Þjóðviljinn - 04.07.1973, Blaðsíða 7

Miðvikudagur 4. júii 1973. ÞJóÐVILJINN — SÍÐA 7
Ekki verður vísan kviksett
Einsog lesendum Þjóðvilj-
ans er eflaust kunnugt, fóru
Alþýðubandalagsmenn i sum-
arskemmtiferðalag sunnu-
daginn 24. júni siðastliðinn; á
Jónsmessuhelginni.
í blaðinu er áður búið að
segja i stórum dráttum frá
þessu ferðalagi, en það sem
hér fer á eftir mætti gjarnan
nefna ferðalagseftirmála.
Ofurlitill hluti Islendinga
virðist vera til þess reiðubú-
inn að kviksetja islenzka
visnagerð, en óliklega verður
þeim kápan úr þvi klæðinu,
þvihinn hlutinn, ,,sá sem elsk-
ar visnaveigar”, stendur
áreiðanlega traustan vörð um
islenzku visuna.
í áðurnefndri skemmtiferð
voru á boðstólum nokkrir
visnafyrripartar, sem ferða-
löngunum var ætlað að botna.
Ekki stóð á þátttöku i þeim
leik. Vitanlega tókst misvel að
botna, en mikið var botnað,
næstum þvi botnlaust!
Einnig sköpuðust i ferðinni
allmargar stökur, margar
ágætar, og verða sumar
þeirra birtar nú og hér, ásamt
nokkrum fyrripörtum og botn-
um. En það skal tekið fram, að
þetta er aðeins litill hluti þess
sem „framleitt” var.
Sá háttur verður hafður á,
að nafngreina hvorki fyrri-
partahöfunda né botnasmiði,
en þess skal getið, að þátttak-
endur i leiknum voru á aldrin-
um 12-80 ára.
Bflarnir og leiðsögumennirnir voru
merktir tölunum 1-17.1 Hvalfirði sprakk á
bil númer 1. Þá datt þessi visa uppúr ein-
um samferðamanni:
1 Hvalafirði hvellisprakk
á „hvelju” númer 1.
En listfræðingur lék á „tjakk”
lag um ekki neitt.
Einn fyrriparturinn var svona:
Illa túkst hjá Gylfa og Geir
að græða á landhelginni.
Og hér koma nokkrir botnar við hann:
Ekki hafa aular þeir
ást á fóstru sinni.
En það er vel, að þorskar tveir
þjóni fiónsku sinni.
Sama dúett syngja þeir
siðan i „viðreisninni”.
Samanspyrtir sitja tveir
siðan I háðunginni.
öngvan höfðu aular þeir
ábatann að sinni.
öngvar tekjur, ekkert meir
— uggur f beggja sinni.
Bráðum hverfa báðir tveir
burt úr þingi og minni.
thaidsbullur eru þeir,
aumingjarnir báðir tveir.
Það væri happ ef hrútar þeir
héldu kjafti að sinni.
Dálaglega dárar þeir
dilluðu rófu sinni.
Aðaláfangastaðurinn. i ferðinni var f Grábrókarhrauni við
Norðurá, þar sem er fossinn Glanni.
Þaðan var haldiðað Hraunfossum, en myndin hér að ofan er af
þeim. Hraunfossar f Borgarfirði eru mjög fallegir og sérkenni-
legir, og landslagið þar umhverfis er afar aðlaðandi, en þó stór-
brotið.
Nálægt Hraunfossum er Barnafoss. Gömul munnmæli herma,
að nafn sitt dragi fossinn af þvi, að tvö börn hafi verið send ein-
hverra erinda yfir foss þennan, en iéleg timburbrú hafði verið
byggð yfir hann. Þegar börnin voru stödd á miðri brú, brast hún
og börnin steyptust i fossinn og létu þar lif sitt. Síðan er hann
kailaður Barnafoss.
Takið eftir þeim sérstæða svip sem Hraunfossar hafa til að
bera: Vatnið rennur undir hrauninu, en ekki ofaná því, streymir
útum það á mörgum stöðum og verður þar að giitrandi silfur-
strengjum, sem falla siðan saman I eina fagra náttúrusinfóniu.
