Dagblaðið Vísir - DV - 11.01.1997, Side 20

20 sérstæð sakamál
LAUGARDAGUR 11. JANÚAR 1997 UV
Sérstæð sakamál
Morðið virtist hafa borið brátt að.
Einhver hafði heitt sveðju og klofið
höfuðið á Miguel Vargas, fátækum
mexíkóskum bónda. Andlitið var þó
heillegt og í svipnum mátti greina
undrun. Líkið fannst við vegarbrún
rétt fyrir utan smábæinn Agua Cali-
ente, nærri bandarísku landamær-
unum. En hvers vegna hafði hann
verið myrtur? Vitað var að hann
hafði ekki verið með neina peninga
á sér. Lögreglan á staðnum var þó
ekki lengi að átta sig á því hvað
gerst hafði. Sandalar höfðu verið
fjarlægðir. Vargas hafði verið myrt-
ur fyrir þá. Slíkt var ekki óalgengt í
þessum hluta Mexíkós á þeim dög-
um.
Hann sá í gegnum
holt og hæðir
Viö venjulegar kringumstæður
hefði morð af þessu tagi vakið litla
athygli og ósennilegt að lögreglan
hefði lagt mikla vinnu í að leita
hins seka, enda allt eins líklegt að
hann væri fórumaður sem hefði
haldið sína leið eftir að hafa fengið
sandala til að ganga á. Þá voru önn-
ur og umtalaðri morðmál enn
óleyst. Allt bendir því til að morðið
á bóndanum hefði aldrei verið upp-
lýst hefði ekki viljað svo til að í
Agua Caliente var um þetta leyti
bandarískur ferðamaður, miðill.
Hann frétti það sem gerst hafði og
þóttist greina hvar morðinginn
væri.
Miðillinn hélt á fund lögreglunn-
ar í bænum og sagðist hafa „séð“ að
sá sem banað hefði Vargas sæti nú
á árbakka þrjátíu kílómetra utan
við Agua Caliente og væri að þvo
fætur sína því hann væri aumur í
þeim eftir alllanga göngu í sandöl-
um sem væru of litlir á hann.
Hringt var á næstu lögreglustöð
við þann stað sem bandaríski mið-
illinn nefndi og menn sendir að
ánni. Og þar sat í raun maður sem
hafði gert hlé á ferð sinni. Hann
skildi ekki neitt í neinu þegar á
hann var borið að hann hefði myrt
Miguel Vargas og játaði.
Hrifning
Atvikið í Mexíkó gerðist 1946 eða
fyrir rétt rúmum fimmtíu árum.
Það var fært í hækur sem eitt af
þeim málum sem leysast á þann
hátt sem sumir telja óhugsandi, því
enginn geti séð í gegnum holt og
hæðir eða annað en augun í venju-
legu fólki sjá. En þau eru fleiri mál-
in af þessu tagi og sama ár og það
gerðist, sem að ofan er greint frá,
kom upp morðmál í öðrum heims-
hluta, í Suður-Afríku.
Myrna Aken var lagleg átján ára
stúlka. Dag einn kynntist hún þrjá-
tíu og þriggja ára sölumanni í út-
varpsverslun, Clarence Van
Buuren, og urðu þau góðir vinir.
Fátt greindi þau þó frá fjöldanum.
Myma var hlédræg stúlka, nánast
feimin, og Clarence virtist innhverf-
ur. Það var hann þó í raun ekki en
þessi framkoma hentaði honum því
hann þurfti að dylja ófagra fortíð.
Hann átti sér langan afbrotaferil og
hafði setið í fangelsi fyrir þjófnað,
nauðgun og ávisanafals. Tvívegis
hafði hann kvænst en bæði hjóna-
böndin höfðu endað með skilnaði.
En í Durban, þar sem þau Myrna
og Clarence bjuggu, vissi enginn um
fortíð hans.
Hvarfið
Myma og Clarence hittust reglu-
lega og fór þá allt siðsamlega fram.
