Dagblaðið Vísir - DV - 06.11.1998, Qupperneq 19

Þröstur (í miðjunni) skemmti sér
vel á fyrsta sveitaballi Súrefnis.
Næstu fjórir
klukkutímar fara
svo í bið. Strákarnir taka sig til
á skotstundu en svo sitja þeir
bara þarna og láta sér leiðast.
Spjalla um að kvöldið í kvöld
ætti að verða helvíti gott þar
sem það er ótrúlega góður hópur
á staðnum. Allir strákarnir
hressir og Skitamóral hlakkar
til að sjá hvernig Súrefni virkar
á sveitaballi.
Strákarnir fara þá að bögga
Adda Fannar sem er að laga
rastana í hárinu.
„Þvílíkt maus,“ tilkynnir
Gunni.
Addi hummar þá af sér en seg-
ir svo að feitin fyrir hárið sé að
verða búin og þá sé bara að fara
út í bíl og redda sér koppafeiti.
Strákamir flissa og Hebbi fer að
heimta upphitun og tekur penna
og blað til að skrifa niður pró-
gramm.
Ég læt mig hverfa og fer upp
og hlusta á Sóldögg spila á ung-
lingaballi. 7.-10. bekkur hoppar
og skoppar um salinn. Allir
að fila sig vel og augljóst að
það er góð stemning í hús-
inu. Útvarpsstöðin Mono er
líka á staðnum og sendir
beint.
Sóldögg klárar sig af og
litlu stelpurnar tryllast þeg-
ar Skítamórall mætir á svið-
ið. Þeir gefa krökkunum það
sem þeir vilja og spila öll
lögin sín ásamt einhverjum
kóverlögum. Prógrammið
þeirra er mjög þétt og
hvergi gat á milli-laga. Ekk-
ert Bubbaspjall eða neinn
áróður. Bara hrein tónlist í
klukkutíma og svo era þeir
horfnir. Ég
drösla mér
út í rútu eft-
ir að hafa
kvatt Real Flavaz og Anthony í
anddyrinu. Þau ætla að fljúga
strax heim, þau eru ekki alveg
að meika Miðgarð og langar að
komast sem fyrst heim í Breið-
holtið sitt.
Erótísk stemning í rólegu lagi hjá Skítamóral.
Óverdós af
poppstjörnum
Gummi umboðsmaður til-
kynnir að kvöldmaturinn verði
étinn á Kaffi Krók. Hann hefur
samt áhyggjur af því að starfs-
fólkið flippi út þegar hann fyllir
staðinn af poppstjörnum.
Gummi hefur lent í ótrúlegustu
ævintýrum. Einu sinni var hann
að keyra rútuna fyrir Sólina þeg-
ar gerður var aðsúgur að rút-
unni. Bassaleikar-
inn fór út til að
róa lýðinn en var
laminn í jörðina,
þá fór rótarinn og
það sama átti við
hann. En þegar
Helgi Björns
steig út úr rút-
unni þá róaðist
mannskapurinn.
Lýðurinn þorði
ekki í stjörnuna
sjálfa.
Á Kaffi Krók
hitti ég Þröst og
spyr hann hvemig
ferðin hafi verið.
Hann segir hana
hafa verið algjört rugl. Hann
mætti á unglingaballið þegar
hálft lag var eftir af
prógramminu þeirra.
„Það var nú
allt í lagi,“ seg-
ir Palli ^g
glottir. „Ég
spilaði bara
helmingi hrað-
ar.“
Þeir hlæja
og sötra bjór
og ég spyr
hvernig hafi
verið á Akur-
eyri.
„Sól og
blíða,“ svarar
Þröstur og
heldur áfram
að sötra ölið.
Hljómsveit-
| irnar matast
og er strax
I skipað út í
rútu aftur. Menn eru byrjaðir að
hita sig upp með bjór og allir
farnir að kynnast og svona.
Skrýtið að sjá teknóboltana í
Súrefni fíflast í rútunni með
Skítamóral. Now 6 er i sjón-
varpstækinu og mannskapurinn
syngur með bestu hljómsveitum
ársins 1984.
Ég tek eftir því að Beggi er
horfinn. Félagar hans segja mér
að hann eigi ættingja á Krókn-
um og sé í mat hjá þeim. Ég tek
það svar gott og gilt og sest við
borð (já, það eru borð í rútunni)
hjá Adda Fannari og Hebba.
Spyr þá hvaðan nafnið sé komið.
