Þjóðviljinn - 10.03.1989, Síða 29

Þjóðviljinn - 10.03.1989, Síða 29
MEÐ GESTS AUGUM GESTUR GUÐMUNDSSON Tvöfaldur tariskinnungur hvalveiðiumræöunnar Ég hef nú um eins árs skeið skrifað vikuleg innlegg í íslenska þjóðmálaumræðu hér í Blaðið Okkar án þess að víkja nokkurn tímann að hvalamálinu, og ég hef verið spurður að því hvernig það sé hægt. í íslenskum fjölmiðlum finnst varla sá skriffinnur sem ekki hefur á takteinum Hin Endanlegu og Afgerandi Rök með eða móti núverandi hval- veiðum íslendinga. Þeir eru jafn- an ákaflega vissir í sinni sök. f skrifum þeirra kemst enginn efi að og andstæðir pólar umræð- unnar stunda þá íslensku um- ræðulist að tala ævinlega framhjá rökum andstæðinganna. Umræðan er öll með þeim hætti, að það er erfitt að mynda sér skoðun í málinu þ.e.a.s. ef maður hefur ekki einhverja rök- helda fyrirframskoðun, svo sem að öll spendýr séu heilög, að allt sem útlendingar segi sé rugl eða að Halldór Ásgrímsson sé annað hvort heilagur maður eða tuddi sem engum rökum taki. Þegar tekist var á um hval- veiðibannið í Alþjóða hvalveiði- ráðinu, stóðu fslendingar al- mennt að baki stjórnvöldum sín- um um þau sjónarmið að ekki stafaði útrýmingarhætta af hval- veiðum íslendinga. Þegar Al- þjóða hvalveiðiráðið samþykkti árið 1982 að setja tímabundið bann við hvalveiðum 1986-90, samþykkti Alþingi að sætta sig við þá ákvörðun en hleypa um leið af stokkunum umfangsmikl- um hvalarannsóknum. Rann- sóknaáætlunin var unnin í skyndi og mörgum til furðu var þar gert ráð fyrir miklum hvalveiðum „í vísindaskyni". Engin haldbær rök voru flutt fyrir því að veiðarn- ar þyrftu að vera jafn umfangs- miklar og raun bar vitni, heldur benti flest til þess að markmiðið væri að halda Hval hf. gangandi og afla um leið fjár til rannsóknanna. Þótt í þessu hafi falist auðsær tvískinnungur yppti meirihluti þjóðarinnar og Ál- þingis öxlum og lét gott heita. Tvískinnungur íslenskra stjórnvalda vakti mun meiri reiði erlendis þar sem fyrir var mikil tilfinningaleg og siðferðileg and- staða gegn hvalveiðum. Af ein- hverjum ástæðum hefur mennta- mönnum í stórborgum Vestur- landa orðið meira umhugað um sjávarspendýr en önnur dýr og vilja helst að þau séu alfriðuð. Þar við bætist að rányrkja hefur sannanlega verið stunduð á hvölum á mörgum hafsvæðum heims. Hvalveiðibannið naut þess vegna víðtæks alþjóðlegs stuðnings, og flestum sem hafa látið sig þessi mál varða hefur sýnst sem íslendingar séu einung- is að sniðganga bann Alþjóða hvalveiðiráðsins með vísinda- veiðum sínum. í þessu athæfi fel- ist forkastanleg lítilsvirðing á al- þjóðasamþykktum og hættulegt fordæmi, séu veiðarnar látnar óáreittar. Hvalfriðunarsinnar blönduðu sem sé saman tvenns konar rök- um af ólíkum toga, almennri and- stöðu gegn hvalveiðum og meintu broti íslendinga á alþjóð- asamþykktum. í mótrökum þeirra íslendinga sem styðja rannsóknaáætlunina er líka ýmsu blandað saman. Annars vegar er lögð á það áhersla að hval- veiðarnar séu einungis lítill hluti samræmdrar rannsóknaáætlun- ar, ekki sé réttlátt að taka þennan eina þátt út úr og stöðvun hval- veiða geti eyðilagt áætlunina í heild. Hins vegar eru flutt ýmis rök fyrir hvalveiðum íslendinga; bent er á að þeir stofnar sem veiddir eru, séu ekki í útrýming- arhættu og að hvalir séu svo hættulegur samkeppnisaðili um íslenska fiskinn að hvalastofnin- um verði að halda niðri. í áróðr- inum hér innanlands er því æ oft- ar