Þjóðviljinn - 03.03.1984, Blaðsíða 6

6 SÍÐA - ÞJÓÐVILJINN Helgin 3. - 4. mars 1984
DJuÐVIUINN
Málgagn sósíalisma, verkalýðs-
hreyfingar og þjóðfrelsis
Ritstjórar: Árni Bergmann, Einar Karl Haraldsson.
Umsjónarmaður Sunnudagsblaðs: Guðjón Friðriksson.
Skrifstofustjóri: Jóhannes Harðarson.
Auglýsingastjóri: ólafur Þ. Jónsson.
Afgreiðslustjóri: Baldur Jónasson.
Afgreiðsla: Bára Sigurðardóttir, Kristín Pétursdóttir.
Blaðamenn: Auðurf
son, ólafur Gíslason,
íþróttafréttaritari: Víðir Sigurösson
Utlit og hönnun: Haukur Már Haraldsson, Þröstur Haraldsson
Ljósmyndir: Atli Arason, Einar Karlsson.
Handrita- og prófarkalestur: Andrea Jónsdóttir, Elías Mar.
Auglýsingar: Sigríður Þorsteinsdóttir.
: Auður Stvrkársdóttir, Álfheiður Ingadóttir Lúðvík Geirsson, Magnús H. Gísla-
aíslason, Oskar Guðmundsson, Sigurdór Sigurdórsson, Valþór Hlöðversson.
Skrifstofa: Guðrún Guðvarðardóttir.
Símavarsla: Margrét Guðmundsdóttir, Sigríður Kristjánsdóttir.
Húsmóðir: Bergljót Guðjónsdóttir.
Bílstjóri: Ólöf Sigurðardóttir.
Innheimtum.: Brynjólfur Vilhjálmsson
Pökkun: Anney B. Sveinsdóttir, Halla Pálsdóttir, Karen Jónsdóttir.
Útkeyrsla, afgreiðsla og auglýsingar:
Síöumúla 6, Reykjavík, sími 81333.
Umbrot og setning: Prent.
Prentun: Blaðaprent hf.
r i«st Jornararei n_________________
Flokkur VSÍ
Höfuðflokkur Vinnuveitendasambands íslands hefur átt
bágt undanfarna daga. í þann mund sem samkomulag ASÍ/
VSÍ var undirritað lét Sjálfstæðisflokkurinn og málgögn
hans einsog ríkisstjórn hinna ríku hefði fengið umboð til að
stjórna landinu í þágu þeirra til margra ára. En þegar eitt
öflugasta verkalýðsfélagið hafnaði þessu samkomulagi
runnu tvær grímur á þá herramenn sem halda um stjórnar-
taumana. Til að byrja með urðu þeir Steingrímur Her-
mannsson og Þorsteinn Pálsson að éta oní sig yfirlýsingar um
að fyrirheit ríkisstjórnarinnar um sárabætur fyrir þá lægst
launuðu yrðu tekin aftur ef öll verkalýðsfélög samþykktu
ekki samninginn.
Verkalýðshreyfingin sýndi ríkisvaldinu fram á með óyggj-
andi hætti að heildarsamkomulagið yrði þarmeð úr sögunni.
Yfirlýsing flokksformannanna hvarf þannig inná spjöld sög-
unnar sem enn ein markleysan af mörgum í yfirlýsingarformi
frá hæstvirtri ríkisstjórn Islands.
Búvöruverðshœkkunin
tekur af kaupinu
Tæplega fékk hin svokallaða kauphækkun uppá 5% að
hanga lengur en einn sólarhring, þegar tilkynning kemur frá
stjórnvöldum um mikla búvöruhækkun. Búvöruverðshækk-
unin er yfirleitt á bilinu 6% til 9%, en mjólkurlítrinn hækk-
ar um rúm 9% og kostar nú 18.70. Hér er um að ræða
hækkun á nauðsynjavöru sem étur upp nær fjórðunginn af
kauphækkuninni 1. mars. Það verður ekki mikið eftir af
henni í mánaðarlok ef stjórnvöld fara sínu fram.
Steingrímur
fcer 3760 krónur
Þegar flest launafólk fær í kaupbætur á mánuði innan við
1000 krónur, þá mun Steingrímur Hermannsson fá 3760
krónur sem eru 5% af núverandi föstum mánaðarlaunum.
Þetta er nú réttlætið sem ríkisstjórn Framsóknarflokksins og
Sjálfstæðisflokksins leggur sérstaklega blessun sína yfir.
Dagblaðið Tíminn hefur einsog flokkarnir sem að því standa
gleymt því, að þetta flata prósentukerfi gerir þá ríku ríkari.
Um þetta kerfi stendur ríkisstjórnin og málgögn hennar
dyggan vörð.
