkunum.
En allar boUaleggingar um rétt val
hljóðfæra, jafnvel þeirra sem ekki eru
tU í landinu, breyta engu um það að
spUamennskan á þessum tónleikum
var frábær, jafnt í einleik sem í
samleik.
I höndum sniUinga eins og CamiUu
Söderberg verður blokkflautan að öðru
og meira hljóðfæri en hún er aUa jafna
talin af þorra fólks. Hjá henni fer
saman feikUeg leikni og ótviræð þekk-
ing á stU þeirra gömlu verka sem hún
fæst við. Þegar slíkir kostir fara
saman getur útkoman ekki orðið nema
á einn veg — að blokkflautan sé hafin
tU öndvegis í hærra veldi.
EM.