Dagblaðið Vísir - DV - 13.02.1993, Blaðsíða 30

42
LAUGARDAGUR13. FEBRÚAR1993
Dagur í lífi Hemma Gunn
í fjölbreytileika
mannlífsins
„Mánudagur 8. febrúar 1993. Ég
hafði reiknað með að vakna í sælu-
vímu eftir stórkostlegan sunnudag
sem ég eyddi að mestu með dóttur
minni, m.a. í leikhúsi, og dagurinn
var síðan kórónaður með glæstum
sigri Vals í Laugardalshöll. En það
fór á annan veg,“ segir Hermann
Gunnarsson sem rúllar nú af stað
nýrri þáttasyrpu þar sem þekktir ís-
lendingar lýsa einum degi í lífi sínu.
Hemmi þarf vart að kvarta, svo já-
kvæður sem hann er. En þannig lýs-
ir hann deginum sínum:
„Ég vaknaði klukkan átta með því
að opna augun eins og oftast en fann
mér til skelfingar að ég var heldur
grár og gugginn. Þetta var óvanalegt
því yfirleitt er ég upprifinn og í góðu
skapi á morgnana. Ég tók þá ákvörö-
un að ná þessu sleni úr mér með því
að framlengja svefn í eina klukku-
stund og lagðist því aftur á hægra
eyrað sem er mun hlýrra. Ég hafði
greinilega eytt of mikilli andlegri
orku í að styðja Valsmenn og einnig
líkamlegri því að mitt hermannlega
nef hafði krækt sér í kvefbakteríur.
Þar sem flensa eða slæmska hjá mér
er ekki fyrirgefin af annars ágætu
samstarfsfólki stökk ég á fætur
klukkan níu, hentist niður í eldhús
og setti expressokaffið í könnuna. Þá
skellti ég mér í bað og ylvolgur
svolgraði ég í mig tvær könnur af
gómsætu kaffinu og punktaði hjá
mér verkefni dagsins í mikilh ró. Eg
fann að smám saman færðist frísk-
leiki um kroppinn. Þetta var jú
mánudagur og þeir eru oftast allra
daga skemmtilegastir því þá er
spennandi vika framundan. Eftir
stutta íhugun og kaffidrykkju að
ógleymdu ristaða brauðinu var ég
albúinn að mæta þessum mánudegi
með bros á vör. Eg fann á mér og
hafði reyndar ákveðið að þetta yrði
góður dagur.
Ekki mikill
ryksugumaður
Ég reyni að gera alla daga spenn-
andi og set þá gjaman eitthvað
skemmtilegt á dagsplan mitt eða
áætlun ef ég tel eitthvað vanta upp á
og þá bregst ekki að gaman er að lifa.
Eftir sex stundarfjórðunga frið og ró
tók ég eftir að það birti jafnt og þétt
á þessum mánudegi en þá hrökk ég
óneitanlega við. Það þurfti greinilega
að ryksuga íbúðina og ég ákvaö að
taka til hendinni síðdegis þegar ég
kæmi heim. Ég er annars enginn sér-
stakur ryksugumaður en rykið fer
víst ekki af sjálfu sér.
Ég var kominn upp í Sjónvarp rétt
fyrir klukkan ellefu og hitti þá strax
fyrir vin minn, hægri hönd og sam-
starfsmann, Egil Eðvarðsson, sem
sat einmana í kompu á þriðju hæð
við að klippa til svör imgra bama
sem við ætlum að nota í næsta þátt.
Það upphófst strax hlátur hjá okkur
félögunum enda vandfundnir jafn-
bægilegir og skemmtilegir sam-
starfsmenn. Öll vinátta okkar og
samstarf liggur á léttum og ljúfum
nótum þó við séum stundum alvar-
lega þenkjandi, einkum Egill, en slíkt
fer mér frekar illa. Aðstoðarstúlkan
okkar, hún Ásta Hrönn, beið mín
með bros á vör og kaffikannan var
komin á borðið mitt. Svo hvarf Ásta
í faðm annarra samstarfsmanna á
dagskrárdeild en fólk hafði mikið að
ræða enda var árshátíð RÚV haldin
tveimur dögum áöur með stæl á Hót-
el Borg. Auðvitað hafa allar árshátíð-
ar einhverja eftirmála sem voru
greinilega ánægjulegir ef marka má
umræðuefni fólksins.
Týnd minnistölva
Þegar líða tók að hádegi fann ég
að vinur minn Egill gerðist fólur og
fár - reyndar töluvert sár - enda
hafði hann týnt litlu tölvunni sinni
einhvers staðar í Frostaskjólinu. Lít-
il minnistölva, algjörlega ómissandi
fyrir fjöllistamanninn sem tekinn er
að reskjast.
Þegar ég hafði komið í Sjónvarpið
um morguninn rétti Sveina síma-
mær mér mörg skilaboð og bréf,
einkum svör við getraun þáttarins,
svo og óskir um að afmæhskveðjur
yrðu lesnar. Ég sundurhöaöi póst-
inn, leit á svörin og svo rann á mig
hálftíma símaæði. Fyrst þurfti ég að
ræða við Magga Kjartans, þann fjöl-
hæfa og ljúfa tónhstarmann, sem
ásamt Villa Guðjóns hefur umsjón
með tónhst þáttarins, annast útsetn-
ingar og undirspil af mikilh lipurð.
