Þjóðviljinn - 30.07.1972, Blaðsíða 3

Sunnudagur 30. júli 1972 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 3.
Oft veröur manni á að
halda að minningar um
sólarsumur hér uppi á
islandi séu helber
imyndun, þegar svona
viðrar eins og undanfarnar
vikur. En svo er farið að
grufla beturog alltaf fjölg-
ar sólskinsdögunum í
huganum.
Dagblöðin hafa birt
óvenju lítið af borgarlifs-
myndum frá i sumar. Hins
vegar voru þau full af
myndum af ungum og
fallegum stúlkum, hálf-
berum og jafnvel allsber-
um, allt siðastliðið sumar,
— en þá skein lika sólin.
Blaðamaður og ljósmyndari
gengu sig niður i miðbæ höfuð-
borgarinnar i rigningunni á föstu-
daginn til þess að lita á mannlif i
rigningu.
Pempíulegir karlmann
Mikiö lifandis ósköp geta karl-
menn með regnhlifar verið pem-
piulegir. Sennifega eru þeir lif-
hræddir, myrkfælnir og kvenlegir
i háttum i ofanálag. t svona veðri
koma margir slikir upp um sig.
Ekki eru allir jafn stúrnir yfir
rigningunni. t það minnsta þurfa
þeir sem verzla með gúmistigvél
og regnfatnað ekki að kvarta.
Annars er það undarlegt hve
regnfatatizkan hefur þróast hægt
og i litlu samræmi við hraðfara
þróun annarrar klæðatizku. Enn
er þorri regnfatnaðar i dökkum
litum, jafnvel svörtum; sniðið til-
breytingalitið.
Kannski er þetta vitleysa i mér.
Kaupmennirnir okkar hafa senni-
lega aðeins verið að selja upp
gamlar birðir, þvi glæsilegar
undantekningar eru frá þessu.
Túristarnir og
rigningin
Skyldi ekki túristunum þykja
islenzka rigningin falleg? Stybban
afturúr blikkbeljunum nær ekki
að lyfta sér nægilega mikið til að
aö ná vitum manna, og loftið
verður svo feiknarlega hreint, og
það er einmitt, það sem túristarn-
ir koma hingað til að sjá og finna,
hvaö sem haldið er um áhuga
þeirra fyrir Gullfoss og Geysi, þó
hvorugur haldi sjálfsagt aftur af
þeim að koma.
Meira en annar hver maður er
útlenzkur á götunni. svo þeir hafa
áreiðanlega mikið meiri áhuga
fyrir rigningunni en Islendingar.
Sennilega væri bara ráð að aug-
lýsa i ferðamannabæklingum, til
samræmis við sólarlöndin: — yfir
300 rigningardagar á ári. —
Hér er kominn
Hof finn.
Allt i einu kemur hellirigning.
Fólk skýzt á milli húsa, aörir
hima i vari og standa af sér
skúrina. Ég drif mig inn á Hressó.
Þar situr fyrir mér uppgjafa
blaðamaður, og fer að segja mér
nýjustu fréttir af Hamranes-
málinu svonefnda. Hann fræðir
mig á þvi, að Bæjarútgerð Hafnar-
Með háuni: Stelpurnar, sem
Gunnar Steinn elti.og þetta er
meðal annars árangurinn.
Hoffmann lætur regnið ekkert á
sig fá og selur væntanleg verð-
mæti undir beruin himni.
Itast og tákörfur skolaðar i rigningunni.
enda drengirnir annálaðir fyrir
árvekni i starfi; löggustrákur á
móturhjóli kemur svffandi,
ábyrgðartilfinningin alveg að
sliga aumingjans drenginn, og
auðvitað skrifar hann upp
númerið á bilnum.
