Dagur - 21.12.1978, Blaðsíða 5

I
Sigurður Óli Brynjólfsson, bæjarfulltrúi:
Fáir trúðu því að A-
flokkarnir þýddust Ólaf
Úrslit kosninganna í vor og þeir
atburðir sem á eftir fylgdu held ég
að verði eftirminnilegustu at-
burðir þessa árs þegar tímar líða,
jafnframt því sem þeir eru mér
ofarlega i huga nú. Á ég þá alveg
sérstaklega við það, að Ólafi Jó-
hannessyni, formanni Framsókn-
arflokksins, tókst að leiða hin
sundurleitu og ósamstæðu öfl
innan Alþýðuflokksins og Al-
þýðubandalagsins til samstarfs
við Framsóknarflokkinn um rík-
isstjórnarmyndun.
Fáir trúðu því fyrst eftir kosn-
ingar og eftir þau orð sem
A-flokkarnir höfðu látið falla í
kosningabaráttunni, að Ólafur
Jóhannesson yrði sá sem þeir
treystu best til að hafa forystu um
skynsamlegar aðgerðir í þjóð-
málum. En langt stjórnarsamn-
ingaþóf sannfærði þó þessa aðila
um það að lokum. Má segja í
þessu efni að betra er seint en
aldrei.
Stríð er ekki athöfn sem að
jafnaði á upp á pallborðið hjá
mér. Þó er það einlægust von mín
að stríð það sem núverandi ríkis-
stjórn hefir hafið gegn verðbólg-
unni vinnist. Ég, eins og margir
Sigurður Óli Brynjólfsson.
aðrir, hefi oft leitað úrræða til að _
vinna bug á því óréttlæti sem |
verðbólgarn veldur í þjóðfélag* I
inu.
En alltaf sannfærist ég betur og |
betur um það að það er ekki til ■
neitt ráð sem getur unnið á órétt- |
læti hennar og því er aðeins eitt I
ráð til og það er að eyða verð- !
bólgunni.
Fjölmennustu launþegasam- m
tökin virðast nú tilbúin að ganga I
til liðs við stjómvöld þjóðarinnar I
í baráttunni við þennan ógnvald J
íslensks sjálfstæðis, í fyrsta skipti í S
langan tíma. Það er því von mín j
og ösk að þessir aðilar beri gæfu |
til að standa saman og sigrast á j
þessum vágesti sem hindrað hefir ■
eðlilega framsókn íslensku þjóð- I
arinnar um áratuga skeið.
Sr. Hjálmar Jónsson, Bólstað:
Kærleikurinn
vinnur ekki með
krepptum hnefa

Hvað er merkilegast: Eru það
uppgötvanir í vísindum og tækni,
breytt og bætt sambúð heims-
velda, ríkja, einstaklinga? Hefur
eitthvað nýtt gerst í stjórnmálum?
Hefur komið fram ný stefna til
eyðileggja hann. Eg vona að Guð
hjálpi mér til þess að reynast
liðsmaður hans. Þá vona ég að
það haldist sem gott er, innan-
lands sem innanbrjósts og þess
óska ég öllum mönnum til handa.
Með öðrum orðum: Ég vona að
himnaríki færist nær jörðinni.

.tA*

l
Sonja Sveinsdóttir, húsfreyja,
Mér er sem ég
sjái þann gamla
Þegar lögð var fyrir mig spurn-
ingin, hvað mér væri minnistæðast
frá árinu sem er að líða, kom strax
upp í huga mér einn ákveðinn at-
burður og þrátt fyrir langa leit í
hugarfylgsnum minum fann ég
engan annan sem orkað hafði jafn
sterkt á huga minn.
Þar sem ég hefi unnið í mörg
undanfarin ár, blasa daglega við
sjónum sjúk börn, sem flest eiga
Pálína Benediktsdótfir, húsfreyja, Hrafnagili:
Þar hefja þeir hvern
virkan dag í kirkju
Sr. Hjálmar Jónsson.
