Dagblaðið Vísir - DV - 16.08.1997, Blaðsíða 22

Dagblaðið Vísir - DV - 16.08.1997, Blaðsíða 22
22 ^ýrstæð sakamál LAUGARDAGUR 16. ÁGÚST 1997 IjV Uwe Ranft var mjög ástfanginn af Christu. Reyndar bar hann svo sterkar tilfinningar í brjósti til hennar að honum fannst hann verða að uppfylla allar óskir henn- ar. Uwe var mikill hundavinur og það var einmitt þetta áhugamál hans sem hafði orðið til þess að hann kynntist Christu, því hún var hundaeigandi. Og eftir að þau voru farin að vera saman gaf hann henni þrjá hunda. Þá keypti hann lóð sem hann gaf henni og höfðu þau þó ekki fest ráð sitt. Er kom fram á árið 1991 höfðu þau Uwe og Christa búið saman í sjö ár. En þá var lífið orðið honum erfitt því starfsfélagar hans stríddu honum stöðugt með því að þegar hann væri á næturvakt lægi annar maður í rúminu við hlið Christu. Sannleikurinn Kvöld eitt þegar hann fór á vakt ræddi Uwe við verkstjórann og bað um leyfi til að mega fara tveimur tímum áður en henni lyki. Ætlun hans var að fara heim og kanna hvort eitthvað væri til í þeim sögu- sögnum sem voru honum svo þung- bærar. Nokkru fyrir klukkan fjögur um morguninn kom hann svo heim, opnaði hljóðlega og gekk inn í svefnherbergið. Og þá komst hann að því að það sem honum hafði ver- ið sagt í vinnunni var satt. I rúminu við hlið Christu lá einn vinnufélaga hans, Rudolf Pausner, maður sem Uwe hafði talið vin sinn. Til uppgjörs kom og því lauk með því að Christa sagði Uwe að hún ætlaði sér að segja skilið við hann. Rudolf væri sá sem hún elskaði. Hún fór úr húsinu og tók hundana með sér. Hundamissirinn varð Uwe enn eitt áfallið og hann varð þung- lyndur. Honum fannst lífið tilgangs- laust. Hann fór að drekka og nokkru síðar að nota pillur í óhóflegum mæli. Og þar kom að honum fannst hann þurfa að segja Rudolf hve mjög allt þetta hefði fengið á hann. Hann sendi honum bréf og í því stóð meðal annars: „Þetta með hana Christu verðum við að leysa augliti til auglitis..." Ný sambýliskona Hálfu ári eftir að Uwe sendi bréf- ið fór hann á krá. Þar hitti hann Inu Ringer og leist þegar vel á hana. Hann bauð henni upp í dans og hún varð jafnhrifin af honum og hann af henni. Reyndar mun hún hafa lýst því yfir síðar að þetta hafi verið ást við fyrstu sýn. Nokkru síðar flutti hún frá Giessener og til Thúringen en atburðir þessir gerðust í Þýska- landi. Ýmsir töldu að Uwe hefði haft heppnina með sér. Hann hefði hitt stúlku sem hann væri hrifinn af og hún hefði hjálpað honum til að komast yfir erfiðleikana sem höfðu hrjáð hann. Og um hríð var ekki annað að sjá en hann hefði fundið hamingjuna á ný. Sambúðin við Inu gekk vel og hún ól honum tvö börn. En í hugarfylgsnum Uwes ríkti ekki ró. Þrátt fyrir góða sambúð með Inu og tvö börn gat hann ekki gleymt því að Rudolf, sem sagst hafði vera vinur hans, hafði farið að halda viö Christu. Og ótryggð henn- ar hafði hann heldur ekki gleymt. Dag einn ákvað Uwe að koma fram hefndum. Og eftir þá ákvörðun tók líf hans verulegum stakkaskipt- um. Undirbúningurinn Uwe átti ólöglegt vopnasafn. Alls átti hann ellefu bardagahnífa, sverð og 15 skammbyssur. En nú fannst honum ástæða til að kaupa lásboga. Síðan lá leið hans út í Hangelstein- er-skóg þar sem hann hóf æfingar með lásbogann. Stundum var hann þar dögum saman og lifði þá á því sem hann gat fundið sér til matar, þar á meðal hvers kyns jurtarótum. En hann lagði sér einnig til munns bráð sem hann felldi með lásbogan- um. Þremur árum eftir að Uwe hafði komið Christu og Rudolf að óvörum í rúminu fannst honum tími til kominn að framkvæma það sem hugur hans hafði staðið til um all- nokkurn tíma. Árla dags þann 21. september 1994 hélt hann á ný út í skóg með lásbogann og fór að skjóta í mark. Hann var klæddur bandarískum felubúningi og hafði með sér, ,./r sex ar. Fjórar hugðist hann nota við æfingarnar en hin- ar tvær voru þær sem hann ætlaði til verksins sem nú skyldi unnið. Árásin Uwe hélt af æfingunni að staðn- um þar sem þau Rudolf og Christa bjuggu í húsvagni. Hann faldi sig í runna og beið þess að þau kæmu heim. Hann hafði ekki beðið lengi þegar hann sá þau bæði koma í Opel-bílnum sem þau áttu og sat Christa undir stýri. „Halló, Rudi,“ kallaði Uwe þegar þau stigu út úr bílnum, og gekk í átt til hans, uns ekki skildi þá að nema fimm eða sex metrar. „Hvað viltu?