Dagblaðið Vísir - DV - 26.03.1997, Qupperneq 22

MIÐVIKUDAGUR 26. MARS 1997 LlV
22 tmrstæð sakamál
----
Reikningsskilin
Það voru háar einkunnir á próf-
skírteininu sem Wolfgang Braun
fékk afhent þegar hann lauk líffræð-
inámi í Vilhelms-háskólanum í
þýska bænum Munster. Hann var
heldur ekki í vandræðum með að fá
starf sem aðstoðarmaður i vísindar-
annsóknardeild stórs alþjóðlegs iðn-
fyrirtækis. Wolfgang var þó ekki ná-
hvítur bókaormur sem sýndi aðeins
áhuga á líffræði. Hann hafði mikinn
áhuga á íþróttum og stundaði sigl-
ingar, fjallgöngur, hlaup og fallhlíf-
arstökk. En hann var hlédrægur
þegar stúlkur áttu í hlut, það er að
segja allt fram í september 1991. Þá
varð hann mjög ástfanginn af Sú-
sönnu Goedicke, þrjátíu og eins árs
lækni sem vann hjá sama fyrirtæki
og hann.
Aðskilnaður
Vorið 1992 trúlofuðu þau Wolf-
gang og Súsanna sig og næstu þrjú
árin nutu þau lífsins saman. Þau
fóru í ferðalög til Helgolands og Par-
ísar og sigldu á skútum við St.
Tropez, Tenerife og Senegal. Þá
voru laun Wolfgangs orðin það góð
að hann hafði jafnviröi um fimm
mihjóna íslenkra króna á ári. Sús-
anna hafði líka góð laun og gátu þau
því leyft sér margt.
1995 sagöi Súsanna upp starfi
sínu og bar við áreitni. Hún sótti
um og fékk nýtt starf í Wiesbaden.
Hún kom þó oft í heimsókn til
Oppau, sem er eitt úthverfa Lud-
wigshaven, en þar bjuggu þá bæði
móöir hennar og Wolfgang. En sam-
bandið milli þeirra Wolfgangs var
nú orðið annaö en þaö var áður. Hjá
henni gætti æ meira áhugaleysis
um þaö en hinn sjálfsöruggi og sjálf-
umglaði Wolfgang gat ekki með
neinu móti litið þannig á að neitt
væri athugavert við framkomu
hans gagnvart Súsönnu. Því væri
þveröfugt farið.
Kvíðaköst
Wolfgang lýsti síðar sambandi
þeirra meðal annars á þennan hátt:
„Það gætti álags vegna aðskilnaðar-
ins. Hún varð aö fara úr fæðing-
arbæ sínum þar sem móðir hennar
bjó. Ég tók fljótlega eftir að hún var
ekki eins og hún hafði verið áður.
Það var sem innri óvissa gerði æ
meira vart við sig. Ég reyndi að
sýna henni alla þá umhyggju sem ég
gat og gefa henni frið og ró til að
finna sjálfa sig. En það lék enginn
vafi á því að hún átti við sálræn
vandamál að stríða. Hún sýndi yfir-
burði yfir marga aðra í starfi sínu
en einkalífið einkenndist af kvíða-
köstum. Ég þekki vel til slíks
ástands. Ég bað hana því að leita
læknis en þaö mátti hún ekki heyra
nefnt.“
Síðar var haft
á orði að Wolf-
gang hefði átt að
leita til sálfræð-
ings eða geð-
læknis. Þá hafði
sá atburður
gerst árið 1995
sem leiddi til
þess að opinbert
sakamál var
höfðað.
Wolfgang
hafði farið til
Wiesbaden í
heimsókn til
Súsönnu. Að-
faranótt 9. aprll
var hringt í
neyðamúmerið
í Wiesbaden og
veikluleg rödd sagði: „Hjálp! Mér
blæöir. Unnusta mín er dáin.“
Óhugnanleg aðkoma
Lögregla og sjúkralið var þegar í
stað sent að húsinu sem Súsanna
bjó í, við Hirtenstrasse. í svefnher-
berginu var komið aö Wolfgang
meövitundarlausum og haföi verið
skorið á báðar púlsæðamar. Viö
hlið hans lá Súsanna, látin. Var
ljóst aö hún hafði verið kyrkt. Hún
var nakin og alblóöug. Á vegginn
viö rúmiö hafði verið skrifað
„Dauðinn frelsar" með blóði. Wolf-
gang var í skyndi fluttur á sjúkra-
hús þar sem læknum tókst að
bjarga lífi hans.
