Dagblaðið Vísir - DV - 18.01.1992, Blaðsíða 22

22
LAUGARDAGUR 18. JANÚAR 1992.
Sérstæð sakamál
Hún brosti þegar
dómurinn féll
Elizabeth Madelyn Elhott stóð á
fremri skrifstofunni hjá lögregl-
unni í Jóhannesarborg í Suður-
Afríku og beið eftir því að rann-
sóknarlögreglumaður ræddi við
hana um rán sem hún hafði orðið
vitni að. Meðan hún stóð þarna sá
hún á veggnum ljósmyndir af eftir-
lýstum afbrotamönnum.
Skyndilega sá hún mynd sem
vakti sérstaka athygli hennar. Einn
af þeim sem lögreglan vildi koma
höndum á var maður sem hún
þekkti vel til. Hann hét Adriaan
Joubert og var faðir barns sem hún
hafði eignast nokkrum árum áður
en misst. Hann hafði brugðist
henni þegar henni reið mest á
stuðningi og því gleymdi hún ekki.
„Þekkir þú hann, ungfrú Ehi-
ott?“ spurði Ohvier rannsóknarlög-
reglumaður sem kom til hennar
einmitt meðan hún stóð fyrir fram-
an myndina og virti hana fyrir sér.
Hún sneri sér að honum, brosti
og svaraði: „Já, æth það ekki. Ég
sé að hann er eftirlýstur fyrir vopn-
að rán og morðtilraun. Ég vildi
gjarnan hitta hann augliti til aught-
is. Reyndar er ég lengi búin að bíöa
eftir því.“
„Þá er ég hræddur um að þú verð-
ir að bíða lengi,“ sagði Olivier.
„Hann flúði th Mósambík og viö
höfum ekki neina samninga við þá
um framsal afbrotamanna."
Hugmynd vaknar
„Táknar það að menn geti framið
afbrot í Suöur-Afríku og síðan sest
að í Mósambík til þess að komast
hjá því að fá dóm?“
„Já, í reynd má segja að svo sé,“
svaraöi Olivier. „En komdu nú með
mér, ungfrú Elliott, og httu á
nokkrar ljósmyndir ef vera skyldi
að þú bærir kennsl á þann sem
framdi þetta rán sem við höfum
verið að ræða við þig um.“
Þegar Ehzabeth fór af lögreglu-
stöðinni var áætlun aö verða th í
huga hennar. Hún ætlaði sér að
reyna að koma fram hefnd fyrir það
sem henni hafði verið gert átta
árum áður. Á heimleiðinni kom
hún við á ferðaskrifstofu th þess
aö kanna hvort hún gæti komist í
sumarleyfisferð til Maputo í Mós-
ambík.
Hún var vöruð við því að fara
þangað af því hún var hvít en land-
ið var talið hættulegt hvítum ferða-
mönnum. Henni var þó sagt að
hægt yrði að koma henni th Map-
uto í fyrstu viku september, en það
er almennt tahnn besti tíminn þar
fyrir ferðamenn.
Sama kvöld heimsótti hún vin
sem hún gat treyst og fékk hjá hon-
um htið glas af afar sterku svefn-
lyfi. Hann varaði hana við að nota
of mikið af þvi. Það væri svo sterkt
að gæti orðið hjartveikum manni
að aldurtha væri gefinn of stór
skammtur.
Næsta dag ræddi hún einslega við
einn af svertingjunum sem unnu í
sama fyrirtæki og hún. Það var
bantúmaður, Mabelwana Kalese,
en heimabær hans, Barberton,
hggur rétt viö landamæri Suður-
Afríku og Mósambík. Hann hlust-
aði á hana er hún lýsti áætlun sinni
og lofaöi að veita henni þá aöstoð
sem hann mætti.
