Alþýðublaðið - 08.04.1967, Blaðsíða 13

Framhaldssaga effir Asfrid Estberg
ÉG ER SAKLAUS
... «1986
O. S. S. 117
Snilldar vel gerð og hörku-
spennandi, ný, frönsk sakamála
mynd. Mynd í stíl við Bond
myndirnar.
Kerwin Mathews
Nadia Sanders.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð börnum.
SumariS með
MONSKU
Ein af beztu myndum Ingmar
Bergmans.
Harriet Andersson
Sýnd kl. 9.
— Ein í hendi — tvær á flugi —
JERRY LEWIS.
Sýnd kl. 5 og 7.
FIÖLEÐMN * ÍSAFIROI
5EEURE
EINANGRUNARGLER
FIMM ÁRA ABYRGÐ
Söluumboð:
SANDSALAN S.F.
Elliðavogi 115.
Sírni 30120. Pósthólf 373.
IVEassey
Ferguson
DRÁTTARVÉLA
og GRÖFUEIGENDUR
Nú er rétti tíminn til að
láta yfirfara og gers við
vélamar fyrir vorið.
Massey Ferguson-við-
gerðaþjónustu annast
Vélsmiðja
Eysteins Leifssonar
hf.
Síðumúla 17.
simi 30662.
Björn Sveinbjörnsson
hæstaréttarlögmaður
LÖ GFRÆÐISKRIFSTOF A
Sambandshúsinu 3. hæð.
Símar: 23338 — 12343_
því ekki annað en þý..,
— Er trúlofun í vændum?
spurði kona nokkur með áhuga.
— Nei, svaraði Hákon.
— Af hverju eruð þið svona
leyndardómsfull? spurði Louise.
— Gömul ást fyrnist aldrei! Ég
er hrædd um að þú takir Merete
með þér til Ameríku!
— Ég geri mitt bezta, svar-
aði Hákon.
Merete starði á þau. Héldu
þau að hún ætlaði að giftast
Hákoni?
En allt var betra en þau vissu
að hún elskaði Ulrik.
— Datt mér ekki í hug, sagði
Louise. — Það er slæmt fyrir
okkur hin. En við erum öll eig-
ingjörn. Vitanlega býður Amer-
íka upp á mikið ef maður er
áiíka hæfileikamikill og Merete.
Ég öfunda þig. Ég get ekkert
annað en hugsað um heimili
og. . .
— Það er ekki sem verst,
sgaði Hákon. — Það er auðvelt
að fá vinnu við húsverk over
there.
Louise roðnaði og fór að tala
um nýtt umræðuefni við borð-
herra sinn.
— Þú áttir ekki að segja
þetta, hvíslaði Mereje að Há-
koni.
Hann gretti sig.
— Því ekki það? Meðan hún
er ekki gift Ulrik er hún aðeins
ráðskona. Þú veizt, að ég hef
ekkert á móti því að trúlofast
þér, en það er ekki hennar mál.
Eftir matinn fóru gestirnir
og horfðu á bálið, sem leiftr-
aði á hinni björtu Jónsmessu-
nótt. Merete sá Ulrik af og til.
Hann gekk eyrðarlaust um milli
gestanna.
Á eftir var dansað undir marg
litum ljósum. Per bauð henni
upp Jensen bókari, vinnumenn-
irnir. . . Ulrik hafði ákveðið
að gera það ekki. En hann gat
ekki varist þvi að fylgjast með
við hverja hún dansaði. Hann
varð að gera skyldu sína sem
gestgjafi og dansa við allar kon-
urnar. En Jónsmessunóttin var
björt og löng. Skyndilega kom
hann auga á Merete beint fyrir
framan sig. Hafði hann ekki
þráð hana nægilega lengi?
Þau tóku hvorugt eftir því
að Oluf gamli fór upp á hljóm
sveitarpallinn.
— Nú skuluð þið spila strák-
ar, sagði gamli smiðurinn. —
Ekkert hlé lengi. Hvert lagið á
fætur öðru. Skiljið þið? svo fór
hann.
