Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.1998, Blaðsíða 22

22 sqkamál
Ulrike Exner var fátæk kona. Hún
var fráskilin, átti tvö ung böm og
uppkomna dóttur og varð að
treysta á meðlagsgreiðslur mannsins
síns fyrrverandi. Þær voru ekki háar.
í raun var svo þröngt í búi hjá henni
að hún gat vart keypt sér nokkuð
nýtt. Þegar hún hafði borgað húsa-
leigu og mat var yfirleitt ekkert eftir.
Ulrike hafði margsinnis reynt að fá
vinnu en án árangurs. Aldurinn gerði
henni erfitt fyrir. Hún var orðin fjöru-
tíu og sex ára og ekki bætti það úr
Andrea.
skák að hún hafði litla menntun og
starfsreynsla hennar var nánast eng-
in. Þess vegna fór hún að láta skrifa
hjá sér það sem hana vantaöi helst
umfram hreinar lífsnauðsynjar. Þá
geröi hún sér hins vegar ekki grein
fyrir því hvaða afleiðingar það átti eft-
ir að hafa.
Myndarlegur maður ber að
dymm
Horst Gerner var í góðu áliti í
Aschaffenburg, fallegum meðalstórum
bæ í norðurhluta Bæjaralands, suður
af Frankfurt í Þýskalandi. Hann var
yfirmaður lögtaksmanna þar og í
góðu áliti hjá starfsfélögum sínum.
Endurtekið ofbeidi
Næst þegar Gemer heimsótti Ulri-
ke í kvistíbúðina sem hún hafði á
leigu kom hann með kröfu upp á tvö
þúsund mörk. Þau átti hún ekki til.
„Þegar hann haíði kynnt kröfuna og
heyrt svar mitt „breyttist hann rétt
eins og kameljón," sagði Ulrike, svo
notuð séu orð hennar um þennan
fund þeirra. „Hann sagði mér að af-
klæðast og leggjast á rúmið. Hann
vildi eiga mök við mig og eins og ég
gæti séð á bungunni undir buxna-
klaufinni væri hann mjög æstur. Þeg-
ar ég sagðist ekki vilja vera með hon-
um þreif hann í mig, ýtti mér upp að
fataskápnum og nauðgaði mér stand-
andi.“
Ulrike sagði síðan frá fleiri heim-
sóknum þessa embættismanns sem
kom flestum svo vel fyrir sjónir. í
hvert sinn sem Ulrike gat ekki borgað
„tók hann lögtak í henni sjálfri", svo
gripið sé til orða sem síðar voru höfð
um þetta athæfi.
„í hvert sinn sem ég sá hann stíga
út úr gráa bílnum sínum fyrir framan
húsið fékk ég ákafan hjartslátt," sagði
Ulrike f frásögn sinni.
Misnotuð árum saman
„Hann misnotaði hina erfiðu aö-
stöðu mína án þess að skammast sín,“
sagði Ulrike enn fremur. „Ég hafði
ekki efni á að kaupa mér sjúkratrygg-
ingu og var orðin eftir á meö greiðsl-
ur fyrir tannviðgerðir og rótaraðgerð.
Dag einn kom hann til að ræða málið
og var vart kominn inn í íbúðina þeg-
ar hann benti á bunguna undir klauf-
inni og sagöi: „í dag kom ég með
svartan smokk. Þú átt að setja hann á
mig. Og vertu fljót. Ég get ekki beðið."
Þetta var í senn andstyggilegt og ógeð-
fellt, en ég vissi ekki hvað ég átti að
gera.“
Loks kom þar, eftir að lögtaksmað-
urinn hafði misnotað Ulrike árum
Lögtaks
Sögusagnir gengu um ótrúlega hæfi-
leika hans til að fá skuldseiga til að
borga. Og þeir sem hann heimti inn fé
fyrir hældu honum á hvert reipi.
Gemer var um fimmtugt, átti upp-
kominn son og þótti myndarlegur. En
þegar því máli lauk sem hér er sagt
frá var hann farinn að láta dálítið á
sjá.
Fyrir utan þá hæfileika sem að ofan
er lýst hafði Gerner löst sem átti eftir
að reynast honum þungbær. Hann var
afar kvensamur. Og fyrir því átti Ulri-
ke Exner eftir að finna á dálítið sér-
stakan máta.
„Hann hafði komið áður,“ sagði
hún. „Ég var næstum því alltaf blönk
eða á eftir með afborganir af einu eða
saman, að hún trúöi tuttugu og eins
árs dóttur sinni, Andreu, fyrir því
sem hafði gerst.
„Þú verður að kæra hann,“ sagði
Andrea. „Ef þú gerir að ekki fer ég
sjálf til lögreglunnar."
Rannsóknarlögreglan í Aschaffen-
burg var afar vantrúuð þegar því var
haldið fram að hinn myndarlegi, og að
því er virtist prúði lögtaksmaður,
misnotaði kynferöislega konu sem
hann átti að krefja um uppgjör. Það
kom þó ekki í veg fyrir nákvæma
rannsókn. Eftir nokkra athugun þótti
best að reyna að standa Gemer að
verki. Þess vegna var beðiö dags þeg-
ar vitaö var að hann kæmi í heim-
sókn hjá Ulrike Exner.
Ulrike með börnum sínum nokkru eftir skilnaðinn.