haldið fram, að láti íslendingar undan í hvalveiðum, sé hætta búin fyrir fiskveiðar, því að ann- ars vegar muni hvalurinn éta meira frá okkur og hins vegar muni umhverfisverndarsinnar láta kné fylgja kviði með því að hefja baráttu gegn ýmsum fisk- veiðum okkar. Innlendir andstæðingar veið- anna hafa einnig flutt sig um set í málflutningi sínum. Það heyrist að vísu enn að rannsóknaáætlun- in hafi falið í sér óþarflega miklar hvalveiðar, en nú heyrast þau rök oftast, að áróðursstríðið erlendis sé tapað. Hvaða augum sem menn líti málstað fslendinga, sé augljóst að áframhaldandi hval- veiðar muni leiða að sér áfram- haldandi álitshnekki og markað- stap erlendis og af þessum takt- ísku ástæðum verði íslendingar að hætta hvalveiðum strax. Ég hef alls ekki tínt til öll þau rök sem beitt er í hvalveiði- deilunni, heldur einungis þau fyr- irferðarmestu. Það hefur ein- kennt þessa umræðu að menn hafa sjaldnast haft fyrir því að reyna að hrekja rök andstæðing- anna. Andstæðingurinn hefur svarað með því að setja málið fram á nýjan hátt, og svo koll af kolli. Ekki hefur verið samkomu- lag um það um hvað deilan snýst heldur skýrgreinir hver hana með sínum hætti. Hin ytri atburðarás hvaladeilunnar, viðbrögð er- lendis og sívaxandi vandi við sölu íslenskra sjávarafurða, hefur átt þátt í því að flytja umræðuna til. Nú er svo komið að menn geta valið um ótal stöður í þessari flóknu deilu, þótt einungis sé um tvenns konar afstöðu að velja - með eða móti. Enginn þarf lengur að svara rökum andstæð- ingsins heldur einungis að velja úr þeim vaxandi sarpi raka sem eru réttu megin víglínunnar. Eins og svo oft gerist í íslenskri þjóðmálaumræðu hleypur allt í hnút. Forsenda þess að úr honum rakni er að þátttakendur í um- ræðunni temji sér að halda hinum ýmsu þráðum aðskildum. Einn þáttur snýst um það hvort hval- veiðar séu almennt æskilegar. Þar er annars vegar um að ræða siðferðilega umræðu um það hvaða dýrategundir ber að veiða og með hvaða aðferðum, og hins vegar umræða um ástand hvala- stofnsins og hlutverk hvala í líf- keðjunni. Annar þáttur umræð- unnar snýst um hvalveiðar í vís- indaskyni. f stað stóryrtra yfirlýs- inga þarf að fara fram umræða, sem er aðgengileg og skiljanleg almenningi, um það hvort rann- sóknaáætlunin sé forsvaranleg vísindi eða skálkaskjól áfram- haldandi hvalveiða. Þriðji þáttur umræðunnar snýst um markaðs- mál og andlit íslendinga út á við. Hér er um það að ræða hvort ís- lendingar hafi tapað áróðurs- stríði sínu, hvað sem segja má um réttmæti þess að öðru leyti, og beri því að hætta hvalveiðum hið snarasta og leita leiða til að bæta stórskaddaða ímynd sína meðal umhverfisfólks. Að mínu mati verða rann- sóknaþarfir einar - ekki spurn- ingin um fjármögnun þeirra - að skera úr um það hvort hval- veiðum verður hætt í sumar. Þótt málstaður íslands standi höllum fæti á alþjóðavettvangi, geta þau rök ekki leitt tii þess að hætt verði rannsóknaáætluninni, heldur einungis til þess að gerðar verði strangari vísindalegar kröfur til hennar. Slíkum rannsóknum þarf að halda áfram þar til hægt er að skera úr um hvort það sé vist- fræðilega rétt að halda hér uppi hvalveiðum. Ef niðurstaðan verður sú, er engin ástæða til að láta alþjóðlegt almenningsálit grænfriðunga stöðva veiðarnar, en þangað til sú niðurstaða er fengin, ber einungis að halda uppi þeim veiðum sem eru stranglega nauðsynlegar fyrir rannsóknirnar. Það fæst aldrei