Þjóðviljinn - 30.07.1972, Blaðsíða 13

Sunnudagur 30. jtíli 1972'ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 13.
EVA RAAAM:
AAANNFALL
OG
AAEYJAVAL
Og það skelfilega var, sagði
verkstjórinn, að konurnar
klöppuðu og hrópuðu húrra fyrir
henni, rétt eins og þær væru henni
sammála. Svona var kvenfólkið,
það hafði enga tilfinningu fyrir
þróun og framförum.
Svo tók hann hana til bæna einn
daginn. Hún var að glugga i
spjaldskrána, röð eftir röð af
spjöldum, sem hvert um sig
táknaði konu úr Kvenna-
flokknum: þau stóðu teinrétt
hvert við annað eins og hermenn
á göngu og honum varð næstum
óglatt af vonleysi og viðbjóöi.
—Laura, hvað er það sem ég
heyri! Ertu i raun og veru orðinn
afturhaldssinni.
—Afturhaldssinni? Hvað er nú
það, Jens?
Forsetinn yppti öxlum i upp-
gjöf.
—Ja, það er ékki að spyrja að
kvenfólkinu. Það þekkir ekki einu
sinni einföldustu hluti. Aftur-
haldssinni, já það er — það er —
já, það er bara afturhaldssinni.
Þú hlýtur að skilja það.
— Ég held þú vitir það ekki
sjálfur.
— Veit ég ekki hvað aftur-
haldssinni er? Hvað heldurðu að
ég hafi verið að gera i Stjórn-
málalifinu i öll þessi ár?
Hann sagði Stjórnmálalif með
stórum stöfum og miklum hátið-
leik eins og hann væri að tala um
heilagt Nirvana.
— Hvað þú hefur verið að gera i
öll þessi ár? Juðað og prédikað og
prédikað og juðað. Heima hef-
urðu að minnsta kosti ekki verið.
Og hvað ætlastu fyrir núna? Á
miðjum skrifstofutimanum?
Þarftu ekki að sitja á þinum stað i
ráðhúsinu og sjá um að Totta liði
vel?
Hún hnykkti til höfðinu svo að
svart árið sveiflaðist aftur á bak:
dökkbrún augun glóðu og hún var
Við almúgamenn á islandi
höfum oft kvartað yfir þvi, að
stjórnmálamenn séu sifellt að
fjarlægjast raunveruleikann,
fólkiö sjálft.
Dæinigerð stjórnmálaskrif,
incð alvarlegum firringarein-
kennum, er rembingur
stjórnarandstöðunnar nú útaf
skattaálögum. Hvilikur hug-
arheimur. Það er ekki aðeins,
að þessir „lýðræðissinnar”
loki augum og eyrum fyrir
áliti almennings, hcldur birta
málgögn þeirra jafnvel siðu
cftir siðu mcö viðtölum við
fólk, sem er ánægt meö skatt-
ana sina á sama tima sem
spekingarnir halda sinu striki
í öðrum heimi. i þeirra heimi,
er „blaöran sprungin”,
„sprengjan fallin”, „dómur-
inn kominn”, „alntenn skatt-
pining" o.fl., en alntenningur
horfir á og hristir hausinn.
nauðalik sigaunakonu við spákúlu
sina.
— Já, en Totta þó. Laura þó —
ætlaði ég að segja, sagði forset-
inn og flýtti sér að leiðrétta mis
mælið.
— Þarna sérðu. Það er Totta
sem þú elskar, ekki mig og börn-
in!
— Laura, ég þekki þig bókstaf-
lega ekki fyrir sömu manneskju.
Og að þú skulir geta unnið gegn
mér i minu eigin máli, gegn bila-
stæðinu minu.
Laura reis á fætur, studdi hönd-
unum a borðbrúnina og horfði
fast i augu honum:
— Það er leikvöllur barnanna!