Mœlikvarðinn á for-
mannsstyrk
Einsog að líkum lætur lét fyrrverandi framkvæmdastjóri
Vinnuveitendasambands íslands, sem nú gegnir embætti
formanns Sjálfstæðisflokksins, eins og heimurinn væri að
hrynja yfir hann, þegar Albert Guðmundsson fjármálaráð-
herra undirritaði samninginn við Dagsbrún. Þorsteinn Páls-
son flutti þingheimi og þjóð þann boðskap í umræðum á
Alþingi, að mál Alberts Guðmundssonar væri það alvarlegt
að það þyrfti að taka það fyrir með sérstökum hætti innan
Sjálfstæðisflokksins. Þar hefur nú verið settur réttur yfir
fyrsta þingmanni Reykjavíkur, hæstvirtum fjármálaráð-
herra landsins.
Stóryrði Þorsteins Pálssonar formanns Sjálfstæðisflokks-
ins vegna Dagsbrúnarsamningsins hafa vakið mikla athygli.
Þau sýna svo ekki verður um villst, að Sjálfstæðisflokkurinn
á erfitt að skilja á milli hagsmuna Vinnuveitendasambands
íslands og flokksins. Þau sýna í öðru lagi að sá friður sem
Sjálfstæðisflokkurinn þóttist hafa náð á síðasta landsfundi
flokksins er argasta blekking. Flokkseigendafélagið, ættar-
veldið sem heldur um valdataumana og á Morgunblaðið,
hefur ennþá ekki fyrirgefið Albert Guðmundssyni margvís-
lega innanflokkssigra hans. Og þeir hafa beðið tækifæris til
hefndar.
Formaður Sjálfstæðisflokksins hefur gefið út svo harka-
legar yfirlýsingar að ekki verður aftur snúið fyrir hann.
Lyktir innanflokksátaka Sjálfstæðisflokksins sem kristallast
um persónu Alberts Guðmundssonar fjármálaráðherra eru
því ótvíræður mælikvarði á styrk Þorsteins Pálssonar innan
Sjálfstæðisflokksins.
Stjórnmálamenn gera allt til að kaupa sér velvild fjölmiðlanna. Hér
hefur David Steel formaður Frjálslynda flokksins látið þröngva sér útí
að setja upp móhíkanahárkollu en sýnist þó ekki ýkja glaður yfir
hlutskipti sínu.
Pólitísk
blöðrubólga
Blaðamenn eru stjórnmála
mönnum hið sama og ljósastaur-
ar hundum, þeir míga utaní þá.
Þessi sannindi var ég fljótur að
læra þegar ég vann á málgagni
sóstalisma, verkalýðshreyfingar
og þjóðfrelsis fyrir nokkrum
árum, áður en ég ílentist með
Englum og Söxum. Alls konar
delar af vinstri vængnum sem
aldrei höfðu aldrei virt mig við-
lits, fóru að koma fram við mig
eins og ég væri gamall vinur, setj-
ast hjá mér á kaffihúsum og næra
mig á rjómakökum, enda slíkt
bakkelsi nokkuð augljós veik-
leiki hjá mönnum sem hafa svip-
að vaxtarlag og ég.
Enn aðrir og merkilegri komu
stundum eftir fundi og slógu lúk-
unum landsföðurlega yfir herðar
mér svo brast í viðbeininu og
sögðu með þessari sérkennilega
djúpu þingrödd sem er ævinlega
brúkuð við útvarpsumræður frá
Alþingi, að „við“ þyrftum að
gera þetta og „við" þyftum að
gera hitt til að berja á „helvítis
stéttaróvininum". Þetta voru
eitursnjallir gaurar og vissu nátt-
úrlega að við idjót úr Háskólan-
um eins og mig dygði best að vera
nógu róttækur í túlanum.
Því miður tók þetta gaman
snöggan endi, ég hljóp útí heim á
eftir konunni minni og „við"
erum ekki enn búnir að murka
lífið úr stéttaróvininum. Það var
kannski eins gott, ég veit ekki
hvort ég hefði þolað meir af
rjómakökunum því síðan þetta
kolvetnaríka sumar hef ég satt að
segja átt í stökustu vandræðum
með að glitta í mittið á sjálfum
mér.
Þessi utanímiga stjórnmála-
manna er þó fráleitt bundin við
vinstri vænginn eða Þjóðviljann,
gamall kollegi af síðdegisblaðinu
semnúerlátið sagði mér að einu
sinni hefði hann fengið jólakort
frá næstum gervöllu Alþingi.
Össur Skarp
héðinsson
skrifar
En hvað er það sem veldur
þessari pólitísku blöðrubólgu?