Fengu illa útreið þeir
með undirhyggju sinni.
Fjandans ágjöf fá nú þeir
i flokkasambúðinni.
Næsti fyrripartur litur þannig út:
Þegar Brézjnéf framhjá flaug,
fauk i óla og Stjána.
Nokkrir botnanna við hann fara hér á
eftir:
Fréttamiðill margur laug.
Mikið er um bjána.
Það er ekkert andans spaug
að eltast við þann bjána.
Einhver þar i okkur laug:
Ætlar landann kjána.
Er gripurinn úr greipum smaug,
glenntu þeir upp skjána.
Að eiga við er ekkert spaug
útlendingabjána.
Ætli þeir sendi argan draug
á eftir þessum bjána?
Þeir kváðu hann bæði dóna og draug
og dæmalausan kjána.
t þeim hreyfist einhver taug
til allra valdabjána.
En. ihaldsdraugur i mig laug
að þeim væri að skána.
Þriðji fyrriparturinn er á þessa leið:
Lafði Tweedsmuir leggur net;
Lúðvik vill hún fanga.
Og hér koma fáeinir botnar við hann:
En hún er engin Elsabet:
Ilia mun það ganga.
En það væri meiren met
ef manninn færi að langa.
Það væri algert Englandsmet
ef það skyldi ganga.
Honum er þungt að þoka um set;
þrár og vill ei ganga.
En Lúlli ekki lætur fet
til lávarðanna ganga.
Hann mun þó i hennar flet
harðla trauður ganga.
Sendum Bretum kindaket,
kosti hörkustranga.
Hann mun ekki fást um fet
frá eigin leiðum ganga.
Hann mun ekki hopa fet,
heldur áfram ganga.
En litt vill bragðast Lúðviks ket
lafði fyrir svanga.
Og áfram með fyrripartana. Hér kemur
sá næsti:
Ekki heldur herinn enn
heim af Suðurnesjum.
Og nokkrir botnar þar við:
Vöðum á þá, vaskir menn,
og vegum þá með kesjum.
Förum að sem frjálsir menn
og flengjum þá með kesjum.
En barið getur og bölvað enn
á bandariskum gresjum.
Hann á sina mektarmenn
og mergð af drullublesum.
Ef við burt hann sendum senn,
þá sannast að við erum menn!
Hér kemur enn einn fyrripartur:
Þetta er ekki þurrkuveður,
en þarflaust er að kvarta.
Tveir botnar verða látnir fylgja honum,
en þeir eru á þessa leið:
Cltsýnið fagurt augað gleður.
Island hefur miklu að skarta.
FjöIIin sinni fegurð meður
fegurðinni skarta.
Einn aldraður unglingur i hópnum varð
mjög hrifinn af einlægum áhuga fimmtán
ára stúlku, sem var i sama bil og hann. Og
reyndar lagði þessi sama stúlka sitt af
mörkum við botnasmiðina — með góðum
árangri. Sá aldraði orti þetta til hennar:
Fimmtán ára fögur mær
fágar Ijóðastrengi.
Ef ég væri elli fjær,
ekki framhjá gengi.
Eftirfarandi visa var gerð i lok ferðar-
innar:
Að mér hugsun lymskuleg
læðist annað slagið:
Að ekki kjósi aðeins ég
Alþýðubandalagið.
I einum bilnum var leiðsögumaður að
nafni Jón Böðvarsson. Þótti sá náungi
ekki vera mjög þegjandalegur, en þó brá
svo við, að hann tók sér málhvild drjúga
stund. Ekki undu allir bllverjar þvi vel.
Þá sagði Magnús nokkur Kjartansson:
Er nú þrotin þekkingin?
Þegir Jón minn Böðvarsson.
Jón svaraði á þessa leið:
Finnst þér betra, Magnús minn,
að mala alltaf lon og don?
Þá varð hinum aldna unglingi, Magnúsi
frá Barði, mál að yrkja visu, en visan er
svona:
Jón á furðu forðabúr
á fornra sagna grunni.
Mimis brunni mengi úr
miðlar þekkingunni.
LTH