Dagblaðið Vísir - DV - 23.12.1995, Side 15

I>"V LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 1995
15
■ * *
Það er Ijóst að dagurinn er ónýtur og þegar leiðir hjónanna skerast næst á mörkum árstíðadeildar og verkfæradeildar skynjar konan strax að eiginmaðurinn er á mörkum þess að þurfa
áfallahjálp. Andlit hans er náfölt og hann er til augnanna eins og gjaldkeri í bankaútibúi sem er nýbúið að ræna. DV-mynd ÞÖK
Bítladiskur handa langömmu
„Væri ekki rétt að skella sér í
Kringluna og létta á jólagjöfum?“
Það var eitt augnablik eins og tím-
inn stæði kyrr og greinilegt að
spumingin olli álíka uppnámi og
þruma úr heiðskíru lofti. Eigin-
konan leitar eftir staðfestingu þess
að verslunarferð í Kringluna sé
hluti þessarar yfirlýsingar. Það
var þekkt innan fjölskyldunnar að
ferðalag á borð við það sem þarna
var til umræðu var ekki beinlínis
efst á vinsældalista þess sem af
fórnfýsi bauðst nú til að leggja
höfuðið á höggstokkinn. Það
máttu allir vita í eitt skipti fyrir
öll að þama færi einstaklingur
sem tæki þátt í gleði jafht sem
sorgum fjölskyldu sinnar. „Ætli
það sé ekki vissara nú þegar er
komið fram í miðjan desember að
koma gjöfum til fólksins fyrir
vestan og austan. Það er notalegt
að koma þessu frá og eiga frí fram
að jólum,“ segir húsbóndinn og
færist nú allur í aukana á þessu
nýja sviði sínu.
Eftir lauslega könnun meðal
fjölskyldunnar kemur í ljós að að-
eins einn lagði út í þessa háskaför
með foreldrunum. Takmörkuð lífs-
reynsla og þekkingarleysi á veröld
hinna fullorðnu varð yngsta meö-
limi fjölskyldunnar að falli og
hann samþykkti að koma með.
Það er lagt af stað í leiðangur.
Umferðaröngþveiti
Það ríkir álíka umferðaröng-
þveiti við Kringluna eins og í Ist-
anbúl á sólríku síðdegi. Öll bíla-
stæði eru full og alís staðar em
umferðarhnútar. Fyrst er reynt á
neðstu hæðinni, síðan á annarri
hæð og loks á þeirri þriðju, undir
bem lofti. Allt kemur fyrir ekki
því að 100 bílar hringsóla þama í
sama tilgangi. „Þarna er laust
stæði, fljótur,“ segir aðstoöaröku-
maðurinn. í sömu svifum og átti
að grípa hið gullvæga tækifæri
skaust rauður Volvo inn i stæðið
svo að minnstu munaði að árekst-
ur hlytist af. „Pabbi, þú er alltof
lengi,“ heyrðist í yngsta fjöl-
skyldumeðlimnum í aftursætinu.
„Þú átt ekki að láta þetta lið bögga
okkur. Flautaðu og rektu þau í
burtu.“ Það tekst að róa þennan
réttsýna fjölskyldumeðlim og enn
er ekið nokkra hringi í leit að dýr-
mætu stæði. Það er liðinn hálftimi
þegar undanhaldið hefst og á end-
anum finnst bílastæði svo sem 200
metra frá upphaflegum ákvörðun-
arstað. Efasemdir um skynsemi
þessarar hugmyndar era teknar
að skjóta rótum í huga húsbónd-
ans og hugljómunin sem var alls-
ráðandi klukkustund fyrr tók nú á
sig annan blæ. Það rifjuðust upp
ótal verslunarferðir á undanföm-
um tveimur áratugum þar sem
hann hafði fátt haft upp úr slíkum
ferðum annað en hælsæri. Það lá
þó fyrir á þessari sftmdu að ekki
var undankomu auðið og það varð
að klára dæmið með karl-
mennsku.
Ágreiningur innan
fjölskyldunnar
Þegar í Kringluna kom byrjaði
ballið. Ágreiningur varð innan
fjölskyldunnar um það hvar ætti
að bytfa. Húsbóndinn telur vitleg-
ast að byrja á bókagjöfunum og
setur þá skoðun frarn af hæglæti
og festu, minnugur þess að það
var nú einu sinni hann sem átti
hugmyndina að forinni. Sjö ára
guttinn taldi ráðlegt að kikja í
leikfangaverslanir svo foreldram-
ir gætu betur áttað sig á því hverj-
ar hans þarfir væru. Hann lýsti
sig fúsan til ráðgjafar og sam-
vinnu um það mál. Eiginkonan og
fararstjórinn hafði ákveðnar skoð-
anir á því hvemig ætti að hátta
ferðinni. Best væri að byrja í
Byggt og búið og athuga um gjöf
handa ömmu gömlu vestur á fjörð-
um. Það var greinilegt að þessi
þriggja manna nefnd var klofin í
jafh marga hluta svo annar minni
hlutinn ákvað að grípa til málþófs
í anda þeirra sem verma sæti
Reynir Traustason
minnihluta á Alþingi íslendinga.
Eftir nokkrar rökræður sem fóra
fram við gosbranninn varð úr aö
sest var inn á kaffihús til aö
freista þess að ná málamiðlun.
