Þjóðviljinn - 24.12.1943, Blaðsíða 17

ÞJÓÐVILJINN
15
Tómas Sæmundsson
Framhald af 9. síðu.
víða er söndugt og smáklettar. Elfan gerix’ hér ekkert
annað en prýða og létta kommúnikatíónina. Ég veit eig-
inlega ekki, hvað það er, sem gerir, að ég kann við mig
hérna svo dægilega sem hvergi er ég hef áður komið; ég
held það hljóti að vera þessi „Naturalighed, Beskeden-
hed og Blidhed“, sem situr utan á öllu. Staðurinn er ekki
fallegur, því göturnar eru þeim mun þrengri, sem húsin
eru hærri, enda sums staðar upp á 7 „etager“ í höfuðhluta
bæjarins, sem smátt og smátt hverfur út í landið; en allt
er þokkalegt og húsin fyrir sig víða falleg; sólin kemst
þó óvíða niður á götuna til muna, sem • á þessum sól-
skinsdögum ekki sakar. neitt. Eftir Bei’lín sýnist manni
hér heldur fámennt og litlar skemmtanir, en óvenjuprakt
er hér í klæðaburði. Berlín er í þeim pósti eins og gamall
höfðingi, sem heima hjá sér reiknar það ekki svo nákvæm-
lega, hvernig hann fer að mat sínurn. Hér generar sig
hver meira fyrir öðrum og maður sér hér ekki eins þetta
stóra familíulíf, sem gerir Berlín svo interessant, hvar
fleiri þúsundir sitja saman í lystigörðunum lilustandi
á músík með sinn stóra ölcylinder fyrir framan sig, sem
máske tekur yfir 5 merkur og margir leggja saman í. —
Þó er hér margt rétt naivt enn þá, t. d. hefur einn í dag
sett yfir dyrnar hjá sér: „Þetta hús er eiginlega ekki lið-
ugt 'fju’i' en til Michaelis, — þó kynni að mega fá það
fyrri!“ Annar: „í dag hef ég fengið nóg af matvælum,
og sauð, — sem ég sel fyrir gott verð, ef það er strax
keypt“.
Ég var í gær í kaþólsku kirkjunni, hvar að voru mikil
hátíðlegheit í anledning af nýfæddum prinsi. Fallegri
kii’kju hef ég ei séð, — og músíkin var inntakandi. Allt
hitt var til að hlæja að. Eftir að pi’estur hafði spilað sig
þreyttan kómedíu fyrir altarinu, hélt hann langa ræðu
um hinn heilaga Laurentius, sem hann sannaði með þessa
eigin orðurn, að væri munstur fyrir allar dyggðir. Sarná
getur hann víst sagt um alla þessa heilögu menn, sem
standa í almanakinu. Þessi heilagi kommers varaði yfir
2 tírna. Ég hafði tækifæri til að horfa kónginum í augu,
þegar prósessían gekk úr kirkju. Hann er lítill eins og land-
ið hans, digur og grettinn, á rauðflekkóttum kjól með
gullvírshnöppum. — En þið, piltar, ef nokkrir heyrið bi’éf
mitt, sem þykir gaman að ganga á Austurgötu um há-
degið, komið aldrei til Dresden, nema því að eins, að þið
ekki þurfið að fara þaðan aftur!
Ef þið, bræður! viljið fá bréf frá mér frá Wien, þá
biðjið, að ég komist lifandi gegnum Böhmen, sem ég ætla
að heimsækja á morgun; ég er orðinn foi’hei’tur rnóti
kóleru, fyrst hún sparaði mig í Berlín, hvar meira var af
henni en menn vildu vita af. Þetta bréf lesið þið svo vel í
málið, sem ykkur er mögulegt. Ég hef verið á balli í nótt
og er þess vegna eins og menn plaga að vera eftir böll.
Og' verið þið nú sælir!
Th. Sœmundsson.
ÞORSTEINN ERLINGSSON:
Ég veit þú aegir satt. Við höldum Jól.
Við 8jáum, eins og vant er, nú um tlma,
hvað ból og hól og hjól og skjól og sól
er himneslc sending þeim sem eiga’ að rima.
Nú kallar þetta hvella bjölluhljóð,
að horfa’ á gamla leikinn, sem við kunnum,
svo smjatta þeir, sem þykir vistin góð
við þvœttituggu’ úr volgum blaðurmunnum.
En svo var fagra friðarstjarnan þín;
þann fögnuð vildir þú ég kœvú’ að skoða;
en gœtu’ ekki’ áhrif hennar sagt til sln
þó sigur hennar vceru fcerri’ að boða?
Ég heyrði fyrri segja sama flokk
frá sigri þeim, á mörgum kirkjustólum;
en skein hún ekki blitt á Bielostock
með boð um náð og frið á síðstu Jólum.
Og hvar er sigur Krists um kristinn heim?
Að kirkjum hans er enginn vandi að leita,
en krossinn hans er orðinn einn af þeim,
sem algerð þý og hálfa manndyggð skreyta.
Og heldurðu yfir hugsjón þessa manns
og heimsins frelsi þessir kawpmenn vaki,
sem fluttu milda friðarríkið hans
á fölva stjörnu’ að allra skýja baki?
Þar lcomst hún nógu hátt úr hugum burt
og hér varð eftir nógu tómur kliður,
svo aldrei verði’ að œðri Jólum spurt
og aldrei komist friðarríkið niður.
Og dýpstu þránum drekkir spekin sú,
sem djúpið mikla þurrum fótum gcngvr
og spennir yfir endaleysið bríi
með orðum, þegar hugsun nœr ei lengur;
því rún úr geimnum engin önnur skín
en eintóm núll úr köldum stjönmbaugiim.
Nei, ég vil lifa litlu Jólin min
við Ijósið það, sem skín úr barnsins augum.
Mér finnst þar inn svo fritt og bjart að sjá,
að friðarboðið gceti þangað ratað,
og enn þar minni heit og þögul þrá
á þúsund ára bróðurríki glatað.
Þar vefst úr geislum vonarbjarmi skœr
sem veslings kalda jörðin eigi’ að hlýna;
ég sé þar eins og sumar fœrast ncer,
ég sé þar friðarkonungs stjörnu skína.