Þjóðviljinn - 29.07.1973, Blaðsíða 7

Sunnudagur 29. júll 1973. ÞJÓDVILJINN — SÍÐA 7
nokkuð í hug er þú samdir hand-
ritið, að áhorfandanum kynni að
finnast myndin gamansöm
dæmisaga um hvita svertingja,
um hinn hvita Leó i höllinni og
svertingjana i hreysunum.
Boorman: Blökkufólkiö, Sem tók
þátt i myndinni fékk áreiðanlega
þessa hugmynd, þótt enginn hafi
minnzt á þetta. Það lýsir i mynd-
inni þeirri stöðu.sem það raun-
verulega hefur i þjóðfélaginu, en
þaö táknar einnig algjörlega
kúgað fólk hvar sem er i heimi. —
Að gera kvikmynd um pólitik er
fremur að beina athyglinni að
fólki en pólitiskri
hugmyndafræði. Eg trúi alls ekki
á kvikmyndaform þar sem allt er
fullt af pólitisku táknmáli og
slagorðum. Þannig kvikmyndir
ná ekki til annarra en þeirra sem
þegar eru farnir að jórtra tugg-
una. —
Við ættum aö láta umheiminn
varða okkur meira. Við skjótum
honum frá okkur. Hann er langt i
burtu frá hýbýlum okkar, en samt
drepur hann á dyr. A þvi
andartaki sem við uppgötvum,að
heimurinn er svo nærri, að
fátæktin er við dyrnar, verðum
við skyndilega að endurmeta allt
okkar b'f og breyta til. Við getum
ekki lengur lifað i filabeinsturn-
um okkar. Við höldum, að það
sem gerist hjá nágrannanum
komi okkur ekki við — en það ætti
að gera það. Framtið okkar
byggist á þvi hvernig nágrannan-
um liður. —
— Litirnir i myndinni eru eink-
ar athyglisverðir.
Boorman: Myndin er byggð upp
af mörgum ólikum þáttum, en ég
nota litinn sem sterkan
frásagnartón. Einfaldlega vegna
þess að ég vildi búa til eigin
heim, heim sem væri fjarlægur
hinum raunverulega. Hin mikla
notkun aðdráttarlinsunnar við
myndatökuna á einnig að tákna
fjarlægðina frá raunverulegum
heimi. I rauninni hef ég tekið
heilmikið af „gluggatækninni”
frá mynd Hitchcocks „Gluggan-
um á bakhliðinni”. —-
— Þú velur leikarana sitt úr
hvorri áttinni.
Framhald á bls. 15.
□
O
a
Leo prins (Marcello Mastroianni) ætlar að „frelsa” fátæklingana.
Leo the Last, eða á
íslenzku „Leo prins í
London", er mánudags-
mynd Háskólabíós á morg-
un. Hún ergerð i Englandi
árið 1969 og er fjórða mynd
John Boormans, sem hefur
nú skipað sér i fremstu röð
brezkra kvikmyndahöf-
unda. Hann hlaut leik-
stjóraverðlaunin í Cannes
1970 fyrir þessa mynd, en
annars er afrekaskráin á
þessa leið:
Fæddur i London 1933. Ræðst
ungur til BBC og semur mikið
þar. Seinna margar velheppnað-
ar heimildarmyndir og nokkrir
myndaflokkar, allt fyrir sjón-
varp.
Kvikmyndir:
1965. Catch Us If You Can. Mynd
um hljómsveitina Dave Clarke
Five. (Sýnd hér)
1967. Point Blank. Harðvitug
glæpamynd með Lee Marvin.
(Sýnd hér)
1968. Hell in the Pacific. Tveir
hermenn, japanskur (Toshiro
Mifune) og bandariskur (Lee
Marvin), lenda á eyðieyju i seinni
heimstyrjöld (Ekki sýnd hér enn)
1969. Leo the Last.
1972. Deliverance. Fjórir menn
fara á tveim litlum bátum niður
stórfljót i óbyggðum. Lenda i
hrikalegum mannraunum. Lög
siðmenningarinnar falla fljótt
úr gildi við óvenjulegar aðstæður.
Margverðlaunuð mynd. (Ekki
sýnd hér enn)
1 undirbúningi: The Lord of the
Rings, eftir hinum frægu sögum
J.R.R.Tolkien.
