Dagblaðið Vísir - DV - 01.04.2000, Qupperneq 57

65
LAUGARDAGUR 1. APRÍL 2000______________________________________________
DV Tilvera
ir þá. Eftir það hafði ég ekki stjórn
atburðanna á minni hendi,“ segir
hetjan Guðbrandur Sverrisson.
Hann missti aldrei meðvitund á ferð
sinni og varð ekki einu sinni flök-
urt sem hefur þó stundum hent
hann af minna tilefni.
Sprautaður í Borgarfirði
Guðbrandur var drifmn um borð
í þyrluna og þar voru læknar í
hópnum. Hann var fljótlega spraut-
aður en fylgdist með ferðalaginu
alla leið suður í Borgarfjörð. Þegar
þangað kom segir hann lækninn
hafa laumað einhverju í sig og þá
hafl sálartetrið heldur farið á flakk.
Síðan man hann aðeins þegar hann
er fluttur milli þyrlu og sjúkrahúss.
Allt þetta ferðalag tók ótrúlega
skamman tíma frá því hann lenti í
slysinu, rétt eins og röð hagstæðra
tilviljana hefði ráðið för - ekki síst
vera þyrlunnar á réttum stað og
stund.
Til Reykjavíkur var Guðbrandur
kominn fyrir miðjan dag og síðdeg-
is sama dag var sagt frá slysinu í
síðdegisþætti Rásar 2 utan frétta-
tíma, örfáum mínútum eftir að
Lilja, eiginkona hans, frétti af því,
og segist Guðbrandur vona að slikt
komi sjaldan fyrir að þannig sé
staðið að fréttaflutningi af slysum.
Seint um kvöldið, að afstaðinni
aðgerð, var Guðbrandur svo vakinn
og var þá komin jámgrind mikil um
fótinn. Hann var mjög syfjaður en
segist þó muna eftir dætrum sínum
tveimur og systur sem komnar voru
til hans. Honum er sagt að hann
hafi sífellt tautað að það sé nú eins
gott að hann var búinn að ná kind-
inni frá Kaldrananesi.
Ekki lengur til hlaupanna
„Þá hef ég trúlega verið búinn að
átta mig á því að ég var ekki til
hlaupanna lengur og undirmeðvit-
undin komið því á framfæri. Ég sé
að ég hef skrifað í dagbókina að ég
sé syfjaður en ekkert ruglaður."
Guðbrandur segist hafa hugsað
um margt meðan hann var enn á
fjallinu, meðal annars að nú myndi
göngulag hans breytast og hann ef
til vill missa fótinn. Þar og þá segist
hann hafa tekið þá staðföstu ákvörö-
un að hvað sem gerðist myndi hann
ekki leggjast í sjálfsásökun eða velta
sér upp úr neinu sem gæti kallað
fram hugarvíl. Þá þegar ákvað hann
að taka því sem að höndum bæri og
lifa með því og frá þeirri ákvörðun
hefði hann ekki hvikað og þess
vegna sloppið við alla angurværð.
Einn af þeim læknum sem stund-
uðu Guðbrand sagði honum að þetta
væri ljótasta sár sem hann hefði
séð. Um 10 sentímetrar af holdi og
beini ásamt hnjálið voru eins og
salli. Frá upphafi var ljóst að ekki
væri hægt að setja gervilið í hnéð.
Guðbrandur var 16 daga á Land-
spítalanum og fór aðeins i eina að-
gerð og siöan fór hann heim til dótt-
ur sinnar í Reykjavík og var hinn
rólegasti fyrst i stað.
„Svo ákvað ég með sólarhrings-
fyrirvara að fara heim 14. mai og
svaf ekkert næstu nótt. Heimkoman
var öðruvísi en áður. Ég var ekki
kominn til að vinna heldur til að
láta stjana við mig. Þá áttaði ég mig
á að ég var ekki ómissandi og mik-
iö gladdi það mig að sjá að allt var i
stakasta lagi. Ég vissi að ég átti dug-
lega konu og hún stóð sig vel, auk
þess sem margir voru boðnir og
búnir til margs konar hjálpar þegar
með þurfti."
