Þjóðviljinn - 20.04.1980, Blaðsíða 23

Sunnudagur 20. aprn 1980 ÞJÓÐVILJINN — SÍÐA 23
Bubbi Morthens og
Utangarösmenn/ Hlé, Fræbbblarnir,
Kraftmiklir
rokktónleikar
Heilbrigð æska.
Tónleikar i Félagsheimili Kópavogs,
laugardaginn 12. apríl 1980,
kl. 14.00-17.00.
Dagskrá: Dordinglar, Kolossus,
Laugardaginn 12. apríl sl. voru
haldnir tónleikar I Félagsheimili
Kópavogs undir yfirskriftinni
Heilbrigö æska. Þegar blaöa-
maður kom að Félagsheimilinu
(áöur Kópavogsbíó) var saman-
kominn hópur ungs fólks sem að
mati hinna eldri heföu tæplega
talist til heilbrigðrar æsku. t það
minnsta má telja, að skilningur
hinna eldri á hugtakinu heilbrigö
æska sé: tápmiklir unglingar sem
stunda iþróttir, snerta ekki við
tóbaki eða öörum efnum og þar
fram eftir götunum.
Meginþorri þeirra sem þarna
voru samankomnir teljast annað-
hvort til hinnar róttæku æsku sem
kallast „pönkarar” eða þeirra
sem óðum eru aö hverfa inn fyrir
veggi nýsteyptra kumbalda og
kölluðust hér áður fyrr „hippar”.
t útstillingarglugganum, sem
áður sýndi myndir úr kvikmynd-
um sem Kópavogsbió bauð uppá,
blöstu við myndir úr sýningu
Leikfélags Kópavogs á Þorláki
þreytta og plakat meö mynd Sids
heitins Vicious og yfirskriftinni
Heilbrigð æska. Ef hinir þröng-
sýnni af eldri skólanum hefðu séö
þetta plakat má búast við að þeir
hefðu fussað og sveiað og snúið á
braut. En þeir sáust hvergi nærri.
Þetta beit hins vegar ekkert á
blm., þvi að hann er þeirrar skoð-
unar likt og aðstandendur tón-
leikanna, aö fleira sé heilbrigt
æskufólki en ástundun fagurra
iþrótta og dýrkun þess sem full-
orðna fólkið leyfir sér, en ætlast
til aö unglingarnir api ekki eftir
þvi.
Bilskúrsbönd
Tónleikarnir hófustu eiginlega
á þvi að Dato Triffler, „talent” og
stórstjarna af guðs náö sem ætlar
að vera búinn að slá allar súper-
stjönur poppsins út eftir u.þ.b. ár,
æddi upp að sviðinu og lýsti eigin
ágæti, en kvaðst þrátt fyrir það
ekki ætla að troða upp að sinni til
að eyðileggja ekki fyrir Bubba
Morthens, sem væri miklu betri
en hann (þversögn?). Þvi næst
hófust tónleikarnir formlega með
þvi að Einar „pönkari” Bene-
diktsson kynnti Dordingla, sem
birtust i' þvi' á sviðinu. Dordinglar
er hljómsveit skipuö 14-15 ára
strákum sem hafa hina klassísku
hljóðfæraskipan: tveir gitarar,
bassi og trommur. Piltarnir fluttu
fremur óathyglisveröa tónlist, en
höfðu það þó fram yfir hljóm-
sveitina Kolossus, sem kom fram
á eftir þeim að efnisskráin var
frumsamin og strákarnir greini-
lega á þeim buxunum aö fylgjast
með þróun nýbitlarokksins sem
óöum er að ná fótfestu hér á landi
að þvi er viröist. Þessir strákar
eiga örugglega framtiðina fyrir
sér, en það er þó mjög margt sem
betur mætti fara hjá þeim. Þeir
mættu helst taka til athugunar að
kraftleysiö háir þeim mest, en
þaö má skrifa á óöruggan og lftt
samæföan bassa- og trommuleik.
Einnig ættu þeir að yfirvega
betur frasana sem þeir byggja
lagasmlðar sinar á. Þeir eru
alltof lausir I reipunum til þess að
útkoman geti orðið góð.