()g þá kemur eigandinn og vill
endilega semja frið, enda löggu-
strákur ekki búinn að ljúka við að
skrifa kæruna; ég bölva ljós-
myndaranum fyrir að hafa
stungið mig af, — i hljóði auð-
vitað, en þá er hann allt i einu
kominn og tekur hverja
myndina af annarri af
manninum og pólitfinu;
samningar takast ekki, enda á
pólitiið ekki að sýna neina undan-
látssemi við slika brjóta og lög-
brjóta; bileigandinn stingur
kærunni i vasann, og báðir halda
burt, pólitíið og hann.
Ljósmyndarinn segist hafa
verið aö elta stelpur, og náð
myndum af þremur, svo ekki er
öll nótt úti með náttúru land-
manna þótt rigni, — aftur á móti
geispa ég og rölti áfram og velti
þvi fyrir mér hvort ég væri enn til
i aðelta kvenfólk i rigningu. —úþ.
rölti aftur upp á blað, enda orðinn
gegndrepa.
Uppi á Skólavörðustig hefur
bilst jóri lagt bilnum sinum uppi á
stéttinni framan við Sparisjóðinn,
rétt á meðan hann borgar
vixilinn.
Pólitiið lætur ekki á sér standa,
Rölt um stræti
og litið á fólk
í miðbænum
í rigningu
fjarðar hafi átt veð i Hamra-
nesinu upp á 5 miljónir og nú
rambi útgerðin á barmi gjald-
þrots, rétt einu sinni. Þá segir
hann mér það, aö drengirnir sem
sagt var að hefðu strokið af
Hamranesinu fyrir vestan, á
Þingeyri minnir hann, hafi alls
ekki strokið, heldur hafi þeim
veriö sagt að mæta til skips
klukkan eitt, komið á bryggjuna
kortér fyrir eitt, en þá hafi dall-
urinn verið farinn með allt þeirra
hafurtask. Þetta hafði skip-
stjórinn gert vegna þess, að hann
treysti ekki strákunum til að
halda kjafti um það sem átti að
fara að gerast með dallinn.
Ég veit ekkert, frekar en fyrri
daginn; hringi samt til forstjóra
Bæjarútgerðarinnar, sem segir
það ekki satt að þeir hafi átt 5
miljón króna veðtryggingu i
Hamranesinu. Meira segist hann
ekki mega segja. Hjá fóviöanum i
Firðinum fæ ég ekki að heyra
lesna nafnaskrá yfir skipverja
sem skráðir voru á Hamranesið i
leit minni að einum þeirra
fjögurra sem skildir voru eftir,
þvi verið er að nota skrána i yfir-
heyrslum yfir mannskapnum,
og mér er sagt að þar liggi hún
frammi'sem dómskjal, og pvi geti
ég ekki fengið að heyra neitt úr
henni fyrr en einhverntima
seinna, — kannski. Og enn þá veit
ég ekkert.
En þetta gerðist eftir að ég var
kominn inn úr rigningunni, og þar
með er ég búinn að hlaupa út-
undan mér og frásögnin öll komin
i graut, rétt ein til.
Og hér er kominn
Hoffmann.
Eftir allar upplýsingarnar á
Hressó held ég hinn hressasti út,
enda hætt að rigna eins mikið og
áður, aðeins úði.
Á stéttinni til hliðar við Útvegs-
bankann situr Pétur Hoffmann
með fyrstadagsumslög og minja-
peninga á spjaldi á banka-
veggnum. Yfir góssið breiðir
hann algengustu verju 20.
aldarinnar, plastik, svo hann
getur selt i hvernig veðri sem
vera skal.
Hoffmann bendir kúnnum sin-
um á hversu mjög vörur hans eigi
eftir að vaxa i verði, og þeir slá
oft til, og svo er bara að biða i
nokkur ár, helzt nokkra áratugi,
þá er kannski hægt að fá svo sem
helmingi meira fyrir ruslið, ef
einhver verður þá enn ofan-
moldar á kúlunni.
Geðstirðir
löggustrákar.
Nú er ljósmyndarinp., hann
Gunnar Steinn, stunginn af, og ég