öðm. í þetta skipti kom hann til að
sækja fimmtíu og fimm mörk sem ég
skuldaði útvarpsfélaginu. Þá sagði
hann að ég gæti sloppið við að borga
ef ég legðist með honum. Þegar ég
sagðist ekki þiggja það góða boð,
hrinti hann mér á sófann, reif niður
um mig sokkabuxumar og nauðgaði
mér.“
í felum
Tveir lögregluþjónar, kona og mað-
ur, biðu komu Gemers í kvistíbúð Ul-
rike. í lýsingu þeirra á því sem gerð-
ist segir meðal annars:
„Við heyröum á tal í stofunni og
þekktum rödd frú Exner. Hún ræddi
LAUGARDAGUR 10. OKTÓBER 1998 JjV
-r -r
W i

við karlmann. Okkur varð ljóst að
ógreidd húsaleiga var mnræðuefnið.
En skyndilega lækkaði maöurinn
röddina og við heyrðum hann tala um
smokk og „að setja hann inn“. Þá
ákváðum við að gera vart við okkur.
Við vissum ekki hver maðurinn sem
við áttum að góma var. Við urðum þvi
mjög undrandi þegar við sáum hver í
hlut átti. Þama stóð lögtaksmaðurinn
með buxumar á hælunum og grænan
smokk á stinnum limnum. Þegar
hann sá félaga minn reif hann smokk-
inn af sér og hrópaði: „Nú get ég eins
vel skotið mig.“
Rétt á eftir, þegar hann haföi
hysjað upp um sig buxumar, sagði
hann, nú brosandi, að þetta væri mál
sem leiða mætti til lykta þarna á
staðnum. En því var neitað og honum
tjáð aö málið færi fyrir rétt.“
Rekinn
Mál Horsts Gemer vakti mikla at-
hygli í Aschaffenburg er fréttin um at-
hæfi hans barst út. Honum var þegar
í stað vikið úr starfi og þegar hann
kom fyrir rétt bætti hann ekki úr
skák með því að tala illa um Ulrike
Exner.
„Það var eins og að vera með mellu
að vera með henni,“ sagði hann. „Að
vísu þurfti ég aldrei að borga fyrir
það því hún vildi ekki taka við pen-
ingum. Og ég beitti hana aldrei of-
beldi því hún vildi eiga mök við mig.
Ef hún hefði haft eins mikið á móti
þeim eins og hún hefur sagt sjálf hefði
það verið einfalt fyrir hana að hrópa
á hjálp.“
Saksóknarinn hlustaði á þessi orð
en spurði síðan: „Leiddirðu ekki hug-
ann aö því að lögtaksmaður ber vissa
ábyrgð? Hugsaðirðu aldrei um þær af-
leiðingar sem það gæti haft ef upp
kæmist um þig?“
„Ég átti aldrei nein mök fyrr en ég
hafði lokið embættisverkum mínum,"
svarað Gemer þá.
„Hvað um það ef það hefði komist á
almannavitorð að þú áttir mök við
fólk sem þú áttir að fá uppgjör hjá?“
„Ég bað frú Exner alltaf um að
segja engum frá því sem geröist," var
svarið.
Skýring hennar
Ulrike Exner hafði aftur aUt aðra
skýringu á því hvemig hann fékk
hana til þess að ræða ekki um það sem
gerðist eftir innheimtuaðgerðimar.
„Hann sagði mér í hvert sinn að
hann myndi gefa mér eftir hluta
skuldarinnar og í eitt sinn, þegar
hann kom með kröfu sem hefði í raun
Horst Gerner, til hægri á myndinni
getað leitt til fangelsunar, lagði hann
skjölin aftur í töskuna og sagði að
hann skyldi leggja inn gott orð fyrir
mig.“
Fyrir réttarhöldin kom upp stað-
fastur grunur um að Ulrike Exner
væri ekki eina konan sem hefði orðið
að beygja sig fyrir kröfum Gemers.
Því var ákveðið að skrifa öllum þeim
konum sem hann hafði átt embættis-
erindi við undanfarin ár. Sextán
þeirra svöraðu og bar þeim öUum
saman um að hann hefði krafist þess
að eiga mök við þær.
Vægur dómur
í landsréttinum í Aschaffenburg
fékk Horst Gemer dóm sem margir
töldu aUt of vægan þegar haft væri í
huga á hvem hátt hann hefði notfært
sér fjárhagsstöðu kvennanna sem við
sögu komu, sem og hve margar þær
væra. Hann var dæmdur í hálfs árs
skUorðsbundið fangelsi og gert að
greiða sem svarar tvö hundrað þús-
und krónur i sekt.
En Gemer hélt áfram að vera tU
umræðu. Hann lét dóminn ekki meira
á sig fá en svo að nokkra eftir að hann
var kveðinn upp sótti hann á ný um
starf lögtaksmanns. Það þótti ýmsum
nokkuð langt gengið og bera vott um
hroka og skilningsleysi á eðli þeirra
afbrota sem hann hafði framið. Hon-
um var að sjálfsögðu tilkynnt að hann
yrði ekki ráðinn.
Létfrásér borðið
En í raun var það Ulrike Exner sem
átti síðasta orðið. Hún hélt heim í
kvistíbúðina að loknum réttarhöldun-
um. Umræðan um þá smán sem hún
hafði orðið að þola hafði fengið mjög á
hana. Hún átti erfitt meö svefn og leit-
aði tU læknis sem gaf henni svefnlyf.
Hún kvartar hins vegar undan því að
hún fái af og til martröð, en vonast tU
að það hætti.
Ulrike hefur ekki vUjað tjá sig mik-
ið umfram ofangreint en sagði þó
fréttamanni að hún hefði gert vissar
breytingar á heimUinu. Þannig hefði
hún fært tU húsgögn, og hún sagði
gamla borðstofuborðið horfið.
„Hann lagði á það vasaklútinn sem
hann notaði tU að þurrka liminn á sér
með eftir mökin," sagði hún. „Ég gat
með engu móti borðaö við það á eftir.
Ég kom ekki niður matarbita við
það.“