Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.1998, Blaðsíða 16

LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 1998 JL*"V"
« viðtal
„Ég hélt að hann kynni ekki að tala
enskuna þótt hann skildi hana. Svo
var það eitt sinn að vinkona mín frá
Bandaríkjunum var í heimsókn og við
vorum að spjalla saman. Hún sagði
mér þá að hún hefði talað heillengi
við Bjama á ensku og kom mér það
mjög á óvart. Þá var Bjami oröinn 8
ára gamall. Eftir þetta fór Bjami að
verða ófeimnari við að tala við mig og
aðra á ensku.“
Baldur á sér mörg áhugamál, auk
efnafræöinnar og atvinnunnar, m.a.
kvikmyndir, en hann var kvikmynda-
gagnrýnandi fyrir DV um skeið. Hann
ferðast mikið í tengslum við vinnu
sína og menntun. Baldur er afar
skemmtilegur viðræðu og getur talað
um nær hvað sem er við hvem sem
er. Linda segir að á matmálstímum
deili þau næstum um hver kemst að
með að tala, hún, Baldur og Bjarni, og
nú sé Verónika farin að vilja fá sinn
skerf. Erfitt sé þó að skilja hana enn
sem komið er.
Linda hefur mikinn áhuga á matar-
gerð og er afbragðs kokkur. Oft em
réttir þeir sem hún býður upp á fram-
andi. Hún hefur oft japanskan mat,
t.d. „norimaki/zushi“, kinverskan
mat, og ýmiss konar baunaréttir em
hennar uppáhald. Hún hefur afskap-
lega gaman af að gera mikið úr mat-
málstímum öðru hveiju. Baldur er
hins vegar mjög önnum kafinn og viil
„drífa í hlutunum".
Baldur, ég er hár enn!
Þegar Linda er annars vegar er
alltaf stutt í hláturinn. Hún segir frá
einu atviki sem dæmi: „Ég ákvað einu
sinni sem oftar að hafa finan mat og
lagði á borð inni í stofu, slökkti ljós og
kveikti á kertum og ailt var mjög róm-
antískt. Svo kom Baldur, settist við
borðið og fékk sér matinn sem hann
kláraði á nokkmm mínútum. Ekki
nóg með það heldur stóð hann upp,
blés á kertin og fór svo inn til þess að
horfa á sjónvarpið! Gleymdi mér. Ég
kallaði hneyksluð: Baldur, ég er hér
enn! (Hey, Baldur, I’m still here!!) þar
sem ég sat í myrkrinu, rétt byrjuð á
matnum.”
Aðaláhugamálið
Lestur bóka er helsta áhugamái
Lindu og fyrir utan bamabækur eru
uppáhaldsbækur hennar vísinda-
skáldsögur. Hún segist helst af öllu
vilja setjast upp í sitt eigið geimfar,
þeysa burt, kanna ókunnar plánetur
og allan heiminn. Fyrir allnokkru hóf
hún að skrifa barnasögur sjálf, en hún
segist hafa fengið áhuga á barnabók-
um þegar hún gekk með Bjarna. Eftir
og það væri hulið snjó. Margir Islend-
ingarnir sem voru við nám í Japan
komu þangað aftur þannig að ég
þekkti nokkra íslendinga þegar ég
flutti hingað og mér var það mikils
virði. Foreldrar Baldurs, sem nú eru
bæði látin, tóku mér einnig mjög vel
og ég var strax tekin sem ein af íjöl-
skyldunni. Það er mjög mikilvægt fyr-
ir útlendinga að fá slíkar móttökur.
Ég fékk fljótlega vinnu á sauma-
stofu en það gekk ekki nógu vel, þrátt
fyrir að ég hafi saumað mín eigin fót
að langmestu leyti alla tíð. Líklega
var ég of seinvirk. Síðar fékk ég vinnu
í bakaríi í Kópavogi og vann þar til
ársins 1985, þegar ég varð ófrisk."
Langaði í annað barn
Linda og Baldur eiga son sem heit-
ir Bjarni Mikael og er nú 12 ára gam-
all. „Okkur langaði til þess að eignast
annað barn en þegar það gekk ekki
ákváðum við að sækja um ættleiðingu
barns frá Taílandi. Baldur hefur oft
verið þar og líkar fólkið vel. Við vild-
um líka helst eignast dóttur og
Tailand var eina landið þar sem hægt
var að velja um strák eða stelpu. Bið-
in eftir bami varð nokkuð löng þar
sem við áttum barn fyrir. Við Baldur
töluðum nær ekkert um þessa ákvörð-
un okkar þannig að það kom mörgum
mjög á óvart þegar við fórum utan sið-
astliðið sumar og komum heim með
okkar yndislegu dóttur, Veróniku Sól-
rúnu, sem þá var tveggja ára. Hún er
smám saman að læra íslensku og
ensku en málin voru erfið fyrir hana
i fyrstu þar sem hún hafði að sjáif-
sögðu aðeins kynnst taílensku.” Linda
hefur geysilega góða kímnigáfu, hlær
mikið og gerir óspart grín að sjálfri
sér og sínum. Hún segir m.a. um
sjálfa sig: „Ég tala fullkomna íslensku
en það skilur mig bara enginn.”
Enska og íslenska
Hún talar ensku við börn sín.
Bjarni svaraði móður sinni lengst
framan af á íslensku og voru samræð-
urnar þannig á tveimur tungumálum.