“ spurði Rudolf. „Komdu þér héðan." En Uwe var ekki á fórum. Þess í stað sagði hann hinum gamla vini sínum að hann skyldi hætta sam- búðinni við Christu svo hún gæti aftur snúið til sin. „Þú hefur allt annað sem þú girnist og þarft ekki á henni að halda.“ Rudolf fannst lítið til röksemdar- innar koma og fór að hlæja. Þá lyfti Uwe lásboganum og lagði ör á hann. Enn tók Rudolf hann ekki alvarlega. Hann hló hærra en áður en þá skaut Uwe örinni. „Hún hitti hann í brjóstið," sagði hann síðar fyrir rétti. Tvöfalt morð Þótt Uwe hefði ekki miðað af ná- kvæmi var sárið banvænt. Að vísu dó Rudolf ekki strax. Hann reyndi að flýja og komst yfir grindverk en fjórum dögum eftir atburðinn var Úwe handtekinn. Hann var yfir- heyrður og settur í varðhald. Síðan var gefin út ákæra. Viðbrögð Inu Morðin vöktu mikla athygli fólks sem þekkt hafði Christu, Rudolf og Uwe. Ýmsir spurðu sig þeirrar spumingar hvernig á því gæti stað- ið að maður, sem væri í sambúð með konu sem hann ætti tvö böm með, færi að hefna sína vegna ótryggðar á þann hátt sem hann hafði gert. Og sumir voru jafnvel í vafa um að Uwe hefði framið þá glæpi sem hann var ákærður fyrir. Réttarhaldanna var því beðið með nokkurri eftirvæntingu ef vera mætti að þar kæmi eitthvað nýtt fram sem varpað gæti ljósi á það sem gerst hafði. Ina, barnsmóðir Uwe, lét strax í ljósi þá ákvörðun að segja ekki skil- ið við hann og renndi það enn frek- ari grunsemdum undir að ekki væri allt komið fram. Ráttarhöldin Þegar Uwe Ranft kom fyrir rétt- inn kom hins vegar ekkert það fram sem gaf ástæðu til að halda að nokk- ur í fangelsi heldur einnig á hæli því ætlunin er að ganga úr skugga um hvort hann sé á einhvern hátt andlega veill. En ef til vill er hann það ekki og finnur þann styrk hjá Inu sem gerir honum kleift að öðl- ast á ný það andlega jafnvægi sem hann missti svo honum verði á treyst fyrir þvi að fara að vinna fyr- ir fjölskyldu sinni áður en dómstim- inn er úti. þá voru kraftarnir á þrotum. Hann datt á hundahúsið. Við það gelti einn hundanna hátt en þá skaut Uwe hann með hinni örinni sem hann átti eftir. Síðan gekk hann að grindverkinu og tók fram bardaga- hníf. Christa hafði flúið inn í hús- vagninn en Uwe fór inn í hann á eft- ir henni. „Morðingi!" hrópaði hún. „Svín!“ En það urðu hennar sið- ustu orð. Uwe kastaði sér á hana. Hún reyndi að verj- ast en átökin stóðu stutt. Uwe var stór og sterkur og hik- aði ekki við að beita hnífnum. Nokkrum sekúnd- um síðar lá Christa á gólf- inu með sár á burt. Ná- granni kom að líkunum nokkru síðar og uð hefði gerst á annan veg en þann sem ákæruvaldið hafði haldið fram. Og verjanda tókst ekki að koma með neitt það sem gat breytt þeirri skoðun að Uwe hefði framið morðin í þeim tilgangi einum að koma fram hefnd við þau Rudolf og Christu. Dómurinn, sem hann fékk, var í samræmi við það en hann var dæmdur til fimmtán ára fangelsis- vistar. Átta mánuðum eftir að dómurinn var kveðinn upp lýsti Ina yfir því að hún ætlaði að ganga að eiga Uwe. Hún sagðist hafa fyrirgefið honum allt því sú hlið sem hann hefði sýnt á sér þann örlagaríka dag þegar hann framdi morðin væri ekki sú sem hún hefði kynnst. Heitstrengingin Ina lýsti því yfir að hún myndi bíða eftir Uwe með bömin tvö þar til hann fengi frelsið, hversu löng sem sú bið kynni að verða. „Ég og börnin þin mun- um aldrei yfir- gefa þig,“ sagði hún á brúðkaups- daginn þegar hann tók eftirnafn hennar, Ringer. „Það verður auðveld- ara að byrja nýtt líf með það nafn,“ sagði Úwe. Margt er enn á huldu um ástand Uwes þegar hann framdi morðin. Dómurinn yfir honum segir aðeins hluta sögunnar. Við venjulegar að- stæður ætti maður sem slíkan dóm hefur fengið að geta fengið frelsið áður en fimmtán árin væm á enda en í þessu tilviki er það þó ekki víst. Sálfræðingar telja sig ekki hafa fundið fullnægjandi skýringu á því hvers vegna maður með sambýlis- konu og tvö böm lætur hefndarhug ná svo sterkum tökum á sér þremur árum eftir atburðinn sem olli hug- arangri hans að hann setur lífsham- ingu sína og sinna í voða. Þess vegna verður Uwe ekki aðeins hafð-
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.