Dagur - 22.05.1993, Qupperneq 6

6 - DAGUR - Laugardagur 22. maí 1993
Norðlensk hjón í hótelrekstri í Luxembourg:
Hótelið er gamalt óðalsetur á helsta vínræktarsvæði Móseldalsins
Ingibjörg Sigurðardóttir og Kristján Kari Guðjónsson afgreiða viðskipta-
vini á barnum á Le Roi Dagobert.
Þorpið Grevenmacher í Luxem-
bourg iiggur í hinum frjósama
Móseldal, enda hafa flestir íbú-
arnir viðurværi sitt af vínrækt-
inni en þau hvítvín sem koma
frá þessu svæði eru heimsfræg.
Áin Mósel skiptir þarna löndum
og er aðeins um 10 mínútna
gangur frá þorpinu yfir ána og
til Þýskalands. í nýlegri heim-
sókn um þetta svæði vakti það
nokkra athygli hversu allt var
hreinlegt og fágað í Grevenmac-
her, rétt eins og þurrkað væri af
bænum á hverjum morgni. Þessi
hreinleiki bæjarins hefur skap-
að honum ákveðna jákvæða
ímynd í hugum ferðafólks en
þeir sem þarna staldra við,
hvort sem er til lengri eða
skemmri dvalar, Ijúka almennt
upp einum rómi um það hversu
viðmótsþýðir gestgjafar íbúar
Grevenmacher eru og hversu
„heimilisleg“ sú þjónusta er sem
þar er veitt.
Frá Grevenmacher er stutt til
margra stórra borga og frægra
staða í nágrannalöndunum Þýska-
landi, Frakklandi, Belgíu og Hol-
landi. Fyrir þá sem fýsir að kom-
ast í skemmtigaróa má nefnda
Phantasialand í Köln og Strumpa-
land í Hagondange skammt frá
Metz í Frakklandi, sem er tilval-
inn viókomustaður ef börn eru
með í för. Þar má Ftnna stærsta
Rússíbana í Evrópu. Við Verdun í
Frakklandi eru varðveittar stríðs-
minjar.
Hótelið Le Roi Dagobert í
Grenvemacher hefur um fimm ára
bil verió í eigu hjónanna Ingi-
bjargar Sigurðardóttur og Krist-
jáns Karls Guðjónssonar en þau
cru bæði frá Akureyri. Hótelið er
óðalssetur frá síðustu aldamótum,
sem hefur verið endumýjað að
miklu leyti en það skemmdist
verulega í loftárásum Banda-
manna í lok síðustu heimsstyrjald-
ar. Kristján Karl var um árabil
flugmaður hjá Flugfélagi Norður-
lands og síöan hjá Cargolux í
Luxembourg en Ingibjörg rak á
árunum 1980 til 1985 Eddu-hótel
á Stóru-Tjörnum í Ljósavatns-
skarði og síóan var hún þrjú sum-
ur hótelstjóri Eddu-hótelsins að
Hrafnagili. Ingibjörg var spurð að
því hvað hafi valdið þeirri ákvörð-
un að setjast aö í Luxembourg og
hefja hótelrekstur?
„Aðalástæða þess var sú að
Kristján Karl var búinn að vera
hér í nokkur ár sem flugmaður hjá
Cargolux og þekkti því orðið
mjög vel til hér. Flugleiðir fljúga
daglega hingaó og auðvitað vor-
um við með Islendinga í huga
þegar við byrjuðum reksturinn og
þeir voru stór hluti gesta okkar.
Þetta hefur þó verið að breytast
svolítið, útlendingar koma hingað
í auknum mæli en Islendingar eru
hér aðallega frá því um miójan
júlímánuð og fram í október.
Margir þeirra halda til hér allt upp
í hálfan mánuð, fara í dagsferðir
um Móseldal, eða hertogadæmið
og sumir fara til Frakklands eða
Þýskalands“.
Stóð aldrei til að fara útí hótel-
rekstur á Islandi?
„Nei, ég hef kynnst því af eigin
raun að ferðamannatíminn á Is-
landi er aðeins sex vikur en hér
stendur aðalferóamannatíminn frá
því í júlí og fram í október, eóa í
allt að 16 vikur eða jafnvel lengur
og þar er reginmunur á. Daufasti
tíminn hér er janúar- og febrúar-
mánuður. Það eru fleiri Islending-
ar hér meó atvinnurekstur, m.a.
þekkjum við hjón frá Keflavík
sem selja ferskan fisk frá Islandi
en fiskinn fá þau með áætlunar-
flugi Flugleiða frá Keflavík. Ann-
ars býr hér nokkur hópur Islend-
inga en flestir þeirra tengjast nú
flugrekstri á einhvern hátt.
