Þjóðviljinn - 21.12.1990, Blaðsíða 17

BÍLALEIGA
AKUREYRAR
Traustir hlekkir
í sveiganlegri keðju
hringinn í kringum landið
Bflaieiga meO útibú
allt í kringum landið,
gera þér mögulegt að Icigja bíl
á cinum stað
og skila honum á öðruni.
Nýjustu
MITSUBISHI
bílamir alllaf til taks
Ami Bergmann skrifar um bókmenntir:
NÝTT HELGARBLAÐ — SÍÐA 17
s£j0Cvasn
JM-,. ^ ~ '
„ /y
Reykjavík: 91-686915
Akureyri: 96-21715
Borgarnes: 93-71618
ísafjörður: 94-3574
Blönduós: 95-24350
Sauðárkrókur: 95-35828
Egilsstaðir: 97-11623
Vopnafjörður: 97-31145
Höl'n í Hornaf.: 97-81303
ÓDÝRIR
HELGARPAKKAR
UPPLÝSINGAR: SÍMSVARI: 681511 LUKKULÍNA: 991000
í sögunni. Þar með er ekki verið
að biðja um haglega fléttu eða
æsilega atburðarás, heldur tíðindi
af persónunum. En sagan reynist
lítt áleitin við þær: hver er hún?
hver er hann? (Ungveijinn Mi-
haly) er spurt á bókarkápu, og við
fáum ekki nema mjög takmörkuð
svör. Höfundi verður ekki mikið
úr ástum þeirra Hervarar og Ung-
veijans, tjáskiptin svonefndu eru
daufleg og vísa mest á tónskáld
Ung stúlka
Einar Heimisson
Villikettir í Búdapest
Vaka-Helgafell 1990.
Hervör er ung stúlka íslensk
stödd inni í Evrópu miðri og ætlar
þar í söngnám, líklega er þetta í
Austurriki. Reyndar kemst hún
ekki inn í sinn skóla en situr
áfram, sækir kúrsa i tónlistarfræð-
um og bókmenntum, horfir í
kringum sig. Kannski er hún
dæmigerður ungur íslenskur
námsmaður á okkar dögum, óviss
í sinni sök en gengur þó með ein-
hverskonar draum um að ná sterk-
um tökum á „sínu fagi“, lumar á
ýmsum möguleikum en hefur Iít-
inn kraft til að fylgja þeim eftir.
Hervör kynnist ungverskum mál-
fræðingi, fer með honum til
Búdapest þar sem mikil umskipti
eru að verða, svo fara þau vestur
fyrir aftur og hún heim og mun
reyna fyrir sér annarsstaðar næsta
haust.
Einari Heimissyni hefur farið
fram í að skrifa frá fyrstu sögu
sinni sem kom út í fyrra. í þeim
skilningi -að meiri fylling er í
stílnum sem er, þegar vel gengur,
haglegur spuni í lotulöngum setn-
ingum sem nær dável utan um
stúlkuna og umhverfi hennar og
það sem á hana sækir. Hitt er svo
annað mál að ýmislegt verður til
að draga söguna niður. Til dæmis
að taka er mjög klifað á nöfnum
úr tónlist og bókmenntum, vissu-
lega er slíkt „nafnadrit“ sumpart
eðlilegt í stúdentasögu, en hér
vantar að það þjóni umtalsverðum
tilgangi: það er varla til að bæta
neinu sem heitir við persónulýs-
inguna og ekki er það með haft til
að skopast að mannalátum stúd-
enta
(sjáiði bara hvað ég kann
margt!). Verra er þó tíðindaleysið
á milli vita
og rithöfunda og matvæli. Og um-
skipti mikil í Ungveijalandi, þau
komast ekki inn í söguna, híma
þar í fréttatengdum skáletursköfl-
um án þess að mikið annað sé um
þau sagt nema það sem hver getur
sagt sér sjálfur.
Að því er varðar Ungveija-
landsþáttinn: hér er sem fyrr spurt
um þekkingu eða öllu heldur
reynslu. Það er bersýnilega mikill
munur á reynsluforða Einars
Heimissonar þegar spurt er um ís-
lenskan námsmann erlendis og
svo umskiptin í austri. En það er
nú einu sinni svo með skáldsögur,
að þær þurfa helst að byggja á því
að höfiindur hafi „reynt“ hundrað
sinnum meira en hann notar, allt
verður örðugt ef hann ætlar að
fara hina leiðina og stökkva á
„aktúelt" efni án þess að þekkja
það innan frá.
Einar Heimisson
HÓEUS
PÓEÖS!!!
VERTUMEÐ
- ÞAÐ ER GALDURINN ,