Þjóðviljinn - 04.05.1980, Blaðsíða 19

Sunnudagur 4. mal 1980 ÞJÓÐVILJINN — StÐA 19
Nei, Svava,
ég get ekki veriö að taka
viö þessu
jsl; r-
. 1 .
/1 \'"Mi
; 1 :. ' }/','■ ]
1
■
% ■ - -y-'yt:
{ ■'
vísna-
mál %
Ömsjón:
Adolf J.
Petersen
Fjöllin eru í fjarska blá
Sumariö er komiö meö sólar-
ylinn sem vermir moldina svo
flflarnir og fleiri sumarblóm
eru farin aö breiöa ór krónum
slnum, voru reyndar farin til
þess áöur en sumariö gekk I
garö, þaö myndu t.d. Iþrótta-
menn kalla aö þjófstarta.
Viö mennirnir erum þessa
dagana aö bjóöa hver öörum
gleöilegt sumar meö þökk fyrir
veturinn. Vlsnamál óska llka
öllum lesendum sinum gleöilegs
sumars meö þökk fyrir sam-
starfiö á liönum vetri.
Vlsurnar Vorbllöa eftir Sigur-
jón Friöjónsson eru slgildar og
gott aö hafa þær yfir nii þessa
fyrstu sumardaga:
Logaslur leiftra á ný
ljósi um slý og gjögur.
Eldi vigir aftanský
eygló hlý og fögur.
Sól I fangi viöavang
vermir langar stundir,
lög og tanga, lón og drang
leggur vanga undir.
Strjtíka vindar ttin og tind,
tindrar lind á grjótum.
Vanda bindast björk og kind
blævar yndishótum.
Þeyr I viöi veitlr liö
vatna iöu spili.
Fuglakliöur fléttast viö
fossaniö I gili.
Sigurjón átti llka slna Vor-
drauma:
Liöa mjtik um loftin blá
ljóö af strengjum Braga.
óljóst dreymir ástarþrá
ennþá fegri daga.
Þaö munu nú vera um 50 ár
síöan þessar vlsur Sigurjóns
komu fyrir almenningsaugu,
samt eru þær slungar. Yngri
hagyröingar hafa lika kvatt sér
hljóös um voriö, meöal þeirra er
Esla Arnadóttir I Htlsey. Hún
segir:
Vekur yndi, von og þrá
voriö unga hlýja.
Lævirkjana Ijóöin smá
langa til aö vlgja.
Lóa brátt til landsins snýr,
lækir óöum tifa.
Æskan fjölda ævintýr
ætlar nú aö lifa.
Fæöast lömb og folöld nett,
fuglar hreiöur búa.
Náttúran á nægan rétt,
nýtur þess aö hlúa.
Gróa tún og grösug sveit
gieöur bóndans auga.
Sólin vermir, sérhvern reit
smáir dropar lauga.
Heiman aö frá sér horfir Elsa
til Dyrfjallanna og kveöur:
Dyrfjallanna dásemd skln,
drottnar sól um tinda.
Heilla sýnir heim til min
hnjúkar þeirra mynda.
Fjöllin eru I fjarska blá,
fögur á aö llta, ,
toppar þeirra trónaö fá
meö tinnda mjallahvita.
Þannig yrkja þeir hag-
yröingar, sem elska voriö,
náttúruna og llfiö I henni, f jöllin
blá, folöldin, lömbin, lóuna og
allt þaö sem náttúran býöur
fram I vorskarti slnu.
A öllum tlmum hafa menn
kveöiö lof til vorsins. GIsli
Helgason frá Hllöarhúsum var
ungur aö árum þegar hann kvaö
til vorsins:
Vetrarhrfö og veörin strlö
veröa lýö til baga.
Vorsins tlöin varmabilö
veitir friöa daga.
Sóiin hiær, og grundin grær,
glitrar sær viö naustin.
Fólkiö hrærir, fjær og nær,
fugla- skæra raustin.
Elfur strangar Fróns um fang
fjalls- hjá vanga streyma.
Ég vil þangaö þreyta gang,
þar má angri gleyma.
Birkiö grátt nú grænka fer,
gnæfir hátt I runni.
Æskumáttinn I sér ber
ailt I náttúrunni.
Sveinbjörn Björnsson frá
Narfakoti, f. 1854, hefur fundiö
hve hann var samtengdur
náttúrunni. Hugur hans dregur
hann til fjalla og dala. Þar
hlustar hann á hljómkviöu
náttúrunnar og tekur undir:
Þegar lýsa Ijósin hlý
langa hýsing nætur,
geisladlsir austri I
allar risa á fætur.
Unaö glæöa grund og sjá,
gyllta þræöi spinna.
Sólarhæöum sitja hjá,
saman I næöi vinna.
Þeirra yndi er iöjustjá,
upp viö tindastóla,
himinlindir heiöar þá
hespa, vinda, spóla.
Haföld greiöa þræöi þá,
þenja um leiö á refinn,
fjalla breiöum brjóstum hjá
bjartan skeiöa vefinn.
Vindar léttir vefinn slá,
vendur settar rósum,
siösn fléttast saman á
sólarblettum ljósum.
Er sem leiöi árdagsstund
unaös þreiöu boöin.
Yfir heiöar, gil og grund
geisla breiöist voöin.
Veturinn.sem nú hefur kvatt,
var að margra áliti mildur og
góöur meö nokkrum fyrirvara
þó, og segja má aö hann eigi rétt
á nokkuö góöum eftirmælum,
eins og þessum:
Man ég kyrrlát mánakvöld,
mildar stjörnunætur,
noröurljósa leifturtjöld
lýsa húmsins rætur.
A.
Lesendur Vlsnamála og hag-
yrðingar ættu aö hafa eftirfar-
andi I huga, hvernig sem allt til
gengur:
Þegar eitthvaö þjakar lund,
þröng I huga inni,
þá er gott aö fara á fund
meö ferskeytlunni sinni.
Gleöilegt sumar.