Hafa komið hingað hópar frá
Islandi og haldið árshátíð?
„Það er nú ekki hægt að segja
að það sé mikið um þaö en fólki
finnst afskaplega þægilegt að
koma hingað inn og geta talað sitt
tungumál. Sérstaklega á það við
um fólk sem hefur lítið sem ekkert
feröast áður og ég hef heyrt full-
orðið fólk tala um það hversu það
sé mikið öryggi í því að fá alla
þjónustu hér á íslensku. Eg gæti
trúað að um 60% gesta okkar
væru Islendingar en við getum
boðið upp á 18 herbergi, öll með
baði, síma og sjónvarpi auk rúm-
góðs veitingasalar.“
Bráðhressar dalvískar konur
Hvernig hafið þið vakið athygli á
ykkar hóteli á íslandi?
„Við höfum auglýst, þó ekki
nýlega því það er svo dýrt að aug-
lýsa á íslandi. Fyrst var auglýst
nánast „hingað og þangað“ en
maður lærði fljótt á það hvar aug-
lýsingamar voru áhrifaríkastar,
skiluðu bestum árangri. Eg held
að auglýsingar í sjónvarpsvísum í
Reykjavík hafi skilað nokkrum ár-
angri vegna þess að þessi blöð
liggja á heimilunum í marga daga
og einnig virðast margir þeirra
sem hingaó hafa komið séð aug-
lýsingu frá okkur í DV. Eftir að
hafa verið hér í fimm ár erum við
farin að sjá fólk sem er að koma
aftur og varla er það vegna þess
aó því hefur líkaó illa hér, heldur
hið gagnstæða“.
Grevenmacher er ekki langt frá
Findel-flugvelli. Hvemig komast
gestir ykkar hingaó, eru áætlunar-
ferðir eða er hver sjálfum sér
næstur?
„Margir okkar gesta koma
hingað á bifreiðum sem þeir taka
á leigu eða meó leigubíl en vió
sækjum líka fólk á flugvöllinn ef
það æskir þess og förum með það
þangaó aftur og það án endur-
gjalds. Við erum mjög miðsvæðis
hér því það er ekki nema 10 mín-
útna akstur héðan á flugvöllinn og
um 15 mínútna akstur til Trier“.
Á barnum á hótelinu hanga
fánar ýmissa bæjarfélaga og fé-
lagasamtaka á Islandi sem heim-
sótt hafa þau Ingibjörgu og Krist-
ján Karl á Le Roi Dagobert. Eini
norðlenski fáninn sem þar var í
fljótu bragði sjáanlegur var fáni
Dalvíkur. Hvemig stendur á tilvist
hans?
„Fyrir hálfu öðru ári síðan kom
hingaó bráðhress kvennahópur frá
Dalvík. Þær tóku sig saman og
dvöldu hér í átta daga. Þeim var
útvegaður „minibus“ og á honum
fóru þær í dagsferðir um nágrenn-
ið. Þaö var alveg sérlega skemmti-
legt að hafa þær hérna en ég held
að fyrir hópnum hafi farið þær
systur Sólveig og Guólaug
Ántonsdætur. Það cr alltaf gaman
að fá svona stóra hópa hingað, og
ekki skemmir nú fyrir þegar Norð-
lendingar eiga í hlut.“ GG
Á IÐAVELLI
Valdimar Andrésson
Sveinn framtíðarskáld
Sveinn Helgi Jónsson var fæddur 11.
mars 1892 aó Blöndubakka í Austur-
Húnavatnssýslu. Foreldrar hans voru
hjónin Helga Bjarnadóttir og Jón Stef-
ánsson, bóndi og póstur, seinna bóndi
aó Torfustaðahúsum í Vestur-Húna-
vatnssýslu og loks búsettur að
Hvammstanga.
Vorið 1909 kom Sveinn Jónsson
hingað til Akureyrar og tók próf upp úr
2. bekk gagnfræðaskólans. Á sama
tíma tók hann þátt í opinberri glímusýn-
ingu sem haldin var á Akureyri. Gekk
honum illa að eiga vió andstæóinga
sína, skorti æfingu og haföi enga hörku
tiltæka - en nóg af kímni. Þegar hann
féll, valt hann alltaf beint á bakió og
teygði alla anga beint upp í loftió og
glotti.
