Þjóðviljinn - 27.09.1987, Blaðsíða 19

TSOL _
A-e ftomé’
Bandaríska kraftrokksveitin
True Sounds Of Liberty er vænt-
anleg hingað til lands núna um
mánaðamótin. Þeir eru líklega
öllu þekktari sem TSOL. Munu
þeir halda hér tvenna tónleika,
þá hina fyrri í Casablanca 1. okt.
en hina síðari í íslensku óperunni
að kvöldi 2. okt. og feta þar með í
fótspor ekki ómerkari manna en
Megasar, hins sáluga Kukls og
landa sinna í Smithereens. TSOL
kemur frá L.A., hóf feril sinn í
kringum 1980 og var þá pönksveit
hin mesta. Tónlistin hefur þróast
nokkuð í gegnum árin, einsog við
er að búast hjá jafn góðri sveit.
Nú spila þeir kraftmikið rokk
með argandi gítar og hálföskr-
andi söngvara, sem líkt hefur ver-
ið við Jim heitinn Morrison af
einhverjum ástæðum... Ef marka
má nýjustu plötu þeirra, Hit and
Run, er óhætt að mæla með þeim
við alla unnendur kraftmikils og
safaríks rokks, á jaðri báru-
járnsins, án þess þó að fara yfir
strikið. Góð blanda af pönki og
pjátri á leiðinni - vér mælum með
mætingu góðri.
I
upp-
hafi
Þegar loksins var kveðinn upp
dómur í máli hans var honum al-
veg farið að standa á sama.
Ævintýrin í höfði hans voru óháð
tíma og rúmi, allt hans frelsi rúm-
aðist innan veggja fangaklefans,
hann þurfti ekki annað. Frelsi,
fannst honum, var það eina sem
skipti máli, og frelsið sem slíkt
var algjörlega óbundið öllum ytri
skilyrðum. Hann sat því frjáls í
klefa sínum og gaf skít í allt.
Hann ferðaðist til Afríkustranda
á fimmtudaginn síðasta, þá ný-
kominn úr faðmi ungfrú alheims,
sem hann hafði hitt fyrir tilviljun
á gamla diskótekinu sínu í Ham-
borg. Það hafði verið góð nótt. Ef
allir væru eins frjálsir og þessi
ágæti fangi, eða ef þeir gerðu sér
grein fyrir frelsi sínu öllu heldur,
þá væri ekki amalegt að vinna í
bakaríi. Frakkinn minn er farinn
að trosna hér og þar á saumun-
um, bráðum á ég ekki lengur
frakka, heldur aðeins tvær ermar
og undarlegan borðdúk. En það
dugar iítið að sýta það, gamla
lopapeysan sem ég á ekki til verð-
ur bara að koma í hans stað. Þetta
sýnir bara hvað ég er frjáls, þrátt
fyrir að ég sitji ekki í grjótinu
þessa dagana. Og af hverju vinn
ég þá ekki í bakaríi, kann einhver
fávís lesandi að spyrja sjálfan sig
og aðra, en þvflíkri spurningu
ætla ég ekki að svara, enda ekki
til þess skapaður að svara spurn-
ingum frekar en kötturinn káti
hann Njáll. Ég nota mitt frelsi
bara til einhvers annars í staðinn,
eins og t.d. að sleikja rjómaís á
mánudagsmorgnum, fara ekki á
skíði eða landsleiki, ganga í rönd-
óttri skyrtu og borða ýsu með
sveppasósu og drekka rauðvín
með.
Það er annars undarlegt með
þetta frelsi, hversu bindandi það
er. Þegar maður horfist í augu við
þessa staðreynd, að maðurinn er
alltaf frjáls og getur alltaf gert
nákvæmlega það sem honum
dettur í hug, er eins og einhver
skömmustutilfinning læðist að
manni, vegna lélegrar nýtingar.
Manni finnst maður verða að
gera allt sem mann langar til - en
gerir það auðvitað ekki. Þess
vegna reyni ég að telja sjálfum
mér trú um, að það sé hluti af
frelsinu að gera hlutina ekki,
jafnvel þó mann langi til þess. Og
svona í fljótu bragði virðist mér
ekkert athugavert við þá túlkun.
Þess vegna ætla ég ekki að skrifa
meira núna - þó mig dauð-
langi.
tininir prúðu meðlimir TSOL...
Örn Jósepsson
U
NKMR f P/ASfi
BLA-BLA
Það hefur varla farið framhjá
neinum, að ótrúlegur fjöldi af ís-
lenskum hljómplötum hefur litið
dagsins ljós á þessu herrans ári.
En það hefur sannast eftirminni-
lega að magn er ekki endilega
sama og gæði. Þannig eru þær
teljandi á fingrum annarrar hand-
ar, skífurnar sem hægt er að mæla
með án þess að roðna frá haus oní
tær og skammast sín fyrir
óheiðarleikann. Og enn er gefið
út. Því miður reynist ekki þörf á
hinni hendinni þrátt fyrir þessa
plötu, sem hér verður lítillega
fjallað um. Önnur hendin og
fingur hennar duga ennþá. Ég
skil reyndar ekki alveg hvað þeir
eru að fara, drengirnir í Dada, á
þessari skífu sinni. Og ég skil ekki
heldur, hvað það á að fyrirstilla
að útgáfufyrirtæki eins og Steinar
skuli taka þá upp á arma sína.
