Dagblaðið Vísir - DV - 11.05.1996, Blaðsíða 22

Dagblaðið Vísir - DV - 11.05.1996, Blaðsíða 22
LAUGARDAGUR 11. MAÍ 1996 33 "V Upphafið var einkamálaauglýsing í blaði í Berlin árið 1988. Barbara Glasner, þá tuttugu og átta ára, hafði búið ein með níu ára dóttur sinni, KayJane, allt síðan hún fædd- ist. Faðirinn hafði hvorki treyst sér til að ganga i hjónaband né taka þátt í uppeldi dótturinnar. Nú, þeg- ar hún var orðin næstum tíu ára, fannst henni mikið vanta að eiga ekki fóður og móðir hennar saknaði þess að eiga ekki eiginmann. Barbara fór sjaldan út og því voru líkurnar á að hitta mannsefni ekki miklar. Hún ákvað því að setja aug- lýsingu í einkamáladálk eins dag- blaðanna og varð ekki fyrir von- brigðum með árangurinn. Til henn- ar barst fjöldi bréfa með tilboðum um kynni. En hún svaraði ekki rétta tilboðinu. Gamall knattspyrnumaður Maðurinn sem sýndi Barböru áhuga í svari sínu var jafnaldri hennar, René Rogge, fyrrum liðs- maður Dynamo í Berlín. Hann hafði á sér orð fyrir að vera duglegur iðn- aðarmaður. René hafði verið kvæntur og árið 1982 hafði hann eignast son. Nokkru eftir að drengurinn kom í heiminn tók René tilboði um að gerast verk- stjóri hóps sem tók að sér að leggja jarðgasleiðslu í Síberíu. Góðum launum var heitið og hann hélt austur á bóginn. Þegar hann sneri aftur heim, þremur árum síðar, urðu endur- fundirnir við eiginkonuna ekkert fagnaðarefni. Hún hafði fundið sér annan mann. Og um það sagði René: „Það er ekki hægt að viðhalda ástarsambandi í þrjú ár með bréfa- skriftum.“ Hann tók skilnaðinn nærri sér og þykir ýmsum sem hann hafi orðið kveikjan að þeirri afbrýðisemi sem átti eftir að verða svo örlagarík. Eftir heimkomuna fékk René starf hjá byggingafyrirtæki og varð brátt verkstjóri yfir tólf manna hópi. Sérgrein hans nú var uppsetn- ing hreinlætis- og hitunartækja í nýbyggingum. „Ég vann frá sex á morgnana til tíu á kvöldin,“ sagði hann, „og um helgar lék ég með Dynamo. En öllu þessu hætti ég þegar ég hitti Bar- böru.“ Ólíkar frásagnir Sagt er að tvær hliðar séu á hverju máli og það átti eftir að sannast af frásögnum þeirra Bar- böru og Renés af sambúð þeirra. Frásögn Renés var í meginatriðum á þessa leið: „Samband mitt við Barböru og KayJane varð þegar í upphafí gott og það leið ekki á löngu þar til KayJane fór að kalla mig pabba. Til þess að fá meiri tlma til að vera með þeim sagði ég upp því starfi sem ég var í og gerðist vörubílstjóri. Nú þurfti ég ekki að vinna neina yfir- vinnu lengur og það nýttist okkur þremur. Það var dálítil lóð við hús- ið sem Barbara átti og ég lagði mig fram um að gera þar fallegan garð.“ Það var rétt. Á fyrstu þremur árum sambúðarinnar reisti René lít- ið garðhýsi og bílskúr á lóðinni og kom upp fallegum garði. „Ég gerði allt fyrir Barböru,“ sagði hann síð- ar, „en hún notfærði sér bara hve undanlátssamur ég var.“ Frásögn Barböru er á allt annan veg. „Þegar frá leið,“ sagði hún, „fór hann að segja mér hvernig ég ætti að fara áð öllu. Og hann þoldi ekki að ég héldi áfram að vinna hjá tryggingafélaginu sem ég var hjá. Barbara, KayJane og René. René í höndum tveggja réttarvarða eftir að æði rann á hann í réttinum. Honum líkaði ekki að ég umgengist margt fólk og sýndi mikla afbrýði- semi vegna karlmanna sem höfðu samskipti við mig vegna trygging- anna.“ Logandi afbrýði Þegar Barbara neitaði endanlega að segja upp starfi sínu hellti René bensíni yfir garðhýsið og bar eld að því. Það brann til grunna en hann fór svo óvarlega að hann brenndist sjálfur alvarlega. Barbara heimsótti hann einu sinni á spítalann, en aðeins til að af- henda honum bréf þar sem hún bað hann að taka föggur sínar um leið og hann kæmist á fætur því hún vildi ekkert með hann hafa að gera framar. í fyrstu var sem René sætti sig við orðinn hlut. Þegar hann hafði útskrifast tók hann eigur sín- ar og hvarf. Um hríð sá Barbara ekkert til hans. En desemberkvöld eitt árið 1991 var dyrabjöllunni á íbúð Barböru í Kúhlungsborner Strasse 2 í Witten- beck hringt. Og Barbara segir þannig frá: „Það var sérstök hringing sem mamma notaði alltaf þegar hún kom. Ég sat og var að horfa á kvik- mynd í sjónvarpinu. Ég flýtti mér fram, opnaði, sneri mér við og sagði: „Komdu inn, mamma. Ég er að horfa á sakamálamynd.