Þjóðviljinn - 06.11.1976, Side 12

12 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Laugardagur 6. nóvember 1976

Skrifið
eða
hringið.
Sími: 81333
íhaldið í Kópavogi
Leiðinlegra
en í Reykjavík
Gunnar Eggertsson
Þingholtsbraut 65 í Kópa-
vogi hringdiút af frétt í
Þjóðviljanum um að
strætisvagnaþjónusta við
aldraða og öryrkja í
Kópavogi væri betri en í
Reykjavík.
Gunnar sagði að hann
sjálfur væri 45 mínútur
að komast f rá miðbænum
i Reykjavík og heim til
sin og þyrf ti hann að taka
þrjá vagna á þessari leið
og alltaf að bíða talsvert
milli vagna. Taldi hann
hégómamál hvort aldrað-
ir borguðu eða borguðu
ekki uppá slíka þjónustu.
Nú væri 50-60 miljón
króna rekstrarhalli á
SVK og hann þyrftu allir
bæjarbúar að greiða,
jafnt ungir sem gamlir.
Ekkert þýddi að kvarta
því að íhaldið í Kópavogi
væri sýnu leiðinlegra og
Ijótara en íhaldið í
Reykjavík. Það væri
skammskárra að vera á
höfuðbólinu eða hjáieig-
unni eins og einu sinni var
sagt.
AÐ SUNNAN
Fjarri sé mér að vera
að verja hann Hjalta
Kristgeirsson, hann getur
gert það sjálfur. En mér
blöskrar greinarkornið
Norðrið er rautt, eftir
Böðvar Guðmundsson í
Landshorni 28. okt.
Tilefni greinar Böðvars er
fáeinar linur frá Hjalta, sem
birtust 20. okt. i Þjóðviljanum,
en hann biður þar Stefaniu i
Garði að sýna meiri viðsýni og
umburðarlyndi, en hún hafði
skömmu áður hellt sér yfir Dag
Sigurðsson i sama blaði og
kallað hann trúö borgara-
stéttarinnar, eða eitthvaö þvi-
umlikt. Af grein Stefaniu virðist
mér koma fram að hún hefur
ekki lesið ljóð Dags að neinu
marki en dæmir hann mestan-
part eftir skringilegum frétta-
uppslætti af skáldinu svo og
ýmsum persónulegum uppá-
tækjum hans eins og óvana-
legum klæðaburði. Og þetta
flokkar Böðvar undir „fram-
sækna hugsun norðlendinga”.
Nýlega skrifar Böðvar A
dagskrá i Þjóðviljann og tekur
þar af alhug undir
Morgunblaðsraus Grétu Sig-
fúsdóttur um vonda svia og
áhrif þeirra i islenskri
menningarmafiu. Þetta dekur
við þær Grétu og Stefaniu finnst
mér ekki alls óskylt. Þar gætir
tilhneigingar til að setja
jafnaðarmerki milli lákúrulegs
smekks og flatneskju annars-
vegar og alþýðlegheita og
jafnvel róttækni hinsvegar. Ég
eyði ekki orðum að þvi hvað
þetta sjónarmið er skaðlegt og
þar sem ég veit, að Böðvar vill
ekki að þaö verði ofan á skora
ég á hann að rétta ekki
fylgjendum þess litlafingurinn.
Ég get ekki stillt mig um að
vikja að norðanrembingi
Böðvars þar sem hann færir
söguieg rök að þvi, aö norðriö
beri i sér róttæknina en ihaldið
sé suðrænnar ættar. Ekki er þó
höfuðstaður Norðurlands minna
ihaldsbæli en Reykjavik. Og ég
get a.m.k. nefnt eitt, sem er
nýkomið norður — að sunnan og
við skulum ætla að sé bæði rót-
tækt og framsækið, en það er
Böðvar sjálfur.
Bjarni ólafsson,
Safamýri 50,
Reykjavfk.
Shcarunhlaup i MbL-höU
Reykjavík, 30/T0, 1976.
Kæri Bæjarpóstur.
I Morgunblaðinu, sem
birtist i dag, þann 30. okt.
er grein með yfir-
skriftinni: ógna Sovét-
rikin islandi? Grein þessi
er bréf frá einum
ritstjóra APN, sem vafa-
laust hefur verið farið að
blöskra hve „kalda"
stríðið er lifseigt á rit-
stjórnarskrifstofum
Morgunblaðsins. Bendir
hann Styrmi og Matthíasi
á með tölum, hve barna-
iegar lygar þeirra og
þvættingur um árásar-
hvöt Sovétríkjanna og
Varsjárbandalagsins f
raun og veru eru.
Afleiðingin lætur ekki á sér
standa. Skammhlaup varð á
heilabúum þeirra félaga og at-
hugasemd sú, sem á eftir birt-
ist, lýsir best hve vonlausir,
andlausir, hugmyndasnauðir og
aumir þeir eru, talandi um að
islendingar ættu að lækka út-
gjöld sin til hermála, (þjóð, sem
var neydd til að ganga ‘inn i
hernaðarbandalag og taka við
erlendum her, af „quislingum”
borgarastéttarinnar), vitandi,
að Island hefur engan her (eöa
borgar kannski Sjálfstæðis-
flokkurinn og islensk borgara-
stétt með hernum)?
Vonandi rennur upp ljós fyrir
þeim kollegum á Morgun-
blaðinu og þeir geti hjálpað til
við að slaka á spennu og
afvopna heiminn með þvi að
krefjast þess, að bandariskur
her hverfi af íandi brott. En ef
sama svartnætti rikir áfram i
Morgunblaðshöllinní vonast ég
til þess að þeir taki upp nýtt
nafn á blaðinu þótt notaö sé, þ.e.