Þau fóra á kaffihús og spjölluðu um
atburði líðandi stundar. En svo
gerðist það 5. desember að Myma
hvarf. Síðast var vitað um ferðir
hennar síðdegis þann dag er hún
sást í aftursætinu á ljósgrænum bíl
í Durban-stræti í miðborginni. Þeir
sem til hennar höfðu séð höfðu ekki
lagt númer bilsins á minnið. Rann-
MIÐLARNIR
sem eitthvað gerðist með honum.
Hann sagði þó ekkert þá.
Sýnin
Eftir sólsetur gekk Blythe út á
verönd hússins og horfði út á slétt-
una, í átt til Durban, en þangað var
um tvö hundruð kílómetra leið.
Meðan hann stóð þarna ýlfraði sjak-
ali. Það setti skjálfta að Blythe og
hann hraðaði sér inn í húsið.
Málið upplýstist í Jóhannesarborg.
komst hún svo í samband við annan
miðil, Nelson Parker, en hann var
Suður- Afrikumaður.
Miðilsfundur og játning
Nelson Parker var beðinn að hitta
Henry Blythe og saman héldu þeir
miðilsfund. Eftir smástund féll Nel-
son í trans og rétt á eftir hrópaði
hann: „Ég veit hvar Myrna er. Hún
liggur í steinsteyptu röri undir þjóð-
veginum fyrir sunnan Durban, um
tvo kílómetra frá þorpinu Um-
twalawi.“
Lögreglu var gert aðvart og var
þegar farið á staðinn. Og það sem
Parker hafði sagt reyndist rétt. í
röri undir veginum lá líkið af
Myrnu og var ljóst að henni hafði
verið nauögað og hún síðan skotin.
Níu dögum síðar fann lögreglan
Clarence Van Buuren. Hann var þá
á krá skammt fyrir utan Jóhannes-
arborg þar sem hann hafði leigt sér
herbergi. Hann var að sofa úr sér
eftir drykkju og játaði á sig morðið
á rúmstokknum.
Clarence sagðist hafa sótt Myrnu
síðdegis þann 5. desember í bíl yfir-
Svo viss hafði Clarence veriö í
sinni sök að hann haíði ekki kastað
skammbyssunni sem hann hafði
notað. Hún var enn í bakpoka hans
þegar hann var tekinn. Prófanir
tæknimanna leiddu svo í ljós að kúl-
ur úr henni bám sams konar merki
eftir að hafa farið um hlaupið og
kúlan sem hafði banað Mymu.
Þá fundust trefjar undir nöglum
hinnar myrtu og var um að ræða
þræði úr áklæðinu á aftursæti bíls-
ins sem hún sást síðast i.
Mál Clarences Van Buuren var
tekið fyrir í febrúar 1947. Réttar-
höldin vöktu verulega athygli, ekki
síst af því að hafst hafði upp á sak-
borningnum vegna þess sem kom
fram hjá miðlunum Henry Blythe
og Nelson Parker.
Verjandi Clarences gat fátt sagt
honum til málsbóta. Gamall og held-
ur ófagur afbrotaferill sagði sína
sögu og var ljóst að dómurinn yrði
harður. Og það varð hann. Sakborn-
ingurinn var sekur fundinn og
dæmdur til dauða en þá var dauða-
refsing enn í gildi í Suður-Atríku.
Clarence Van Buuren var tekinn
af lífi þann 10. júní 1947.
Á ráttri leið
Rannsóknarlögreglan í Durban
var þó ekki á því að gefast upp. Leit
var hafin að Ijósgræna bílnum og
hann fannst. Hann reyndist vera í
eigu yfirmanns Clarences van
Buuren, sem hafði fengið hann lán-
aðan þann 5. desember, en honum
hafði verið skilað daginn eftir. Gall-
inn var bara sá að þann dag hafði
Clarence horfið
og hafði enginn
séð hann síðan.