Það er akkúrat ekkert varið í
þessa blessuðu plötu. Hvert lagið
öðru innihaldslausara og staðn-
aðra. Fjögur lög af fjórum af
plötunni eru yfirþyrmandi leiðin-
leg. Nú þykir eflaust sumum sem
ég sé einum of harðorður, og má
það vel vera að ég sé það. En
þetta er nú einu sinni mín skoðun
og ég nenni bara ómögulega að
fela hana í orðavaðli um góðan
hljóðfæraleik og útsetningar og
annað slíkt. Víst geta þeir spilað
þokkalega, en þeir hæfíleikar ný-
tast illa á þessu plasti. Öll þessi
lög hefur maður heyrt minnst 567
sinnum áður með jafn mörgum
flytjendum af ýmsu þjóðerni.
Það er sök sér að syngja á ensku
og ekkert athugavert við það í
sjálfu sér, en hér vottar bara
hvergi fyrir frumleika þeim og
ferskleika sem einkennir margar
þær hljómsveitir, sem nú standa
og naga þröskulda útgefenda, ár-
angurslaust. Vonandi kemur
betri tíð með blóm í haga, hjá
þeim í Dada og öllum öðrum.
Finídó.
* BAND HINNAR
HEILÖGU GLEÐI
The Band of Holy Joy er unda-
rleg hljómsveit. Eða sérstök öllu
heldur. Hljóðfæraskipan er
nokkuð á annan veg en maður á
að venjast, þarna eru fiðlur,
banjó, lúðrar oghljómborð ýmiss
konar í fyrirrúmi, trommuleikur
eins einfaldur og hægt er að hugsa
sér og gítarinn er bara ekki til
svæðis, eða svo gott sem. Þeim
hefur verið lfkt við írsku sveitina
The Pogues, en það finnst mér
ekki beint sanngjarnt, hvorki í
garð B.O.H.J. né Pogues. Textar
Bandsins eru mun eitraðri og
beinskeyttari, jafnframt því að
tónlist þeirra er mun fágaðri og
betur flutt. Þetta er ákaflega mel-
ódískt þjóðlagarokk, og er
reyndar á mörkum þess að geta
yfirleitt talist rokk af nokkru tagi.
Það breytir því þó ekki, að þessi
plata, More Tales From The
City, er ákaflega skemmtilegur
gripur á að hlusta og velkomin
viðbót í plötusafnið. Gott mál.
REM
Nýjasta afkvæmi ammrísku
strákanna í REM ber heitið
Document. Það fer ekkert á milli
mála að þetta er ein besta sveit
sem komið hefur að westan í
langan tíma. Þetta hafa þeir
reyndar sýnt fram á fyrir löngu,
en þessi nýjasta breiðskífa ætti að
duga til að sannfæra alla þá, sem
hugsanlega hafa einhverjar efa-
semdir þar um ennþá. Ellefu lög
eru laglega skorin í plastið og
hljóma hvert öðru betur. Melód-
ískt, en jafnframt kraftmikið
rokkið hljómar eins og eitthvað
annað en ég get hugsanlega lýst
hérna, það hljómar altént vel f
mínum eyrum. Gítarinn hefur
færst talsvert framar í lögunum
en áður var, og virðist það
reyndar einkenna býsna margar
hljómsveitir nútildags, þessi
aukna áhersla á gítarinn, eftir
nokkra lægð þar sem gítarinn hef-
ur horfið í skuggann af óhóflegri
hljómborðsnotkun. REM verður
reyndar seint sakað um óhóflega
hljómborðsnotkun, en gítarinn
er kominn framar í útsetningarn-
ar eigi að síður og er það vel. Mér
finnst gítarinn nebblega svo ægi-
lega skemmtilegur. Þessi plata er
hinn mesti stólpagripur og óþarfi
að segja nokkuð meira um það...
Pink Floyd (dag: Gilmour og Mason. Wright fær ekki að vera með af einhverjum
ástæðum.
ÞEIR GOMLU - I.
Pink Floyd með nýja plötu- ja
hérna hér og svei mér þá. Ég var
óneitanlega spenntur, þegar ég
fékk breiðskífuna A Momentary
Lapse of Reason í hendurnar hér
um daginn. Ég átti von á að heyra
eitthvað nýtt, sem annaðhvort
væri handónýtt eða þrælgott, nú
þegar Waters hafði yfirgefið
skútuna. En ég átti engan veginn
von á því sem ég heyrði. Því þó að
Waters hafi horfið og þarmeð
tekið túeð sér sína eilífu móður-
komplexa, hvílir enn sama dóma-
dagssvartsýnin yfir hverjum tón
og orði. Það eitt og sér er svo sem
allt í orden, en þegar við bætast
sömu gömlu síma/útvarpseffekt-
arnir á milli laga og annað þess
háttar sem loðað hefur við
sveitina í öll þessi ár, finnst manni
einhvern veginn einsog eitthvað
vanti - eða að einhverju sé of-
aukið-nema hvorttveggja sé. En
ég gerist þó ekki svo óforskam-
maður að segja þetta lélega
plötu. Slíkt er bara ekki hægt að
segja. Gilmour, sem nú hefur
tekið við hlutverki Waters, er
ágætur lagasmiður og ef menn
hafa gaman af því að sökkva sér
niður í eymd og volæði ættu text-
arnir ekíci að skemma fyrir held-
ur. Spilamennskan er nokuð,
sem ekki er hægt að setja útá nú
frekar en áður. Ég held ég megi
segja að brottför Waters hafi alls
ekki skaðað Pink Floyd tónlistar-
lega séð, en hún hefur ekki bætt
neitt úr skák heldur. Þeir vinna
tæplega hylli nýrra áheyrenda
með A Momentary Lapse of
Reason, en gamlir og tryggir að-
dáendur (eins og ég) láta plötuna
varla framhjá sér fara. En það
hljómar einmitt eins og Gilmour
og félagar hafi einfaldlega ekki
þorað að hverfa um of frá fyrri
stefnu af ótta við að missa þá
gömlu og fá enga nýja í stað-
inn...hmmm.
I dag verður ekkert fjallað um Cliff
Richards.