Þjóðviljinn - 09.03.1990, Blaðsíða 19

Þjóðviljinn - 09.03.1990, Blaðsíða 19
6ST AF HVCfZJUM feo rÉCócru^ rriúJA mer.. ÞEIfí FYLÚJA MÉt t HRIFNINGU WÉfZ pTTi FkcpLEiiT A í> V! T'Á H V£ R. T f>£' í R. £RU A£> FARA • ■ • Skopmynd af Achille Occhetto. þær sem rökrétt framhald á þeirri hefð sem flokkurinn hefur fyrir því að hafa frumkvæði að baráttu fyrir virkara lýðræði og virkari þátttöku verkalýðsstéttarinnar í mótun ítalsks samfélags. Occhetto í Marxism today Nýlega birti breska tímaritið Marxism today ýtarlegt viðtal við Occhetto, þar sem hann gerir grein fyrir þeim vandamálum, sem flokkurinn og evrópsk vinstri hreyfing standa nú frammi fyrir að hans mati. Þar lýsir hann því meðal annars yfir, að nú gangi slíkir umbrotatímar yfir Evrópu, að þeir kalli á algjöra uppstokkun fyrir vinstri-hreyfinguna, bæði í kenningu og praxís. „Það dugar ekki iengur að finna ný svör,“ segir hann, „við verðum líka að spyrja nýrra spurninga.“ Occhetto segir að þótt öll vinstri-hreyfingin fái að gjalda fyrir þá falskenningu, að baráttan á milli hægri og vinstri hafi jafngilt baráttunni á milli austurs og vesturs, þá sé þörf PCI fýrir stefnubreytingu nú ekki sprottin af samábyrgð á því sem gerst hafi í A-Evrópu. Flokkurinn hafi gengið í gegnum þrjú megintíma- bil: í upphafi hafi hann verið það afl innan Komintern sem gagnrýnast var á stefnu þess, síð- an hafi komið til opinnar and- stöðu og að síðustu hafi flokkur- inn lýst sig óskiptan hluta evr- ópskrar vinstri-hreyfingar. Endurmótun evr- ópskrar vinstri-hreyfing- ar Á sama tíma hafi breytingar einnig orðið innan vinstri-hreyf- ingarinnar í Evrópu. Menn eins og Willy Brandt og Olof Palme hafi breytt stefnu Alþjóðasam- bands jafnaðarmanna í veiga- miklum atriðum hvað varðar samskipti austurs og vesturs og norðurs og suðurs. PCI vilji nú verða virkur þátttakandi í þeirri nauðsynlegu endurnýjun sem standi fyrir dyrum hjá allri vinstri-hreyfingunni í álfunni, og þá ekki síst innan Alþjóðasam- bands jafnaðarmanna. Það sé ekki bara PCI sem sjái fram á minnkandi virkni og þátttöku ungs fólks í stjórnmálum. Þessa gæti einnig hjá hefðbundnum jafnaðarmannaflokkum í Bret- landi, Vestur-Þýskalandi og víðar. Þessir floíckar þurfi að endurskoða sína menningarhefð og í hverju tilvist pólitísks flokks á okkar dögum eigi að felast. Veruleiki okkar tíma sé annar en var á 19. öldinni. Til dæmis sé það bandalag verkamanna og bænda, sem flokksmerkið hamar og sigð felur í sér, merkingarlaust í dag. Þau vandamál sem beri hæst í dag og í fyrirsjáanlegri framtíð varði ekki hreinar hefðbundnar stétta- andstæður, heldur tengsl at- vinnulífsins í heild við ýmsar þverstæður er gangi þvert á hefð- bundna stéttaskiptingu eins og t.d. umhverfisvandamálin og jafnréttismálin. Þetta krefjist endurskipulagningar allrar vinstri-hreyfingarinnar í heimin- um með útgangspunkti í evr- ópskri vinstri-hreyfingu. Hræsnin í samtímanum Viðmælandi Occhettos í þessu viðtali spyr hann m.a. hvort PCI hafi á reiðum höndum ákveðnar aðgerðir eða lausnir, fari svo að flokknum takist það ætlunarverk að brjóta upp blindgötu ítalska flokkakerfisins. Hvað verði til dæmis gert í umhverfismálum, jafnréttismálum eða baráttu við Mafíuna. Það er rétt, segir Occhetto, að margir eru í orði kveðnu sam- mála um að þessi vandamál séu fyrir hendi. Allir vel viljaðir menn vilja vernda umhverfið að því marki að vandinn sé ekki sett- ur í samhengi við það neyslu- og framleiðslumynstur sem skapar hann. Allir eru líka í orði kveðnu hlynntir jafnrétti kynjanna, ef ekki er