Dagblaðið Vísir - DV - 11.01.1997, Side 15

LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 1997
15
Enginn er fullkominn - það
verður að viðurkennast. Ég á þó
bágt með að sjá teljandi galla í
mínu fari nema þá þess háttar
smotterí að varla tekur því að
minnast á það. Vera kann að aðr-
ir séu ekki sama sinnis þótt mér
þyki það ótrúlegt. Svo dæmi sé
tekið þá man ég betur eftir brúð-
kaupsdegi okkar hjóna en eigin-
konan og hef bæði komið sjálfum
mér og henni á óvart með því. Ég
man jafnvel þann dag sem við
hittumst fyrst og hef ekki síður
komið henni á óvart með að geta
þess í áranna rás.
Afskorin blóm eða í
potti
Það má hins vegar hugsanlega
flokka það undir galla að gera
ekkert meira í málinu. Þannig
fréttist af mönnum sem klikka
ekki á blómagjöfum og öðrum
elskulegheitum þegar ofangreind
tilefhi gefast, hvort sem það er
brúðkaupsafmæli, afmæli kon-
unnar eða annað tilhlýðilegt til-
efni. Þama er veikur blettur á
mér. Það er ekki af ófuktarsemi
eða illum þankagangi heldur því
einu að blómin era ekki nógu of-
arlega í huga mér. Þetta er slæmt
því ég hef tekið eftir því að blóma-
gjafir gleðja konur mjög.
Vera kann að þessi smálegi per-
sónugalli stafi af mikilvægi nota-
gildisins í huga mér. Afskorin
blóm eru dauðadæmd. Þau lifa af
vatnssogi í nokkur dægur en
fólna svo og deyja. Þá sjaldan að
ég man eftir blómunum þykir mér
eðlilegra að gefa blóm í potti. En
það er svo skrýtið með konur.
Þær vilja heldur afskorin blóm en
pottaplöntur ef tilefniö er hátíð-
legt eða rómantískt.
Þannig uppskera menn með af-
skomum blómum. Rauður rósa-
vöndur er mun líklegri að bræða
hjarta konunnar en jólarós, kakt-
us eða begónía í potti. í þessum
efnum tala ég af reynslu. Þegar ég
gaf konunni hortensíu í potti
þriðja afmælisdaginn í röð fór
hún og skilaði plöntunni. Þótt
tregur sé í blómamálum skildist
mér aö nóg væri komið af svo
góðu. Konan lét því blómin tala á
sinn hátt.
Sárstakur dagur
En hvað sem líður blómagjöf-
um er afar mikilvægt að mima eft-
ir hátíðarstundum og halda upp á
þær með viðeigandi hætti. Það er
gleðigjafi og styrkir sambandið.
Þannig bætti ég prikastöðu mína í
hjónabandinu á dögunum þegar
ég mundi eftir sérstökum degi í
lífi okkar. Ég stakk upp á því að
við gerðum eitthvað til hátíða-
brigða. Það þurfti ekki að ganga á
eftir mínum betri helmingi sem er
til í flest.
Þennan dag okkar bar upp á
sunnudag svo hún stakk þegar
upp á að við skryppum í helgar-
ferð til útlanda. Ég benti henni á
að ég gæti ekki tekið frí og við
kæmumst ekki til og frá landinu,
með viðeigandi lúxus í tilefni
dagsins, á laugardegi og sunnu-
degi. Mín lét það ekki á sig fá og
stakk þá upp á ferð í höfðustað
Norðurlands yfir helgina. Ég tók
mér umhugsunarfrest í málinu og
hefði látiö þetta eftir henni ef hún
hefði sótt það fast. Ég sagði henni
þó að ég nennti ekki að keyra til
Akureyrar og aftur til baka um
hávetur fyrir kvöldverð og eina
hótelnótt.
Konan þekkir sinn mann og lét
það gott heita. Farsæl niðurstaða
og sameiginleg náðist í málinu.
Við ákváðum að sleppa öllum
ferðalögum enda tíminn naumur.
Þess í stað völdum við okkur fin-
an kvöldverð á besta stað í bæn-
um. Ég tók að mér að panta borð-
ið og staðsetningu þess í salnum.
Veitingastaðurinn er óumdeildur,
hefúr haldið stöðu sinni í borgar-
lífinu í áratugi.
Rauðvín með klaka
Það var raunar ekki að ástæðu-
lausu að við völdum staðinn.
Þangað bauð ég konuefninu á sín-
um tíma og okkur líkaði það vel.
Á þeim tíma vorum við lítt vön
svo finum veitingahúsum og konu
minni er enn minnisstæður svip-
urinn á þjóninum þegar hún bað
um klaka í rauðvínið. Vínsérfræð-
ingi hússins þótti það ganga guð-
lasti næst. Hún sagði honum
hreinskilnislega að sér líkaði
þetta ekki svona hlandvolgt. Eftir
á að hyggja hefðum við sennilega
frekar átt að fá okkur kók með
steikinni en þorðum ekki að
nefha það svo við yrðum okkur
ekki til skammar innan um aðra
skartklædda gesti veitingastaðar-
ins.
Þetta var þó eftir atvikum vel
sloppið því henni hefði alveg eins
geta dottið í hug að biðja um app-
elsín út i hið dýra rauðvín, svona
rétt til þess að bæta bragðið. Ég
býð ekki í þjónsnefnuna ef hún
hefði látið það eftir sér.