Island, og bjóði Hannes
Gissurarson velkominn á rit-
stjórn blaðsins, ásamt gömlum
meðlimum íslenska þjóðernis-
sinnaflokksins.
Með fyrirfram þökk fyrir birt-
inguna.
S.M.
Kópavogur.
Það er notalegt að afklæðast i sólskininu.
Efling ullar-
og skinna-
iðnaðar
Meðal margháttaðs efnis i
siðustu Arbók landbúnaðarins
er stórmerk grein „um efling
uiar- og skinnaiðnaðar.” Ekki
er rúm til þess að rekja efni
s þeirrar greinar að neinu ráði en
I lok hugleiðinga sinna draga
höfundar greinarinnar saman
helstu niðurstöður hennar. Tel-
ur umsjónarmaður Bæjarpósts-
Landshorns að þær eigi erindi
við fleiri en lesendur Árbókar-
innar og birtir þær þvi hér:
„Hér að framan hafa verið
leiddar likur að þvi, aö eitt af
meginvandamálum ullarfram-
leiðslunnar og ullariðnaðarins
sé það misræmi, sem þróast
hefur i verðlagi ullar og kjöts,
þar sem ullarverð mótast af
heimsmarkaðsverði ullar en
kjötverð ákvaröast af innlend-
um verðlagsaðstæðum samkv.
verðlagsgrundvelli landbún-
aðarvara. Hefur þetta haft það i
för með sér að gæði og magn
uliarframleiðslu hafa ekki þró-
ast sem skyldi og stendur það
þróun ullariðnaðarins fyrir þrif-
um, þar sem ekki fæst nóg af uil
i bestu gæðaflokkunum.
Sýnt hefur veriö fram á, að
með þvi að færa híuta
niöurgreiðslna af kjöti yfir á ull
má hækka ullarverð meira til
samræmis viö eðlilegt verðhlut-
fall ullar og kjöts án þess að
skerða tekjur bænda, auka
útgjöld rikissjóðs eða hækka
verð til iðnaðar og án þess að
hafa áhrif á búvöruverðiö I
landinu. Leiddar eru likur að
þvi að verð á kg. af kjöti og ull
eigi aö vera svipað og er lagt til
aö formi niðurgreiðslna verði
breyttþannig, að þetta jafnræði
náist. Jafnframt er lagt til að
tekið verði upp lögfest ullarmat
og það endurskipulagt i sam-
ræmi við tillögur, sem fram
hafa komiö um það efni. Ullar-
iönaðurinn hefur verið ein
mikilvægasta útflutningsgrein
iðnaðar og er ljóst, að mjög
veruleg verðmætisaukning er
hugsanleg. Er liklegt að þessi
grein hafi upp á bjóða einna
mesta möguleika til vaxtar og
útflutningsstarfsemi af
starfandi greinum iðnaðarins i
landinu. Eru leiddar likur að
þvi, að 3—4 falda megi útflutn-
ingsverömætið með samstilltu
átaki við endurbætur á ull-
arframleiðslu, (gæðum og
magni) og með aukinni áherslu
á dýrari markaðsvöru. Gæti
þetta þýtt um 2000 milj. kr.
aukningu á útflutningstekjum
landsins.
Ljóst er að mál þetta er marg-
þætt og verður að skoðast i ljósi
þess, að það varðar hagsmuni
margra bæöi i landbúnaði og
iðnaði, svoog þjóðarbúið i heild.
Mikilvægt er, að ullin, sem
mikilvægt iðnaðarhráefni, skili
sér sem best frá landbúnaðar-
framleiöslunni. Virðist þaö
auösætt þjóðhagslegt og menn-
ingarlegt atriði að svo verði og
að niöurgreiðslum sem hag-
stjórnartæki verði beitt þannig,
að þær hvetji tii framleiðslu-
aukningar og hagkvæmni i
landbúnaöi að þessu leyti. Er
það ekki sist mikilvægt með til-
liti til þeirra rnöguleika til vaxt-
ar I atvinnuþróun og útflutn-
ingsframleiðslu, sem af þvi
getur leitt. Má i þvi sambandi
minna á að ullariðnaður getur
reynst einna best failinn til iðn-
aðaruppbyggingar úti á landi af
þeim iðnaðarvalkostum, sem
helst koma til álita. Tengjast
þvi hagsmunir bæði landbún-
aðarsvæða og þéttbýlissvæða
landsbyggðarinnar i rikum
mæli saman i þessu máli.
Ljóst er að sú breyting á
markaðsstefnu og aukinni
áherslu á dýrari vörur, sem
álitið er að ráða skuli uppbygg-
ingu ullariðnaðarins verður
ekki náö á skömmum tima og
hefur í þessari skýrslu ekki ver-
ið rætt um það i hver ju hún skuli
fólgin. I undirbúningi er sérstök
athugun á þvi máli og verða
geröar tillögur i þvi efni á næst-
urini.
Það er skoðun þeirra aðila,
sem að skýrslu þessari standa,
að skoða þurfi vandamál ullar-
iðnaðarins (og skinnaiönaðar-
ins) i þvi breiða samhengi, sem
hér er lýst og skipuleggja þurfi
samhæft átak til uppbyggingar
þessari grein og að þær tillögur,
sem hér hafa verið fram færðar
um breytt fyrirkomulag niður-
greiðslna og ullarmats séu
mikilvæg undirstaða þess að
slikt átak verði gert og beri til-
ætiaðan árangur og að landbún-
aöur og iðnaður finni til sam-
eiginlegra hagsmuna I málinu.”
Umsjón: Magnús H. Gíslason