Dagblaðið Vísir - DV - 23.12.1995, Page 22

LAUGARDAGUR 23. DESEMBER 1995
22 sérstæð sakamál
Ríkur og kaldrifjaður
Thomas Bourke var þrjátíu og
tveggja ára og þrátt fyrir vafasama
fortíð hafði hann fengið leyfi til að
reka bílaskoðun. Reyndar var hann
skráður „konunglegur bílaskoðun-
armaður", en svo sagði á skilríkjum
þeim sem hann fékk þegar honum
var veitt heimild til að framkvæma
tilskilda eftirlitskoðun á bílum á
Englandi. Og skoðunin, ásamt vara-
hlutasölu, færði honum ríkulegar
tekjur ár hvert.
Arla morguns þann 22. nóvember
fyrir tveimur árum var Thomas
klæddur eins og hann ætlaði að
skelfa fólk á hrekkjavökunni. Það
var hins vegar ekki ætlun hans
heldur hafði hann í huga að myrða
tvo menn. Og til þess að hann þekkt-
ist ekki þegar hann fremdi verknað-
inn hafði hann klæðst alsvörtum
samfestingi og fyrir andlitinu hafði
hann grímu sem átti að líkjast and-
liti myrkrahöfðingjans. Morðvopnið
sem hann hafði meðferðis var
hlaupstytt haglabyssa.
Ekki í góðu áliti
Thomas var leið inn á bílaverk-
stæði sem hann átti í Stockport
nærri Manchester. Hlaupstutta
haglabyssan var hlaðin stóriim og
þungum höglum því hann var
ákveðinn í að mennirnir tveir sem
hann ætlaði að skjóta lifðu ekki af
árásina.
Hann fór inn um bakdyr og lædd-
ist um illa upplýst verkstæðið uns
hann sá mennina tvo þar sem þeir
sátu yfir bókhaldi hans án þess að
eiga sér nokkurs ills von.
Thomas var af fátæku fólki kom-
inn en hafði komist í álnir. Nú var
aðalstarf hans fyrir utan bUaskoð-
unina varahlutasala. Og honum
gekk vel. Tekjurnar voru miklar,
ekki síst af skoðuninni, og hann
hafði ekki í huga að missa af þeim.
Hann var harður í horn að taka og
kaldhæðinn á köflum. Og hann var
staðráðinn í því að láta ekkert koma
í veg fyrir að hann gæti haldið
áfram að lifa því lífi sem hann lifði
nú. Reyndar gekk um það orðrómur
að hann hefði kveikt í verkstæðum
tveggja keppinauta til að styrkja
stöðu sína en engum hafði þó tekist
að sanna það. Þá var hann líka sagð-
ur hafa vísað skattaeftirlitinu á
þriðja keppinautinn. En nú var
hann sjálfur undir eftirliti.
Vanabundin
skoðun en...
Thomas átti sér aðra hlið. Hann
gat verið örlátur bæði við ættingja
og starfsfólk og hann hugsaði vel
um móður sína sem var sextíu og
átta ára þegar hér var komið. Og
hún bjó enn í húsinu þar sem hann
var fæddur og neitaði að flytja í ein-
býlishúsið sem hann hafði keypt
sér.
Nokkuð mun Thomas hafa þurft
að hafa fyrir því að fá löggildingu
sem bílaskoðunarmaður en honum
gekk vel í starfinu og brátt var hann •
búinn að koma upp fjórum verk-
stæðum í Stockport og Manchester.
Og tekjurnar af bílaskoðuninni
einni námu að minnsta kosti jafn-
virði tuttugu milljóna króna á ári.
Ljóst var því að skoðunarþjónustan
var mikilvægasta tekjulind hans og
hann var staðráðinn í að tryggja að
svo yrði framvegis. En þennan
morgun sátu tvejr opinberir eftir-
litsmenn á skrifstofu hans og fóru
yfir bókhaldið. Thomas vissi að
naskir menn gætu komið auga á at-
riði sem kynnu að verða honum að
falli og það mætti ekki gerast.
Vanabundið eftirlit
Þegar Thomas hafði læðst að dyr-
um skrifstofunnar, en hún var í
rauninni aðeins klefi með rúðum í,
staðnæmdist hann við dyrnar og í
nokkur augnablik virti hann fyrir
sér eftirlitsmennina tvo frá sam-
gönguráðuneytinu. Það var þeirra
verk að kanna hvort skjöl gæfu til
Alan Singleton.
AUTO CENT
Dyr verkstæðisins.
kynna að við
skoðunarstarfið
hefði ekki verið
farið eftir þeim
reglum sem um
bílaskoðunina
giltu.
í raun var að-
Einbýlishús Thomas Bourke.
ems um venju-
bundið eftirlits-
staif að ræða en
Thomas óttaðist
hið versta.
M e n n i r n i r
höfðu hins veg-
ar ekki komið
auga á neitt
sem þeim
fannst svo at-
hugavert að
þeim bæri að
gera athugasemdir við það og menn
sem komið höfðu inn til þeirra rétt
áður gátu síðar sagt frá því að þeir
hefðu talað meira um ferðalag sem
þeir ætluðu í um komandi helgi en
eftirlitið sem þeir voru að fram-
kvæma. Mennirnir voru nefnilega
embættismenn í lágum launaflokki
og ekki með þekkingu til að fram-
kvæma flókið bókhaldseftirlit.