Djarft leikið
Hljðmsveitin Kolossus, skipuð
raf-planista, gitarista, bassista,
trommara, söngvara og söng-
konu, kom fram næst. Ekkí
þótti blm. hljómsveitin athyglis-
verð og eru ástæöurnar helstar
þær að tónlistarmennina skortir
þá tækni sem þarf til að skila
sómasamlega frá sér þvl
prógrammi sem þeir fluttu, og
eins virtust þeir ná frekar illa
saman — trúlega vegna litillar
æfingar og/eða streitu. Það fer
ekkert eins mikið I taugarnar á
manni og hljómsveit sem þekkir
ekki sin takmörk og er aö remb-
ast viö að spila tónlist sem reynd-
ustu popparar eiga jafnvel fullt I
fangi meö að spila. Það er helv...
djarft, svo að ekki sé fastar að
orði kveðið, að ætla sér að flytja
lög á borö við „Another Brick in
the Wall”, sem Pink Floyd lágu
yfir I langan tima I stúdiói og þá
á þann hátt semKolossus geröi.
Kolossus hefði vel átt að ráða viö
að skila góðu, léttu pönki eöa ný-
bylgjuprógrammi, þar sem
áherslan hefði verið lögð á hrátt
einfalt rokk, en þá vantar æfing-
una eins og Dordingla. Það er
sjálfsagt fyrir ungar hljómsveitir
að stefna hátt strax I upphaf, en
eða verk Dylans, Iggys Pop eða
annarra meistara.
Bubbi Morthens og Utangarðs-
menn eru án efa athyglisveröasta
rokkhljómsveit sem fram hefur
komið hér á landi um langt skeiö.
Það verður gaman að heyra plötu
þeirra og vonandi ber þeim gæfa
til aö þróa sig áfram og takast á
þvi óþrjótandi verkefni sem biöa
þeirra.
Það sem eflaust hefur vakið
mesta athygli á þessum hljóm-
leikum var þegar Utangarðs-
maöurinn Mike Ness geröi sér
litið fyrir I öllum æsingnum, barði
rándýrum gitar slnum I gólfið,
eftir aö strengur hafði slitnað á
lokatónunum i slðasta laginu.
Þótti flestum nóg um þegar Mike
tætti gitarinn i sundur að hætti
Pete Townshend (Who) eða Mick
Jones (Clash) og fleygði brotun-
um útl sal. Heföi margur ungl-
ingurinn gjarnan gefið fötin sin á
staðnum i skiptum fyrir gitarinn,
frekar en aö horfa á hann flisast i
sundur undan höggum gitarist-
ans.
Fræbblarnir
Er Utangarðsmenn höföu lokið
leik sinum var gert hlé og
streymdi fólk út i birtuna til aö
hreinsa hlustirnar eftir hávaöann
og anda að sér fersku lofti. Sér-
legur aöstoðarmaður Fræbbbl-
anna gekk á milli manna og seldi
plötuna „False Death” á 2000 kr.
Einhverjir hljómleikagesta voru
búnir að fá sig fullsadda og not-
uöu tækifærið til að hverfa á
braut, enda kl. orðin rúmlega
fjögur. Aðrir tindust innl salinn
og komu sér fyrir, þvl að
Fræbbblarnir voru að hefja tón-
leik sinn.
Það sem telja má Fræbbblun-
um helst til tekna, er aö Spakur
Spýjugjafi, alias Valgaröur,
hefur liklega öðrum fremur átt
stærstan þátt 1 þvl aö ungir tón-
listarmenn eru farnir aö reyna
sig við pönk og nýbylgju, eða þaö
sem þeir telja falla undir þær
stefnur. Hann hefur verið kraft-
mikill talsmaður þessarar tón-
listar ásamt kliku sem safnast
hefur um Fræbbblana.
Hinsvegar má um það deila
hvort þessi áhugi þeirra á pönki
geti talist undir hreinræktað
„menntasnobb” likt og gjarn-
an tiðkast I menntaskólum eða
hvort áhuginn er sprottinn af
„exhibitionisma” einum saman.
Það má vel vera að pönkiö sé
Fræbbblunum hugsjón, en fram-
koma þeirra og Spaks, sem er
foringi þeirra, virkaði á blm. sem
hreinn og klár ,,exhibitionismi”af
sama toga og tiökaðist á mennta-
skólaárum undirritaös. Spakur er
að þvl er viröist vita laglaus og
hefur hann tamið sér takta sem
gera það að verkum að hann
minnir á bæklaðan mann sem
ræður ekki við hreyfingar sínar.
Þessir taktar og aðrar tilraunir
hans til að ganga fram af áhorf-
endunum voru sem hjákátlegt
hjal, eftir kraftmikla sviösfram-
komu Bubba Morthens. Bassa-
leikarinn og trommarinn I
Fræbbblunum virðast vera mjög
einlægir i pönkáformum sinum og
virka mjög sannfærandi, en
gitarleikararnir tveir draga
hljómsveitina niður.