gengið svo langt að setja það í samhengi við valdastöðu þeirra sjálfra. Það skorti ekki á hræsnina í samfélagi samtímans. Vandinn sé hins vegar fólginn í því að skapa pólitíska áætlun og samsvarandi stjórnmálaafl, er fært sé um að tengja hin ólíku öfl saman til þess að mynda valkost við ríkjandi valdastétt. Samskipti ríkis og einkafram- taks Annar vandi, sem Occhetto ræðir í viðtalinu, er afstaða flokksins til ítalska ríkisbáknsins, sem á undanförnum áratugum hefur dregist með meiri fjárlaga- halla en nokkurt annað ríkisvald í V-Evrópu um leið og það hefur á fjölmörgum sviðum verið opin- bert að slæmri stjórnsýslu, ófull- nægjandi þjónustu, spillingu og sóun. Við þurfum ekki að auka við ríkisbáknið á Ítalíu, segir Occ- hetto. En lausn vandans er held- ur ekki fólginn í einkavæðingu. Vandinn er fólgin í því að finna nýja samskiptahætti á milli einka- geirans og hins opinbera. Stjórnmálamenn eiga ekki að vafsast í opinberri stjórnsýslu eins og tíðkast á Ítalíu. í þeim efnum höfum við haft nánast austur-evrópskt ástand. í stað þess að vera á kafi í sjálfri stjórnsýslunni, þá eiga stjórn- málamennirnir að setja leikregl- urnar og hafa frumkvæði til úr- bóta, en framkvæmdin á að vera í höndum tæknimanna er vinni á forsendum hagkvæmni en ekki pólitískra sérhagsmuna. Takmörk þjóöríkisins yfirstigin Occhetto segir jafnframt að evrópsk verkalýðshreyfing standi nú á þeim tímamótum að hefð- bundin þjóðleg efnahagsstjórnun eins og hún hafi verið tíðkuð frá því í kreppunni miklu í anda Keynesíanisma, dugi ekki lengur. Efnahagsmálunum verði ekki lengur stjórnað innan ramma þjóðríkisins, og því þurfi að leita evrópskra valkosta. Þetta sé enn ein nauðsyn þess að evr- ópsk vinstri-hreyfing þurfi að stokka upp spilin. „Nú er evrópsk þjóð í fæðingu og við skilj um ekki hvers vegna framfarasinnuð evr- ópsk öfl geti ekki náð saman um sameiginlegt tjáningarform á sama hátt og þau gátu það þegar þjóðríkin voru mynduð. Vinstri-hreyfingin á ekki bara að bera fram sína þjóðlegu hefð, við þurfum líka að samræma tungu- tak okkar og aðferðarfræði í sam- eiginlegum áætlunum, annars munu hægri öflin alltaf hafa yfir- höndina. Þetta felur í sér að sníða verður föt lýðræðisins að nýjum veruleika hinnar fjölþjóðlegu fjármálastarfsemi. Það varðar lýðræðislegt eftirlit með upp- lýsingaflæðinu og þátttöku í efna- hagslegu lýðræði á evrópskum mælikvarða. Ef okkur getur tekist að draga hina sósíalísku flokka, hvort sem þeir kallast sósíalistar, kommún- istar, jafnaðarmenn eða eitthvað annað, upp úr hjólförum sinnar eigin sögu og stillt þeim til dæmis frammi fyrir þeirri spurningu, hvernig eigi að framkvæma stytt- ingu vinnutímans á evrópskum mælikvarða, þá mun okkur tak- ast að láta Evrópu skjálfa. Slík aðgerð myndi jafnframt ná að virkja ímyndunarafl unga fólks- ins. Glæpur stalín- ismans Occhetto sér í þróuninni í A- Evrópu opnast möguleika til þeirra hugmynda sem Gorbat- sjov hafi sett fram um „hið evróp- ska hús“, og Mitterrand hafi kall- að „evrópskt þjóðabandalag" í nýjársræðu sinni. Tvær blokkir í Evrópu bjóði stöðnuninni heim. En þróunin í A-Evrópu felur líka í sér hættur, sem ástæðulaust er að horfa fram hjá: víða sé komið upp ástand sem minni á aftur- hvarf til tímans fyrir 1914 með tilheyrandi þjóðernisríg, þjóð- ernisátökum og menningarlegri uppdráttarsýki. Hinn sögulegi glæpur stalínismans hafi falist í því að vandamálin voru ekki leyst, heldur var þeim sópað undir teppið. Nú blossa þau upp og eitra andrúmsloftið í Evrópu. Hvað mun gerast ef gengið verður að