Þegar Elizabeth fór að hátta þetta
kvöld leið henni betur en um lang-
an tíma. Hún var ahn upp á munað-
Elizabeth Madelyn Elliott. Stephanie Dryer.
arleysingjaheimih. Þegar hún var
orðin sextán ára var hún send th
vinnu og þar eignaðist hún eina af
fáum vinkonum sem hún átti,
Christinu Hale. Þær unnu hhð við
hlið í sömu verksmiðjunni.
Reyndi sjálfsmorð
Þegar Elizabeth varð sautján ára
var hún tahn nógu gömul th að
flytja af munaðarleysingjaheimh-
inu. Hún fluttist þá heim th for-
eldra Christinu. Um sumarið fór
hún með henni á diskótek og þar
kynntist hún ungum manni sem
var fimm árum eldri en hún. Hann
hét Adriaan Joubert. Þau fóru að
vera saman og hann kynnti hana
fyrir foreldrum sínum. Sýndist
Elizabeth að þeim htist vel á hana.
Eftir tveggja mánaða kynni bað
Adriaan Joubert hennar og um
tveimur mánuðum síðar varð
Elizabeth ljóst aö hún var ólétt.
Þegar hún sagði Adriaan frá því
hvarf hann úr borginni og sá hún
hann ekki eftir það. Foreldrar hans
neituðu aö skipta sér af Elizabeth
og kölluðu hana lauslætisdrós.
Foreldrar Christinu hjálpuðu
henni aftur á allan máta en aht
fékk þetta svo mikið á Elizabeth
að þegar barnið fæddist loks var
það afar htið og veikburða. Það var
drengur og lifði hann aðeins í
nokkrar klukkustundir.
Elizabeth reyndi skömmu síðar
aö fremja sjálfsvíg en var bjargað
og komst þá í hendur sálfræðinga.
Þegar hún kom af hælinu hélt hún
á ný til Jóhannesarborgar þar sem
hún fluttist th góðrar vinkonu
Christinu, Stephanie Dryer, og for-
eldra hennar. Fór vel um hana hjá
þeirri fjölskyldu.
Stephanie tókst að útvega Eliza-
beth gott starf og notaöi hún nú
ahar sínar lausu stundir til að
mennta sig og öðlast meiri hæfni
til starfans. Fékk hún brátt betra
starf hjá fyrirtækinu og þar kom
að hún varð einkaritari forstjór-
ans.
í blöðunum las Elizabeth um
þessar mundir mn Adriaan Jou-
bert. Hvað eftir annað hafði hann
verið handtekinn og svo virtist sem
hann gengi aldrei lengi laus. í þess-
um skrifum kom fram að hann
hafði byrjað afbrotaferil sinn þegar
hann var sextán ára og var ekki
annað að sjá en hann ætlaði sér að
halda áfram á þeirri braut sem
hann var.
Nokkru eftir að hann hafði verið
látinn laus til reynslu, enn einu
sinni, rændi hann bensínstöð og
síðan tvo banka og þegar hann var
að flýja eftir síðara bankaránið
skaut hann á tvo lögregluþjóna sem
reyndu að elta hann. Var honum
þá ljóst að tekið yrði hart á honum
næðist hann og mætti hann búast
við tuttugu ára fangelsisdómi.
Næst fréttist af Adriaan Joubert
í Mósambík.
Endurfundir
Daginn áöur en Elizabeth hélt til
Maputo fór hún til fundar við Olivi-
er rannsóknarlögreglumann. Þau
ræddu nokkur vandamál en síðan
hélt hún til Barberton þar sem hún
hafði samband við þrjá bantúmenn
sem Mabelwana Kalese hafði látið
hana fá nafnið á.
í Barberton leigði Elizabeth bíl
og einn bantúmannanna gerðist nú
bílstjóri hennar. Var síðan ekið yfir
landamærin til Mósambík og það-
an til kolanámuhéraðsins þar sem
Adriaan Joubert vann. Það tók
Elizabeth tvo daga að komast að
því hvar hann bjó en þriðja kvöldið
hélt hún á næturklúbb þar sem hún
þóttist næstum viss um aö hitta
hann. «
Adriaan Joubert reyndist vera
þar og „af tilviljun" kom Elizabeth
auga á hann. Hún gekk til hans og
sagði: „Adriaan! Að hugsa sér að
ég skuli hitta þig hér!“
Svo settist hún við borðið hjá
honum og fór að ræða um gamla
daga.