Þá hringdi í mig kátur piltur að
norðan, Kolh Gísla, forstjóri Sjallans,
með nokkrar upplýsingar um Feg-
urðarsamkeppni Norðurlands en þar
verð ég kynnir á fostudag og eins og
norðanmanna er siður þá vanda þeir
vel til þeirrar veislu.
Grjónapungar hittast
Eftir nokkur símtöl fór ég til fundar
við félaga mína en við borðum oft
saman á Búmannsklukkunni á Torf-
unni. Þetta er fjörugur hópur sem
hefur komið saman í áratugi, flestir
eru Valsarar en einnig eru þama
strákar úr öðrum félögum sem
slæðast með. Þarna er alltaf glatt á
hjalla enda bannað aö vera alvarleg-
ur og ræða einhver vandamál.
Reyndar heitir þessi ruglaöi félags-
skapur FÍGP, Félag íslenskra
gijónapunga, og á ekkert skylt við
klíkur eða leynifélög. Umræðuefnið
var auðvitað frækileg frammistaða
Vals í handbolta. Menn kepptust við
aö óska hver öðrum til hamingju en
enginn viðstaddra hafði tekið þátt í
leikjunum. Svona em nú einu sinni
íþróttir. Þeir fagna mest sem minnst
gera.
Nú lá leiðin aftur upp á Sjónvarp
og ég byijaði á að raða niöur næsta
þætti og gera áætlanir með tónhstar-
æfingar. Ég rakst á færeyskan
blökkumann og blúsbolta og ákvað
að hafa hann með í þættinum. Því
næst ræddi ég stuttlega við væntan-
legan aðalgest minn, Ragga Bjama,
í síma. Það var mikið hlegið en erind-
ið gleymdist. Það er að segja um hvað
við ættum að ræða í þættinum. Það
kemur bara á daginn eins og aht
annaö. Mér finnst gaman og spenn-
andi að vera ekki of undirbúinn.
Þessu eru margir ósammála, einkum
þeir sem vilja vanda sig vel og hafa
líf sitt í fostum farvegi en það á ekki
við um mig.
Majónesbumbur
á æfingu
Ég fór síðan að boða fólk í þáttinn,
þá sem ætia að troða upp, og var
gaman að heyra í þeim öllum. Eftir
svona fimmtíu símtöl og mikið spjall
fór ég heim um hálfsjö og efndi lof-
oröið frá því um morguninn; byijaði
að ryksuga og útbjó léttan kvöldverö.
Ég hef annars gaman af að elda góð-
an mat, legg þá gjaman á borð fyrir
mig einan, kveiki kertaljós, býð mér
til sætis og rífst síðan við sjálfan mig
hvor eigi að vaska upp, ég eða
Hemmi. Oftast lendir það á mér.
Skömmu fyrir klukkan tuttugu
bnmaði ég á æfingu í Valsheimihnu
þar sem við hittumst eldri félagar,
gamla mulningsvélin úr handboltan-
um, keppum reyndar ennþá í ís-
landsmóti þijátíu ára og eldri en á
æfingum leikum við knattspymu.
Þarna var hver majónesbumban af
annarri og leikið oft meira af kappi
en forsjá. Ahtaf em menn í einhvers
konar úrshtaleik og meiðsh gera vart
við sig. Ég fékk dúndurspark í löpp-
ina en þetta er svo skemmtilegt að
ég fann varla fyrir því. Eftir æfing-
una og léttar samræður fór ég í kaffi-
sopa th traustra vina og fann enn
einu sinni hversu góð mannleg sam-
skipti eru mér og væntanlega öörum
mikilvæg.
Hlegið með Ómari
Ég var kominn heim upp úr mið-
nætti, fékk mér ískalda mjólk og
hlustaði á símsvarann. Þar voru
nokkur skilaboð, meðal annars frá
mínum trausta og góða vini, Ómari
Ragnarssyni, en við getum hringt
hvor í annan á öllum tímum sólar-
hrings ef okkur sýnist svo. Ómar
ætiar ásamt öðrum að koma fram í
næsta þætti af sérstöku tilefni og það
er svo gott aö finna að við höfum
alltaf tíma hvor fyrir annan. Annað
situr bara á hakanum hjá vegagerð-
inni. Þá tókum við nokkrar miðnæt-
urrokur, hlógum eins og fífl og það
hressir og bætir svo sannarlega. Ég
leit síðan aöeins í Spámann Kahl
Gibran, einkum kaflann um ham-
ingjuna og trúna, og fann að ég er
líklega á réttri leiö í lífinu fyrir sjálf-
an mig. Ég fór svo að sofa um tvöleyt-
ið, lagðist á vinstra eyrað og ákvað
að þriðjudagurinn yrði góður. Hver
er sinnar gæfu smiður, segir máltæk-
ið, og ég trúi því og treysti."
-ELA
DV-mynd GVA
„Það upphófst strax hlátur hjá okkur vinnufélögunum enda vandfundnir jafn þægilegir og skemmtilegir samstarfsmenn."