Dagblaðið Vísir - DV - 15.02.1997, Síða 22

22
sérstæð sakamál
LAUGARDAGUR 15. FEBRUAR 1997
Hún vaknaði við vondan draum
Irene Schmidt fékk óvænta heim-
sókn snemma í september 1990. Þeg-
ar hún gekk til dyra til að svara
bjöllunni stóð bróðir hennar, Dieter
Arndt, fyrir utan. Hún hafði ekki
séð hann síðan 1957, þegar hann
flúði frá Austur-Þýskalandi yfir til
Þýska sambandslýðveldisins. Irene
bjó nú í Halle.
Dieter var mikill aufúsugestur á
heimili systur sinnar og eins og að
líkum lætur höfðu
þau mikið um að
tala. Hann hafði á
sínum tíma stund-
að verslunamám í
Brandenburg og
sagði nú að eftir
flóttann hefði
hann getað lokið
því í Hamborg. Eft-
ir það hefði hann
fengið starf hjá
stórfyrirtækinu
Unilever en
nokkrum árum
síðar hefði hann
gerst útibússtjóri
hjá Electrolux í Of-
fenburg. Þar hefði
hann starfað í
nokkur ár en síðan
gerst forstjóri í
byggingafyrirtæki
í Elsass. Loks hefði
hann tekið við
stjórn utanríkis-
deildar stórrar
bókaútgáfu.
Ekki við eina
fjölina felld-
ur
Dieter sagðist
hafa verið kvænt-
ur. Hann hefði
kynnst konunni
sem hann gekk að
eiga, Helgu, 1
RheinfeWen og Kerstin og Karin.
hefði bruðkaup
þeirra verið haldið
1962. Þau hefðu eignast tvo syni. Sá
yngri væri nú bakarameistari í
Sviss en hinn eldri verkfræðingur
og í góöu starfi. Hjónabandið hefði
hins vegar aðeins staðið í tólf ár.
Ekki sagði Dieter hvað leitt hefði til
skilnaðarins. Sannleikurinn var
hins vegar sá að hann fór fljótlega
að halda fram hjá konu sinni. Hún
umbar það meðan drengimir vom
ungir en sagði síðan skilið við
mann sinn 1974, þegar hann hafði
fengið sér fasta ástkonu.
Sama dag og Dieter kom til syst-
ur sinnar, Irene, kom í heimsókn til
hennar vinkona hennar, Karin Gla-
sewald. Hún var fertug og fráskilin.
Henni fannst Dieter skemmtilegur
og töfrandi og ekki spilltu sögumar
af velgengni hans fyrir honum.
Hvorki Irene né Karin kom hins
vegar til hugar að stór hluti frá-
sagna háns væri uppspuninn einn.
Sambúð
Þremur mánuðum síðar fluttu
Karin og Dieter saman í íbúð við
Richard Paulick-Strasse. Með Karin
kom nítján ára dóttir hennar,
Kerstin, augnayndi móður sinnar.
Dieter færði Karin mikið af gjöf-
um. Þá færði hann henni svo oft
rósir að hún var í gamni farin að
kalla hann „rósariddarann". Og um
helgar fór hann ætíð úr bænum með
sambýliskonu sinni, ýmist til
Schwarzwald, Baden-Baden eða
Freiburg, og var þá fátt til sparað.
hætt að umgangast aðra en Dieter,
að fráskilinni auðvitað Kerstin dótt-
ur sinni sem bjó hjá þeim. Og Diet-
er átti í raun erfitt með að sætta sig
við að hún væri á heimilinu. Hon-
um fannst Karin veita dóttur sinni
of mikla athygli á sinn kostnað.
Vinkomnr Karinar höfðu því rétt
fyrir sér þegar þær ræddu það sin á
milli að Dieter stefndi markvisst að
því að einangra hana.
vitundina. En þá tókst mér að ná
taki á þumalfmgrum hans og
sveigja þá aftur.“
Enn á ný varð árásarmaðurinn
að láta í minni pokann og í þetta
sinn sá hann fómardýr sitt hlaupa
fram á gang og hrópa hátt á hjálp.