Flóknar samningaviöræður
leiddu til þess að ákveðið var að
fararstjórinn réði ferðinni, enda
með gifurlega reynslu af verslun-
arferöum. Byggt og búið varð fyr-
ir valinu og leitin að réttu gjöfmni
hófst. Barnið og húsbóndinn ent-
ust um það bil tvo hringi um
verslunina í kjölfar móðurinnar
og eiginkonunnar. Þá var þrekið
uppurið og unginn fór að kíkja á
jólasveina frammi á gangi. í árs-
tíðadeildinni, þar sem ægir saman
jólaskrauti og alls kyns nauðsynj-
um, hefst þögul mótmælastaða
húsbóndans. Á meðan betri helm-
ingurinn heldur áfram að leita
hefst hugleiðsla sem nánast endar
með ósköpum. Staður og stund
hverfa meðan á hinni innhverfú
íhugun stendur. Tímaskynið
hverfur og þessi hæfileiki manns-
ins aö geta lagað sig að hvaða að-
stæðum sem er kemur skýrt í ljós.
Það er enn ekki ljóst hversu lang-
ur tími leið þar til örlagastundin
rann upp. Konan, sem er með eðli
sem er ættað frá Venusi sam-
kvæmt nýlegum skilgreiningum,
býr við erfitt tímaskyn í verslun-
um og innhverf íhugun býður
ekki upp á nákvæmar tímamæl-
ingar.
Úlýsanleg skelfing
Á einhverjum tímapunkti
hrökk húsbóndinn upp úr íhugun-
arferlinu og komst til sjálfs sín í
árstíðadeild Byggt og búið á að-
ventu jóla. Skammt undan sér
hann aftan á konu sína sem er að
rýna í bráðnauðsynlegar styttur af
jólasveinum sem sóma mundu sér
vel á arinhillu ömmu gömlu fyrir
vestan. Nú bauðst tækifæri til að
hafa áhrif á gang mála og hann
gengur að sinni heittelskuðu og
leggur arminn yfir axlir henni og
hallar sér að henni og hvíslar:
„Jæja, eigum viö ekki að koma?“
Skelfingin er ólýsanleg þegar
meint eiginkona lítur á hann og í
ljós kemur að þama er á ferð blá-
ókunnug kona sem á ekkert sam-
eiginlegt nema það að vera í eins
kápu og með sama háralit. Augna-
ráð hennar var álíka hlýlegt og
hægt er að ætlast til af kvenveru
sem trufluð er á jafn harkalegan
hátt við eina af sínum helgustu at-
höfnum.
Áfallahjálp
Það er ljóst að dagurinn er ónýt-
ur og þegar leiðir hjónanna sker-
ast næst á mörkum árstíðadeildar
og verkfæradeildar skynjar konan
strax að eiginmaðurinn er á mörk-
um þess að þurfa áfallahjálp. And-
lit hans er náfölt og hann er til
augnanna eins og gjaldkeri í
bankaútibúi sem er nýbúið að
ræna. Hún ákveður að grípa strax
til skyndihjálpar og leggur því til
að leit verði hafin aö réttum bóka-
gjöfum og lýsir þvi yfir að hún
muni síðar afgreiða flóknari jóla-
gjafir. Því er nú haldið í bókabúð
þar sem upphófst þóf um hvaða
bækur hentuðu best til að gleðja
einstaklinga í ættleggjunum
tveimur sem að hjónunum stóðu.
Gerð er tillaga um að Magga móð-
ursystir fái bókina um Pétur sjó-
mann en hún er snarlega felld. Þá
leggur sá litli til að langamma fái
nýja Bítladiskinn en þeirri tillögu
er einnig vísað frá umsvifalaust.
Það er sama hvar borið er niður:
engin vitræn niðurstaða fæst um
það hvað henti hverjum og fjöl-
skyldubrotið sem ætlaði að létta á
jólagjöfum finnur sig í sjálfheldu.
Það er svo húsbóndinn sem loks-
ins tekur af skarið og tekur ábúð-
arfullur diskinn með Bítlunum og
kallar á afgreiðslumann: „Ég ætla
að fá þennan, pakkaðu honum fyr-
ir mig í jólapappír.“
Haldið heim
Það hreyfir enginn mótmælum
þegar fararstjórinn segir að nú sé
tímabært að halda heimleiðis. Það
er fátt sagt meðan gengið er í átt
að bifreið fjölskyldunnar. Fólk er
tiltölulega létt á fæti, enda lítið að
bera og raunar ekkert annað en
Bítladiskur í rauðum jólapappír.
Þegar heim er komið spyr sá
stutti: „Pabbi, á langamma
nokkurn geislaspilara?" Faöirinn
litur á son sinn: „Ég var nú alveg
búinn að steingleyma því. Hvað er
nú til ráða?“
Seinna um kvöldið þegar 68-
kynslóðin á heimilinu hlustaði
andaktug á John, Paul, George og
Ringó flyfja ballöður sem færðu
þau aftur til þess tíma þegar bind-
indismótin í Húsafelli og böllin í
Hnífsdal voru miðpunktur tilver-
unnar gaf eiginkonan út yfirlýs-
ingu: „Ég ætla að skreppa í
Kringluna á morgun meðan þú ert
að vinna og redda þessum jólagjöf-
um.“ Það heyrðust engar mótbár-
ur.