Þjóðviljinn - 24.12.1943, Blaðsíða 20

18
ÞJÓÐVIÍjJINN
•6>2t>Hltttllttt]ltllllllllllClltlllUtllllC3llllltllilllt3lllllflMlliaiIlllilllUIEIIIIimillllC3niUIIIIIIIC]llllllllll!IUIIIIIIIimc>
GLEÐILEG JÓL !
0
1
MATSTOFAN GULLFOSS |
❖niiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiuiiiiiniiiiiniiiiiiiiiiiicö
MumiiiiiiiniimmimniiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiuiiiitmiiiiHiiiiimiiiiummiiimniiiiiiiiiiiiNiiiiiiiiiiiiniiiiiimiic*
GLEÐILEG JÓL I
LÚLLABÚÐ
5iiiiiiiiiiinininiiininiiinniuiiuujiiinniiniiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiHii!iiiiiiiiiniiiiiiininc5
•MimjmminmmmmumiiiimiiuimimimummmiiiummmmuiimmmiummiimiummimiiuinmiiiiKo
GLEÐILEG JÓL I
LJÓSAFOSS I
0iiiiii!iiiimiiiiiiiiiiic2iiiiiiiiiiiicaiimiuiiiic3iiiiiiiiiiiicaiiiiiiiiiiiicaiiiiiiiiii!!niiiii]iiiiiic2ni!iiiiiiiicaiiiiiiiiiiiic<«
^aiiimiuiiiniuiiuiimniiiiiiiiiiiiciiiiiiiiiiiiicaiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiicaiiiiiiiiriiicaiiiiiiiiiiiicaiiiiiiiiiiiicaiiiiiiiiiio
g =
l I
GLEÐILEG JÓL !
HEILDVERZLUNIN EDDA H. F. §
I i
S =
•2>iiiiiiiiiiiniiiiiimmuiiiiiiiiiiiiuiimiiiiiiiniiiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiiiuimiiimiiniiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiniiiiiimiiic<<
gimimiiiiiniiiiiiiiniiuiiimiiiiiiammmiiiniimmHiiHmmtmiiuiimiiiiiiiuimiiiiiiiiciiiiimiiiiinimiiiiiiK*
1 GLEÐILEG JÓL I
| HÓTEL BORG 6
Z= =
I I
•MmmimnmíniiiiiB3tnmimii(]iflmminumimmiiummmmuimmmiinimmmiiummmmuimmmiic<í>
Marteinn bröðir minn
Framhald af 4. síðu.
hræddur um, að eitthvað liefði viljað til og spurði haua, en
hún vildi ekkert segja".
Hann leit fast á mig. Hann glotti í fyrsta skipti í marg-
ar vikur. „Farðu nú að sofa“, sagði hann, „og láttu mann
fá svolítinn svefnfrið".
Steve frændi sagði, að ungfrú Wilmot væri orkugjaf-
inn. Það var mánuði eftir komu hennar. Þau voru stödd
í mannlausri kennslustofunni. Ég hafði orðið eftir til að
aðstoða hana eitthvað, en hún sendi mig burtu, og ég
flýtti mér þangað til ég var kominn í nógu mikla fjar-
lægð.
„Þér hafið sannarlega komið lífi í hlutina hér“, sagði
hann, „skólann, nemendurna og mig. Þér eruð orkugjafi
— já, mjög dýrlegur orkugjafi ..
Ég var komin út og heyrði því ekki framhaldið, en ég
gat gert mér í hugarlund hvernig það mundi vera. Þau
höfðu bæði komið lífi í hlutina. Eftir að ungfrú Wilmot
kom var skólinn dásamlegur staður, hver námsgrein æv-
intýri. Hún gat jafnvel blásið lífi í x-in og y-in í algebr-
unni, og komið þeim inn í mitt heimska höfuð. Þannig
var einnig með Martein bróður minn, en hann var ó-
venjulega naskur á myndir, sem hún notaði til að opna
fyrir okkur hina dásamlegu, nýju heirna.
Einu sinni kom hún t. d. með stórt kort í skólann og
lét nokkra drengi festa það á töfluna fyrir framan bekk-
inn. Það var allt þakið hringum, tölustöfum og örvum,
og ég botnaði ekki neitt í neinu, en þegar hún spurði út í
bekkinn, hvort nokkur vissi hvað þetta væri, kallaði Mar-
teinn, að myndin væri af loftspjaldi úr flugvél.
Skömmu síðar kom Steve frændi — og hann skýrði
þetta fyrir okkur, og alltaf þegar hann spurði bekkinn
að einhverju, var Marteinn fyrstur til að rétta upp hönd-
ina. Augu hans leiftruðu — það er að segja, Marteins —
og það voru tveir rauðir blettir í kinnum hans.
Eftir þetta kom Steve frændi í hverri viku. Enginn, sem
ekki kærði sig um, þurftrað vera í tímum hjá honum, og
aðeins þeir, sem voru vel að sér í öðrum fögum, fengu
það. Þegar frá leið, sóttu flestir drengirnir þessa tíma, en
aðeins fáar stúlkur.
Ég var í þeim, mest af forvitni, því að ég skildi minnst
af því sem fram fór — aðeins að það var eitthvað, sem
ungfrú Wilmot og Steve frændi höfðu komið sér saman
um. Þetta var kallað „flugskólinn“, og var ætlunin að
kenna þar allt, sem við kom flugi og hægt var að læra
án flugvélar.
Einu sinni fór allur bekkurinn ofan á flötinn, sem er
á bak við húsið okkar, þar sem Steve frændi geymdi það,
sem hann kallaði „gamla flugvélarbelginn sinn“. Hann
hafði smíðað hann sjálfur úr notuðum vélarhlutum. Hann
hafði haft í hyggju að rífa hann, síðan stríðsframleiðslan
fór að hafa not fyrir stykkin, en hann frestaði því nokk-
urn tíma, svo að hann gæti sýnt drengjunum hvernig
hlutirnir, sem þeir lærðu um, verkuðu í raun og veru.
Hann lét drengina setjast í flugmannssætið og látast