Hann hljóp á eftir henni og greip
um háls hennar aftan frá en nú var
Karin vöknuð, kom fram á ganginn
og sá hvað um var að vera.
Það var Kar-
in mikið áfall
að sjá sambýlis-
mann sinn vera
að reyna að
kyrkja dóttur
sína. Dieter
sleppti takinu
og það leið yfir
Kerstinu.
Með
flekkótta
fortíð
Flestum sem til þekktu fannst er-
fitt að trúa að maður með þennan
feril hefði unnið hjá öllum þeim fyr-
irtækjum sem hann hafði nefnt.
Blinduð af ást og aðdáun
Þegar Dieter var beðinn að gefa
skýringu á því hvers vegna hann
hefði ætlað að ráða Kerstinu af dög-
um svaraði hann: „Karin dýrkaði
dóttur sína og vanrækti mig!“
Þar sem Kerstin týndi ekki líftnu
var Dieter ákærður fyrir morðtil-
raun, ekki morð, og slapp hann með
þriggja ára fangelsisdóm sem sum-
um þótti í mildara lagi.
Éftir dómsuppkvaðninguna sagði
Karin: „Nú skil ég ekki hvemig ég
gat orðið svona hrifin af þessum
manni. En ég er ekki ein um að
segja að hann gat verið ótrúlega
töfrandi. Og þótt hann vildi augljós-
lega hafa mig sem mest fyrir sig gat
ég aldrei látið mér til hugar koma
að hann vildl losna við Kerstinu, og
það á þennan hátt.“
Heima fyrir var hann líka örlátur,
ekki síst þegar matur var annars
vegar, og það voru oft hreinar krás-
ir sem hann hafði á borðum. Um
það sagði Karin síðar: „Ekkert var
of gott. Lax, kalkún og silungaflök
keypti hann í dýrastu og bestu búð-
um. Á hverjum degi voru bomir
fram gómsætir og dýrir réttir.“
Karin hafði aldrei getað leyft sér
slíkan munað og það átti sinn þátt í
því að hún tók vart eftir þeim breyt-
ingum sem voru að verða á lífi
hennar. Æ oftar varð hún að af-
þakka heimsóknir til vinkvenna
sinna, sem hittust viss kvöld, en
áður en hún kynntist Dieter höfðu
þessar samverustundir verið henni
mikils virði. Vinkonunum þótti
ljóst að munaðarlífið sem Karin
lifði nú hefði í raun leit hana inn í
vissa einangrun. Dieter væri hægt
en örugglega að reka fleyg miUi
hennar og vinkvenna hennar.
Síðasta hindrunin
Að lokum var Karin nær alveg
Dieter gerði sér hins vegar ljóst
að honum tækist ekki að stia Karin
frá Kerstin á sama hátt og vinkon-
unum. I afbrýðisemi sinni og
drottnunargimi ákvað hann því að
leysa þann vanda í eitt skipti fyrir
öll.
Kerstin lýsir ölagaríkustu nótt
ævi sinnar, í júní 1993, á þennan
hátt: „Ég svaf þungum svefni og
dreymdi kærastann minn. Það var
indæll draumur. En skyndilega náði
ég ekki andanum. Þar var eins og
einhverju hefði verið brugðið um
hálsinn á mér. En var það draumur
eða veruleiki?
Svo var eins og ég heyrði rödd úr
fjarlægð og mér fannst ég þekkja
hana. „Mér þykir það leitt, Kerstin,
en ég verð að drepa þig. Ég verð að
gera það.“
Ég var að missa meðvitund og sá
stjörnur. Þá varð mér skyndilega
ljóst hvað var að gerast, og það
minnti mest á kvikmynd. En það
var veruleiki. Einhver var að reyna
að myrða mig og röddin sem ég
heyrði var Dieters.“
Karin, sem
var lærð hjúkr-
unarkona, var
ekki í neinum
vafa um hve al-
varleg árásin á
Kerstinu hafði
verið. Hún
hringdi þegar í
stað á sjúkrabíl.
