Þjóðviljinn - 16.05.1976, Blaðsíða 21

Sunnudagur 16. mai 1976. ÞJÓÐVILJINN — SIÐA 21

Sköpun
vatnanna
Jöklarnir
— Ef ég geymi ekki desertinn þar sem þeir ná
ekki i hann, veröa þeir alltaf á eftir honum!

Skriðjöklarnir
— Er hann nú kominn á mölina?
Jökulsprungurnar
Stööutákn
— Hvers vegna eruð þið búin að
selja aftur bilinn ykkar?
— Kjóllinn sem ég keypti við
hann var orðinn of þröngur.
— Nágrannar okkar eiga hest,
og nú er konan min búin að bita
það i sig að við verðum að eiga
hest lika.
— Og hvað með það? spyr
sálfræðingurinn, er það svo
slæmt?
— I sjálfu sér ekki, en hest-
urinn hleypti mér ekki lengur inn
i svefnherbergið.
— Konan min telur að nýi bíll-
inn okkar sé ekki nógu þægilegur
— Þvi miður svarar bilasalinn,
við eigum enga bila sem eru
þægilegri. Þér skuluð heldur
reyna að fá yður nýja konu.
— Já en Palli, hvað ertu að
gera, þetta er ekki okkar barn.
— Þegiðu bjáninn þinn, sérðu
ekki að barnavagninn er miklu
flottari en okkar.
Loockheed
múturnar
hrella
japani
Þannig lýsir einn teiknarinn
hrakförum bandariska auð-
hringsins Lockheed út af mútu-
hneykslunum i sambandi við
þann hring, sem nú eru á hvers
manns vörum. Komið hefur i ljós
að Lockheed, sem meðal annars
er stærsti viðskiptavinur banda-
riska hersins, hefur i stór
um stfl borið fé á erlenda ráða-
menn i stjórnmálum, fjárfnál
um og hermálum i þeim til
gangi að greiða fyrir sölu á flug-
vélum, sem hringurinn framleið-
ir. Meðal þessara mútuþega
Lockheeds eru sagðir vera Bern-
harð prins, maður Júliönu Hol-
landsdrottningar, og margir á-
hrifamenn i stjórnmálum og við-
skiptalifi Japans. Það eru liklega
múturnar i Japan, sem komið
hafa teiknaranum til að láta
Lockheed fremja sjálfsmorð á
þjóðlegan japanskan hátt, nema
hvað hann notar nýtisku þotu i
staðinn fyrir sverð.
ADOLF J.
PETERSEN:
VÍSNAMÁL
SKEÐUR FLEIRA EN
SKYNJAÐ FÆR
Að kveðast á er gömul iþrótt
sem iðkuð var til skemmtunar
þar sem einn ljóöaði á annan og
svarað var I sömu mynt. Oft
voru það konur og karlar sem
kváðust á.
Ein kunnasta visa af þeirri
gerð er þessisamkveðlingur þar
sem konan byrjar svo:
Karlmenn eru kvalarar
konungsins á himnum.
Hann svaraði:
Einmitt þvi hún Eva skar
eplið trés af limnum.
I elstu heimildum sem ég
þekki eru þau hjónin Eufemia
Benediktsdóttir og Gfeli Kon-
ráðsson sagnfræðingur höfund-
ar visunnar.
Um 1880er sagt þau hafi verið
i leyndum festum Sigriður Jóns-
dóttir og Halldór Sæmundsson á
Blönduósi, en ákveðið að slita
þeim. Hann kvað:
Okkar þrjóta yndiskjör
i hafróti kifsins.
Skilja hljótum, veigavör,
á vegmótum Iffsins.
Hún svaraði:
Veit ég beinn minn vegur er,
verður neinn ei skaðinn.
Kemur einn, þá annar fer
ungur sveinn i staðinn.
Guðlaugur Guðmundsson, eitt
sinn prestur á Stað i Steingrims-
firði, byrjaði visu þannig:
Nú skal byrja nýjan leik,
nýtt þarf ljós að skfria.
En kona hans, Margrét Jóns-
dóttir var fljót að bæta við:
Verst er, ef þig vantar kveik