Þórbergur Þórðarson hefur skrifað
skemmtilega lýsingu á Sveini Jónssyni
og gef ég meistaranum orðið:
„Sveinn var laklega meóalmaóur á
hæð, hvorki þrekinn né grannvaxinn, lít-
ið eitt lotinn í herðum. Hann var dökk-
hæróur og dökkeygur, breióleitur og
brúnamikill, breiöhöfóa og nokkuð lág-
höfða, svo að hausafræðingar myndu
þegar hafa ráðið það af höfuðlagi hans,
að með honum leyndust nokkrar til-
hneigingar til að afla sér hagkvæmra
vióskiptasambanda."
Sveinn var rómantískur í hugsun,
flögraói á milli taumlausrar gleði og
heimshryggðar allt eftir nótum lífs og
skáldskapar.
Dreyma - dreyma!
Dreyma og láta Ijósið spinna
lokaþætti drauma sinna!
Vona allt - og eiga ei minna!
Leita - leita!
Leita að snjöllum lífsins brögum
- Ijóðum nýjum - fögrum sögum!
- ævintýrum, Ijúflingslögum!
Finna - finna!
Finna heila hjartastrengi
- sem hljóma skært og titra lengi
- sem gefa djásn og dýrstu fengi!
Glata - glata!
í dýpstu sorg úr sælu að hrapa
- sinna vegna æviglapa
öllu fengnu aftur tapa.
Ég held að ég gefi meistara Þórbergi
orðið aftur. Þórbergur lýsir á skemmti-
legan hátt ástamálum Sveins og einnig
samskiptum hans við Stefán skáld frá
Hvítadal.
„Um þær mundir er Sveinn settist að
í Garðastræti 4, var þar til heimilis ung
og gáfuó stúlka, eilítió heimsglaðrar
náttúru. Hún var fremur fríð sýnum,
ákaflega rómantísk og hneigð til að
ganga út að dröngum á fögrum vor-
kvöldum.
Sveinn festi ást til hennar.
En það olli honum leióinlegra erfið-
leika í fyrstu, að annað skáld hafði leigt
sér eins manns herbergi í húsinu frá því
sumarið 1910.
Það var Stefán skáld frá Hvítadal.
Það bar til eitt sinn veturinn 1911 til
1912, að Sveinn hélt gildi mikið heima í
húsinu og bauð til sín gestum, þar á
Sveinn Jónsson rúmlega þrítugur.
meðal Stefáni skáldi og meyjunni [ en
þeir kepptu báðir um ástir hennar]. Þá
er fólk var sezt að gleðinni og tapparnir
höfðu verið teknir úr fyrstu flöskunum,
uppgötvar Sveinn allt í einu, að honum
hafði láðst að kaupa sígarettur handa
gestum sínum. Verður honum þá litið til
Stefáns og síðan upp á meyjuna og
segir í dálítió hróðugum tón:
Heyrðu, Stefán minn! Þú ættir nú að
skreppa fyrir mig eftir sígarettum til
Levy. Þú ert svo fljótur á fæti.
Þjónustulund var ekki sá kostur Stef-
áns, er mest bæri á í fari hans. Og þar
að auki sýndist óþarfi aó rifja það upp
fyrir gestunum, að hann hafði þá misst
annan fótinn ofan við ökklalið.
Stefán setti dreyrrauóan. Af þessu
risu fullkomin friðrof milli þeirra félaga,
þar til Stefán hafði náð sér niðri með
raunhæfari aðferðum en góðlátlegum
orðræðum um líkamslýti keppinautar
síns.
Stefán fluttist alfarinn úr Unuhúsi vor-
ið 1912. Upp úr þvl tók að ganga
þrautaminna um ástir Sveins. Þó gat
hann ekki talist óskabarn hamingjunnar
í ástamálum. Ástarógæfa hans reis nú
öll af því, að hann fékk kærleik sinn skil-
víslega endurgoldinn hjá meyjunni. Það
var svo óskáldlegt, það var svo hættu-
legt fyrir heimshryggðina, svo
eyðileggjandi fyrir þjáninguna, aó skáld-
ið varð að taka sér nokkurra daga frí frá
farsæld ástarinnar og steypa sér á
sundurtætandi fyllerí og eitthvað fleira.
Og þegar hann hvarf aftur iðrandi aó
fótum meyjarinnar, siðferðilega húðflett-
ur og hjartabilaður, þá þóttist hún hvorki
vilja heyra hann né sjá. Þar með var til-
ganginum náð.“
- Er dansinn að hætta? Ég dansa samt,
dansa við nautnina einn
- dansa einn við mitt eigið hjarta
yst út í nóttina svarta!
Svo dátt steig þó dansinn ei neinn!
Eitur! Meira eitur!
Ör vil ég dansa og heitur.
Eitur! Eitur! Eitur!