Þjóðviljinn - 08.04.1982, Síða 12

12 SIÐA — ÞJÓÐVILJINN Fimmtudagur 8. aprll 1982
leikhús
Allt í hassi
Sverrir
Hólmarsso
skrifar
Leikfélag Reykjavikur sýnir
HASSIÐ HENNAR MÖMMU
eftir Dario Fo
Leikstjóri: Jón Sigurbjörnsson
Leikmynd: Jón Þórisson
Þýöing: Stefán Baldursson.
Við höfum nú orðið langa og
góða reynslu af verkum Dario
Fo hér á landi, allt frá þvi að
Christian Lund setti þau fyrst á
svið hérlendis i Iðnó árið 1965
við mikinn fögnuð allra, og
seinna tók Alþýðuleikhúsið upp
merkið og stóð fyrir bráösnjöll-
um sýningum á Við borgum
ekki og Stjórnleysingjanum.
Dario Fo vekur þvi miklar vonir
i hvert sinn sem hann er á ferð-
inni og kannski er það vegna
þessara miklu væntinga að
þessi sýning LR á Hassinu veld-
ur töluverðum vonbrigöum.
Kannski heföi manni þótt alveg
ferlega gaman ef verkiö hefði
verið eftir einhvern annan.
Og þó. Leikritið er einfaldlega
ekki nógu gott, ekki nógu vel
samið. Það er eins og hafi verið
kastaö til þess höndunum, að
höfundur hafi þurft að semja i
grænum hvelli eitt stykki farsa
gegn eiturlyfjum og svo böðlast
áfram fyrirhyggjulitið. í fyrsta
sinn sér maður i verki eftir
Dario Fo að boðskapurinn er
hengdur utaná verkið I staö þess
að vera samofinn þáttur i vef
söguþráðarins. Menn fara allt i
einu að halda yfirgripsmiklar
ræður um skaðsemi eiturlyfja
og sviksamlegt samsæri CIA og
mafiunnar gagnvart alþýðunni.
Allar voru þessar ræður hinar
spaklegustu, en hjálpuðu ekki
beinlinis til við að halda farsan-
um gangandi.
Ekki svo að skilja að allt sé
vont við þetta leikrit. Það er
ansi fyndið framan af, fullt af
skemmtilegum hugdettum og
sprelli, en þegar á liður fara
ræðuhöld að ágerast um leið og
söguþráðurinn verður flóknari
og vitlausari með hverri minútu
og leysist að lokum upp i algera
ruglandi sem gengur ekki einu
sinni i farsa eftir Dario Fo.
Þegar söguþráður farsans fer
aö gerast ótrúlegur úr hófi fram
er venjan sú aö breiöa yfir þetta
með nógu ákafri skothrið af
sprelli og spéi, halda áhorfand-
anum svo ákaft við hláturinn að
hann hafi ekki tima til að hugsa.
Takist þetta má komast upp
með ótrúlegustu hluti. Þetta
tekst hins vegar ekki i seinni
hluta Hassins. Bæði veröa
brandararnir býsna þunnir i
roðinu — það er takmarkað
hvaö maður getur enst við þá
skemmtun að menn sýni hvor
öðrum á sér rassinn — og svo
skortir allmikið á að sýningin
nái þeirri stillipurð sem þarf til
þess að ná traustum tökum á
hláturstaugum áhorfenda.
Til þess að Dario Fo takist
þarf að ná fram mjög strangt
útfærðum stll, mjög gegnum-
gangandi ýktum og stílfærðum
leikstil, sem við höfum séð i
'~í,
mmut.
Margrét ólafsdóttir og GIsli Halldórsson I hlutverkum sinum I „Hassiö hennar mömmu”.
uppsetningum Christians Lund
og Stefáns Baldurssonar. Jón
Sigurbjörnsson virðist hins veg-
ar ekki hafa ráðið við þetta
verkefni og árangurinn er moð
sem á meira skylt við Arnold og
Bach en Dario Fo.
Af leikurunum er það aðeins
Kjartan Ragnarss. sem tekst að
skapa heillega og gegnumýkta
persónu sem hvergi fer út af
þeirri linu sem hún setur sér i
upphafi. Margrét ólafsdóttir og
Gisli Halldórsson gera margt
vel, en þau skortir bæöi heildar-
byggingu i hlutverk sin. Mar-
grét leikur af miklum þrótti og
sums staöar tekst henni með
gáskanum aö glæða einstök atr-
iði lífi, en henni tekst ekki að
skapa heillega manngerð. Það
tekst Gisla Halldórssyni ekki
heldur og reiðir hann sig ansi
mikið á gamalreynd og ódýr
brögö til þess aö trekkja hlátur
úr salnum. Það er ekki
skemmtilegt að sjá svona lagað
til leikara meö getu og hæfileika
Gisla, en þessi misjafni leikur i
aðalhlutverkunum er auðvitað
til marks um slaka og ómark-
vissa leikstjórn.
önnur hlutverk eru smávægi-
leg, en Aðalsteinn Bergdal fer
vel með sitt og nýtir þau tæni-
færi sem honum eru fengin af
kostgæfni. Hann og Kjartan
skera sig algerlega úr leikara-
hópnum, þar sem þeir eru þeir
einu sem ráða yfir (eða alla-
vega beita) þeirri likamstækni
sem þarf til að skila Dario
Fo-farsa. Ragnheiður Stein-
dórsdóttir er hálf umkomulaus I
hlutverki sem erfitt er að sjá
hvaða hlutverki hefur að gegna,
en það er tæplega hennar sök.
Emil Gunnar Guðmundsson er
fremur litlaus I litlausu hlut-
verki. Guðmundur Pálsson er
prestur og er kominn I góða
þjálfun I þvi hlutverki.
Margt er vel unnið i kringum
þessa sýningu. Leikmynd Jóns
Þórissonar er mjög itölsk og fal-
lega unnin og lýsing Daniels
Williamssonar er full af suðræn-
um hita. Þýðing Stefáns Bald-
urssonar er krassandi og fyndin
á köflum.
I heiid olli þessi sýning von-
brigðum og þau vonbrigði verða
að skrifast á reikning höfundar
og leikstjóra til helminga.
Sverrir Hólmarsson
HvaöerFIYTO?
FIYTO er skammstöíun fyrir
Alþjóðasamtök ungra íerðalanga.
Við emm aðilar að FIYTO.
Allir ungir íélagar í verkalýðsíélögum,
25 ára og yngri, geta notíœrt sér þjónustu FIYTO.
FIYTO gefur út sérstök skírteini
-YIEEkort-og með þvi
að sýna þau á íerðalögum
erlendis er hœgt að íá
verulegan afslátt
frá verði ýmiss konar
þjónustu svo sem gistingu,
Allar upplýsingar um þetta
er að finna í bœklingi
sem fylgir skírteinunum.
Með þessu móti er hœgt
að spara sér
umtalsverða fjárhœð.
íerðum, mat, aðgangi Komið og fáið nánari
að söínum o.íl. r,I,f>Vrví:Ty\r'A upplýsingar.
bl\J<JrblvJrA
STÚDENTA
Stúdentaheimllinu við Hringbrcait, sími 16850