Þjóðviljinn - 19.04.1978, Qupperneq 13

Miðvikudagur 19. april 1978 ' ÞJÖÐVILJINN — SÍÐA 13
Nemenda-
leikhúsið
frumsýnir
Slúdrid
eftir
, Flosa
Olafsson
„Þú ert eins og þú crt sagður
vera” er sungið yst til vinstri á
sviðinu og það er tekið undir til
hægri og fyrir miðju. Þetta er
lokasöngur leikritsins SLÚÐRIÐ
eftir Flosa óiafsson sem loka-
prófsbekkur i Leiklistarskóla
tslands flytur á morgun föstu-
dagskvöld. Liflegur keðjusöngur,
sem Leifur Þórarinsson hefur
samið eins og annan útspekúler-
aðan hávaða á sýningunni.
Óvenjulegt hlutfall
Flosi sjálfur gengur i salinn
ásamt leikstjóra, Þórhildi Þor-
leifsdóttur. Það er farið með
kynningarsöng Heilsuræktarinn-
ar sem er vettvangur leiksins:
hingað skaltu koma ef þú vilt vita
allt um alla.
Þetta er voðalega lekkert!
Þetta er helviti gott, sagði höf-
undur.
Leikritið er skrifað sérstaklega
fyrir þennan hóp — sjö konur og
einn karl. Þetta sýnir kannski
mismunandi áhuga kynjanna á
leiklist? Eða það, að karlmenn
eru miklu óstabilli i sinum áhuga-
málum en konur — eins og Þór-
hildur iagði til. Hvernig sem þvi
er varið: það er að skapast sú
hefð, að hver hópur sem útskrif-
astfái eitt verk skrifað fyrir sig.
Vitlaus hugmynd
— Og þegar það komst upp að
höfundá væri völ, þá var að sjálf-
sögðu leitað til min, sagði Flosi.
— öllu heldur, sagði Þórhildur,
þá þekkir Flosi ágætlega
samkeppnisþjóðfélagið og
hringdi strax með hugmynd, sem
við samþykktum, og svovarð að
hafna öðrum höfundum. En
reyndar var það önnur hugmynd
sem við samþykktum s vo að þetta
hér er eiginlega svikin vara.
— Þetta byrjaði semsagt allt á
vitlausri hugmynd, sagði Fiosi.
En allavega skrifa ég aldrei neitt
nema eftir pöntun —eins og menn
gerðu á rennissanstimanum.
Pétur Einarsson hafði samband
við mig, og spurði, hvort ég hefði
það ekki náðugt milli jóla og nýj-
árs og hvort ég gæti ekki verið til-
búinn með eitthvað fyrsta janúar
svo börnin hefðu eitthvað að
gera. Ég tók mér sex daga i
fyrsta þáttinn —oghvildi mig sið-
an eins og annar skapari, ónefnd-
ur.
— Það var nokkuð langur
hvildardagur, sagði Leifur.
Milli tannanna
Alþjóð veit nú þegar að hug-
myndin að leiknum er tengd
ævintýri H.C.Andersen um eina
fjöður sem varð að fimm hænum
þegar nógu lengi hafði verið
slúðrað með hana, fimm hænum
sem frömdu sjálfsmorð af ein-
skærri ást til hanans.
— Já, sagði höfundúr, eins og
menn vita þá eru leikrit yfirleitt
skrifuð fyrjr eina konu og sjö
karla, en hér var hlutfallið alveg
öfugt og kallaði á meiriháttar
byltingu í leikbókm enntum .
Þegar leitað var að fordæmum
kom hænsnahús fljótlega til
greina. Og þá var stutt i að nota
ævintýri H.C. Andersens sem
stef, og heiti þess, „Það er alveg
áreiðanlegt” skýtur öðru hvoru
upp kolli i tilsvörum.
Þaðer slúðriðsem fleytir sögu-
þræðinum áfram. H.C. Andersen
fjallar um eiginleika þess, en
miklu siður um það hvernig fólk
verður fyrir þvi, að vera milli
tannanna á almannarómnum.
Milli tannanna sagði ég, og það
visar til þess að hér sé um að
ræða harmleik frá höfundarins
hendi....
— Hérer tragedía gerð að skop-
teöt, þvert ofan á árorfn Böfuna-
ar. En Flosi er eins og menn vita,
— Hvaða hassmál? kallaði ein-
hver ósjálfrátt fram i salinn.
— Inn i þetta er svo fiéttað hug-
myndum höfundarins um starfs-
aðferðir lögreglunnar, sem sann-
arlega virðist ekki öfundsverð
eins og nú er komið feikilegum
þorsta i upplýsingar um gang
mála eins og það heitir. Hún verð-
ur blátt áfram að stinga einhverj-
um inn til að friða slúðurskrflinn.
— Eins og endranær, skaut
Leifur að, kemur miklu meira út
úr þessu en höfundinn nokkurn-
tima grunar, þvi að höfundar
hafa aldrei vit á þvi sem þeir eru
að gera.
Virkir skrokkar
Bénlngar eru nWr, ai tetk«rarn4r 4 vhl v*rJ»h*nsui og naanM^ar...
Allir eins?