“ Exi á lofti En það var ekki móðir Barböru sem var að koma. René hafði hringt eins og hún til að geta komið sam- býliskonunni fyrrverandi að óvör- um. Barbara hafði aðeins tekið Barbara heldur um KayJane sem grætur meðan beðið er dóms. nokkur skref frá dyrunum þegar hún fékk högg í bakið og þegar hún leit við starði René á hana haturs- fullum augum. í hendinni hélt hann á exi. „Hann sló mig mörgum sinnum en hitti sem betur fer aðeins í hand- legginn og öxlina því ég bar hend- urnar fyrir mig.“ Að lokum féll Barbara í gólfið en þá hafði KayJane komist í símann og hringt á lögreglu og sjúkrabíl. René flýði og var horfinn þegar lög- regluþjónar komu á vettvang. Það tók þó ekki langan tíma að finna hann og hann var tekinn fast- ur og settur inn. Nokkru síðar var gefin út ákæra á hendur honum fyr- ir líkamsárás og hann kom fyrir sakadóm í Rostock. Þar hélt hann því fram, eins og fyrr, að það hefði alls ekki verið hann sem réðst á Barböru í íbúð hennar. Skotárás á jólum René sagði Barböru greinilega hafa skelfst svo við árásina að hún gæti ekki lýst árásarmanninum. Hún talaði um brúneygan mann, eins og hann væri sjálfur, en hún mætti ekki gleyma því að fjöldi brúneygra karlmanna skipti þús- undum. Dómarinn trúði Barböru og René var dæmdur til þriggja og hálfs árs fangelsisvistar fyrir afar hættulega líkamsárás. Aðfangadagskvöldið 1994 á heim- ili Barböru Glásner og KayJane átti eftir að verða sögulegt. Vinur KayJane, Uwe Blaczyk, var í heim- sókn hjá þeim mæðgum og gekk allt vel fyrir sig framan af kvöldi. En skyndilega varð mikil breyting á. Þegar staðið var upp frá borðum Húsið sem Barbara bjó í. og tekið til við að opna jólapakka slokknuðu skyndilega ljósin í öllu húsinu. Barbara stóð upp og gekk að skáp framarlega í íbúðinni til að huga að vartappatöflunni en hún var ekki komin þangað þegar skot- hvellur heyrðist. Síðan kom hver byssukúlan af annarri inn um stofu- gluggann. Engin þeirra hitti neitt þeirra þriggja sem inni voru en stórt glerbrot lenti í hálsi Uwes. Flóttinn Þegar skothríðinni lauk ríkti skelfing í íbúðinni. Ekkert þeirra sem þar voru hafði skýringu á því sem gerst hafði og í fyrstu kom Bar- böru René ekki í hug því hann átti að sitja í fangelsi. En þá vissi hún ekki að hann hafði fengið reynslu- lausn skömmu fyrir jól. Og það var hann sem hafði beitt þekkingu sinni á húsinu til að loka fyrir rafmagnið en síðan hafði hann skotið úr riffli inn um stofugluggann. Eftir skotárásina flýði René í bíl sem hann hafði stolið til að geta komist frá húsinu í skyndi með riffilinn. Hann ók hratt en það átti eftir að hefna sín því hann missti stjórn á bílnum og ók á ljósastaur. Lögregla kom á staðinn og fann riffilinn í aftursætinu. Þótt skotvopnið hefði fundist í bílnum hélt René fast við að það hefði ekki verið hann sem skaut inn um stofugluggann. En kúlur sem fundust í íbúðinni voru sendar tæknideild lögreglunnar og þar voru þær bomar saman við kídur sem skotið var úr rifflinum. Eftir það varð ekki um það deilt hvaða vopni hafði verið beitt við skotárás- ina. Barbara með lögmanni sínum. Þungur dómur Enn á ný var gefin út ákæra á hendur René Rogge. Nú var sakar- giftin morðtilraun og réttarhöldun- um lauk með fimmtán ára fangelsis- dómi. Var þá meðal annars horft til þess að hann hafði kveikt í garðhýsi Barböru og ráðist á hana með exi. Taldi dómarinn hann hættulegan mann sem taka bæri úr umferð um lengri tíma. Ljóst er að René mun ekki ógna Barböru á næstunni en það er henni þó takmörkuð huggun. Vegna þeirra áverka sem hún hefur hlotið hefur hún orðið að hafa framfæri sitt af örorkubótum undanfarin þrjú ár og ekki batnaði hagur hennar við skotárásina því hún lagðist þungt á hana, ekki síst vegna þess að hún þykist nú sannfærð um að René hafi ekki gert sína síðustu tilraun til að ráða hana af dögum. Hann muni um síðir losna og þá enn á ný kenna henni um ófarirnar í lífi sínu sem hann telji sig eiga óhefnt. Martröð Barbara segir tilhugsunina um þann dag þegar René fái frelsið martröð líkasta. Hún segist reyna að róa taugarnar með lyfjum en það dugi skammt. Sambýlismaðurinn fyrrverandi hafi i raun gert líf sitt að þungbærri raun. „Það er ein löng martröð,“ sagði hún fyrir nokkru, „og þegar maðurinn sem ég elskaði einu sinni verður aftur frjáls ferða sinna veit ég að hann mun gera það sem honum hefur mistekist til þessa. Hann er ekki hættur við að ráða mig af dögum.“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.