Með honum
kom læknir
sem hristi höf-
uðið þegar
hann sá hve illa
unga stúlkan
hafði verið leik-
in og hve litlu
hafði munað að
hún týndi líf-
inu.
Dieter var
horfinn þegar
hér var komið
en lögreglan
var ekki lengi
að hafa uppi á
honum. Og haustið 1993 kom hann
fyrir Braun dómara í landsréttinum
í Halle. Þar var ýmislegt leitt í ljós
sem kom Karin mjög á óvart.
„Rósariddarinn" átti sér vafa-
sama fortíð. 1977 hafði hann komið
fyrir rétt í Offenburg þar sem hann
hafði hlotið dóm fyrir fjársvik. 1979
Dieter Arndt.
Um lifreynslu Kerstinar sagði
Karin svo: „Hún er búin að jafna sig
líkamlega og nú vona ég bara að hún
geti komist yfir þau slæmu áhrif sem
þetta hefur haft á sálarlíf hennar.
Vonandi á hún eftir að vera í góðu
sambandi við kærastann sinn.“
Engin sérstök skýring var gefin
á því hvað olli þeirri afbrýðisemi
og einangrunartilhneigingu sem
einkenndi gerðir Dieters Arndts.
Bent hefur þó verið á að í vissum
Baráttan
Atvikið geröist í íbúö á fjóröu hæö í þessu húsi.
Kerstinu sortnaði fyrir augum en
einhvern veginn tókst henni að
koma höndunum milli hálsins og
leðurólarinnar sem Dieter hafði
brugðið um hann. Hún fann hvem-
ig hann herti að svo að hún var að
missa alla tilfinningu í fingrunum.
En síðustu kraftana notaði hún til
að keyra hnéð í hann og þá missti
hann takið og datt á gólfið.
„Það hlýtur að hafa verið hræðsl-
an sem gaf mér kraftana," sagði
Kerstin. „Hann var bæði hærri og
þyngri en ég.“
Kerstin gat komist fram úr rúm-
inu en þá réðst Dieter aftur á hana
og reyndi enn að kyrkja hana.
„Mér fannst hendur hans eins og
skrúfstykki. Mér sortnaði aftur fyr-
ir augum og var á ný að missa með-
Dieter og Karin á góðri stundu.
hafði hann verið dreginn fyrir dóm-
ara í Lörrach því hann hafði ekki
staðið skil á greiðslum til konu
sinnar fyrrverandi og sona þeirra
tveggja. Og 1983 hafði hann svo
komið fyrir rétt í Freiburg, í það
sinn fyrir fjársvik. Og 1985 og 1986
kom hann aftur fyrir rétt í
Freiburg.
Alvarlegustu ákærnna á liðnum
ámm hafði hann þó fengið í Karls-
ruhe 1987 vegna líkamsmeiðinga og
ráns. Þá hafði Dieter tekið vændis-
konu upp í bíl sinn og skotið cif
byssu rétt við andlitið á henni.
Hann hafði síðan stolið af henni
rúmlega tvö hundrað mörkum.
tilvikum sé um að ræða greinar
sama meiðs og megi finna svipuð
dæmi hjá ýmsum sem leiðast út í
afbrot. Hin andfélagslega hegðun
geti vakið einangrunarkennd og
afbrýðisemi út i þá sem lifi betra
lífi. Þvi telji afbrotamaðurinn
nauðsynlegt að vernda það sem
hans er og stundum taki þessar
tilhneigingar á sig mjög sjúklega
mynd, eins og fram hafi komið hjá
Dieter, sem átti sér í raun tvær
hliðar - þá sem hann sýndi um-
heiminum og svo hina sem endur-
speglaði hann eins og hann var
orðinn.