Gallinn við Fræbbblana er ein-
faldlega sá, að það er orðið leiðin-
legt aö fylgjast meö sýndar-
mennskunni. Þeir ættu að reyna
að leggja meiri áherslu á að
flytja tónlist sina af kunnáttu og
vikka út frumlegheitin meö þvi aö
koma fólki á dvart tónlistarlega*
Þaö sem Fræbbblarnir eru að
reyna að gera með kunnáttuleysi
sinu var sniðugt fyrir 2-3 árum, en
I dag er það orðin þreytt lumma.
Ef það er vilji og ætlun Fræbbl-
anna að halda forskoti sinu sem
„prlmus motor” hráa rokksins
hér á landi ættu þeir aö stinga
stælunum undir stól I smá tima og
leggja aðaláherslu á tónlistina.
Ef þaö er hinsvegar ekki ætlun
þeirra að stunda tónlistina af
hugsjón og alvöru, verða þeir aö
viöurkenna að þeir eru að missa
af lestinni, þvi aö Utangarðsmenn
viröast standa með pálmann I
höndunum eftir þessa tónleika.
Tónleikarnir I Félagsheimili
Kópavogs voru að mörgu leyti
ákaflega skemmtilegir og eiga
aðstandendur þeirra þakkir
skildar fyrir framtakiö. Óskandi
væri aö slikir tónleikar fái þrifist
áfram.
— jg
Sjaldan hefur Islenskur söngvari sýnt önnur eins tilþrif
á sviði og Bubbi Morthens gerði á tónleikunum Heilbrigð
æska, einsog þessi mynd ber með sér.
og Mike sýndu kraftmikla og
áhrifarika sviðsframkomu sem
minnsti helst á pönklistamenn á
breskri grund, eða islenska popp-
ara á blómaskeiðinu fyrir u.þ.b.
10 árum siðan. Kraftmikill
trommuleikur og drifandi bassa-
leikur tryggðu þéttan rokk-rytma
og gitarleikararnir tveir lögöu
haröa og ákveðna gitartónana
þétt að hráum, vel rokkuðum
blúsnum, sem Bubbi kýs helst að
flytja með textum sinum.
Rokkmegas
Bubbi er kraftmikill söngvari
með skemmtilega liflega fram-
komu og góöar áherslur sem eiga
vel við hrátt rokkið sem Utan-
garðsmenn leika. Ef likja á
Bubba viö einhvern þá mætti
kalla hann rokkmegas sem likist
Bruce Springsteen i bland við
Iggy Pop með hæfilegri blöndu af
Dylan og þeim trúbadúrskóla
sem hann hefur gengið t gegnum
undanfarin ár.
En það var einn stór galli við
allann tónlistarflutning Bubba og
Utangarðsmanna, galli sem er
landlægur á islenskum hljómleik-
um. Hljómurinn (soundiö) var
fyrir meðan allar hellur svo að
það var nær ómögulegt að skilja
annars skemmtilega texta
Bubba, vegna væls, iskurs og
óþarfa óhljóöa. Engu aö slöur var
mjög athyglisvert að fylgjast með
dúndrandi ruddarokki sem þeir
framleiddu.hvort sem um var aö
ræða tónsmlöar og texta Bubba,
það verður að leggja grunninn
áður en hafist er handa við að
byg'gja húsið.
Kröftugt
alþýðurokk
Bubbi Morthens og Utangarös-
menn voru kynntir á eftir
Kolossus og brátt birtust þeir á
sviðinu og tóku til við að „róta”
hljóðfærum sinum til að stilla upp
á nýjan leik. Eftir nokkrar tilfær-
ingar og allskonar köll áhorfenda
og hljómsveitarmanna hófu
Utangarðsmenn (tveir banda-
rlskir gitarleikarar og bassisti og
trommari frá Raufarhöfn) að
leika einskonar Intró og Bubbi
Morthens gekk inn á sviðið pönk-
legur til hársins og I gallabuxum
og hlýrabol svo að stæltir vööv-
arnir blöstu við áhorfendum.
Bubbi keyrði prógrammið strax
af staö og söng frystihúsa-blúsinn
sinn af krafti og djöfulmóöi, æddi
um sviðið eins og tarfur I flagi,
skók sig framan I áhorfendur
og minnti helst á Iggy Pop „afa
pönkaranna”. Rytmagitarleikari
Utangarðsmannna, Mike, æddi
einnig um sviðiö, sveiflaði gitarn-
um, rak hann úti loftið og
mundaði hann eins og „sæðis-
byssu” og horföi með köldu sting-
andi augnaráði úti salinn. Bubbi
Gitarleikararnir Drullugi Danni og Mike Ness. — Utangarösmenn
keyrðu rokkiö áfram af krafti samkvæmt ákveönum taktslætti tromm-
arans.