Nei, ásakanir voru tilgangs-
lausar. Og ef hún héldi þessu
áfram gat hann átt á hættu að
bæði hann og bilastæðið fengju al-
menningsálitið á móti sér. Flokk-
urinn myndi missa atkvæði og
hann sjálfr falla i áliti! Það
skelfilega var að sjálfsögðu að
flokkurinn myndi lika missa at-
kvæði, ef það hætti við áætlunina,
þvi að þá myndu þessir Kerlinga-
græningjar hirða allan heiðurinn
af þvi! Hann braut heilann um
þetta dag og nótt og komst loks að
þeirri niðurstöðu, að það væri að-
eins til ein lausn á þessum vanda:
hann yrði að reyna að múta
henni.
Dag nokkurn ók hann upp að
húsinu með stóra öskju i baksæt-
inu. A lokinu var letrað nafnið á
þekktasta skinnasala bæjarins
með gullnum stöfum.
Laura kom hlaupandi til móts
við hann. Hann hugsaði um það
dálitið viðutan að hún bæri sig til
eins og stelpukrakki, eða öllu
heldur eins og kátur kálfur. 1 dag
var hún i sérlega góðu skapi, hún
geislaði af gleði og fögnuði.
— Jens, hugsaðu þér, við erum
orðnar yfir þúsund!
Hann lét sem hann heyrði þetta
ekki. Auk þess snerist hugur hans
allur um ráðagerðina, rétt eins og
hjá bankaræningja sem er að
undirbúa hið fullkomna rán.
Laura horfði ihugandi á bilinn
eins og henni hefði dottið eitthvað
nýtt og skrýtið i hug.
— Jens, af hverju seljum við
ekki þennan stóra pramma eða
skiptum á honum og þrem Fólks-
vögnum, þá gætum við átt einn og
gefið hina tvo einhverjum sem
þurfa á þeim að halda.
Jens Storhaug leit á hana eins
og maður sem uppgötvar allt i
einu að fornaldarskrýmsli, skelfi-
legur dinósár, er á beit i garðin-
um hans.
— Selja Mercedesinn? Skipta á
honum? Gefa öðrum? Laura, ég
held — ég held að þú sért orðin al-
veg hringavitlaus! Það var satt
sem ég sagði, þú ert orðinn aftur-
haldsseggur!
— Kemurðu aftur með þetta
afturhald. Hvað þýðir það eigin-
lega, Jens?
Jens Storhaug steig út úr biln-
um og strauk með alúð um gljá-
andi, silfurgljáandi stellið.
— Að selja þig tautaði hann og
hristi höfuðið. Hann sneri sér við
og horfði með vanþóknun á
Lauru. — Jú, þú ert orðin aftur-
haldsseggur. Þvi miður.
— Jæja, sagði Laura óþolin-
móð. — En hvað táknar það að
vera afturhaldsseggur?
— Afturhaldsseggur, það er —
jú, það er — að vera gamaldags,
vinna gegn þróuninni, já, einmitt,
vinna gegn framförum.
— Nú já, sagði Laura og fitjaði
upp á nefið. — Það er þá gamal-
dags að vilja deila með öðrum. Er
það rétt, Jens? Jæja, en áður fyrr
var það nú einmitt það sem við
sósialistar áttum að gera, var það
ekki? En fyrst það er svo gamal-
dags, þá sleppum við þvi að selja
húsið.
— Selja húsið? hrópaði Jens
Sotrhaug.
— Já, mér finnst það ekki rétt
að við sem erum sósialistar og
hvað eina, skulum búa i þessufina
húsi og eiga þennan lúxusbil.
Finnst þér það rétt, Jens?
Jens Storhaug klóraði sér i hök-
unni og renndi fingrunum gegn-
um gráa lokkana.
— Rétt og rétt. En þú hlýtur að
skilja það, Laura, að það er ekki
hægt að láta slikt hafa áhrif á
einkalifið. Auk þess er ég forseti
bæjarstjórnar og verð að halda
vissri reisn!