— Hvernig er þetta hjá honum
Flosa, spurði ég að lokum, er
þetta nokkur persónusköpun að
gagni, eru persónurnar ekki allar
eins?
— Það er þá okkar verk að sjá
til þess að þær séu ekki eins á
sviðinu, sagði einn leikara.
— Venjulega búa höfundar
fyrst til karakter, sagði Flosi, og
ætlast til að leikararnir skriði inn
i þaðmót. En þessu er alveg öfugt
farið hjá mér. Ég reyni að hafa
þetta sem erfiðast fyrir leikstjóra
og leikara.
— Eri hvað er þá erfiðast?
spurði ég leikarana að lokum.
— Þessu fylgir mikið likamlegt
álag, sögðu þau. En allt er þetta
feikilega skemmtilegt. Það væri
litið gaman ef við stæðum á svið-
inu og barasta reiddum fram
textann....
— Núúú! kallaði hofundur með
þunga og skók visifing-
ur sinn i dra«|j^^H|vörun —
rétt éms og MMMriaifiaUi.
skrági.
Flosi og Þórhildur leikstjóri bera saman bækur í miðjum listrænum heilastormsveip með leikendum
(Ljósm. eik)
Þú ert eins og
þú ert sagður
með alvarlegustu
sagði Leifur.
höfundum,
Er búið að leysa hass-
málið?
— Er ekki hætta á þvi, spurðum
við, að þetta leikrit verði lagt út
sem nið um kvenfólk?
— Mér hefur meira en dottið
það i hug, sagði Þórhildur. En
Flosi kunni leið út úr þeim háska.
— ef ég hefði skrifað leikrit
fyrir sjö hana og eina hænu, þá
hefði útkoman orðið svipuð. Ég
ætti best að vita það, ég er sjálfur
i svona kjaftaklúbb fyrir karla á
Hressó á morgnana. Þar fer eng-
inn óbættur hjá garði.
Leikritið er um það, hve lifs-
nauðsynlegt það er að seðja rógs-
vélina, blöðin, almannaróminn.
Og þá skiptir alls ekki máli hver
er sekur, heldur það eitt að það
þarf að finna einhvern tíl að slá
honum upp.
Eða er kannski búið að leysa
hassmálið?
Þórhildur, Flosi, Leifur og
leikendur héldu áfram að fylla
orðabelg um þennan „alþýðlega
gamanleik með harmleikrænum
undirtónum”. Það er Messina
Tómasdóttir sem gerir leikmynd
og búninga, en þeir eru á þann
veg sniðnir, að auðvelt á fyrir
leikendur að vera á vixl hænsni og
menn, en hver leikandi er margir
fuglar, margir mannfuglar.
Leikritið er allt við það miðað, að
gefa þvi unga fólki, sem nú er að
útskrifast sem fjölbreytilegust
tækifæri til að sýna hvað það get-
ur i leik og söng og látbragði og
öllum leikhússins vélabrögðum.
„Skrokkarnir eru virkjaðir til
hins itrasta i þágu verksins” var
einaf þeim ágætu formúlum sem
laumað var að blaðamanni. Leik-
húsmúsik i ýmsum stilum er flutt
i söng, leik og af segulbandi.
Textinn hefur ékki breýst að heit-
ið geti meðan á vinnu stóð, en að
sjálfstögðu er sýningin til orðin i
þeirri hópvinnu sem mannfólkið
hefur alltaf kunnað frá þvi á dög-
um Gamla testamentis, jafnvel
þótt leikstjórar hafi ekki orðið til
fyrr en á siðustu öld og leikhús-
fræðingar ekki fyrr en upp úr
Kóreustriðinu...
— t leikflokknum eru þau Elfa
Gisladóttir, Edda Björgvins-
dóttir, Guðrún Þórðardóttir,
Helga Thorberg, Ingibjörg Björg-
vinsdóttir.Ingólfur Björn Sigurðs-
son, Kolbrún Halldórsdóttír og
Lilja G. Þorvaldsdóttir. Þau voru
með i samtalinu, enda þótt það
hafi ekki til þessa komið fram
sem skyldi. Hann er alltaf að
gripa fram i fyrir okkur, sögðu
þau, og áttu auðvitað við höfund-
inn. Réttast að loka hann frammi
i eldhúsi.
Ofsalegt puð
Þau töldu engan vafa á þvi að
hægt væri að fara með þennan
leik i sigurför um allt land. En
þaðgætiaðeinsþeirrahópur- þvi
enginn annar hópur hefði lagt á
sig þá óhemju vinnu sem saman
er komin i sýningunni og enginn
leikstjóri annar en Þórhildur
hefði lagt á sig annað eins puð.
Þórhildur sagði i þessu sam-
bandi, að sumt af þvi san hefði
verið skrifað fyrir Leiklistarskól-
ann (leikrit Sigurðar Pálsáonar
um ástandsárin) væri þegar kom-
ið á dagskrá hjá áhugamanna-
flokkum úti um land. En hún
bjóst ekki við að þetta leikrit
freistaði áhugahópa, það væri
blátt áfram of erfitt i vinnslu til
að það yrði liklegt. Höfundur
hafði heldur aldrei gert ráð fyrir
öðru en að verkið væri ski'ifað
beinlinis fyrir þennan hóp og eng-
an annan.