sameiningu Þýskalands með þeim hætti að nágrannaríkj- unum verði ögrað? Hvað gerist ef til valdaráns afturhaldssamra herforingja kemur í Sovét- ríkjunum? Möguleikarnir eru miklir, en það má ekki gleyma hættunni. Occhetto segir jafnframt að viðbrögð Bandaríkjamanna við atburðunum í A-Évrópu valdi áhyggjum. Bandarískir fjölmiðl- ar belgi sig nú upp með frásögn- um af falli óvinarins, falli komm- únismans. Þetta leiði þá ekki til almennar afvopnunar, heldur sé nú horfið frá kjarnorkuvopnum yfir í hefðbundnari vopnabúnað sem ætlunin sé að nota í hernaði í ríkjum þriðja heimsins. Banda- ríkjamenn hafi til þessa séð hætt- una sem fólst í því að staðbundin stríð breiðist út í alheimsátök. Kreppan í A-Evrópu hafi breytt þessu. Því virðist Bandaríkja- menn nú líta á það sem skyldu sína að hafa hernaðarleg afskipti af staðbundnum átökum eins og hefur sýnt sig í Panama og Col- umbíu. Óttinn við stjórnleysi Occhetto segir að í nýlegri heimsókn sinni til Póllands hafi komið fram sami óttinn hjá öllum, leiðtogum Samstöðu, Glemp kardínála, Jaruzelski og Mazoviecky forsætisráðherra. Allir lýstu áhyggjum sínum af því að þróunin í átt til lýðræðis færi úr böndunum. Allir voru þeir líka sammála um að sameining Þýska- lands yrði að fara fram innan ramma víðtækari samruna Evr- ópuþjóða. Þeir tjáðu mér jafn- framt, segir Occhetto, að landa- kröfur á hendur Pólverjum væru sterkari í A-þýskalandi en í V- Þýskalandi, því að í reyndinni hefðu nasistar meira að segja þar. Nasisminn hefði alls ekki verið upprættur í A-þýskalandi, heldur hefði honum verið sópað undir teppið. Samskipti suöurs og noröurs Hvaða stefnu á hin nýja evr- ópska vinstri-hreyfing að taka í samskiptunum við þriðja heim- inn, sem hefur hlutfallslega dreg- ist stöðugt meira aftur úr þró- unarríkjunum? Þar mun aðeins ein breyting koma að gagni, stefna sem miðar að breyttum framleiðsluháttum og breyttu neyslumynstri í auð- ugri hluta heimsins. Og þessu verður ekki svo auðveldlega breytt. Það verður væntanlega ekki fyrr en að auðugu ríkin sjá sér raunverulega ógnað, að þau fara að sjá að sér. Á meðan er nauðsynlegt að alþjóðastofnanir og samtök eins og Sameinuðu þjóðirnar séu opin fyrir vandan- um. Þessi vandamál verða kann- ski ekki leyst nema með því að veita þeim alþjóðastofnunum sem um málið fjalla yfirþjóðlegt vald. Við sjáum til dæmis það ágæta starf sem unnið var af Brundt- land-nefndinni um umhverfismál og vanþróun. Þar var bent á nauðsynlegar leiðir, en ekkert þeirra ríkja sem tóku þátt í því starfi hafa sýnt minnstu tilburði til að fylgja þeim ráðum í reynd. Ég er því þeirrar skoðunar að erf- itt verði að grfpa til ráðstafana sem duga fyrr en að íbúar norður- álfunnar sjái sér beinlínis ógnað. Auðvitað þarf meðvituð stjórn- arandstaða að vera opin fyrir málinu, þannig að hægt verði að grípa til réttra aðgerða á réttu augnabliki. Nafngiftin er tilfinningamál Að lokum er Occhetto spurður að því, hvaða nauðsyn knýji á um að nafni ítalska kommúnista- flokksins verði breytt. Occhetto tekur það fram, að ítalskir kommúnistar skammist sín ekki fyrir nafnið á flokknum. Tillagan hafi hins vegar verið lið- ur í því að skapa breiðara póli- tískt afl með þátttöku aðila sem komið verði til móts við á öllum sviðum, einnig hvað varðar nafn- ið á flokknum ef því er að skipta. Occhetto segir eðlilegt að gamlir flokksfélagar séu bundnir flokksnafninu tilfinningalegum böndum. Það eigi líka við um hann sjálfan. Hann hafi tengst kommúnistaflokknum sem ungur maður og allt líf hans hafi snúist um flokkinn. Hann muni því sjálfur ganga inn í það nýja pólit- íska afl, sem nú sé í mótun, sem kommúnisti. „Ég hef ekki breyst skyndilega yfir í eitthvað annað.