Þeir segja mér að Einar Bárðar,
“image preserver” hljómsveitar-
innar, hafi fundið upp á því. En
Einar er hálfbróðir Adda og hef-
ur staðið við bakið á strákunum
frá því þeir stofnuðu grúppuna
árið 1989.
„Fyrstu mánuðina kunnum
við bara sex lög og spiluðum þau
gegnum tíð-
ina,“ segir
Addi og nær að
bægja hlátrin-
um frá sér.
„Einu sinni
klæddum við
okkur upp í
hommaföt og
spiluðum diskó
í Gjánni á Sel-
fossi.“
„Það gerum
við aldrei aft-
ur,“ fullyrðir
Hebbi.
„Svo gerðum við Gipsy King-
syrpu sem hefur loðað við okkur
síðan," segir Addi.
Gunnar Ólason stendur fyrir
ofan okkur og hlær þegar hann
segir að syrpan sé mjög vinsæl í
spinning.
En ég spyr þá hvort þeir
kunni ekki neinar almennilegar
rokksögur?
Einar heyrir spurninguna og
segir: „Við vorum einu sinni að
spila Final Countdown þegar ég
sá hóp manna vera að berja
bróður minn. Þetta var fyrir
austan og ég stökk út i sal og
réðst inn í hópinn. Það fór allt í
háaloft og ég lenti í svaka
slagsmálum. En það fyndna við
þetta allt saman er að strákamir
tóku ekki eftir því þegar ég
stökk út í salinn og héldu því
bara áfram að spila.“
Strákarnir flissa og Hebbi
bassaleikari segir mér að einu
sinni hafi náungi sem stóð
fremst við sviðið gripið í
ökklann á honum og rifið hann
út í sal.
„Við sáum hann bara hverfa
ofan í skarann," segir Addi og
svið og Þröstur byrjar að hamra
á hljómborðið og Palli að forrita
takt, séu þeir ekki rokkgrúppa
að halda tónleika. Gestirnir
byrja að hoppa og dansa við
þungan takt teknósins. Þröstur
öskrar í hljóðnemann og ljósa
hárið kastast til þegar hann
slammdansar við sjálfan sig. Það
er brjáluð stemning í húsinu.
Ég rekst á Gógó Möller rót-
ara og spyr hann hvernig gangi.
Honum líst vel á þetta. Þá spyr
ég hann hvaða hlutverki hann
þjóni í rauninni.
Gógó öskrar: „Ég er bara rót-
ari. Ef við værum ekki til staðar
þá myndi ekkert ske.“
Gógó Möller er búinn að vera
á flakki með Skítamóral í þrjá
mánuði. Var hjá Greifunum
sumrin ‘96 og ‘97 og líkaði vel.
Gógó er KR-ingur og hlynntur
ríkisstjórninni án þess að vilja
viðurkenna að það sé uppskrift-
in að góðum rótara.
Því næst rekst ég á lögreglu-
þjóninn Árna Páls sem er
önderkóver. Hann er úr Reykja-
vik en hefur verið á Króknum
frá því í janúar. Árni Páls er
rannsóknarlögreglumaðurinn á
Sauðárkróki.
„Skítamórall eru fmir,“ segir
Árni. „Það besta við þá er að
þeir spila aldrei sama lagið
tvisvar og hafa aldrei hlé á milli
laga sem er meira en hægt er að
segja um sumar hljómsveitirnar
sem spila hérna.“
Súrefni klárar sig af og Sól-
dögg stígur á svið. Nú er fólkið
fyllra og háværara en um dag-
inn og það virkar vel með þétt-
um hljómi Sóldaggar. Beggi
söngvari gerir í því að kalla út í
salinn og koma fólki í tryllta
stemningu.
Ég lendi á spjalli við stelpur
úr Vestur-Húnavatnssýslu og
bóndason úr Skagafirði. Smelli
kóverlög og síðan sín eigin, sem
virka vel á gesti. Fremst við
sviðið leita hörðustu aðdáend-
umir að færi til að snerta goðin
og allir era að skemmta sér vel.
Lagaval hljómsveitarinnar er úti
um allt. Það er rokkið, væmnin
og vanginn. Hver og einn einasti
gestur fær eitthvað fyrir pening-
inn sinn. Engin pása, bara hörð
: þétt spilamennska út í eitt.
Eftir rúman klukku-
tíma hættir hljómsveitin
og ljósin eru kveikt. Gest-
irnir öskra, stappa og klappa.
