Dagur - 09.07.1994, Blaðsíða 7

Laugardagur 9. júlí 1994 - DAGUR - 7
/
Nafn: Haraldur Olafsson.
Fæðingardagur: 4. ágúst 1962.
Maki: Ema Amardóttir.
Börn:
Foreldrar:
Menntun:
Starf:
Sonja, 8 ára, og Örn, 4 ára.
Hjördís Jónsdóttir og
Ólafur H. Ólafsson.
Tækniteiknari.
Tækniteiknari á teiknistofu
Pósts og síma á Akureyri.
Mynd: Robyn
„Vil Ijúka því vel sem ég byrja á“
h
■ ■araldur Olafsson varö þekktur fyrir að hafna því
á síðustu stundu aó taka þátt í Ólympíuleikunum í Los
Angeles 1984 eftir glæsilegan feril í ólympískum lyft-
ingum og fimleikum. Hann segir lesendum Dags sögu
sína úr lyftingunum og undan og ofan af nýja áhuga-
málinu - uppstoppun fugla.
„Lyftingasamband Islands réði al-
gerlega fararstjórn fyrir Olympíu-
leikana og valdi Guómund Þórar-
insson, fyrrverandi frjálsíþrótta-
mann og formann Lyftingasam-
bands Islands, sem minn aðstoðar-
mann - án nokkurs samráðs vió
mig.
Aðstoðarmaður í lyftingum er
náttúrlega mjög mikilvægur. Hann
er nánast 70% af keppninni, leiðir
mann inn í keppnina og lyftinga-
maðurinn verður bara að cinbeita
sér að því aö lyfta sem viljalaust
verkfæri í höndum aðstoðar-
mannsins. Hann veróur aö vita ná-
kvæmlega um hvað lyftingar snú-
ast en Guómundur hafði enga
reynslu af þessum þætti lyftinga,“
segir Haraldur og tekur fram að
Guðmundur hafi staðið sig ágæt-
lega sem formaður. „Það var
aldrei neitt persónulegt - hvorki
fyrir né eftir þetta atvik en auðvit-
að sárnaði honum þegar hann fór
einn á Olympíuleikana - kepp-
andalaus.
„Vildi aldrei einskorða mig
við einn fararstjóra“
Ég vildi fá sem aðstoðarmann
bróður minn, Olaf, sem haföi vcr-
ið þjálfari minn og aðstoðarmaóur
á öðrum mótum eða - það sem
aldrei kom fram í fjölmiðlum: Ég
fór fram á að fá annan sem hefði
reynslu af lyftingamótum; annað
hvort Olaf eða Birgi Borgþórsson
sem ég þekkti. Ég hringdi í Birgi
og sagði að ég væri alveg sáttur
við að fá hann meö; Ólalur var
kominn út úr myndinni enda virt-
ist hann ekki falla í kramið hjá
þessum mönnum fyrir sunnan.
Ég vildi aldrei einskoróa mig
við einn fararstjóra - bara að hann
væri alveg örugglega hæfur til að
vera aðstoðarmaður og svo bygg-
ist aðstoðarmennska auðvitað upp
á ákveðnu trausti manna á milli.
„Ákvað að sleppa þessu“
Birgir, sem þá var í stjórn Lyft-
ingasambandsins, sagði mér að
þetta yröi tekið fyrir á fundi og at-
hugað; því var lofað stanslaust að
ég yrði látinn vita. Ég var dreginn
á þessu svo lengi að það endaði
meó því að það var búið að loka
ólympíuþorpinu fyrir nýjum þátt-
takcndum og fararstjórum.
Ég ákvað bara hreinlega að
sleppa þessu og þá varð sprcnging
í fjölmiólum. Ég fór eiginlega
halloka í blööunum því það var
ráðist á mig fyrir að vilja fyrst og
fremst ekki fara nema hafa bróður
minn með.“
„Matreitt sem
fjölskylduferð“
Ur urðu miklar ritdeilur og þar
féllu þung orð. „Auðvitað skildu
margir mitt sjónarmió en í blöðun-
um var þetta bara matreitt sem
hálfgeró fjölskylduferð með mín-
um bróður til að hafa það gott en í
þá daga hugsaði maður eingöngu
um að ná árangri.
Nú en þetta jafnaði sig svo sem
en ég hætti að keppa meó Ólymp-
íuleika í huga enda voru menn
rosalega góðir í kringum 1984.“
Haraldur æfði og keppti fyrir
klúbb í Svíþjóð í eitt ár. Fór hann
síðan í eitt ár í Iðnskólann í
Reykjavík. „Svo kom ég aftur til
Akureyrar 1986 en þá voru ólym-
pískar lyftingar alveg dottnar nið-
ur en menn voru hins vegar að æfa
kraftlyftingar alveg á fullu.
Ég hætti síðan eftir Norður-
landamótið hér á Akureyri 1989
með smá látum; ég er alltaf í lát-
unum. Það risu upp deilur á milli
kraftlyftingamanna og ólympískra
lyftingamanna og kraftlyftinga-
menn gengu úr Lyftingasamband-
inu og ISI. Um leið gengu þeir úr
Lyftingaráði Akureyrar sem átti
tæki sem kraftlyftingamenn not-
uðu. Ég fór að þjálfa gutta og
drífa íþróttina upp og lenti fljót-
lega í útistöðum við kraftlyftinga-
menn um aðstöðuna. Þegar tveir
deila þá er það alltaf báðum að
kenna. Deilurnar undu upp á sig
og mögnuðust cnda fólst nún vörn
í að vera nógu andskoti haróur.
