Þjóðviljinn - 12.08.1979, Blaðsíða 8

8S1ÐA — ÞJQÐVILJINN Sunnudagur 12. ágúst 1979.
Sagt frá ferð úr skála
Ferðafélags íslands
í Hrafntinnuskeri,
um Kaldaklofsfjöll,
Grashaga, í Hvanngil
Ég leit út fyrir tjaldskörina.
Himinninn var blár og gosstrók-
arnir stóðu beint upp i loftiö. Ég
notaði áttavitann fyrir klukku,
hún var sjö. Ekkert lifsmark viö
skálann.
Fyrsta verkiö var nú aö þvo sér
og bursta tennur uppúr hvera-
læknum, siöan aö setja upp vatn
og smyrja brauö meö sméri og
kæfu. Eftir morgunverö var
farangri komiö fyrir i bakpokan-
um og tjaldið fellt og bundiö undir
pokann.
feguröar sökum. Þarna eru bæöi
gufuop og vatnshverir stórir, sem
bulla og sjóöa. Sunnanundir
hverasvæöinu byrjar allmikiö gil.
Mjög góö leiö niöur i Grashagann
er einmitt vestan þess, um hæstu
mela. Þarna á brúninni ofan
Grashagans sest ég niður og viröi
fyrir mér fjöll og leiti á Fjalla-
baksvegi syöri. Hér er ægi*fagurt
landsvæöi meö Suöurjöklana til
allra átta. Aö baki mér er Kalda-
klofsjökull og Torfajökull, en
i vestri Tindafjallajökull eins og
disadjásn. 1 suöri gnæfir skjöldur
GENGIÐ EINN OG SÉR
Ljósártungur. Hekla I baksýn
UTILIF
Jóhannes
Eiríksson
skrifar
UM KALDAKLOFSFJÖLL
Þegar ég haföi kvatt fólkiö sem
nú var flest komiö á stjá og þegiö
kaffihjá Guörúnu sem er öölingur
og snikt eldstokk hjá Böövari,
gekk ég af staö austur meö
Reykjafjöllum. Ég gekk meö
brekkurótunum uns komið var aö
efstu töglum Ljósártungnagils
sem hér er ekki sjálfu sér likt, út-
vaöið I svörtum vikri og dökku
gosbergi. Svolitiö neöar er þetta
gil þegar oröiö mjög djúpt og svo
litfagurt aö af ber. Ég missi litla
hæö, enda er giliö grunnt. Nú
tekur viö dalur efst I Jökultung-
um, nafnlaus en snotur meö blás-
andi hveraop i hliöum á hægri
hönd. Ofan i dalbotninn aö austan
teygir Kaldaklofsjökullinn sig.
Þar eru ishellar. Héöan er stutt
aöganga á Háskeröing (1278 m).
Veöriö hefur letjandi áhrif á
mig og meöan ég ræö viö mig ;
hvortég eigi aö leggja i Háskerö-
ing tek ég upp primusinn og byr ja
aö hita súpu og brytja óöalspyisu
oianl. Siðan laga ég kókó og smyr
brauö. Þegar þessu boröhaldi er
lokiðþarna i leynidalnum minum
hefur þrekiö og nennan vaxið svo
ég axla þungan pokann og arka
með hann upp i miöjar hliöar
fjallsins. Þaö sem eftir er skokka
ég léttur, en er stundum aö gá til
baka hvort ekki sjáist til Feröa-
félagsfólksins. Ég er svo kominn
upp undir brún þegar hópurinn
birtist viö jökulsporöinn. Þau
hafa fariö svolitiö ofar i Kalda-
klofsfjöllunum en ég og sneitt hjá
Ljósárgilinu, leiö sem er kannski
eilitiö styttri ef gengiö er á Há-
skeröing, en mun lengri ef fariö
er i Hvanngil.