Leo the Last er saga um utan-
gátta fuglaskoðara, siðasta kvist
gamallar furstaættar. Hann er
nýsetztur að i fornu skrauthýsi
ættar sinnar i London, sem stend-
ur nú i miðju fátækrahverfi. Af
tilviljun byrjar hann að skoða
nágrannana gegnum sjónauka og
kemst þá að raun um,hvernig
fátæklingarnir lifa. Hann er fullur
af „gamaldags” mannkærleika-
hugmyndum og finnur sig knúinn
til að rétta fram hjálparhönd og
„frelsa” þetta fólk. En hann
notar til þess sina eigin siðfræði
og visindi, en skilur brátt, að
heimurinn sem hann er staddur i
er gjörbreyttur, nakinn og,
grimmur...
Myndin er stórskemmtilega
gerð, og á myndatökumaðurinn,
sá magnaði Peter Suschitzky sinn
þátt i þvi. Myndirnar úr lifi hinna
fátæku blökkumanna eru margar
teknar með aðdráttarlinsum,
þögul skoðun i gegnum sjónauka
Leós. En i húsi hans úir og grúir
af dularfullum súrrealistiskum
barrokkfigurum, likt og hjá
Fellini. Útiatriðin voru tekin i
götu i Notting Hill Gate i London
sem átti að fara að rifa, en
Boorman kom þar á siðustu
stundu. Allt hljóð myndarinnar
var tekið eftirá, enda ógurlegur
umferðagnýr þar i nágrenninu”
og ef þið hugsið um það þá komizt
þið að raun um.að i myndinni er
mjög „þögult” hljóð. Það eru
engir bilar i þeim heimi, sem
myndin fjallar um, a.m.k. engir
bilar fyrir utan myndflötinn.”
Þetta sagði Boorman i viðtali við
tvo sænska kvikmynda-
gagnrýnendur, sem spurðu hann i
þaula um myndina. Hér fylgja
nokkrar fleiri glefsur úr viðtal-
inu, sem er frá árinu 1971.
— Hvernig lýstir þú Leó siðasta
fyrir leikurunum?
Boorman: Það var anzi erfitt.
Þegar ég ætlaði að útskýra
verkefnið fyrir þeim i fyrsta
skiptið, þá gat ég það ekki. Ég
vissi hreinlega ekki hvernig ég
átti að fara að þvi. Fyrir mér var
hugmyndin furðuleg uppljómun
eða innblástur, sem ég gat
norfært mér. En hvernig á maður
að lýsa hugljómun fyrir öðrum.
Þegar eg gat ekki sagt Marcello
Mastroianni um hvað myndin
fjallaði, ja nema mjög óljóst, þá
sagði hann: „þessa mynd mun
mér þykja vænt um”. Enn get ég
ekki útskýrt myndina með orðum
á neinn tæmandi hátt. Á ytra
borði f jallar hún um mann sem er
haldinn afar algengum sjúkdómi
nú á tuttugustu öldinni. Hann veit
ekki hvaö hann á að hafa fyrir
stafni. Hann getur ekki náð til
annarra. Hann er utangátta i
umhverfi sinu.
Leó er einn eftir af ættinni, hinn
siðasti. Hann er á vissan hátt
einnig fyrirmynd að siðasta
manninum: einstaklingur sem
veit ekki hvernig hann á að lifa
i sinu umhverfi, sem getur ekki
náð til meðbræðra sinna en getur
vel hugsað sér að rannsaka þá i
gegnum kiki, likt og visindamað-
ur með smásjá. Kvikmyndin er
lika i rikum mæli hugsuð sem
mynd af manni er finnur dauðann
nálgast. Ekki likamlegan dauða,
heldur andlegan. En hún er að
sama marki mynd af öðrum
mönnum, sem eru að deyja, en
gera sér ekki grein fyrir þvi. Það
sem mestu varðar er, að Leó sið-
astigerirséraðlokum ljóst hvert
stefnir og hefur kjark til að
hefjast handa. —
— Við erum mjög hrifnir af
myndinni. Merkingu hennar og
hugmyndaauðgi. En datt þér
Prinsinn á gægjum.
Síðasta Ijónið