Þjóðviljinn - 07.01.1984, Blaðsíða 21

Helgin 7.-8. janúar 1984 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 21
f ram «3
eried lit
Veiðimaðurinn
ORION
Veiðigyðjan Artemis var
mjög hrifin af Orion. Hann var
mestur veiðimaður á jörðinni
og miklaðist af því. Hann hafði
jafnvel hótað að drepa öll villt
dýr jarðarinnar.
Þau voru á veiðum saman
löngum stundum, Artemis og
Orion. Bróðir Artemisar hét
Appolon. Hann var mjög mót-
fallinn félagsskap systur sinnar
við þennan blóðþyrsta veiði-
mann. Hann ræddi við Móður
jörð og sagði henni frá ofstæki
Orions gegn öllum villtum dýr-
um. Móðir jörð vildi ekki una
því og greip til sinna ráða. Hún
sendi risavaxinn sporðdreka til
höfuðs honum.
Orion reyndi að skjóta hann
með örvum úr boga sínum, en
þær hrukku af drekanum. Þá
reyndi hann að stinga í hann
sverði sínu en það dugði ekki.
Orion sá þá sitt ráð óvænna og
lagðist til sunds út í hafið til að
freista þess að ná landi á næstu
eyju.
Appolon gekk þá til systur
sinnar, Artemis, benti út á haf-
ið og sagði: „Kæra systir, sérðu
svörtu þústina þarna í hafinu?
Þetta er þorpari sem nýverið
réðst á ættingja okkar. Viltu
ekki koma honum endanlega
fyrir kattarnef.“ Artemis trúði
bróður sínum, lagði ör á streng
og skaut. Síðan synti hún út til
að ná veiðinni, en þegar hún sá
að hún hafði verið göbbuð til að
skjóta Orion vin sinn, varð hún
mjög sorgmædd. Hún reyndi að
fá hann lífgaðan við, en þegar
það tókst ekki skaut hún hon-
um upp á himininn í stjörnulíki.
Par trónir hann að eilífu, sífellt
eltur af sporðdrekanum.
0
Margir þekkja Fjósakonurnar.
Þær eru þrjár stjörnur með
jöfnu millibili mjög líkar. Þær
eru belti veiðimannsins Orions.
Hann er yfirleitt frekar lágt á
himninum, þó hæst í suðri og
sést yfirleitt mjög vel á suður-
himninum. Það þarf ekki að
fylgjast lengi með suðurhimnin-
um til að taka eftir honum, girt-
an sverði með skinnið af einu
veiðidýrinu í framréttri hendi.
Alf-
1819 var ungur piltur á Stóra-
akri í Skagafirði, Guðmundur
að nafni. Hann var smali, hann
lét út kindur eldsnemma á
þrettándamorgun og rak þær
fram á dal, þar sem þær voru
látnar á beit á daginn ef veður
var gott. Þegar hann kom með
kindurnar á dalinn sá hann hvar
fór lest. í þeirri lest voru bæði
karlmenn, kvenfólk og börn og
sat kvenfólkið og börnin á kerr-
um en mikill farangur á hest-
unum. Honum fannst undar-
legt að fólk væri að flytja um
hávetur og eins var hann ekki
vanur því að sj á fólk sit j a á kerr-
um. Hann vildi hitta fólkið og
hljóp skáhallt yfir dalinn til að
ná því hjá klettum hinu megin.
Honum tókst aldrei að komast
nógu nálægt þeim til að tala við
þau, enda var hann orðinn svo-
lítið smeykur og þorði ekki að
kalla.
Þegar kemur nær klettunum
sér hann 3 eða 4 húsdyr opnar
og loga ljós inni. Fólkið stansar
og ganga sumir rakleitt inn en
aðrir bera inn farangur. Síðan
heyrir hann klukknahringingar
og söng en þegar hann nálgaðist
klettana skildi hann ekki orð af
því sem sungið var, enda voru
klettarnir þá lokaðir og sá hann
engar dyr. Það sem honum
hafði áður sýnst vera kerrur,
reyndust vera steinar.
Þá vissi hann að þetta var
huldufólk, hann varð
dauðhræddur og ætlaði að flýta
sér í burtu, en þá varð hann ailt í
einu svo syfjaður og máttlaus
að hann komst hvergi og sofn-
aði þarna undir klettunum.
Þegar hann vaknaði var kom-
inn dagur, hann reis á fætur og
ætlaði aftur að forða sér burt,
en ekki hafði hann gengið nema
örfá skref þegar hann varð aftur
syfjaður og máttvana og sofn-
aði. I þetta sinn vaknaði hann
við að vatn rann um vanga hans
og var þá orðið enn bjartara.
Hann ætlaði að strjúka burt
bleytuna en finnur ekkert.
Hann fór nú heim með kind-
urnar. Fólki fannst hann dálítið
ruglaður í svolítinn tíma á eftir,
en svo jafnaði hann sig.
Endursagt úr
Þjóðsögum Jóns Árnasonar.