Var ekki hægt að
útiloka að hann
hefði verið myrt-
ur.
Rannsókn á
bílnum leiddi ým-
islegt óhugnan-
legt í ljós. Þannig
fundust blóðblett-
ir í aftursætinu
og ekki varð ann-
að séð en einhver
hefði í örvænt-
ingu sinni rifið úr
áklæðinu með
nöglunum.
Hneigðust rann-
sóknarlögreglu-
mennimir nú til
að halda að
Myrnu hefði verið
rænt og Clarence
ef til vill líka.
Málið varð
fréttaefni blaða.
Einn af þeim sem
las um það var
breski dávaldur-
inn Henry Blythe
en hann var þá i
jólaleyfi ásamt
nokkrum vinum
sínum á bæ í
Ladysmith, norð-
an við Durban. ,__________________
Þegar hann lagði
blaðið frá sér var Henry Blythe.
„Stúlkan er
ekki hér á norð-
vestursvæðinu,"
sagði hann, und-
arlegri röddu,
sem fæstir við-
staddir virtust
kannast við. Og
svitinn lak af
enni hans. Svo
lyfti hann hand-
leggnum og benti
í suðurátt. „Hún
liggur þarna, á
einum eöa öðrum
stað. Ég sé holu í
jörðinni. Það er
ekki gröf heldur
hola. Og ég á
erfitt með að átta
mig á því hvað
þetta er því veg-
girnir mynda
hring. Ég sé hins
vegar greinilega
lík í myrkrinu
innan við opið.“
Gestgjafi
Henrys Blythe,
Jack Rintzee, lét
sér strax koma
til hugar gömul
náma en hún var
ekki í þá átt sem
miðillinn hafði
bent. Allar gömlu
gull- og demanta-
námumar voru
við Kimberley,
það er fyrir norð-
vestan bæinn.
Tveimur dög-
um síðar, þann
13. desember,
frétti Aken-fjöl-
skyldan af sýn
Henrys Blythe og
hafði samband
við hann. Með
aðstoð hans
Hér fannst líkið.
manns síns og aðeins haft í huga að
fara með henni í ökuferð út í sveit.
Eftir nokkurn akstur hefði vaknað
með sér sterk þrá og þá hefði hann
farið að kyssa Mymu. Hún hefði
brugðist illa við og veitt mikla and-
spymu en það hefði aðeins gert
hann enn ákafari. Eitt hefði svo af
öðru leitt og loks hefði hann skotið
Myrnu í bílnum.
Dómur að þeirra tíma
hætti
Eftir morðið íhugaði Clarence
hvað hann ætti að gera við líkið. Og
brátt kom honum í hug að fela það í
steypuröri sem lá undir veginn.
Hann leit svo á aö rán- og hrædýr
næturinnar myndu fljótlega finna
það og þá liði ekki á löngu uns það
hyrfi og fátt yrði til sagnar um örlög
Mymu.
sóknarlögregl-
an hafði því
ekki margar
vísbendingar í
fyrstu.
Margar hug-
myndir komu
fram um hvarf-
ið. Durban er
hafnarborg og
þangað koma
skip frá öllum
heimshornum.
Stúlku sem
hvarf gat hafa
verið rænt og
hún falin í
skipi sem færi
til fjarlægs
lands þar sem
hún yrði seld til
þjónustu í
vændishúsi. En
það gat einnig
verið að Myrna
væri falin í ein-
hverju húsi i
borginni. Ljóst
var og að hún
gat hafa verið
myrt og þá var
ekki víst að lík-
ið fyndist
nokkru sinni.
Dæmi voru um
að líkum hefði
verið komið úr
borginni og þau
flutt á slétturn-
ar fyrir norðan
hana, þar sem
leit að þeim
líktist leit að
nál í heystakki.
Það var því
engan veginn
víst að nokkru
sinni tækist að
upplýsa hver
örlög Mymu
höfðu orðið.
Myrna Aken.