Wolfgang Braun virtist sjálfsör-
uggur og yfirvegaöur þegar hann
p r

Wolfgang Braun, t.v., meö lögmanni slnum.
Húsiö sem atburöurlnn gerölst I.
að hann hefði ekki haft annað í
huga.
Áfall
Schmölz saksóknari var ekki á
sama máli og Wolfgang um þetta at-
riði frekar en svo mörg önnur.
Hann sagðist ekki geta séð að bréfið
hefði komið að miklu gagni því Sús-
anna hefði dáið á nákvæmlega þann
hátt sem komið hefði fram I því.
Það var loks er hér var komið að
Wolfgang viðurkenndi að hann
hefði oröið fyrir áfalli þegar hann
Bréfiö sem aldrei var sent.
sá mynd af fyrrverandi skólabróður
hennar, Magnúsi, í handtösku henn-
ar. Hann kvaðst hafa spurt hana um
myndina og hefði hún þá viður-
kennt að eiga í ástarsambandi við
hann og hafa í hyggju að gerast
sambýliskona hans.
„Eru þessi ummæli hinnar látnu
ekki einmitt ástæðan til þess sem
gerðist nóttina sem hinn ákæröi
framdi afbrotið?" spurði Schmölz
saksóknari kvóðdómendur. Þeir
voru honum sammála og fundu
Wolfgang Braun sekan um morö.
Orð dómarans
Það sjálfsöryggi sem einkennt
hafði framkomu sakbomings hvarf
eins og dögg fyrir sólu þegar ljóst
var hver niðurstaöa réttarhaldarma
var og Kraayvanger dómari sagði:
„Gastu ekki þolaö aö verða aö
láta í minni pokann? Það er engin
skömm fyrir mann að verða aö
horfast í augu viö aö stúlkan hans
fer frá honum. Og það er ekki held-
ur afsökun fyrir moröi. En þú ert
ekki sá fyrsti sem stendur hér í rétt-
inum af þessari ástæðu. Og því mið-
ur verðuröu ekki sá siðasti."
Enn einu sinni reyndi Wolfgang
Braun að koma í veg fyrir þann
dóm sem hann þóttist nú sjá fyrir.
Skerandi hvítt Ijós
„Ég var í mjög þröngri stöðu,“
sagöi hann svo hárri röddu að líkt-
ist hrópi. „Ég veit þaö eitt að ég féll
saman. Ég sá skerandi hvítt ljós. Ég
sá ofsjónir. Ég var í afbrigðilegu sál-
arástandi og vissi ekki lengur hvað
ég gerði.“
Kraayvanger dómari dæmdi
Wolfgang Braun í tiu ára fangelsi.
Þar með var á enda, að minnsta
kosti í bili, ferill ungs manns sem
hafði skarað fram úr í skóla og
hafði svo góð laun að hann gat leyft
sér flest það sem hugurinn gimtist.
En hlédrægnin, sem haföi gert vart
við sig á fyrri árum, átti sér orsök.
Og hennar var að leita einhvers
staðar í sálarlífi hins dæmda. Hann
gat ekki séð nema aöra hliðina á
sambandi sínu við unnustu sína og
ekki tekið því sem hann taldi óbæri-
legan ósigur. Þegar hann skynjaöi
að Súsanna var í þann veginn aö
snúa baki við honum brást hann við
á þann hátt sem hann gerði. Það var
ekki fyrr en afleiðingamar blöstu
við honum í réttinum að hann gat
loks horfst í augu viö þá staðreynd
að hann hafði ekki getað tekið því
sem gerðist eins og sá sjálfsöruggi
maður sem hann hafði þóst vera.
