Dagur - 24.12.1949, Side 29

29
•i l ■ I • ■ • . .
JÓLABLAÐ DAGS
C. O . f'J.'!" I 'i :
pg, kynnuni af ],nönnuin og málefn-
iuyi0 sem geta; yerið eftirminni'leg
og skemmtileg, þótt um stutta
stund sé. Það er nær því ómetanleg
ánægja, að eiga þess kost að sjá ein
tvö þrjú úrvalsleikrit á hinum
ágætu, gamaldags leikhúsum Lund-
únaborgar. Og úr miklu er að velja.
Eg get nefnt t. d. leikrit á liorð við
„Death o fa Salesman“, með Paul
Muni í aðalhlutverkinu, ,,A Street
Cre named . Desir,e“, með Vivian
Leigh, „She Stops to Conquere",
með Michale liedgrave og Dinah
Churchill (tengdadóttur gamla
mannsins), o. fl. o. fl. Og svo eru
það söfnin, sem öllum eru opin, og
þau eru mörg, fögur og merkileg,
og mundi taka hálfa mannsævi a. m.
k. að kynnast þeim öllum til hlít-
ar. Og fornfrægarbyggingar,garðar,
minnismerki og sögulegar minjar
blasa hvarvetna við. Þó lifir þessi
borg ekki í fortíðinni. Hér er verið
að byggja fyrir framtíðina. Víða má
sjá rústir eftir sprengjuárásir Þjóð-
verja. Heil, auð svæði inni í sjálfri
borginni. Og hér má sjá endurreisn
iná að verki, þá endurreisn, sem
gengur hægt og hljóðlega fyrir sig,
en örugglega þó, og styðst ekki við
•grammófónphitur né nýsköpunar-
glannir, lieldur raunhæft mat á
ínöguleikunum.
Þegav liér er komið í þessum
skrilum,. er mér ljóst orðið, að það
rúm, sem eg hafi ætlað til þeirra í
þessu jólablaði, mun hvergi nærri
duga til þess að gera því elni skil.
sem upphaflega var þó ætlunin að
ræða í þessari grein. En það var
einn dagur í brezka Parlamentinu.
Það kemur nefnilega stundum fyrir
okkur blaðamennina, sem góðvilj-
aðir náungar kalla blaðasnápa á
stundum, að við þurfum að skril'a
greinar okkar eftir hendinni, ef svo
má kalla, og fylla ákveðið rúm í
blöðunum, þegar annað efni er
ekki tiltækt. Og þannig er þessi
grein til orðin, að luin gengur
beint frá ritvélinni í setjarávélina,
og efni hennar og lengd er sniðið
eftir því, hversu blýdálkarnir á
auðu blaðsíðunum lengjast, og hún
verður að enda síðast á. bls. 30, því
að eftir það er ekkert rúm, nema
hið eilífa, sem enginn endir er á.
En snúum okkur þá að Parla-
mentinu. Eg var svo heppinn fyrir
12 árum, að eyðá einum ævidegi í
Parlamentinu. Þá voru lriðsamir
tímar, sem kallað var. Þá var Bald-
win forsætisráðherra og Chamber-
lain fjármálaráðherra, en Eden ut-
anríkisráðlrerra. Eg fékk þá ,eins og
nú, að vera viðstaddur spurninga-
tíma, sem áhorfandi á þingpöllum,
og heyra þessa heiðursmenn og
fleiri neðci mikilsverð mál. Það var
Alexander, núverandi landvarnar-
ráðherra, sem greiddi mér götu inn
í þingsalina, en þá var hann ekkert
nema óbreyttur þingmaður Sam-
vinnuflokksins og enginn vissi, að
fyrir honum ætti að liggja að verða
hermálaráðherra í heimsstyrjöld né
heldur landvarnarráðherra í kalda
stríðinu.
Að þessu sinni átti eg skipti við
óbreyttan þingmann Verkamanna-
flokksins, sem hefur dvalið liér á
íslancli og er okkur mjög:'viiíveiit-
ur. En enginn kemst inn á þingpall-
ana í Parlamentinu nema sá, er
hefur aðgöngukort frá þingnianni.
Eg. fékk aðgöngukort að Parla-
mentinu fimmtudaginn- 24. nóvem-
ber sl. og eyddi raunar mest öllum
þeim eftirmininlega degi í Jjví
virðtdega húsi, sem frekar fnaatti þó
kalla flæmi en hús, borg frekar en
höll. Mér var sagt, að 1100 vistar-
verur væru þar, og trúi því vel. Áð-
ur en eg komst inn í þingsalinn,
hafði hinn ágæti þingmaður fylgt
mér um húsakynnin, og var jiað
mikil göngnlör og íleira að sjá en
hægt er að telja upp í vetfangi. En
jjótt jiað, sem fyrir augun ber, sé
í senn fagurt og markyert, fannst
mér Jjé) meira til um að heyra sitt
hvað um hina gömlu, géVðu siði,
sem Parlamentið hefur enn í gildi,
þé)tt mörgum hvatvísum nútíma-
manni finnist slík fastheldni við
fornar dyggðir furðu hjákátleg. —
Eftir að þeirri miklu göngúför lauk,
dvöldum t ið um stund á ])ing-
mannabarnum, sem er virðuleg
stofnun og henni í heiðri haldið,
eins og Breta er von og vísa. Þaðan
lá leiðin inn í matsal þingmanna.
Þótti mér Jrar allt furðu spaíitanskt
og ekki mikil tilraun gerð til [)ess
að samræma Jiessar daglegu vistar-
verur löggjafanna við annan bún-
irtg hússins né umhverfi málstof-
anna. Meiri tilraun hefur víst verið
'gerð til Jaess í Kringlu okkar í J)ing-
húsinu í Reykjavík og mun þó
naumast sagt verða, að löggjafar-
störfin, sem ráðin liala verið ])ar,
hafi betur gefizt Jijóðinni en um-
ræður brezku þingmannanna á
hörðum stólum í matsal Parla-
mentisins.
Eftir það hófst spurningatím-
inn. Þessi þáttur í starfi brezka
þingsins er merkilegur og er sá
gluggi, sem jijóðin sér beza um inn
í hið virðulega löggjafarjnng, Þá
skjóta þingmenn spurningum að
ráðherrum um allt milli himins og
járðar og þeir standa þar ;og svara
‘ fyrir sig og sín störf, og þer þá oft
við, að gagnrýni vérður horð frá.
þingbékkjúm stjórnarsinna , ekki
síoúr én stjörnarandstæðinga. Sá, eg
og héyrði Jaess mörg dæmi þennan
eftirminnilega dag. Þarna’ sprutlu
upp, hver af öðrum, Bevin, Áttlee,
Morrison (skemmti legastur Jieirra
allra), Chuter Ede, Tomlinson o. s.
frv. o. s. frv. Cegnt Jjeim sat stjórn-
arandstaðan. Innstur Eden, þá Oliv-
Stanley, einn hinn orðsnjallasti
maður á þinginu, og svo hver af
öðrum. En eitt skorti á: Gamli mað-
urinn var ekki mættnr, var veikur
heima með kvef. Var Jrar mikils að
sakna lyrir forvitinn, erlendan
ferðalang.