Tvö haglaskot
Skyndilega hrökk hurðin upp og i
dyrunum stóð Thomas, svartklædd-
ur og með grímuna sem átti hylja
fyrir þeim og öðrum hver væri á
ferð. Yngri maðurinn, Simon Bruno,
tuttugu og átta ára, sneri sér á stóln-
um sem hann sat á og horfði spyrj-
andi á komumanninn og hlaup-
stuttu haglabyssuna sem hann hélt
á. Augnabliki síðar reið af skot og
salli hagla skall á andliti Brunos.
Hann kastaðist fram á skrifborðið
sem hann sat við. Félagi hans, Alan
Singleton, fimmtíu og sex ára,
reyndi að standa upp en þá reið síð-
Skjót niðurstaða
Þótt aðkoman væri skelfileg og
kalla þyrfti til tæknimenn svo að
hægt væri að safna sem flestum
gögnum sem gefiö gætu vísbendingu
og fellt morðingjann og þvi hefði
mátt vænta tímafrekrar rannsóknar
komust rannsóknarlögreglumenn-
irnir fljótlega að þeirri niðurstöðu
þeir á lögregluna
nokkrar mínútur.
ara skotið af.
Hann lést þeg-
ar í stað.
Grimuklæddi
morðinginn
gekk rólega út
af skrifstof-
unni og verk-
s t æ ð i n u .
Starfsmenn-
irnir stóðu
sem lamaðir
og fylgdust
með. Nokkrum
augnablikum
síðar heyrðu
þeir að bíl var
ekið á miklum
hraða í átt til
miðbæjarins.
Þá hringdu
sem kom eftir
að aðeins einn maður kæmi til
greina, eigandi verkstæðisins,
Thomas Bourke. Fyrir það fyrsta
var hann eini starfsmaður þess sem
var ekki við störf á þeim tíma þegar
skotið var á mennina. Þá hafði hann
sést við bygginguna um fimm mín-
útum áður.
Rannsókn á höglunum leiddi í
ljós að þau voru af óvenjulegri gerð.
Þau voru bandarísk og eru sjaldan
notuð á Englandi. Viðræður við
skotmenn í bænum og nágrenninu
leiddu strax í ljós að Thomas var
• sérfræðingur í byssum og átti stórt
safn af veiðibyssum. Þá hafði hann
komið sér upp skotæfingaðstöðu
undir verkstæðinu. Og leit hjá hon-
um leiddi í ljós að hann átti mikið af
höglum sömu tegundar og þeim sem
notuð höfðu verið við árásina.
Morðvopnið gefið
Einn kunningja Thomas lagði
óvænt fram hlaupstuttu haglabyss-
una og sagði við það tækifæri held-
ur ótrúlega sögu sem reyndist þó
engu að síður vera sönn. Hann hafði
komið að Thomas þar sem hann var
að brenna svartan samfesting og
grímu sem kom heim og saman við
þá sem morðinginn hafði verið með.
Kunninginn hafði ekkert sagt og þá
hafði Thomas fært honum að gjöf
hlaupstuttu haglabyssuna. Jafn-
framt sagði hann þessum kunningja
sínum frá því án þess að blikna að
hann hefði skotið eftirlitsmenn sam-
gönguráðuneytisins því þeir hefðu
ógnað tilveru sinni.
Kunninginn hlustaði nær agndofa
á frásögnina en lét ekki á neinu
bera og þáði haglabyssuna. Jafn-
fram fékk hann Thomas til að segja
sér frá því sem gerst hafði á verk-
stæðinu. Það gerði hann og lýsti nú
þeim áhyggjum sem hann hafði haft
af framtíð þess og efnahagslegri af-
komu sinni.
Thomas sagðist hafa farið á verk-
stæðið skömmu eftir að eftirlits-
mennirnir hófu störf þennan morg-
un. Hann lýsti því er hann læddist
um það og því sem svo gerðist. Þótti
kunningjanum lýsingin bera vott
um hve kaldrifjaður maður Thomas
væri en ásetti sér að fá að heyra
eins mikið um atburðinn og hægt
væri. Og það tókst honum því það
var ekki að sjá að Thomas óttaðist
að hann segði frá.
Eftirleikurinn
Eftir voðaverkið fór Thomas inn á
krá þar sem hann fékk sér einn eða
tvo snafsa. Síðan hélt hann á uppá-
haldsveitingahúsið sitt og fékk sér
morgunverð. Nokkru síðar heim-
sótti hann svo móður sína og drakk
með henni te.
Kunninginn hélt til lögreglunnar,
sagði söguna sem Thomas hafði sagt
honum og lagði fram haglabyssuna.
Nokkru síðar hafði Thomas Bourke
verið handtekinn.
í fyrstu neitaði hann að vera
morðinginn. Hann sagðist hafa ver-
ið á öðru verkstæði á þeim tíma sem
skotið var á eftirlitsmennina en
brátt kom í ljós að það fékkst ekki
staðfest. Og vitnisburður kunningja
hans og leit sem leiddi í ljós högl af
sömu gerð og notuð höfðu verið
nægðu saksóknaraembættinu til að
gefa út ákæru.
Kviðdómur í Manchester komst
að þeirri niðurstöðu eftir frekar
stutt réttarhöld að Thomas væri
sekur. Dómarinn, Sachs, dæmdi
hann til ævilangs fangelsis sem
táknar þó ekki að hann muni sitja
inni til æviloka. Þá sagði dómarinn
meðal annars:
„Ef meta á þig í ljósi athafna
þinna verðurðu að teljast djúpt
sokkinn. Þú tókst af lífí tvo menn á
miskunnarlausan og kaldrifjaðan
hátt. Þeir unnu starf sem er öllu
þjóðfélaginu til gagns. Það hlýtur
því að vera skylda þess að tryggja að
menn eins og þú sitjir í fangelsi í
langan, langan tíma.“