þess fallin, að leysa vanda ein-
staklinga og þjóða? Hefur komið
fram á árinu einhvert nýtt sam-
einingartákn allra manna?
Svörin eru öll neikvæð. Hins
vegar er mér efst í huga, ekki síst
um jólaleytið, að kærleikurinn
vinnur ekki með krepptum hnef-
um. Þetta hefur gleymst eitt árið
enn. Það er merkilegast en ekki
skemmtilegast. Við höfum enn
einu sinni gleymt þeim sjálfsagða
hlut, að trúa á kærleikans guð.
Hefðum við gert það í alvöru,
væri mannlíf hér allt annað og
betra. Lausnin á vanda manns og
heims er fundin. Hún er rifjuð
upp á jólum og höfð til spari í
þjófélaginu. Hversdags trúum við
á einfaldar, heimatilbúnar lausn-
ir.
Ég bind við það vonir, að
lausnir mannanna á vandamálum
mannsins verði ekki til þess að
Það er nú bezt góðærið og hvað
fólk hefur það gott, eða getur haft
það, allir sem eru frískir og sem
engin óhöpp eða slysfarir henda.
Nú, mér finnst þetta ár búið að
vera skemmtilegt. Ég fór hringinn
um landið i fyrsta sinn með manni
mínum, tveim yngstu börnum og
móður minni. Skoðuðum við
Fljótsdalshérað og firðina í dýr-
indisveðri og sáum stórfenglegt
landslag Skaftafellssýslna, en það
er sérstakt og engu likt sem mað-
ur hefur áður séð, nálægð jökl-
anna og ólgandi fallvötnin. Síðan
fór hinn ágæti saumaklúbbur
okkar í ferðalag sem er að verða
árlegt. Að þessu sinni var farið
suður Sprengisand og haldið á
landbúnaðarsýninguna á Selfossi.
Síðastliðinn vetur fékk ég
ferðavinning sem ég notaði í
haust og fór til írlands. Heppn-
aðist sú ferð vel, þótt svo mér
fyndist ég jafnvel njóta ferðar-
innar bezt er heim var komið.
Þama sá maður útimarkaði, hesta
fyrir stórum grænmetisvögnum
inn í miðri Dublinborg. í írlandi
Pálína Benediktsdóttir.
eru kirkjurnar afskaplega áber-
andi margar, gráar steinkirkjur
með háum turnum. Bjórkrár eru
þar á hverju horni og standa
jafnvel á móti kirkjunum, enda
sagt að þær séu annað heimili fra.
Frá Dublin fórum við í bíl suð-
vestur yfir landið og gistum í
Killarney. Rétt við hótelið var
stór kirkja og ætluðum við að
skoða hana um morgunin, en þá
var verið að messa og var margt
fólk í kirkjunni, þrátt fyrir að
þetta væri á miðvikudagsmorgni.
Þama var okkur sagt að írar
byrjuðu daginn með því að fara í
kirkju. Þarna sáum við léttivagna,
með tveimur hestum fyrir, stað-
næmast fyrir utan hótelið og fínar
amerískar frúr fengu sér með
þeim skemmtireisu.
Svo ókum við til Galway og
gistum þar. Okkur var sagt að
Kennedy forseti hafi verið ættað-
ur þaðan og í sinni forsetatíð hafi
hann flutt ræðu í stórum garði
sem er framan við hótelið er við
gistum í. Margt bar fyrir augu á
þessu ferðalagi. Ekki þóttu okkur
útihúsin mikil á bændabýlunum
og marga sáum við fara með
mjólkurbrúsann sinn á eldgöml-
um traktor, sem sjaldgæft er að
sjá hér á landi í notkun og meira
að segja sá ég einn sem flutti
mjólkina sina í asnakerru og sat
sjálfurá brúsanum, en asnagreyið
brokkaði ósköp létt með þetta
(Framhald á bls. 29)
Laufey Tryggvadóttir, deildarstjóri:
Hinn gamli úrbótavegur
var þræddur s.l. haust
Margt er merkilegt við árið sem er
að líða, eins og raunar öll ár.