„Samkomulag um að
deyja"
Næst reyndi Wolfgang að skýra
það sem gerst hafði nóttina örlaga-
ríku sem samkomulag hans og
Súsönnu um að svipta sig lífi saman
var gert. Hann sagðist ekki hafa
skorið á púlsæðamar á sér heldur
hefði Súsanna gert það og væri það
skýringin á því hve blóðug hún
hefði verið þegar að var komiö.
Enn á ný gerði saksóknarinn hríð
að Wolfgang. Sagði hann að leitað
hefði verið fmgrafara á eldhús-
hnífnum, sem notaður hafði verið,
og hefðu aðeins fundist á honum
fingraför hans.
Undrun
Súsanna Goedlcke.
Dr. Johan
Glatzel, geð-
læknir og pró-
fessor, var
kallaður fyrir
réttinn vegna
sérfræðiþekk-
ingar sinnar
og hann varð
mjög undrandi
þegar Wolf-
gang sagði:
„Þegar hún
fékk kvíða-
köstin setti
hún sig í fðst-
urstellingar
en mér tókst
aö binda enda
á þau með
samforum."
Wolfgang
sagöi kynlífs-
þörf Súsönnu
hafa verið svo
mikla og kröf-
ur hennar svo
sérstakar aö hann gæti ekki rætt
um þær í réttarsalnum nema hon-
um yröi lokaö fyrir almenningi.
Þessu svaraði dómarinn með því aö
segja að réttarhöldin væm opinber
og yrðu það.
Saksóknarinn, Bernd Schmölz,
geröi harða hríð aö ákæröa fyrir að
reyna að fá viðstadda til að trúa því
aö Súsanna hefði verið kynlífssolt-
in. Hann gagnrýndi hann sömuleiö-
is fyrir að reyna að láta líta svo út
að hann væri eins konar sérfræð-
ingur í að beita samfórum í meö-
ferðarskyni. Síðan lagöi Schmölz
fram krumpaö blað úr dagbók
Súsönnu. Þar stóð:
„Ég er hrædd. Tilfmningatengslin
eru horfin. Hann talar bara um kyn-
líf. Ég hef reynt að viðhalda sam-
bandinu en við erum aldrei sam-
mála vegna þeirra krafna sem hann
gerir á kynlífssviðinu. Mér finnst ég
ófijáls. Ég á aðeins einn kost og það
er aö slíta sambandinu."
Schmölz saksóknara tókst einnig
að gera að engu tilraunir Wolfgangs
til að bera sakir af sér með öörum
hætti. Lagði hann fram bréf sem
Wolfgang haföi skrifað gömlum
skólafélaga sínum en aldrei sent
honum. Það hófst meö þessum orö-
um:
„Ég var að drepa Súsönnu. Hún
Bernd Schmölz saksóknarl.
sveik mig. Ég átti ekki um annað að
velja en taka um háls hennar. Á eft-
ir fannst mér ég fullkomlega
frjáls...“
Wolfgang gaf þá skýringu á bréf-
inu að það hefði veriö tilraun hans
sjálfs til að „skrifa sig út úr sálar-
kreppu“. Með þvi að setja tilfinning-
ar sínar á blað hefði honum tekist
að koma í veg fyrir að afbrýðisemi
hans (sem hafði ekki komið við
sögu réttarhaldanna fyrr) leiddi
hann í þunga þanka. Sagöi hann að
sú staðreynd að bréfiö hefði fundist
í Oppau en ekki í Wiesbaden sýndi
kom fyrir rétt I Frankenthal, ákærð-
ur fyrir morðið á Súsönnu Goed-
icke. Þar hlustuðu kviðdómendur
undrandi á hann vísa ákærunni á
hendur sér á
bug og segja
að í raun væri
hann fórnar-
lambiö.
í hvert sinn
sem hann fékk
að taka til
máls í réttar-
salnum talaði
hann án afláts.
Hann ræddi,
að því er virt-
ist af miklu ör-
yggi, um
taugaáfall sem
Súsanna hefði
fengið, sál-
gæslu og kyn-
líf þeirra
tveggja sem
hann sagði aö
hefði ger-
breyst eftir að
hún fluttist til
Wiesbaden.