Þjóðviljinn - 04.08.1985, Blaðsíða 5

Valva með flautuna. Hún tók að sér stjórn Tónlistarskólans í Vík, þegar hún flutti austur, en ætlar nú að hætta að kenna.
bendir út um gluggann þar sem
Dyrhólaey blasir við. „Að
minnsta kosti með kaffi og vöffl-
um.”
„Saknarðu ekki flautunnar?”
„Nei. Annað hvort vil ég gera
hlutina í alvöru eða ekki. Ég er
lélegur amatör. Mér fannst mjög
bindandi að verða að æfa mig
marga klukkutíma á dag, en það
dugar ekkert minna ef maður ætl-
ar að ná árangri sem hljóðfæra-
leikari. Ég hef eiginlega lagt
flautunni í bili. Ég vil ekki grauta
í öllu, það á ekki við mig og hér er
svo margt annað að starfa sem ég
hef áhuga á,” segir hún.
Við þiggjum kaffisopa og dótt-
irin Elísabet er farin að skipu-
leggja reiðtúr. Hún er bara
tveggja ára, en það stendur henni
ekki fyrir þrifúm.
„Þú færð Garra og ég Lucy.
Nei, þú færð Lucy og hann fær
Garra,” segir hún og bendir á
ljósmyndarann. „Nei, ég fæ
Garra og - ” stærðfræðikunnátt-
an ræður ekki lengur við þetta
dæmi, en Paul segist munu leysa
þetta.
„Við erum hér með nokkra
hesta og við ætlum að hafa. hesta-
leigu í ágúst. Mig langar til að sjá
hvernig þetta reynist. Ég tala
sjálfur frönsku auk enskunnar,”
segir Paul á lýtalausri íslensku.
„Og mig langar að fara með fólk í
dagsferðir hér um nágrennið,
niður í fjöru eða hér upp í eyði-
dalinn fyrir ofan.”
Og það verður úr að við bregð-
um okkur á hestbak og förum
einn túr „upp í dal”. Það ergeysi-
lega fallegt í kringum bæinn, lítil
byggð og allir bæirnir „uppi í dal”
eru komnir í eyði. Ástæðan er
fyrst og fremst sú að túnin eru
ekki véltæk, liggja í bröttum hlíð-
um og erfið yfirferðar. í stað þess
ganga nautgripirnir þeirra Pauls
og Völvu í þessa góðu haga og
una sér vel.
Þau hafa nú 8 hesta á bænum,
en þeir verða fleiri. En hvernig
skyldi háskólakennara líka að
vera skyndilega orðinn bóndi:
„Mér líkar það ágætlega. Mér
fannst að vísu gaman að kenna,
sérstaklega í Hamrahlíðinni.
Hins vegar ætla ég að hvíla mig á
kennslunni í bili og einbeita mér
að búskapnum og þýðingum.
Mér fannst öll umræðan í fyrra
um kennara og kjör þeirra hafa
slæm áhrif á sambandið við nem-
endur, sérstaklega eftir verkföll-
in. Auk þess finnst mér allt of lítil
þróun í kennsluháttum hér, sér-
staklega hvað snertir tungumála-
kennsluna. Mér er óskiljanlegt
hvers vegna sjónvarpið er ekki
betur nýtt við tungumála-
kennslu,” segir Paul þegar riðið
er í hlaðið eftir reiðtúrinn.
Þegar búið er að drekka einn
kaffisopann enn eru hjónin að
Eystra-Skagnesi kvödd með
virktum og endurnar og gæsirnar
elta okkur niður á þjóðveginn
með tilheyrandi hljóðum. Það
virðist dálítið einmanalegt að
horfa heim að bænum, en um Ieið
og hann fjarlægist minnist ég
orða Völvu:
„Nei, hér er ekki einmanalegt.
Fólk sem kemur hingað, það
kemur til að hitta okkur. Það má
vera að því að ræða við okkur og
taka til hendinni við búskapinn. I
Reykjavík sáum við aldrei
Hestarnir þeirra Pauls og Völvu eru fótvissir og öruggir og fékk blaðamaður að reyna það. I baksýn sést eyðidalurinn fyrir ofan bæinn.
ff *xhkHIhíÍ

Sunnudagur 4. ágúst 1985 ÞJÓÐVILJINN - SÍÐA 5