— Ég hefði haldið að hann ætti
að ganga á undan með góðu for-
dæmi.
Forsetinn hristi höfuðið með
áhyggjusvip.
— Þú ert orðin afturhaldsségg-
ur, Laura, sagði hann eins og til
að reka endahnútinn á samtalið
og gekk inn að matborðinu.
Um kvöldið — yfir glasi — rétti
hann henni öskjuna með gullna
letrinu á lokinu hafandi áður ýtt
undir hátiðablæ við matborðið
með vini og likjör með kaffinu.
— Þú ert svei mér örlátur i
dag, Jens, sagði Laura. — Hvað
er i kassanum? Ég er ógurlega
spennt!
Hún fitlaði við bönd og silkibréf
og dró loks upp minkaslá af fin-
ustu gerð. Yfirkomin bar hún það
upp að vanganum.
— Það er silkimjúkt eins og
kanina, Jens!
— Og handa fallegustu stelp-
unni i Totta, sagði forsetinn ridd-
aralega.
Laura var fremur óvön gull-
hömrum og sem snöggvast leit
hún á hann með tortryggnissvip.
— Hefurðu haldiö fram hjá
mér, Jens? Já, það stendur nefni-
lega i kvennablöðunum að það sé
eins gott að vara sig þegar eigin-
maðurinn fer að gefa dýrar gjaf-
ir. Nei, annars, þú hugsar aldrei
um annað en bæjarfélagið. En
þakka þér kærlega fyrir, þetta er
reglulegur jakki.
— K.eip, Laura, sagði forsetinn.
— Minkakeip. Hann fer þér ljóm-
andi vel. Já, i kvöld ertu fallegri
en nokkru sinni fyrr. Það myndi
enginn trúa þvi að þú ættir þrjú
börn!
— Og ekki þú heldur, Jens,
sagði Laura ringluð.
— Þú ert svo ungleg, sagði
Jens: hann tók um hönd hennar
og geymdi hana i stóra hrammin-
um.
— Segirðu það i alvöru, Jens!
Já, þú ert svo sem unglegur lika,
ef þú hefðir bara ekki allt þetta
gráa hár.
— Og það er enginn sem á betri
konu en ég, sagði forsetinn með
nokkrum erfiðismunum, honum
likaði ekki athugasemdin um
gráa hárið. — Eða myndarlegri.
Eða fallegri. Heyrðu Laura?—
— Já, Jens?
— Þú gætir vist ekki hugsað
þér —
— Hvað Jens?
— Að hætta við þetta tilstand
með Grænavang! Gerðu það,
Laura, min vegna!
Augun i Lauru höfðu verið farin
að ljóma af von um dálitla elsku-
semi, þar sem þess var sizt von,
en nú dofnaði ljóminn: siðan
skutu þau gneistum og augnaráð
hennar varð svo ofsafengið að
hann hörfaði undan.
— Jens Storhaug! Varstu að
reyna að múta mér? Með þessum
jakka? Hirtu þessa kaninu og
gefðu bæjarfélaginu hann, en
reyndu ekkert þessu likt i annað
sinn! Æ, já, ég hefði átt að vita
betur: þú ert ekki með hjarta fyr-
ir innan skyrtuna, heldur fundar-
hamar!
— Laura! Grænivangur er svo
tilvalið bilastæði, hrópaði Jens
Storhaug og rétti fram hendurnar
með biðjandi látbragði, eins og
hann væri að sárbæna um ölmusu
til að forða algeru bjargleysi.
Laura urraði. Hún tók minka-
sláið, horfði á það andartak eins
og hún væri að velta fyrir sér til
hvers það væri nýtilegt. Svo mið-
aði hún á andlit hans og fleygði
sláinu þvert yfir borðiö. En mink-
urinn lenti á höfði forsetans og
endarnir héngu niður með hliðun-
um eins og tvö löng og mjúk eyru.
Hann minnti á dýr af finum og
sjaldgæfum uppruna. Laura
horfði stundarkorn undrandi á
hann, svo skellihló hún.