Ég gengaustur fjalliö og nýtút-
sýnisins yfir Torfajökulinn og
austuryfir sand. I bakaleiö mæti
ég Sigurbjörgu Þorsteinsdóttur
sem er langfyrst upp og blæs
varla úr nö6. Mikiö djöfull er
stelpan friskleg. Og nú tinast þau
að hvert af ööru. A svona degi
gleymast hinir mörgu rigningar-
dagar. Svona dagur ris I minning-
unni eins og Háskeröingur yfir
hin lægri fjöll.
Ég haföi hugsaö mér aö leita aö
góöri leiö af Kaldaklofsjökli i
Hvanngil, austan Ófæruhöfða, en
aö ráöi Magnúsar fararstjóra
þeirra Feröafélagsmanna féll ég
frá þvi, hann telur leiöina of
bratta fyrir klyfjaö göngufólk.
Þetta ætla ég þó aö athuga betur i
haust.
Ég sný nú niður i Jökultungurn-
ar og fer hægt um hverasvæðiö af
Feröafélagshópurinn tekur hvild á Háskeröingi.
Eyjafjallajökuls, en hvel Mýr-
dalsjökuls breiöir úr sér til aust-
urs og ber þar mest á hrikalegri
Entugjánni sem spýr fram einni
kuldalegustu jökulelfu landsins,
Syöri-Emstruá. Innan marka
þessa landsvæöis eru mörg fjöll
og margbreytileg, sum sérlega
friö eins og Stóra-Súla (908), Ein-
hyrningur (641) ogHattfell»önnur
grófari og á hversdagsklæöum
eins og Mófelliö t.d.
Niöur I Grashagann er brött
hliö og hægt aö velja sér gras-
teyginga eöa skriður. Ég kýs
skriöuna þvi aö hún gefur fljótari
ferð.
Hér er all-viöáttumikiö gras-
lendi og oft blómlegt, en nú er allt
bitiö ofan i svörö. Ég legg frá mér
pokann viö einn lækjanna, leggst
endilangur og teyga af hjalandi
ladtnum sem er á hraöferö i
Markarfljót, þar sem hann verb-
ur ekki hreinn litill fjallalækur,
sem speglar augu þess sem fram-
hjá fer, heldur tekur hann lit af
hinu stóra fljóti og skapferli þess
sem er ógnþrungiö og þunglynt
eins og mannþyrping i stórborg.
Þegar hér er komiö er stutt i á-
fangastaö, Hvanngil, aöeins
stuttur spölur um mýrardrög og
grundir suöurmeö Vegahliðinni
og fyrir Ófæru. Sú leiö sem eftir
er til Þórsmerkur er svo aðgengi-
leg að varla þyrfti einu sinni aö
stika hana, nema kannski hlutann
milli Emstruánna. Hins vegar er
nauösynlegt aö leiðin úr Hrafn-
tinnuskeri i Hvanngil sem enn er
ómerkt veröi stikuð strax i haust,
þvi aö litið má bera útaf á þeirri
leiö svo illa geti fariö.
Varöandi gönguskála sem
feröafélagiö hyggst setja upp i
haust á þessu svæöi sýnist mér
Alftavatn heppilegasti staöurinn.
Hinsvegar vona ég aö gengiö
veröi betur frá undirstöðum
þeirra húsa sem eftir er aö setja
upp, heldur en gert hefur veriö á
Emstrum og i Hrafntinnuskeri.
Þaöveröurnú ekki framhald á
þessum feröahugleiöingum min-
um; bæöi eraöégförum Emstrur
og Almenninga einn og hitti varla
sálu á leiðinni, enda og eru þessi
landsvæöi mörgum all-kunn og
eru orðin aögengileg bæöi bila- og
göngufólki.
Sjálfum þótti mér skemmti-
legra að fara um þessi svæði áöur
en brýrnar voru settar yfir
Emstru-árnar og engin sæluhús
voru nema i Hvanngili, en fýrir
almenning hefur hér ojmast bráö-
skemmtileg gönguleiö og vona ég
aö feröafólk sýni Feröafélaginu
þakklæti i verki meö góöri um-
gengni I þessum skálum þess og
öörum.
je