Þjóðviljinn - 21.11.1976, Blaðsíða 14

14 StÐA — ÞJÓÐVILJINN Sunnudagur 21. nóvember 1976
I
Skifan Hanastél hlýtur að
snerta viðkvæman streng i
hverju tónelsku hjarta. Hún er
merkur viðburður i næstum
fjölskrúðugu tónlistarlifi is-
lendinga, svo notuð sé hátiöleg
lumma við hátiðlegt tækifæri.
Sveiflan er lævis og lipur, eink-
um ilögunum: Heima er best og
Gaggógæi. Skemmtileg og
frumleg tónlist gerð á faglegan
hátt af mikilli vandvirkni plús
æskuþróttur og ótrúlegt létt-
lyndi gera afbragðs kokkteil.
Migskortirorð tilaðlýsa tónlist
Diabolusar (nafnið beygi ég
einsog Pilatus mér til hag-
ræðis).
Textarnir eru hinsvegar auð-
veldari viðfangs, enda er ég alls
ekki á fullt sáttur við þá. (Létt-
ara er að lasta en lofa). Litil
saga, sem einhverjir kynnu að
þekkja fyrir, er rauður þráður i
verkinu. Þar segir frá stúlkunni
Jófriði, sem i upphafi á i innri
baráttu við aðkallandi vanda-
mál, sem eru hvort hún eigi að
fara i bað og siðan i veislu eða
ekki. Akvörðun hennar er ótvi-
ræð og er flutt rúmba meðan
hún laugast. Eftir baðið lætur
Jófriður hugann reika til Péturs
Jónatanssonar og er það enginn
hlýhugur, sem þar reikar, enda
hafði Pétur þessi fengið upp-
sagnarbréf frá stúlkunni þá um
veturinn þar sem Pétri er út
húðað fyrir lesti sina einkuir. og
sérilagi bölvaða eigingimina.
Hlé verður á framvindu mála
meðan templurum er bættur
missirinn á hanastélinu og
dinnerlagið flutt a la Paris. Þá
kemur hugleiðing um kaffi eins
og skrattinn úr sauðarleggnum
og er blaðamanni eða stór-
fregnritara um kennt, enda
gengur sú stétt næst templurum
hvað hófsemi og dyggðugt lif-
erni snertir. Hefst nú dansinn i
hverjum fjallkonan bæði svitnar
og fölnar á vangann. Meðan
dansinn dunar er ennfremur
sungin ljóðlína, sem með stór-
um góðvilja má túlka sem
ádrepu á afleit lifskjör íslenskr-
ar alþýðu, en það er linan:
,,Ó þetta er ægilegt strið
hjá vorum lýð”
Eftir nokkra dansa skimar
Pétur Jónatansson yfir dans-
gólfið, kemur auga á Jófriði og
hugsar sér gott til glóðarinnar.
Upphefjast hinar ótrúlegustu
samræður þeirra á millum og
reynir Pétur að koma sér i
mjúkinn hjá stúlkunni með yfir-
lýsingum á borð við :
„Jófriður, þú ert þrifalegt
sprund
já, ég hef sjaldan séð laglegri
hrund”
og hann býðst til að leiða hana
út á storð. Honum verður að ósk
sinni og sögumaður i gervi ann-
arra gesta syngur:
Eftirað tæmd voru tuttugu glös
Jófriður hætti að blása úr nös.
Þau leiddust tvö á foldar fund
og gleymdu stað og stund.
Siðan ómar ástriðusaungur
sem hvergi fer út fyrir hin heið-
ski'ru mörk almenns velsæmis,
enda pilturinn klassiskur i
frumkvæði sinum: klipur og
syngur korriró dillidó. Eftir
þetta gengur lifið sinn vanagang
og Hjálmar Pétursson elst upp
hjá einstæðu foreldri og sagan
endar þar sem afleiðing hana-
stélsins er á leiðinlegum aldri
gagntekin ennþá leiðinlegri
áhrifum frá herstöðinni á
heiðinni.
Nú er flest tiundað utan fyrsti
„leirinn” sem Diabolus gengst
svo hæversklega við á texta-
biaði skifunnar, en hann nefnist
Andlát og fjallar kátbroslega
um sama tema og Söngur villi-
andarinnar góðkunni. Lag og
ljóð Gaggógæja er eftir Björn
Jónasson.