Svo var Norðurlandamótið í
ólympískum lyftingum haldið hér
á Akureyri 1989. Þá var ég bæði
að æfa og þjálfa og svo var ég í
undibúningi mótsins og var því
orðinn gríðarlega þrcyttur bæði
andlega og líkamlega eftir þennan
erfióa vctur.
„Sveif á ’ann!“
Allt þetta álag tók sinn toll af
manni og loks fékk ég nóg af
framkomu kraftlyftingamanna.
Síðasta æfingadaginn minn kom
Kári Elísson - Kötturinn - upp í
íþróttahöll til að sækja eitthvað
dót og okkur lenti saman. Þá
sprakk blaðran endanlega og ég
sveif á ’ann og viö tókumst á með
miklum látum. Mönnum tókst að
skilja kappana að og þegar kóln-
aöi aðeins á okkur labbaði ég inn í
búningsklefa og sagðist vera hætt-
ur og gekk út; ég hef ckki sést þar
síðan!
Nýr áhugi - og augnhlífar!
Þá upphófst svolítið erfiður tími
eftir 15 ár í lyftingunum enda
hafði ég allt í einu ekkert að gera.
Steinþór bróðir minn drcif mig í
að skjóta með sér. Þegar ég fæ
áhuga á einhvcrju er ég eins og
hestur mcð augnhlífar eins og
vinnufélagi minn lýsti mér.“
Haraldur hefur mcst gaman af
gæsaskytteríi. „Ég er búinn að
Lcyndarmaliö innan í fuglunum cr hálmur, vafinn saman mcð sláturgarni,
lagaður cftir hræinu scm er tckið heilt innan úr fuglinum. „Það er töluverð
kúnst.“
„Það hcfur alltaf hcillað mig að
hafa fuglinn uppstoppaðan í eftir-
líkingu af náttúrulcgu umhverfi
cins og rjúpan hér cn mér finnast
fuglar sér á steini ekki eins spenn-
andi.“ Mynd: Haraldur Ólafsson.
missa áhugann á því að skjóta 50
gæsir í túr því það er martröó að
eiga eftir að reyta 50 fugla. Ég vil
frekar skjóta 8-10 fugla og vera
ánægður.
Mynd: Robyn.
ina úr nýlegum bílnum. Ég held
aó viðgcrðarmaóurinn hafi ekki
trúað mér þegar ég sagði að ég
hefói skellt hurðinni svona hastar-
lega á fót á stól sem ég hefði verið
að fiytja.
Ég fór aö skjóta af krafti en
hins vegar hafði alltaf blundað í
mér áhugi á fuglum. Ég fór lljót-
lega að fikra mig áfram með
fuglauppstoppun og skytteríið er
aðcins að víkja fyrir því núna. Það
gekk reyndar ekki alveg átaka-
laust enda vilja menn almennt
ckki kcnna uppstoppun heldur
halda þeir samkeppninni í lág-
marki - sem skiljanlegt er. Eg
lékk þó smá tilsögn hér á Akur-
cyri en var skilinn eftir á miöri
leið. Það hleypti cnn meiri þráa í
mig að læra uppstoppun enda er
ég yfirleitt þannig að ef ég byrja á
einhverju vil ég Ijúka því - og það
helst vel. Ég er t.d. ekki enn búinn
að stoppa upp þann fugl sem ég er
fullkomlega ánægóur með eftir
rúm fjögur ár. Það verður gaman
þegar sá dagur rennur upp.
„Hcppinn að drepa
mig ekki“
Ég braut einu sinni þá reglu að
maður á aldrei að skjóta úr bíl.
Það geri ég ekki aftur því sem
byrjandi var ég aö skjóta hér fyrir
austan. Ég var með tvíhleypu og
skaut öðru skotinu á önd út um
gluggann. Þegar ég sá bíl koma
dró ég byssuna inn, setti hana far-
þegamegin og vísaði hlaupinu frá
mér. Þegar ég var byrjaóur að
keyra af stað mundi ég eftir að ég
hafði ekki sett öryggið á. Ég ætl-
aði að setja öryggið á byssuna og
var að myndast við að keyra í
leiðinni. Þá rak ég fingurinn í
gikkinn og það varð þessi ógnar-
hávaði. Mér varð litió til hliðar og
það lá við að ég hefói tekið hlið-
Leyndarmálið innan
í fuglunum!
Ég lærði uppstoppun af bókum og
í gegnum síma - og svo auðvitað
af mistökunum. Nú er ég kominn
nokkuð vel á strik í uppstoppun
lugla en áhugi minn beinist að
fiskauppstoppun en þar er sama
vandamáliö - það vill enginn
kenna þetta,“ segir Haraldur sem á
sér þann draum að fara utan á
námskeið í fiskauppstoppun en
hún er að sögn allt annars eðlis en
spendýra- og fuglauppstoppun.
En er þá leyndarmál hvað er
innan í fuglunum? „Nei, nei; það
er hálmur, vafinn saman með slát-
urgarni, lagaður eftir hræinu sem
er tekið heilt innan úr fuglinum og
það er töluverð kúnst.“ GT