Dagblaðið Vísir - DV - 11.10.1986, Side 16

60
LAUGARDAGUR 11. OKTÓBER 1986.
Sérstæð sakamál
Og öll dóu þau
Það er sjaldgæft að þrír í sömu fjöl-
skyldunni deyi vegna þess að eitrað
hafí verið fyrir þá en slíkt hefur þó
komið fyrir oftar en einu sinni.
Eitt óvenjulegasta mál af þessu
tagi er frá því skömmu fyrir 1930 en
atburðimir gerðust í Englandi, nán-
ar tiltekið í Croydon. Það gerði
rannsóknina enn erfiðari en annars
hefði verið að enginn gerði sér grein
fyrir því að um morð hefði verið að
ræða fyrr en eftir að annað morðið
hafði verið framið. Það var þó varla
hægt að saka yfirvöldin um slælega
framgöngu því morðinginn var
greinilega mjög kænn.
Þá flækti það enn rannsóknina að
mistök urðu við líkskoðun.
Fyrstu gmnsemdir um að ekki
væri allt með felldu vöknuðu er Vera
Sydney, ógift dóttir Violet Sydney,
ekkju lögfræðings, kvaddi þennan
heim. Mæðgurnar höfðu búið í Bird-
hurst Rise, sem er úthverfi Croydon.
í nágrenninu bjó sonur Violet,
Thomas, með konu sinni og bömum.
Þriðja barnið, dóttirin Grace, hafði
gifst Edmund Creighton Duff, hér-
aðsstjóra í Norður-Nígeríu. Á meðan
hann var þar í landi hafði eldri kona
flutt til Grace til þess að stytta henni
stundir en hún lést. Gamlar konur
eiga oft ekki langt ólifað svo að frá-
fall hennar vakti ekki sérstaka
athygli. Er Edmund Grace fór á eftir-
laun kom hann heim til þess að búa
með konu sinni og tveimur börnum
í húsi þeirra við South Hill Park
Road.
Um var því að ræða þrjá nátengda
hópa. Móður og dóttur í Birdhurst
Rise, son og fjölskyldu á einu heim-
ili og dóttur og eiginmann hennar á
öðru við South Hill Park Road.
Vera Sydney, ógifta dóttirin, var
fertug og bjó enn hjá móður sinni.
Hún var harðgerð kona og taldi
grundvöll góðrar heilsu vera gott
fæði og næga hreyfingu.
í febrúar 1929 fór hún hins vegar
að kvarta um vanlíðan. 14. febrúar
veiktist hún svo og um nóttina kast-
aði hún mikið upp. Hún var þó ekki
ein um að vera veik því eldabuskan
og kötturinn vom líka veik. Morg-
uninn eftir fór Vera þó í heitt bað
því hún hélt það myndi hressa sig
og eftir það fór hún í ökuferð í bíl
sínum í miklum kulda.
Veikist aftur
Síðar um daginn veiktist Vera aft-
ur og á ný hófust uppsölurnar.
Heimilislæknirinn, Binning, kallaði
á sérfræðing en niðurstaða rann-
sóknarinnar var sú að Vera væri með
inflúensu sem hlaupið hefði í melt-
ingarfærin. Hún lést hins vegar
næstu nótt. Engan grunaði neitt og
hún var jarðsett.
Löngu síðar kom fram að í hádeg-
inu þann 14. febrúar hafði súpa verið
á borðum. Hluti hennar hafði verið
lagaður daginn áður og þá hafði eng-
inn veikst af henni. Þennan dag,
þann 14., hafði viðbót hins vegar
verið löguð og allir sem þá höfðu
borðað hana höfðu veikst. Móðirin
hafði þó ekki borðað súpu og hún
veiktist ekki.
Móðirin deyr
Móðirin, frú Sydney, lést þó áður
en langt um leið. Hún varð þunglynd
eftir fráfall dótturinnar og leitaði af
þeim sökum til heimilislæknisins,
Binning. Hann gaf henni lyfseðil og
út á hann fékk hún hressingarlyf. 5.
mars, skömmu eftir að hún hefði tek-
ið það inn, varð hún veik en hafði
áður kvartað um að lyfið væri bragð-
vont. Binning kom brátt með öðrum
lækni til að skoða sjúklinginn. Frú
Sydney hélt því þá fram að eitthvað
undarlegt væri við hressingarlyfið
og benti á slettur utan á flöskunni.