Nafnió „The Yellow Brick Road“
er mörgum kunnugt úr kvikmynd-
inni Galdrakarlinn í Oz en um nokk-
urt skeió hefur veriö rekin bókaversl-
un undir þessu nafni í Reykjavík. 1
versluninni eru eingöngu til sölu
barna- og unglingabœkur á ensku.
Hugmyndin aö þessari bókaverslun
er ekki ný hjá Lindu Gill sem er eig-
andi og eini starfsmaöur verslunar-
innar. Helgarblaö DV forvitnaöist
um tilkomu bókabúöarinnar, hagi
Lindu og fjölskyldunnar, en eigin-
maöur hennar er Baldur Hjaltason,
forstjóri Lýsis hf.
Linda vill lítið ræða um fjölskyldu-
mál sín og uppeldi. „Ég er fædd í Hou-
ston í Texas - við skulum bara sleppa
ártalinu - og útskrifaðist sem félags-
fræðingur (BA) frá University of
Texas í Austin árið 1976,“ er hennar
framlag til málsins. Varðandi starfs-
ferii sinn í Bandaríkjunum kveðst
Linda mikið hafa unnið með bömum
og unglingum. „Starf mitt í Texas var
aðallega tengt unglingamiðstöðvum
en einnig vann ég á geðsjúkrahúsi fyr-
ir unglinga. Þar bar ég ábyrgð á ung-
lingsstúlkum sem höfðu verið misnot-
aðar á einn eða annan hátt af foreldr-
um sínum. Að því kom að mér fannst
starfið of krefjandi því að áhyggjurn-
ar af börnunum fylgdu mér heim. I
kjölfarið fór ég að vinna fyrir skatt-
stofuna, sem er dálítið annar hand-
leggur, og þar vann ég þangað til ég
fór mína örlagaríku ferð til Japans."
Örlagarík Japansferð
Linda segist alltaf hafa haft gaman
af að ferðast. Hún hefur oft ferðast ein
og m.a. stundum hoppað upp í lest og
látið ráðast hvar hún endaði. í nóvem-
ber 1979 ákvað Linda að taka
sér ársleyfi og ferðast. Hún
heimsótti skólasystur sína
sem bjó í Tokyo. Þessi heim-
sókn hennar varð að lokmn
að ársdvöl og fékk hún starf
sem enskukennari i borg-
inni. Ástæðan var sú að
þar kynntist hún
Baldri en hann var
þá í framhaldsnámi
í efnafræði við
háskóla í
Tokyo.
Um kynni þeirra segir Linda:
„Kunningjakona mín, Debbie, bauð
mér í áramótaveislu í Tokyo þar serrl
hún sagði að ég mundi hitta myndar-
lega menn. Annars staðar í borginni
var íslensk kona við nám, Kristín ís-
leifsdóttir, og hún hafði boðið íslensk-
um kunningja, Baldri, með í veisluna.
Ég vissi þá ekki að Debbie og Kristín '
þekktust og þykist vita að þessar vin-
konur mínar hafi stefnt okkur saman,
Baldri og mér, enda vorum við tvö
eina ólofaða fólkið í veislunni."
Góður jarðskjálfti
í Tokyo bjó Linda á nokkrum stöð-
um en hún kveðst líklega hafa verið
tcdin nemandi við háskólann þar sem
hún sást oftast við heimavistina þar
sem Baldur bjó. Linda hefur frá
mörgu aö segja varðandi þessa Jap-
ansdvöl sína. Hún er m.a. ekki ókunn-
ug jarðskjálftum. Um skeið bjó hún í
gömlu húsi þar sem útlendingum
voru leigð herbergi. Þessi gömlu hús
eru byggð þannig að þau eru með létta
veggi sem ekki mundu hrynja og
stórslasa fólk ef til skjálfta kæmi. í
húsinu leigði frönsk stúlka sem, að
sögn Lindu, kom oft með „kunningja"
heim með sér. Þá hristist yfirleitt allt
húsið og ekki af hlátri.
„Ég vaknaði eina nótt um þrjúleyt-
ið og þá skalf allt og nötraði inni í her-
berginu hjá mér. Ég bölvaði þessari
frönsku og „vini“ hennar i hljóði og
reyndi að sofna, sem gekk illa. Þegar
ég fór fram á ganginn voru allir íbúar
hússins þar á leið út, enda var þetta
nokkuð góður jarðskjálfti, ekki ann-
aö.“
Fyrir tuttugu árum hafði Linda
aldrei heyrt á ísland minnst og hafði
enga hugmynd um hvar landið var.
Þremur árum eftir að þau Baldur
kynntust var hún flutt hingað.
„Ég man eftir þvi, þegar ég kom
í júnímánuði, hvað ég var hissa á
því að hér skyldi vera gróður. ís-
lendingamir í Japan töluðu, að mér
fannst, alltaf um landið eins
Linda selur barna- og
unglingabækur og er
hér með nokkur
sýnishorn.

„Kunningjakona mín, Debbie, bauð mér í áramótaveislu íTokyo þar sem hún
sagði að ég mundi hitta myndarlega menn,“ segir Linda Gill m.a. um fyrstu
kynni þeirra Baldurs í Japan. DV-myndir Hilmar Þór
Linda Gill, eiginkona Baldurs Hjaltasonar í Lýsi, hefur frá mörgu að segja:
Tala fullkomna íslensku
- en það skilur mig bara enginn