Þó að textagæði skifunnar séu
ekki mikil þá stendur tónlist
hennar jafnfætis og framar þvi
besta, sem út hefur komið að
undanförnu og er þar ekki
„skúbbidúbba” af mikilli innlif-
un. Karlsólórödd Páls Torfa
önundarsonar vil ég hinsvegar
ekki likja við neitt himneskt og
finnst mér óneitanlega að hann
hefði betur látið sér nægja hinn
frábæra gitarleik, sem framlag
sitt til þessarar skifu. Jón Sigur-
pálsson er góðurá bassann sinn,
jassisti fram i fingurgóma. Sér
til halds og trausts fékk Dia-
bolus þá Reyni Sigurðsson og
Björn R. Einarsson á þessa
skífu. Leika þeir af sinni al-
kunnu snilld i nokkrum lögum,
Reynir á vibrafón og trommur
og Björn á básúnu. Auk þess,
sem upp er talið leikur Aagot á
pianó, tréspil blokkflautu og
hristigræjur, Guðm. á
harmóniku, klarinett, slag-
verksdeild auk þess sem hann
syngur ástriðulaust i
Astriðusaungnum. Jóhanna
leikur á þverflautu, klips, slag-
verk og tréspil, Jón fremur
söng, klúnks, klang og kling og
Jóna Dóra leikur á viólu, fiðlu,
kiips, klúnks, haglstokk, tréspií
og altflautu. Útkoman er
framúrskarandi skemmtileg
skifa.
Þesser vertaðgeta i lokin að
hér situr gróðasjónarmiðið ekki
i fyrirrúmi heldur sköpunar-
gleði listamannsins og eðlileg
þörf hans fyrir að miðla öðrum
af list sinni. Guðm.
Umsjón:
Þröstur
Hara Idsson
og
Freyr
Þórarinsson
leiðum að likjast. Auk þess má
nefna þátt Diabolusar i Fráfær-
um Þokkabótar og fleiri góðum
skifum. (Ekki er þorandi að
hæla Megasi, svo útþenslu-
stefnu Þjóðviljans sé ekki i
hættu stefnt.) Frammistaða
einstakra meðlima Diabolusar
er til fyrirmyndar, en að öðrum
óiöstuðum finnst mér pianóleik-
ur Guðmundar Thoroddsens
mest heillandi. Einhver áhrif
kann að hafa á þessa afstöðu
mina sú staðreynd að ég held
mest upp á pianóið. Fer Guð-
mundur á kostum hvað eftir
annað en mest i laginu Gaggó-
gæi. Sýnir hann þarklassiskttil-
þrif en vindur sér léttilega yfir i
jassinn þess á milli. Stúlkurnar
Aagot Vigdis óskarsdóttir, Jó-
hanna V. Þórhallsdóttir og Jóna
Dóra óskarsdóttir syngja eins
og englar, Aagot á oftast sóló-
röddina meðan hinar tvær
klsisiilur
Sýfilis og sveitarokk
Maður að nafni Már Viðar
Másson hefur sent Klásúlum
eftirfarandi skrif sem hann ein-
hverra hluta vegna vill ekki
kalla bréf heldur aðsenda grein
(þó að það sé stílað eins og
bréf). Klásúlur sjá ekki ástæðu
til að agnúast við þeim skoðun-
um sem fram koma f greininni
(bréfinu) þótt þær séu alls ekki
sammála þeim öllum. Skrif á
borð við þau sem fyrri hiuti
greinarinnar byggist á hafa
fram til þessa endað I Bæjar-
pósti og á öðrum stað i þessu
sunnudagsblaði fjaliar Arni
Bergmann um þær grimmu rit-
deilur. Það skal tekið fram að
fyrirsögn er höfundar.
Til Klásúina.
Fastur þáttur i Þjóðviljanum i
seinni tið er Klásúlur. Það urðu
mér mikil vonbrigði i fyrstu aö
blað verkalýðsins skyldi sjá á-
stæðu til þess að birta slika
þætti eins og þeir eru andstyggi-
legir i öðrum islenskum blöðum.