BRIDGE
Óvenjuleg spilamennska
Þa8 hefði verið hægt að vinna
game-sögnina sem sögS var I þessu
epili sem kom upp í Evrópumeist-
arakeppninni í Ostende í Hollandi
þegar gestgjafarnir kepptu vl8
Portúgala. En þá hefði þurft að fara
fremur vandrataða lelð:
Norður
4 G-5-3
¥ D-8-5-2
♦ D-9-4-3
4 9-2
Vestur lót út spaðasexu. Hvemlg
hefðl Slavenburg getað unnið þessa
þriggja granda sögn hvernig sem
andstæðlngarnir hefðu hagað vöm-
Innl?
Athugasemd um sagnlmar:
Þegar Vestur hefur sagt tvo
spaða, hefði Suður alit eins getað
sagt þrjú lauf I stað tveggja granda,
sem bendir eiginlega til sterkarl
handar en hann ótti. Kreyns I
Norðrl hefðl einnig getað passað
við tvelm gröndum.
Suður Vestur Við hitt borðið urðu 8agnirnar
4 K-4 A D-10-8 þessar:
¥ K-7-6 ¥ Á-10-9
♦ Á-8-6 ♦ G-10-7-2 Vestur Norður Austur Suður
4 Á-K-G-8-7 * 10-6-4 pass pass 1 4 dobl
1 gr. pass pass 2 4
Auatur pass 2 ¥ pa88 pass ..
4> Á-9-8-7-2
¥ G-4-3
♦ K-5
* D-5-3
Sagnir: Vestur gefur. Norður—
Suður ó hættunni.
Vestur: Debonnaire. Norður;
Kreyns. Austur: Moura. Suður;
Slavenburg.
Vestur Norður Austur Suður
pass paas 1 4 dobl
2 4 pass Pas8 2 gr.
pass 3 gr. pass pass
dobl Paaa pa8S Paas
Menn takl eftir að við bæðl borð-
In er opnað á sömu lágmarkssögn,
einum spaða. Norður gat vallð á
milli þess að passa í þriðju umferð,
. eða þó 8egja annaðhvort tvo tlgla
eða tvö hjörtu. Hann valdl slðasta
kostlnn, þvl að hann gat gert sér
vonir um fjögur hjörtu hjá meðspil-
,ara sínum, sem hafði kalldoblað.
Gefi Suður, er hönd hans heldur
’of sterk (vegna langlltarins i laufij
til þess að hann geti látið sér nægja
að opna ó einu grandl. Segi hann
eitt lauf, verður hann i næstu um-
|ferð að stökkva ( 2 grönd.
í a&siui r> ht
C/ INDVERSK UNDRAVERÖLD *
Nýiar vorur komnar.
Nýkomið mjög mikið úrval af sérkenni-
legum, handunnum austurlenzkum
skrautmunum til tækifærisgjafa m.a.:
Útskorin borð (margar gerðir), vegghill-
ur, kertjastjakar, styttur, rúmteppi,
flókamottur, könnur, vasar, skálar, ösku-
bakkar, silkislæður, o.m.fl. — Einnig
reykelsi og reykelsisker. Gjöfina, sem.
veitir varanlega ánægju, fáið þér i
JASMIN, við Hlemmtorg.
flk

BÍLASKOÐUN & STILLING
Skúlagötu 32.
LJÖSASTILLINGAR
HJÖLASTILLINGAR MÖTORSTILLINGAR
LátiS stilla i tíma. 4
Fliót oa öruaa biónusta. I
13-10 0
1 lúffen^ir rcmr
«>u |>rúpumi«>^ur
J I r.tnirein íra
!| kl 1 f 1 S 00
oj kl |s 23
i| BorAp.intanir lijá
yfirframrct<Vluinanm
Sínn 11 322
VEITINGAHUSIÐ
OÐAL
VIÐ AUSTURVÖLL