Hvert hefur sinar minningar, sem
eftir lifa í huga mínum við hver
áramót.
Merkilegast við árið tel ég vera
það, hvað langan tíma það tók að
hanna hina nýju ríkisstjórn. Þegar
hún loks var fullmótuð og tekin til
starfa, var von mín sú, að nýjar
hugmyndir kæmu með nýjum
mönnum, en það brást að mestu.
Hinn gamalkunni úrbótafarvegur
var þræddur.
Annað einkenni líðandi árs get
ég ekki látið hjá líða að minnasi
á, en það er eyðslan. Eiga þar
jafnan hlut að, bæði einstaklingar
og hið opinbera. Úr eyðslunni
þarf að draga á komandi ári með
samtökum allra landsmanna. Ég
bendi á einfaldari lífshætti. Með
því mundi skapast hamingjurík-
ara og bjartara líf, er kæmi okkur
öllum til tekna.
Næsta ár er ár barnsins. Vonir
mínar vil ég binda við þarfir þess
um allan heim. Barnið virðist
vera orðið aukanúmer á allt of
mörgum heimilum. Á dagvistun-
arstofnun skal það fara, þótt
annað sé mögulegt. Mestu
ábyrgðar- og virðingarstöðu
hvers þjóðfélags tel ég vera móð-
(Framhald á bls. 29)
allt lífið fyrir stafni, og aldrað
fólk, sem farið er af heilsu og
kröftum, og á allt sitt í kjalsoginu.
Þó er ekki nema stutt síðan að
niður í huga minn sló þeirri stað-
reynd, hve árin væru fá, sem
okkur mönnunum gefast til að
ávaxta okkar pund með óskertan
huga og styrka hönd. Og hvort
sem þessi ár verða fá eða mörg á
mælikvarða meðalmannsævi, þá
eru þau aðeins sem andartaks
augnablik í óendanleik eilífðar-
innar. Flestum tekst að marka svo
I
I
I
I
I
I
■
I
I
I
I
I
I
I
Laufey Tryggvadóttir.
Sonja Sveinsdóttir.
djúp spor á leið sinni um veginn
að ekki sé í þau fokið fljótlega
eftir brottför þeirra. Einstaka
manni tekst þó að framkvæma
eitthvað markvert, gott eða illt,
sem tryggir viðkomandi eina eða
fleiri línur á spjöldum sögunnar.
Eitt slikra verka var gert heyrum
kunnugt á þessu ári. Á ég þar við
tilurð hinnar svokallaðrar nift-
eindarsprengju. Til slíkra verka
leyfist mönnum að eyða gáfum
sínum og lífsþreki, og hafa
jafnvel hlotið Friðarverðlaun
Nobels, þótt þeir hafi dundað við
svipaða iðju. Þó að i því tilfelli
hafi dauðakúlan ekki verið jafn-
oki þeirrar nýju, því sú sem verð-
launum er tengd ku eyða öllu,
jafnvel gullkálfi nútímans, stein-
steypunni. En niftéindarsprengj-
an er þvílíkt afbragð að hún
grandar aðeins lífi, en eyðileggur
ekki mannvirki.
Mér finnst sem ég sjái „þann
gamla í neðra" sitja klofvega á
hæstu byggingu veraldar, slá sér á
lær um leið og hlátursrokur hans
berast út um líflausan hnöttinn og
bergmála á milli allra hinna stór-
merku mannvirkja, sem eftir
standa óskemmd með öllu.
Við höfum sannarlega gengið
til góðs götuna fram eftir veg!
Varðandi hina spuminguna,
hvað ég bindi mestar vonir við á
því ári, sem bráðlega gengur í
(Framhald á bls. 29)
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
I
|
I
I
I
I
J
DAGUR.5