Þjóðviljinn er líklega sérstakt
tilfelli. Þar hleðst á fólk ákveðin
pólitískreynslasemoftar en ekki
veldur að blaðamönnum er
hrundið útí pólitík hvort sem
þeim Iíkar betur eða ver (flestum
líkar það betur) og sumir koma
ábyggilega gagngert í þeim til-
gangi. Svo ef menn eru á annað
borð á höttunum eftir sambönd-
um uppá framtíðina, þá er margt
vitlausara en sitja fyrir Þjóðvilja-
liðinu á kaffihúsum og fjárfesta í
rjómakökum og snúðum.
Að þessu frátöldu þá er það
staðreynd að lýðhylli stjórnmála-
manna ræðst að miklu leyti af
þeirri sjálfsmynd sem þeim tekst
að spegla til þjóðarinnar í gegn-
um fjölmiðla. Þetta hafa stóru
stjórnmálaflokkarnir skilið fyrir
ævalöngu og ekki skirrst við að
pakka sínu fólki einsog síld í
tunnu inná ríkisfjölmiðlana. En
einstakir stjórnmálamenn reyna
líka allt hvað af tekur að kaupa
sér velvild fjölmiðlamógúlanna
til að fá góða pressu, eða, sem
þeim finnst ef til vill ennþá mik-
ilvægara, að fá mikla pressu.
í þessu skyni nota þeir öll
brögð til að koma upp sambönd-
um, skirrast jafnvel ekki við að
„leka“ ströngustu flokks-
leyndarmálum ef svo ber undir.
Á íslandi var þetta einkum áber-
andi þegar kosningar stóðu fyrir
dyrum og verið var að berja sam-
an framboðslista, áður en próf-
kjörin komu til sögunnar. Þá lak
allt sem lekið gat, og blöð and-
stæðinganna voru yfirleitt fyrri
með fréttir af framboðslistunum
en flokksmálgagnið sjálft.
Hér á meðal þegna Hennar
Hátignar er ástandið þó öllu
verra. Veldi fjölmiðla er slíkt að
þeir geta beinlínis skapað eða
skorið á frama stjórnmálamanna
eins og dæmin sanna. Af sjálfu
sér ieiðir að viðinót pólitíkusa við
blaðamenn minnir því ískyggi-
lega mikið á ástleitni hunda við
lóðatík, þeir vilja allt gera fyrir
greiðann.
Ekki er vinstri vængurinn með
öllu laus við þennan fjanda, en þó
verður að segjast að í herbúðum
íhaldsins er fjölmiðladótið
beinlínis orðið að faraldri á borð
við egypska plágu. Sjálf ríkis-
stjórnin er slíkt gatasigti af þess-
um sökum að frú Margrét hefur
oftar en einu sinni þurft að kalla á
öryggislögreglu til að kanna
hvernig mikilvæg Ieyndó hafa
lekið frá ráðherrum til blaðanna.
Á þessu fjölmiðlaveldi er líka
önnur hlið og ógeðfelldari. Til
eru þeir pólitíkusar sem þora að
standa uppí hárinu á fjölmiðla-
dótinu og benda réttilega á
hvernig auðstéttin notar fjöl-
miðla til að framleiða „réttar"
skoðanir, sem henta best hand-
höfum valds og fjármagns. Þetta
fólk er náttúrlega hundelt af
pressunni og allt gert til að skera
það niður við trog.
Best dæmi um þetta er vinstri
höfðinginn Tony Benn, sem
þreytist ekki á að sýna með gild-
um rökum fram á tök íhaldsins á
fjölmiðlum Breta og hefur unnið
sér varanlegt hatur fjölmiðlabís-
anna fyrir bragðið.
Benn þætti að líkindum ekki
róttækur úr hófi fram í Alþýðu-
bandalaginu. Hann erekki marx-
isti, leggur djúpt útaf kristilegum
áherslum og ætti líklega vel
heima í horninu hjá afturbatapík-
um Möðruvallahreyfingarinnar
sem komu til liðs við sósíalism-
ann um árið. Eigi að síður er
hann ævinlega málaður í fjöl-
miðlum sem sérlegur kunningi
sovétkommúnismans og sem slík-
ur lagður í einelti. Þannig hafa
bresk blöð, sem stæra sig af því að
vera blaða vönduðust á jarð-
kringlunni, kallað þennan ágæta
krata ónefnum á borð við rússa-
dindil, öfgamann, geðsjúkling og
fávita.
Af þessu sér náttúrlega að
blaðamenn er best að hafa góða,
fín aðferð er að kaupa handa
þeim koníak og Havanavindla og
láta eins og þeir séu bæði gáfaðir
og fyndnir.
Sjálfur er ég opinn fyrir tilboð-
um þegar ég kem aftur á blaðið.