Ég skil það ekki enn hvemig ég
átti fyrir þessu ágæta boði í þá
gömlu góðu daga, annaöhvort á
síðasta ári í menntaskóla eða á
fyrsta ári í háskóla. Vera kann að
fyrsti hluti námsláns hafi komið
þar viö sögu eða að góðir menn
hafi styrkt hinn unga stúdent. En
hvað gerir maður ekki þegar mik-
Laugardagspistill
Jónas Haraldsson
fréttastjóri
ið liggur við? Það er auðvitað
möguleiki að ég hafi borgað helm-
inginn og konuefnið sinn hluta en
þó finnst mér það frekar ótrúlegt.
Jafnréttisumræðan var ekki kom-
in á svo alvarlegt stig fyrir aldar-
fjórðungi.
Fumlaus ákvörðun
Það var vel tekið á móti okkur
hjónum á veitingastaðnum glæsi-
lega. Þrátt fyrir hóflegt lífemi
verður því ekki neitað að við
erum orðin heldur veraldarvanari
en þegar betri helmingurinn gekk
fram af þjóninum. Við tókum því
boði móttökustjórans ljúfmann-
lega um drykk á barnum fyrir
matinn. Konan bað um kokkteil
með sérkennilegu nafni. Ég full-
yrði að það nafn þekkti hún ekki
um árið þegar hún bað um klak-
ann. Ég bað um annan drykk sem
var svo listilega samansettur að
hann skipti litum eftir lögum í
glasinu.
Þama sátum við I djúpum hæg-
indum og létum fara vel um okk-
ur. í kringum okkur var fólk sem
ræddi saman, ýmist á ensku eða
skandinavísku. Þjónninn hugsaði
vel um okkur og færði okkur mat-
seðla meðan við drakkum for-
drykkinn. Seðlamir voru bundnir
í þykka nautshúð og allir hinir
veglegustu. Það var sama hvort
litið var á forrétti, aðalrétti eða
eftirrétti, allt var hið girnilegasta.
Mælt var með ákveðnum eðalvín-
um til þess að fullkomna máltíð-
ina.
Konan renndi i gegnum mat- og
vínseðilinn. Það var fumlaust og
hún var fljót að ákveða sig. í for-
rétt pantaði hún andakonfit og
hreindýrahnappa í aðalrétt. í sak-
leysi mínu tók ég þessu vel og
sagði henni sem var að ég áttaði
mig á útliti anda en ekki vissi ég
hvað andakonfit væri. Þjónninn
kom þegar í stað til hjálpar og
greindi frá matreiðslu andarinnar
og útliti forréttarins. Lét ég mér
það vel líka. Það var hins vegar
ekki fyrr en mér varð litið á verð-
ið á aðalrétti frúarinnar að mér
brá. Þetta var ekki aðeins dýrasti
rétturinn á matseðlinum heldur
sá langdýrasti.
Engir aumingjar á ferð
Tilefni heimsóknar okkar á
veitingastaðinn fina var merki-
legt og því hafði ég vit á því að
segja ekki orð. Ég velti því hins
vegar fyrir mér hvort konan væri
með pöntun sinni á tilgreindum
hreindýrahnöppum hugsanlega
að kaupa dýrið allt. Verðlagið
benti til þess. Þar sem ég sat með
litforóttan fordrykkinn sá ég fyrir
mér að við fengjum tarfinn allan
og jafnvel hom skepnunnar af-
hent við brottför.
Konan greindi þjóninum frá
pöntun sinni. Hann lifnaði allur
við. Þauna voru engir aumingjar á
ferð. Ég var því kominn í erfiða
stöðu. Það gat varla gengið að ég
færi að panta sem einhver vesal-
ingur í kjölfar þessarar stórhuga
konu. Ég leit því með hraði yfir
matseðilinn. Fyrst konan pantaði
sér hreindýr var það tæpast frum-
legt að ég gerði það sama. Ég gat
hins vegar ekki slegið hana út.
Hún hafði þegar náð sér í topp
matseðilsins.
í hita augnabliksins lét ég því
vaða á það næstdýrasta, nauta-
lundir, andalifrarkæfu og nafh-
greinda sveppi. Mér datt í hug að
þar væra á boðstólum sérstakir
franskir sveppir sem ég heyrði af
í fréttum fyrir jólin. Þar sagði að
sveppakílóið kostaði 258 þúsund
krónur og ekki mætti afgreiða
minni skammt en 10 grömm sem
þá kostuðu 2580 krónur. Ég er
hins vegar svo illa að mér í svepp-
um að eins má vera að þarna hafi
verið bornir fram sveppir allt
annarrar gerðar.
Salur fyrir tvo
Ekki dró úr áliti þjónsins á
okkur hjónunum er ég fullkomn-
aði með þessum hætti pöntun
konunnar. Hann vissi ekki að ég
stóð í þeim sporam, eftir djarfan
leik konunnar, að ég taldi ekki
muna um kepp i sláturtíðinni.
Þjónninn var því stimamjúkur
þegar hann leiddi okkur að borði
á besta stað í salnum. Það vildi
svo vel til að enginn var i salnum
þegar við komum inn. Ég lét að
því liggja við konuna að ég hefði
pantað salinn fyrir okkur ein. Ég
hef séð svoleiðis í amerískum bíó-
myndum. Konan tók ekki mark á
þessu monti enda eins gott þvi
fljótlega settist fólk við önnur
borð i salnum.
Hreindýrið brást ekki og sem
betur fer var það á diski en ekki í
heilu. Það hreinlega bráðnaði í
munni og sama má segja um lund-
irnar og lifrarkæfuna. Veitinga-
húsið stóð því undir nafhi og ég
lét á engu bera þegar ég bað um
reikninginn. Kvöldinu var vel
varið og tilefnið gott.
Eini munurinn nú og forðum er
sá aö ég get ekki treyst á námslán
lengur eða styrktaraðila til þess
að bjarga kortinu. En það er
seinni tíma vandamál.