“ Vandinn sé fólginn í því að finna þessu nýja og breiðara pólitíska afli sem stefnt sé að rétt form. Það sé til dæmis hægt að hugsa sér lýðræðislegt bandalag framfara- sinnaðra afla þar sem kommún- istaflokkurinn myndi kjarnann, en framboð sé engu að síður á vegum þessa nýja bandalags. Aðrir möguleikar séu einnig fyrir hendi, en þeir verði að vera opnir til umræðu gagnvart væntan- legum bandamönnum. Hér sé um pólitískt frumkvæði að ræða sem eigi að brjóta leið út úr þeirri blindgötu sem ítalska lýðræðið hafi hafnað í með núverandi flokkaskipan. Uppgjöf gagnvart Craxi? En felur þessi hugmynd ekki í sér viðurkenningu á því að Sósíal- istaflokkurinn undir forystu Bett- ino Craxi, sem tryggt hefur valda- aðstöðu Kaþólska flokksins und- anfarin ár, hafi í raun haft rétt fyrir sér gagnvart kommúnistum? Nefnilega að þeir séu óalandi og óferjandi vegna fortíðartengsla sinna? Nei, Craxi hefur ekki rétt fyrir sér. Það sýnir staða hans nú sem bandamanns hægri arms Kristi- lega flokksins. Frumkvæði okkar er ætlað að ná til allra þeirra arma vinstri-hreyfingarinnar, sem standa ekki með Craxi. Frum- kvæði okkar er ögrun gagnvart sósíalistum, sem sýnir að það erum við sem horfum fram á við á meðan það eru þeir sem eru enn aftur í 19. öldinni og tala um Pro- udhon á meðan þeir vasast í því að stýra ítölskum kapítalisma með misjöfnum árangri. Við erum hins vegar að sýna fram á það að sósíalistar á Ítalíu og ann- ars staðar verða að endurmeta allar sínar forsendur. Það þarf ekki bara að leita nýrra svara við gömlum spurningum, það þarf líka að spyrja nýrra spurninga. Þegar til lengdar lætur, þá trúi ég því að fall Austur-Evrópu muni geta leitt af sér sterkari vinstri- hreyfingu í álfunni og jafnvel fætt af sér nyja bandaríska vinstri- hreyfingu, sem moluð var niður vegna tvískiptingar heimsins. Slíkt gæti orðið ný reynsla fyrir vinstri-hreyfinguna, segir Occ- ’ hetto í þessu fróðlega viðtali, sem hér hefur verið stiklað á. Innri átök í PCI Þegar þetta er skrifað er flokksþingið í Bologna að hefj- ast. Þar munu fylgismenn Ingrao og Natta ásaka fylgismenn for- mannsins um uppgjöf gagnvart því skálkaskjóli, sem hægriöflin í þjóðfélaginu hafi fundið í hruni A-Evrópukommúnismans. Þeir munu ásaka formanninn fyrir svik við fortíðina og fyrri leiðtoga flokksins og alla þá miklu og stoltu hefð sem ítölsk verkalýðs- hreyfing á sér í sögu flokksins. Occhetto mun hins vegar segja að frumkvæðið sé bæði óhjákvæmi- Iegt og í fullu samræmi við þá hefð flokksiris að bregðast við að- steðjandi vanda á eigin forsend- um. Sú skoðanakönnun sem fram hefur farið innan flokksins að undanförnu sýnir að djarft frum- kvæði formannsins hefur hlotið víðtækari stuðning en ætla mátti. Ýmsir munu vonast eftir að flokkurinn klofni, en meiri líkur eru þó á að samkomulag á milli arma hans muni nást um það, hvernig flokkurinn eigi að standa að væntanlegum bæjarstjórnar- kosningum. Þótt ekki sé ráðlegt að spá fyrir um kosningaúrslit, þá er þess að vænta að sú mikla at- hygli sem flokkurinn hefur hlotið vegna frumkvæðis formannsins muni hjálpa honum til þess að halda í horfinu í annars erfiðri stöðu fyrir kosningar. -ólg. Föstudagur 9. mars 1990 NÝTT HELGARBLAÐ - SÍÐA 19

x

Þjóðviljinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Þjóðviljinn
https://timarit.is/publication/257

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.