„Ég fór illa að ráði mínu að stinga
af forðum,“ sagði hann, „en lög-
reglan var á hælunum á mér.
Hvemg gekk með bamið sem þú
áttir von á?“
Átak, frami og fréttir
af Adriaan Joubert .
„Ég átti alls ekki von á bami,“
sagði Elizabeth. „Ég sagði það bara
til að fá þig til að kvænast mér.“
„Þið konur!“ sagði Adriaan Jou-
bert þá og var greinilega létt. „Þú
ert þá ekki bitur út í mig?“
Það sagðist Elizabeth ekki vera
og skömmu síöar óku þau heim til
hans en hann hafði þá hús á leigu.
Sterka blandan
Þegar heim til Adriaans var kom-
ið bauð hann Elizabeth drykk og
hellti í glas handa sjálfum sér. Hún
bað hann hins vegar um að setja
aðeins meira vatn í glasiö hjá sér.
Meðan hann gekk fram í eldhúsið
hellti hún nokkrum dropum af lyf-
inu sterka í glasið hans. Ekki leið
á löngu þar til Adriaan Joubert
svaf djúpum svefni.
Nokkmm augnablikum síðar var
hann borinn út í bílinn af bantú-
mönnunum tveimur. Elizabeth
settist við hlið ökumannsins. Síðan
var ekið hratt í átt til landamær-
anna og komið þangað skömmu
fyrir dögun. Rétt áður en komið var
að landamærastöðinni fóru bantú-
mennirnir tveir úr bílnum og hurfu
inni í skóginn.
Þegar Elizabeth kom aö varðstöð-
inni hafði teppi verið breitt yfir
Adriaan Joubert.
„Hann er enn drukkinn,“ sagði
Elizabeth við landamæravörðinn.
„Hann fékk sér einum of mikið í
gærkvöldi."
Vörðurinn veifaði hendinni til
merkis um að hún mætti fara yfir
landamærin til Suður-Afríku en
þeim megin þeirra biðu þá nokkrir
lögreglubílar og Olivier rannsókn-
arlögreglumaðm-.
„Hérna er hann,“ sagði Elizabeth
við hann þegar hún steig út bílnum.
Málagjöldin
Þegar Adriaan Joubert vaknaði
var hann í handjámum í lögreglu-
bíl á leiðinni til Jóhannesarborgar.
Hann hafði í frammi mótmæli og
lýsti yfir því að honum hefði verið
rænt og komið í hendur suður-
afrísku lögreglunnar á ólöglegan
máta. Krafðist hann þess að verða
sendur aftur til Mósambík en svar-
ið sem hann fékk var á þá leið að
hann gæti borið fram kvartanir
sínar þegar hann kæmi fyrir dóm-
ara.
Skömmu síðar kom Adriaan Jou-
bert fyrir rétt. Þá krafðist hann
þess aftur að verða sendur til Mós-
ambík en dómarinn tók ekki þá
beiðni til greina.
Fangelsisdómurinn hljóðaði á
tólf ár en síðan var sá sakfelldi
fluttur í Central-fangelsið í Pretor-
íu.
Elizabeth brosti þegar dómurinn
var kveðinn upp og leyndi ekki
ánægju sinni yfir því að afbrota-
maðurinn, sem hafði valdið henni
svo miklum erfiöleikum átta árum
áður, skyldi nú vera kominn á bak
við lás og slá.
„Þegar ég hugsa um það sem ég
varð að þola og hvemig fór fyrir
syni mínum gleðst ég yfir því að
honum skuli hafa verið refsað,"
sagði hún við fréttamenn. „Ég hef
ekki minnstu samúð með Adriaan
Joubert. Hann fékk bara það sem
hann átti skilið.“