En Klásúlur hafa að mögu leyti
oröið hinn gagnlegasti pistill. 1
stað þess að reyna að vekja á-
huga fólks á ýmiss konar lág-
kúru svo sem vondri tónlist og
hnýsni i einkalif hljómlistar-
manna hafa skrifarar Klásúlna
varað lésendur blaðsins við
sölubrellum hljómplötuiðnaðar-
ins og reynt jafnframt að benda
þeim á það sem betur er gert á
þessum vettvangi. Og þrátt
fyrir það að skrif þeirra taka
aðeins fyrir hluta af þeirri tón-
list (eða stefnum) sem lesendur
Þjóðviljans hlusta á er gagnlegt
fyrir þá (iesendurna) að hafa
kramerana i huga i hvert sinn
sem hljómplata er sett á fóninn.
En hvernig má forðast
kramerana og hvar er tónlistin
handa hinni islensku
VERKALÝÐSSTETT? Þessu er
fljótsvarað: hún kemur frá
Megasi og Spilverki. Þetta hef
ég hins vegar aldrei getað sætt
mig við. Ekkert fer jafn mikið i
taugarnar á mér og það þegar
islenskir sósialistar kalla Meg-
as til liðs viö sig i þeim tilgangi
að auka aðsókn að baráttufund-
um ýmiss konar eða þegar Klá-
súlur hampa honum eða Spil-
verki i nafni ÞJÓÐFRELSIS og
SÓSIALISMA. Sósialistar i auð-
valdsþjóðfélagi eru i andstöðu
við kerfið, en væri Geir Hall-
grimsson verri stjórnmála-
maður fyrir það þótt amma
hans hefði haft bólgu i ónafn-
greindum hringvöðva eða er
það til framdráttar VERKA-
LÝ ÐSHREYFINGUNNI að
rifja upp ógæfu Jónasar Hall-
grimssonar? Að minum dómi er
það aumingjaskapur að brydda
upp á öðru eins og þessu eða
hefur áðurnefndur Megas sýnt
annað af sér?
Textar Spilverks (Stuð-
manna) eru með þvi allra
ómerkilegasta sem heyrst hefur
á viðkomandi vettvangi. Þeir
eru vondir og sýna enga samúð
SÓSIALISMA hvað þá að þeir
blási baráttuanda i brjóst
VERKALÝÐSINS. Ég hef i
nokkur ár haft unun af jassi auk
þess sem ég hlusta á þungt rokk
og sigiida tónlist og ég fullyrði
að vart getur ófrumlegri tónlist,
heldur en þá sem fylgir um-
ræddum texta. Ég bið háttvirtar
Klásúlur velvirðingar, en lögin
minna mig bara á amriskt
sveitarokk. Creedence Clear-
water Revival er ekki slæm
hljómsveit og ég verð fyrir
miklum vonbrigðum ef ekki
heyrast lögin þeirra þegar ég
fer næst á ball i Nashville, en
hvaða erindi á tónlist þeirra inn
á siður blaðsins okkar? Það er
mér óskiljanlegt.
Raunar finnst mér mikill
kramerbragur á öllu þvi sem
Spilverk tekur sér fyrir hendur.
Aldrei er dýrara á tónleika i
Félagsstofnun stúdenta, heldur
en þegar flokkurinn kemur þar
að ekki sé minnst á Stuðmanna-
gróðann, en samkomur Stuð-
manna hafa verið þær dýrustu
sem ég hef rekist á i ungmenna-
félagshúsum i dreifbýlinu og
boðskapurinn i öfugu hlutfalli
við það.
Þvi má reyndar bæta við að
Spilverki var nýlega boðið að
flytja efni á vel auglýstri sam-
komu Herstöðvaandstæðinga,
en það neitaði: þó eftir þjark um
að það fengi málamynda-
greiðslu fyrir. Vera kann að
liðsmenn séu of miklir fjár-
málamenn til þess að láta
bendla sig við herstöðvamál, en
um það fullyrði ég ekki, (enda
liklegt að þeir eigi flesta áheyr-
Aösent bréf
endur i hópi ungs fólks við Há-
skólann þar sem herstöðvaand-
stæðingar eru margir), Hitt er
vist að kramerinn Óttar var
með Stuðmenn i tivolii fyrir og
eftir að fundur Herstöðvaand-
stæðinga var haldinn.
Ég vil stinga upp á þvi að
blaðið mitt flytji i framtiöinni
fyrst og fremst fréttir af
SÓSÍALISMA, VERKALÝÐS-
HREYFINGU og ÞJÓÐ-
FRELSI i tónlist sem öðru. Hitt
get ég lesið um i Time.
Að lokum þakka ég góða frá-
sögn ykkar af Þokkabót.
Már Viðar Másson.