— Svo þú ætlar til Ameríku,
sagði Ulrik eftir að þau liöfðu
dansað lengi þegjandi.
— Því skildi ég ekki fara þang-
að, sagði Merete og yppti öxj-
um.
— Ég var að vona að þú yrð-
ir hér, sagði Ulrik. Merete svar-
aði ekki.
— Ferðu með Hákoni?
— Nei. Hann lofaði að útvega
mér vinnu fyrst.
— Ég vona að hann fái ekki
vinnu handa þér í bráð, sagði
Ulrik. — Það er erfitt að fá
góða einkaritara.
— Ég veit það en kannski
þú fáir betri starfskraft allavega
einhverja, sem ekki tínir kaup-
listunum.
— Hugsaðu ekki um þá. Ég
var búin að segja þér það. Af
hverju fórstu að gráta meðan
þú dansaðir við Hákon um dag
inn?
— Ég átti ekki að gera það,
en ég gat ekki annað. Hann
sagði svolítið, sem gladdi mig
ósegjanlega.
— Hvað sagði hann? Að hann
elskaði þig?
17
Merete hristi liöfuðið og bros
kom í augu hennar.
— Nei, það var dálítið, sem
hann ætlar að hjálpa mér að
leysa.
— Ég vildi ég gæti hjálpað
þér, sagði Ulrik, — en þú treyst
ir mér ekki.
— Jú, það geri ég, sagði Mer-
ete sannfærandi.
— Hvað var það þá?
— Ég get ekki sagt þér hváð
það er, Ulrik. En ég vona að
ég geti það seinna, ef þú þá
hefur áhuga fyrir því,
— Ég hef það.
iíann tók fast um hana. Hún
gleymdi Louise og varir hans
snertu gagnaugu hennar. Jóns-
messunóttin var dásamleg. Að
hvíla í faðmi Uiriks að finna
trúna inn milli þeirra. . .
Hljómlistin var æsandi og
laðandi.
Hún gat ekki farið frá óðal-
inu. Farið til Ameríku? Hún
gat það ekki. Henni bar að .vera
hér, í návist hans.
Hún gat ekki þolað Louise.
Af hverju héldu þeir sífellt á-
fram að spila? Ulrik og Merete
gáfu sig hljómlistinni á vald. . .
þau dönsuðu og gleymdu heim-
inum umhverfis sig.
En í runnunum raulaði gam-
all smiður glaðlega lögin sem
hann ekki kunni.
17. KAFLI
Lauf trjánna varð dekkra.
Ulrik kom með tösku Hákons.
—Þú gætir verið í fáeina
dag;a til, sagði Louise. — Það
verður tómlegt, þegar þú ferð.
Hákon hló. Hve oft hafði hún
ekki sagt eitthvað álíka? Þetta
var eins og kaffiboð. FáýSu þér
eina köku í viðbót.
— Ég hef verið hér alltof
lengi, sagði hann. — Þið verð-
ið þreytt á mér.
— Ætlarðu til Fjóns og Jót-
lands? spurði Ulrik.
Hákon hikaði augnablik. Eig-
inlega hafði það verið ætlun
hans í fyrstu en nú. . . Hann
leit á Merete.
— Nú, svaraði hann. — Ég
þarf að gera ýmislegt hérna á
Sjálandí.'
Ulrik kveikti í pípunni. Hvað
merkti þetta augnaráð, sem fór
á milli Hákons og Merete? Hún
vissi vitanlega hversvegna hann
hafði hætt við að ferðast um
Danmörku og sjá gamla staði.
Var það hennar sök? Hann varð
að vita það, ekki af forvitni
einni saman heldur vegna þess,
að þetta tók hug hans dag sem
nótt. Það var gott að hann vissi
ekkert um hana. Að vera lok-
aður úi — og vita að Hákon
átti allan hennar trúnað. Hann
gekk á jörð, sem átti að til-
heyra Ulrik Norman.
