Þjóðviljinn - 06.08.1983, Blaðsíða 12

12 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Helgin 6.-7. ágúst 1983
Hún er dökkhærð og lágvaxin og
býður af sér hljóðlátan þokka,
heitir Kristjana F. Arndal og er frá
Hafnarfirði. Fyrr í sumar fékk hún
styrk frá Sambandi bygginga-
manna í Svíþjóð til að fara til Is-
lands og mála myndir úr atvinnulíf-
inu. Þetta er eftirsóttur styrkur og
sá sem afhenti Kristjönu hann var
enginn annar en Olaf Palme forsæt-
isráðherra. Hún býr í Stokkhólmi
ásamt eiginmanni sínum og börn-
um en að undanförnu hefur hún
verið á Austfjörðum að gera
skissur. Blaðamaður Þjóðviljans
hitti hana að máli í blokkaríbúð
móður hennar við Álfaskeið í Hafn-
arfírði nú í vikunni en þá var hún
að pakka til að fara aftur austur.
- Hvað segirðu mér um listaferil
þinn, Kristjana?
- Ég byrjaði í kvöldskóla í
Myndlistarskólanum í Reykjavík
og stundaði þar nám í 1-2 vetur.
Þegar við fluttumst til Svíþjóðar
settist ég svo í Listaháskólann í
Stokkhólmi og var þar í fullu námi í
5 ár, þar af var ég fjögur ár í mál-
„A ð hlusta
Viötal við Krist-
jönu F. Arndal
listmálara en
hún hlaut nýlega
eftirsóttan
styrk í Svíþjóð
til að gera
myndir úr ís-
lensku atvinnulífi
Vinnuverndarsjóðnum og síðan
kom hitt í framhaldi.
- Fæstu fyrst og fremst við mynd-
ir úr atvinnulífinu?
verki og 1 ár í grafík. Það eru tæp 3
áríhaust síðan ég lauk þessu námi.
- Og hvað olli því að þú fekkst
þennan styrk núna?
- Ég veit það eiginlega ekki.
Samband byggingamanna veitir
einn vinnustyrk á ári til listamanns
og koma ekki aðeins myndlistar-
menn til greina heldur einnig rit-
höfundar, tónskáld o.s.frv. Um
300 umsækjendur voru um styrk-
inn að þessu sinni og af einhverjum
ástæðum var ég valin úr en ég vissi
varla hvaðan á mig stóð veðrið.
Kannski hefur það hjálpað til að
mér var boðiö að sýna hjá Vinnu-
verndarsjóðnum í Stokkhólmi fyrir
nokkru og þeir keyptu af mér eitt
stórt málverk sem hangir nú uppi í
fundarherbergi í ASI-húsinu þar.
- I tvernig stóð á því að þú sýndir
þar?
- Það kom til mín kona og spurði
mig hvort ég ætti myndir úratvinnu-
lífinu, hún hafði einhvern veginn
heyrt það, og það stóð heima að ég
átti nokkrar myndir. Hún bauð
mér þá að halda sýningu á þeim hjá
Skissa af mönnum að tína orm úr saltfíski á Stöðvarfirði. Ljósm.: eik.
andardrœtti fólks
Þarna búa um 350 manns, þetta er
ungur bær í uppgangi með skuttog-
ara og frystihús. Fjöllin eru nærri
og staðurinn á allan hátt heppi-
legur fyrir mig. Þá fór ég til Borg-
arfjarðar eystri og þangað var eins
og að koma til útlanda frá Stöðvar-
firði.
- Hvernig þá?
- Þar er mikið af gömlu fólki,
ekki hægt að stunda fiskveiðar
nema 3 mánuði, vegurinn lokast á
veturna og ekki er hægt að lenda á
flugvél nema í einni átt. Ég skil
eiginlega ekki hvernig hægt er að
lifa á svona stað. En þarna tók fólk
mér af mikilli gestrisni, við fengum
svefnpokapláss og var treyst skil-
yrðislaust. Þarna gerði ég einnig
skissur. Og nú er ég að fara austur
m.a. til Seyðisfjarðar til að vinna
frekar.
- Ætlarðu að vera áfram búsett í
Svíþjóð?
- Nei, ég ætla að konta heim. Ég
er nú einu sinni íslendingur og er
búin að fá nóg af Svíþjóð. Ekki svo
að skilja að Svíarnir hafi ekki gert
vel við mig. Þeir hafa verið mér
góðir. Ég hef fengi styrki hjá þeim,
starfað í öllu mögulegu m.a. með
friðarsamtökum myndlistarmanna
og með þeim sýndi ég í Kulturhús-
inu og ég liélt einkasýningu 1981 í
Akademíunni og var ágætlega
tekiðíblöðunum. Ensvo varégallt
í einu orðin tóm, þetta er kannski
of mikill erill fyrir konu frá Hafnar-
firði.
- Já, vel á minnst, þú hefur ekki
sagt nánari deili á þér.
- Faðir minn var Finnbogi Arn-
dal sem lengi var lögregluþjónn í
Hafnarfiði en síðan forstjóri
Sjúkrasamlagsins þar. Ég var
yngsta barn hans og hann var orð-
inn 62 ára þegar hann átti mig.
Móðir mín er Lilja Arndal.
- Að lokum. Hvernig vinnurðu?
r.É g. vinn hægt, er ógurlegur
snigill. Ég verð að gera skissur á
staðnum því að ég verð að upplifa
augnablikið, ekki bara það sem
augun sjá heldur einnig veðrið og
allt, þ.ám. mínareigin tilfinningar.
Þess vegna get ég ekki unnið eftir
Ijósmyndum.
- Ég fæst við allt milli himins og
jarðar, en svo kom að því að ég
fann hjá mér þörf að fara út og vera
meðal vinnandi fólks. Ég leitaði
uppi smiðju og var þar frá 1-5
hvern dag í heila viku. Þar rann ég
einhvern veginn saman við and-
rúmsloftið, ég var að teikna og
aðrir voru að gera eitthvað annað.
Þannig fann ég móralinn á þessum
vinnustað, talsmátann o.s.frv.
Skissur mínar voru nokkurs konar
dagbók sem ég vann svo úr. Ef
maður hefur áhuga á fólki verður
maður að vera lengi með því og
hlusta eftir andardrætti þess.
- En styrkinn stóttirðu um til að
gera myndir frá íslandi?
- Já, ég var einhvern veginn orð-
in tóm úti í Svíþjoð svo að ég sótti
um styrk á þeim forsendum að gera
myndir frá ákveðnum stöðum á
Austfjörðum.
- Af hverju Austfjörðum?
- Af mörgum ástæðum. í fyrsta
lagi hafði ég aldrei komið þangað, í
öðru lagi eru þar mörg lítil bæjarfé-
lög eins og á perlubandi. Svo hélt
ég að þar væri hlýrra en á SV-landi
o.s.frv.
- Og hvar hefurðu svo verið?
- Ég var í viku á Stöðvarfirði og
gerði skissur í frystihúsinu, í saltfis-
kverkuninni, á bryggjunni og víð-
ar. Þar var mjög gott andrúmsloft
og fólkið jákvætt gagnvart mér.
Kristjana F. Arndal.
Sighvatur Halldórsson á Borg í Stöðvarfirði. Mynd eftir Kristjönu.
-GFr