neinn botn í umræðuna á meðan rnehn blanda saman rökum af ólíkum toga, og hvalveiðistefna íslendinga bíður skipbrot ef hún er búin til af tví- skinnungi. Þar gildir einu hvort sá tvískinnungur er samsettur úr samþykkt hvalveiðibanns og skálkaskjóli vísindaveiða eða hvort menn telja hvalveiðar rétt- lætanlegar en vilja fella þær niður vegna þrýstings grænfriðunga. KVIKMYNDIR________________ Nauðsynlegur klúbbur Áhugamenn um góðar kvikmyndir sjá loks fram á arf- taka Fjalarkattarins en viðlíka klúbbur var stofnsettur fyrir skömmu. Níu klassískar myndir voru áformaðar fram eftir vori en þráðurinn verður síðan tekinn upp að nýju í haust. Þrjár myndanna hafa þegar lokið sér af, ein datt út og þær fimm sem eftir eru þykja jafnvel enn vænlegri en þær fyrri. Að sögn Guðmundar Karls Björnssonar hjá Kvikmyndasafni ísiands hefur aðsókn verið nokk- uð góð hingað til og tók hún kipp með þýsku myndinni Manner eftir Doris Dörrie. Nú hafa um 450 manns keypt sér klúbbsskír - teini en það kostar 500 krónur. Síðan kostar 200 krónur á hverja mynd sem ekki þykir mikið hafi menn áhuga á sönnum kvik- myndum. Godard og von Trotta Helgarmynd Kvikmynda- klúbbsins að þessu sinni heitir Pi- errot le Fou, eða Tryllti Pierrot, eftir sjálfan Jean-Luc Godard. Hann er án efa einn áhrifamesti kvikmyndagerðarmaður fyrr og síðar og var einn upphafsmanna frönsku nýbylgjunnar, Nouvelle Vague, upp úr 1960. Að sama skapi eru fáir jafn umdeildir og Godard enda hefur hann ávailt farið ótroðnar slóðir við gerð sinna mynda. Godard gerði Pierrot árið 1965, eða sama ár og Alphaville sem sýnd var hér á landi fyrir nokkrum árum. Hann skrifaði handritið upp úr skáldsögunni Obsession, eftir Lionel White og segir sagan frá Ferdinand Pierrot og fyrrum ástkonu hans, Mari- anne, sem flýja bæði lögreglu og glæpamenn vegna morðmáis. Það eru Jean-Paul Belmondo og Anna Karina sem leika skötuhjú- in. í næstu viku verður boðið upp á eitt af meistaraverkum þýska kvikmyndastjórans Margarethe von Trotta. Hún hóf feril sinn sem leikari undir handleiðslu manna eins og Rainers Werners Fassbinders og Volkers Schlön- dorffs, og gekk hún einmitt í það heilaga með þeim síðarnefnda. Saman gerðu þau nokkrar mynd- ir þarsem von Trotta reit handrit- ið auk þess að leika en hún sneri sér síðan alfarið að leikstjóm- inni. Þeir sem fylgjast með evrópsk- um kvikmyndum ættu að þekkja myndir von Trotta því þær hafa nær allar verið sýndar hér á landi, ýmist á kvikmyndahátíðum eða í sjónvarpi. Rosa Luxemburg er þeirra nýjust, gerð árið 1986, og segir myndin frá Rósu sem hafði sem kunnugt er varanleg áhrif á stjórnmálasögu aldarinnar. Hún er leikin af Barböru Sukovu sem fékk verðlaun í Cannes fyrir frá- bæran leik sinn í myndinni. Pól- verjinn góðkunni Daniel Olbryc- hki leikur einnig í myndinni en við þekkjum hann ma. úr Tin - trommu Schlöndorffs,og nokkr- um Wajda-myndum og nú síðast í smáu hlutverki í Obærilegum léttleika tilverunnar. Það var fyrrnefndur Fassbinder sem ætl- aði uppfaflega að gera mynd um Rosu Luxemburg en Margarethe von Trotta tók að sé verkefnið eftir dauða hans. Meira franskt 23. og 25. mars verður sýnd nýjasta mynd Frakkans Jacques Doillon, L‘Amoureuse (Ást- fangna konan). Doillon er ein- hver athyglisverðasti leikstjóri Frakka í seinni tíð og gerir gjarnan „litlar“ myndir, með fáum persónum líkt og á leiksviði. Ástfangna konan er einmitt gerð í samvinnu við leikhóp innan