í vonartýru þina.
Stefán Stephensen amtmaður
á Hvitárvöllum gerði þennan
visuhelming:
Hvað er það, sem bætir bú
svo berst ei út á hauga?
Leit svo tiLRagnheiðar dóttur
sinnar og sagði: „Bættu við,
Ranka”. Hún hugsaöi sig um
litla stund og sagði svo:
Gdðlynd kona, geðugt hjú
og gætið bóndans auga.
t langferðabil hóf einn farþeg-
inn upp raust sina og sagði:
Dvaldi þrátt við dýran hátt,
drungi mátti vikja
En kona botnaði:
Eðlið kátt og opinskátt
aldrei láttu svikja
Höfunda er ekki getið að þess-
um samkveðlingi, og svo er um
fleiri sem hér fara á eftir.
Þau voru farin að reskjast,
fóru samt á skemmtun. Hann
fyldi henni heim, hún bauð
honum inn til kaffidrykkju, en
hann afþakkaði boðið, þvi nú
væri gigtin farin að ásækja sig.
Hún kvað þá i hans orða stað:
Gigtin brennir beinin min.
breyting kenni hraður.
Ekki nenni ég inn til þin,
er þó kvennamaöur
Hann svaraði á sama hátt i
hennar orðastað:
Ég er ein i ástarþröng,
eðlismeinum hlaðin,
ætla að reyna önnur föng,
ungan svein i staðinn.
Það gerðist vfet i Vesturbæn-
um, að stúlka, sem þar dvaldi
við sauma og fleira, fékk heim-
sókn af kunningja sinum að
kvöldlagi. Ekki varð af þvi nein
háreysti, svo húseigandinn
kvað:
Ekki þrátta þau til meins,
þráfalt sátt i ráðum.
Fara að hátta undireins
er þá kátt hjá báðum.
Hagorð kona var viðstödd og
heyrði visuna, áleit húseiganda
er var ókvæntur vera afbrýðis-
>aman,svo hún kvað:
Býr i holdi bitur fleinn,
bælist gremja inni.
Þeim sem háttar alltaf einn
oft er þungt i sinni.
I visnakeppni milli borg-
firðingaoghúnvetninga kváðust
þauá Sveinbjörn Beinteinsson á
Draghálsi og Þórhildur Sveins-
dóttir frá Hóli i Svartárdal.
Hann byrjaði þannig:
Hversu fagnað fram I sveit
fyrir norðan yrði,
kæmi þar i konuleit
karl úr Borgarfirði.
Hún svaraði:
Ferðin yrði ekki góð,
— engu er vert að leyna—.
Þar er orðið fátt um fljóð,
en fjöldi piparsveina.
Ung og ástfangin höfðu hjúin
verið, en slitið festum, og hittust
svo nokkru siðar. Þá kvað
hann:
Einlifinu unir Disa
illa, og reikar föl um haga.
Ekki þarf ég þvi að lýsa,
það er ný og gömul saga.
Disa svaraði fyrir sig:
Rauðeygður og rýr á kroppinn,
reiðigjarn og svarabráður,
syfjaöur og saman skropinn,
sist af öllu betri en áður.
Orðaskipti þeirra urðu ekki
meiri. Höfundar ekki nefndir.
Að undanförnu hafa blöðin
verið aö fræða lesendur sina um
kláðamál húnvetninga, átök og
dóma i þvi sambandi. Um það
hefur Böðvar Guðlaugsson i
Kópavogi þetta að segja:
Menn láta sér gjarnan annt um
að uppræta hvað
óþrif sem kunna að leynast i
hárum og skinnum
og þess vegna er talið svo bráð
nauðsyniegt aö baö
Björn á Löngumýri tvisvar'
sinnum
Um sama mál eru svo hér
tvær aðsendar visur, sin frá
hvorum höfundi:
Tvisvar sinnum baðið Björn
bleytið vel I snáða,
það er eflaust eina vörn
við óþrifum og kláða.
Og önnur:
Þrifabaðið Bangsi kaus,
bölvmi fylgdi kláða.
Heilagur og lúsalaus
lagðist svo til náða.