Þeir vilja meira, meira, meira.
Og eftir nokkrar mínútur mæta
allar hljómsveitirnar á sviðið.
Hver grípur það hljóðfæri sem
er næst og lagið Final Count-
down byrjar. Beggi öskrar í
hljóðnemann og við tekur frá-
bært djamm sem enginn er svik-
inn af. Hljómsveitirnar era á
þvílíku róli og allt þetta kraðak
á sviðinu sendir frá sér drullu-
þétta tóna.
Þannig líkur þessu balli sem
er í rauninni ekkert ball, heldur
rokktónleikar með stemningu
sem við í Reykjavík náum ekki
að upplifa nema þegar við flytj-
um inn útlendinga. Við erum
hinir sönnu smáborgarar sem
sjáum ekki hvað við eigum því
við eram svo mikil „stórborg"
að við kaupum ekki neitt nema
það sé útlenskt eða hljómi að
minnsta kosti eins og það sé út-
lenskt.
Skafrenningur,
pissustopp og bjór
Um fimmleytið eru rótararnir
loksins búnir að róta niður, eins
og það kallast. Hljómsveitimar
og undirritaður eru búin að inn-
byrða óheyrilegt magn af bjór og
árita brjóst, miða og plötur (þá
allir nema ég). Rétt áður en við
fórum vora hörðustu aðdáend-
urnir nefnilega mættir við rút-
una til að fá stjörnurykið á sig.
Eða það er það sem Helgi Bjöms
kallaði það þegar fólk vildi nálg-
ast sig og þá SSSól.
Við taka skafrenningur og
pissustopp. Þröstur, Hanni og
Hebbi hertaka geislaspilarann
og hafa nákvæmlega sama tón-
listarsmekkinn. Þeir blasta Dur-
an Duran, Fatboy Slim, Red Hot
Chili Peppers og kanadísku
rappi yfír rútuna ásamt Wham,
sem er óskalag fyrir Palla í Súr-
Lokalag ballsins var spilaö af ollum hljomsveitunum. Hér
er Beggi úr Sóldögg að öskra: „It’s the final countdown“
bætir þvi við að þeir hafi
verið fegnir þegar þeir
heyrðu áfram í bassan-
um.
„Já, af einhverjum
ástæðum hélt ég áfram
i að spila,“ botnar Hebbi.
Hebbi skrifar nafniö sitt á barm aö-
dáanda. Þeir strákar eru allir mjög
greiöavænir hvaö allt svona varöar.
alltaf," segir Hebbi
og hlæf. „Þetta gat
verið mjög vand-
ræðalegt þegar við vorum að
spila og vorum klappaðir upp.
Þá áttum við ekkert aukalag og
þurftum bara að byrja aftur á
fyrsta lagi og svo koll af kolli.“
„Við höfum nú gert margt í
Rokktónleikar
en ekki ball
Þetta er ekkert flóknara en
það. Fimm hundruð manns öskr-
andi og tjúttandi og drekkandi
og reykjandi og dýrkandi hljóm-
sveitirnar á sviðinu. Það þýðir
ekki fyrir neinn að ljúga því að
sér að þegar Súrefni stígur á
mynd af bónda-
syninum sem er
í bol merktum Skítamóral. Hann
segir mér að hann sé geðveikur
aðdáandi. Eigi að vísu ekki nýju
plötuna með Skítamóral en syst-
ir hans eigi hana og hann sé
mjög duglegur við að stela henni
frá henni.
„Skítamórall!“ öskrar stelpa
við hliðina á mér og hleypur að
sviðinu.
Þeir eru mættir á sviðið.
Gunnar spyr hvort fólk sé ekki
að fá sér og um leið byrjar
prógrammið. Þeir spila hvert
lagið á fætur öðra. Ótrúlegustu
efni. Hann vill meina að hann
hati Duran og elski Wham.
Beggi, Einar Ágúst, rótararnir
og nokkrir Sóldaggarmeðlimir
eru aftast í rútunni að hlusta á
sögur frá Begga og Einari. Þeir
eru augljóslega sögumenn hóps-
ins og ryðja upp úr sér þvílíkum
rokksögum að það hálfa væri
nóg. Þetta eru sögur af gömlum
kempum, ævintýrum og ein-
hverju sem þeir segja að sé rokk
samkvæmt einhverjum órituð-
um bókum.
Mikael Torfason
6. nóvember 1998 f Ó k U S
19