Amandier- leikhússins og byggir á stuttu leikriti 18. aldar skáldsins Mari- vaux. Verkið er heimfært á nú- tímann og segir frá unglingum sem eru í þann veginn að uppgö- tva mátt ástarinnar. Persónur myndarinnar voru mótaðar á meðan á tökum stóð og gefur það myndinni mjög ferskan og ný- stárlegan blæ. Ásamt Godard og Claude Cha- brol hafði Francois Truffaut mest áhrif á frönsku nýbylgjuna, en Jules og Jim er sennilega þekkt- asta afsprengi þeirrar stefnu. Hún verður sýnd um næstu mán- aðamót og er ómissandi fyrir kvikmyndaáhugamenn. Truffaut var án efa sá mannlegasti og ró- mantískasti þremenninganna fyrrnefndra og er sagan af Jules og Jim að mínu viti besta kvik- mynd sem gerð hefur verið um hinn klassíska ástarþríhyrning. Truffaut sagði að eftir að hann las bókina um Jules ogJim árið 1953, þá 21 árs, hafi hann ákveðið að gerast kvikmyndagerðarmaður. Sagan spannar um 15 ár og hefst hún rétt fyrir fyrra stríð. Hún segir frá félögunum Jules og Jim sem verða ástfangnir af sömu konunni. Annar gisftist henni en síðar gerist hinn elskuhugi henn- ar. Vandamálin í myndinni eru því tvenns konar; vináttan er í húfi og ennfremur að ekki er ger- legt að lifa í þríhyrningssam- bandi. Trompið í lokin Síðasta mynd klúbbsins í vor er eitt mesta meistaraverk kvik- myndasögunnar, Bardagafleytan Potemkin eftir Sovétmanninn Sergei Eisenstein. Það er varla ofsögum sagt að myndin hafi haft meiri áhrif á kvikmyndir aldar- innar en nokkur önnur og auk þess má segja að list- og kvik- myndafræðingurinn Eisenstein hafi markað dýpri spor en flestir aðrir. Hann lagði grunninn að allri uppbyggingu kvikmynDa eins og við þekkjum þær í dag og var snillingur í að skeyta saman myndskeið á sem áhrifamestan hátt. Potemkin var eitt öflugasta bardagaskip Rússa árið 1905 þeg- ar uppreisn var gerð gegn ógnar- stjórn Zarsins. Hermenn á skipinu risu einnig upp og tóku skipið í sínar hendur og sigldu til borgarinnar Odessa við Svarta- haf. Þar tók Eisenstein upp eina frægustu senu kvikmyndanna, tröppuatriðið í Odessa, sem Bri- an De Palma fékk svo snyrtilega að láni í mynd sinni um Hina vammlausu. Auk þess að vera eitt mest not- aða kennslubókardæmi kvik- myndaskóla víðs vegar um heim hefur Bardagafleytan Potemkin oft verið viðurkennd sem ein besta mynd allra tíma. Nýjasta dæmið er úr bók sem undirritað- ur festi kaup á fyrir skömmu þar- sem kvikmyndagagnrýnandinn John Kobal kynnir 100 bestu myndir allra tíma. Hann fær 80 kunna kollega sína til liðs við sig og eftir að hver þeirra hefur valið sér sínar 10 uppáhaldsmyndir fæst úr skorið hverjar séu (að þeirra mati) 100 bestu myndir sögunnar. Þegar stigin voru lögð saman kom í ljós að aðeins tvær myndir, Citizen Kane (Orson Welles) og La Rgle du Jeu (Jean Renoir), skutu Potemkin aftur fyrir sig. Myndin er því jafn ómissandi kvikmyndaáhuga- mönnum og blómin eru býflug- unum. Jules og Jim eftir Truffaut komst einnig á „topp 100“ og gott betur því hún hafnaði í 21. sæti. Kannski fjalla ég nánar um þessa bók síðar. Annað starfsár Kvikmynda- klúbbsins hefst í ágúst mánuði og er ráðgert að skipta vetrinum í tvö tímabil. Tilkoma klúbbsins gerir biðina eftir hinum ýmsu kvikmyndahátíðum að engu. Fyl- kjum liði um sterkan og góðan kvikmyndaklúbb. Þorfinnur Ómarsson Föstudagur 10. mars 1989NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 29

x

Þjóðviljinn

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.