Það var til einskis að spyrja
hana. Hún var- svo hlédræg, svo
varkár með leyndarmál sitt.
Hann hafði ekki verið einn með
henni frá því að hann dansaði
við hana á Jónsmessunótt þenn-
an langa dásamlega dans, sem
enn bjó í líkama hans. Louise
hafði vakað yfir honum síðan,
aldrei yfirgefið hann, allra sízt
þegar Merete' var nærstödd. Hún
hafði auga með þeim. Hann
langaði ósegjanlga til að senda
hana burtu.
Hann rétti Hákoni höndina
og óskaði honum góðrar ferðar
um leið og hann þakkaði hon-
um fyrir komuna. Hann bauð
hann velkonminn hvenær sem
væri. Um leið létti honum. Það
var gott að sjá á eftir Hákoni.
Honum fannst hann fá Mer-
ete aftur — að láni.
— Veslings Merete, við verð-
um að reyna að finna eitthvað,
sem gleður þig, sagði Louise
og tók um hönd Merete.
Hún liló.
— Það er fallegt en ónauðsyn-
legt. Ég get deyft sorgina með
vinnunni.
— Hákon kemur bráðum aft-
ur, sagði Louise huggandi. —
Þá farið þið til Ameríku vina
mín. Mér skilst að hann vilji
það svo gjarnan.
— Er það?
Merete tók höndina til sín og
elti Ulrik að skrifstofunni.. Hann
hafði hert á göngunni þegaf
Louise fór að tala. Það var und-
arlegt með Louise. Hún kom
alltaf fólki til að finnast það
vera asnalegt. Vinátta hennar
var þröngvandi og uppgerð.
Víst myndi hún sakna Hákons
en ekki þannig. Eiginlega sakn-
aði hún hans aðeins þegar hún
var nálægt Louise. Hákon vernd
aði hana einhvern veginn fyrir
Louise. Hann gaf henni styrk.
Mest vegna þess að hann —
eins og hún — trúði að hún
væri saklaus og að Vilhelmsen
hefði ekið bílnum.
Ef lögreglan fyndi hann að-
eins og kæmi upp um hann. En
Karsle yfirlögregluþjónn hafði
lofað að hringja um leið og ein-
hverjar fréttir væru. Þegar
hún væri hreinsuð af öllum
grun ætlaði hún að segja Ulrik
allt af létta. >
Dag nokkum í byrjun júlí
kom Per hlaupandi inn á skrif-
stofuna.
—Ég verð að tala við óðals-
eigandann, sagði hann og opn-
aði sjálfur dyrnar inn á innri
skrifstofuna. — Vatnið á ánni
rís. Það verður flóð. Það er
vegna rigninganna undanfarið.
Ulrik spratt á fætur.
— Skollinn sjálfur. Ef við
gætum aðeins fengið stíflu. Nú
verðum við að byrja upp á nýtt.
Ég hringdi á aðstoð umsvifa-
laust.
Per settist á stól í fremri
skrifstofunni á meðan.
— Ég sá þig uppi á þaki um
daginn sagði Merete.
—Smiðurinn sá að það rauk
"fe, einum reykháfnum sem ekki
er notaður lengur. Við héldum
að eitthvað væri að en það var
víst bara grú Rasmussen að
brenna gömul ástarbréf, sagði
hann glottandi.
Merete hrökk í kút. Þetta
hafði gerst sama dag og Hákon
kom. Daginn, sem hún hafði
leitað að glötuðu kauplistunum.
Þá hafði Louise Rasmussen
brennt bréf í ofni, sem hætt
var að nota. En listarnir höfðu
legið í tösku Ulriks og taskan. . .
Gat hann hafa hent henni frá
sér í íbúðarhúsinu og listarnir
dottið úr henni? Eða. . . Merete
hristi höfuðið. Það var furðu-
legt að brenna bréf í gömlum
ofni sem ekki var notaður leng-
ur og það í húsi þar sem fullt
var af bréfakörfum. Nú var mið-
8, apríl 1967
ALÞÝÐUBLAÐIÐ 13