Binning tók hana þá með sér. Frú
Sydney fór nú að selja upp og svo fór
fyrir henni eins og dóttúrinni.
Nokkrum klukkustundum síðar var
hún öll.
Matareitrun
Binning læknir fór til lyfsalans sem
selt hafði frú Sydney hressingarlyfið
og bað hann um að skoða það. Hann
fullyrti að ekkert væri að þvi. Þetta
væri lyf sem framleitt væri og selt í
verulegu magni og hefði reynst vel.
Hann gat þó ekki skýrt blettina á
flöskunni. Binning lýsti því þá yfir
að dánarorsökin væri matareitrun.
Honum hafði að vísu komið til hugar
að einhver hefði gefið frú Sydney
eitur en við nánari umhugsun fannst
honum það ekki koma til greina.
Hann þekkti fjölskylduna svo vel að
óhugsandi væri að nokkur í henni
gæfi skyldmennum sínum eitur.
Sonurinn óánægður
Frú Sydney var nú jarðsett en son-
ur hennar gat ekki sætt sig við
málalok. Hann benti á að á þremur
vikum hefðu orðið tvö dauðsföll í
fjölskyldunni. Lík móður hans hafði
verið skoðað en ekkert óvenjulegt
hafði komið í ljós. í rauninni hafði
ekki tekist að varpa ljósi á dánaror-
sökina við líkskoðunina og það
fannst honum í sjálfu sér grunsam-
legt.
Það mun svo annaðhvort hafa ve-
rið forseti rannsóknarréttarins,
Jackson, eða lögreglan sem vakti
athygli innanríkisráðuneytisins á
málinu. Brátt var því tekin ákvörðun
um að grafa upp lík kvennanna
tveggja. Rannsókn málsins tók þó
marga mánuði en svo lýsti sérfræð-
ingur, Sir Bernard Spilsbury, yfir því
að báðar hefðu konurnar látist af
arsenikeitrun. Var þá ljóst að um
verulegt magn af eitri hafði verið að
ræða.
Lögreglan hafði nú tekið að beina
athygli sinni að fyrri dauðsföllum í
fjölskyldunni en tvö börn Duffhjón-
anna höfðu dáið áður, annað árið
1919 en hitt 1924. Þá hafði gamla
konan, sem bjó hjá Grace Duff, einn-
ig dáið. Lögreglan hætti þó að
rannsaka þessi dauðsfoll er athygli
hennar beindist að láti Edmunds
Creightons Duff, tengdasonar frú
Sydney og eiginmanns Grace, en
hann hafði kvatt þennan heim á dul-
arfullan hátt 26. apríl 1928.
Duff, sem var 59 ára, hafði verið
að koma úr veiðiferð til Hampshire
og var við góða heilsu er hann kom
heim. Við heimkomuna snæddi hann
kvöldverð sem kona hans, Grace,
hafði tekið til handa honum. Var það
kjúklingur en með honum hafði hann
drukkið aðra af tveimur bjórflöskum
sem hún hafði sett fyrir hann.
Skömmu síðar fór hann að kvarta
um vanlíðan. Var talið að hann
kynni að hafa borðað eítthvað
skemmt í lestinni sem hann hafði
komið með og fór hann að hátta. Var
hann þó kominn með krampa í fæt-
urna. Binning læknir hafði þá
reynslu af Duff að hann kvartaði
alltaf mikið ef hann fyndi eitthvað
til. Því tók hann Duff með nokkurri
varúð ér" hann lýsti einkennum sín-
um. Þó kallaði hann á annan lækni,
Elwell að nafni, og var það skoðun
hans að um væga matareitrun væri
að ræða.
Daginn eftir var Duff hins vegar
allur. Robert Bronte, mikill keppi-
nautur Spilsbury, var fenginn til þess
að skoða líkið en hann kvaðst ekki
finna nein óeðlileg ummerki. Því var
því lýst yfir að dauði hefði verið af
eðlilegum orsökum.
Lögreglan krefst uppgraftar
Lögreglan var hins vegar ekki á-
nægð með þessa niðurstöðu. Var lík
Duff því grafið upp 18. maí. Skoðaði
Spilsbury nú líkið og kom þá í ljós
að Bronte höfðu orðið á mistök því
arsenik fannst í líffærunum.
Rannsóknarréttur var nú settur
einu sinni enn og þar var ákveðið
Blnnlng læknir.