Vinir styttu stundirnar
Guðbrandur nefnir sérstaklega
vinina og ættingjana sem heimsóttu
hann á hverjum degi og styttu hon-
um stundir og skemmtilega félaga
sem hann hafði eftir að hann losn-
aði af gjörgæsludeild. Sérstaklega
vill hann minnast reglulegrar komu
þeirra Péturs í Ófeigsfirði og Reyn-
is frá Móbergi, einnig gamals félaga,
Guðmundar Friðgeirs Snæbjöms-
sonar, sem færði honum fyrsta
handverkið eftir slysið sem var að
setja upp silunganet. Þetta net var
svo lagt í sjó við Bassastaði i sumar.
Það var síðan 1. júní sem Guð-
brandur fór í mikla aðgerð en þá
var fóturinn stífaður og festur og
tekin bein úr mjöðmum og líffæra-
banka til að setja inn í liðinn. Sú aö-
gerð tókst vel en nú er fóturinn 4
cm styttri en áður og verður svo
framvegis. Eftir þessa aðgerð segist
Guðbrandur hafa fengið fyrstu
slæmu verkina en hann var i súr-
efhismeðferð allan júnímánuð.
Blaðamaður spyr hvenær hann
hafi svo farið að vinna og minnist
þess að hafa mætt honum á göngu í
ágústmánuði þar sem hann gekk við
heljarstórt kúbein í stað hækju.
„Hún er sterk, löngunin tO að
verða að einhverju gagni, og maður
hugsar með tilhlökkun til þeirrar
stundar þegar maður treystir sér til
verka og um leið og maður finnur
fyrir getu vill maður útvikka þau
takmörk,“ segir Guðbrandur sem
segist hafa laumast að dráttarvél-
inni, sem sláttuvél var tengd við,
einu sinni þegar konan var ekki
heima og fundið þá að hann gat
slegið og reyndar unnið á fleiri vél-
um ef þær voru með skiptistöng fyr-
ir miðri vél.
30 minkar í valnum
Skyttan Guðbrandur hefur ekki
aldeilis lagt byssuna á hilluna því
frá því á síðasta sumri hefur hann
skotið um 30 minka en enga tófu.
Byssan er enn sú sama enda „var
þetta ekki byssunni að kenna“.
Það var nágranni Guðbrands og
nafni í Hveravík sem lét hann vita
um fyrsta minkinn og skyttan brá
svo skjótt við að hún var komin á
staðinn þegar uppgötvaðist að hækj-
umar höfðu orðið eftir heima. Þetta
var í júlímánuði.
Guðbrandur er spurður um
smalamennsku og hvort hann hafi
farið á hestbak í haust en hann seg-
ist nær ekkert hafa notað hesta við
smalamennsku því hann hafi alltaf
verið -fljótari að smala hestlaus.
„Það er ljóst að ég er lakari smali
en ég var því nú þurfa æmar tæp-
lega að hlaupa til að ég missi af
þeim.
Guðbrandur gegndi áfram starfi
leitarstjóra á Hvannadal sem áður
og honum var treyst til að hvetja
smalana og siga hundunum en hann
viðurkennir að þegar smalarnir
voru komnir í hvarf stóðst hann
ekki freistinguna og laumaðist á eft-
ir þeim og komst í tæka tíð til að
standa fyrir fénu við svokallaða
Ófæru þar sem féð er rekið austur
fyrir Hvannadalsána.
„Eftir ferðina sagði ég sjálfum
mér og öðrum að smalamennska á
Hvannadal væri mér engin ofraun."
Þegar kom að árvissri rúningu
sauðfjár síðastliðið haust var Guð-
brandur mjög hugsi yfir því hvort
hann réði við það verk.
Konan varö á undan
„Ég ætlaði að laumast út í fjárhús
og kanna málið en hef sennilega far-
ið heldur laumulega því Lilja var
komin á undan mér út í fjárhúsin
og hefur sennilega grunað hvað tO
stæði.
Við hjálpuðumst svo að við að
klippa æmar, hún dró að og saman
lögðum við æmar sem ég klippti
svo. Það hjálpar að ég er vanur og
kann handtökin en Reynir vinur
minn í Hafnardal klippti lömbin fyr-
ir mig.“
Guðbrandur hefur stundað snjó-
mokstur undanfarin ár en honum
reyndist ekki fært að sinna því með
þeirri vél sem hann átti svo sérút-
búin dráttarvél var keypt í staðinn.
Þetta er vél af Same-gerð sem er
127 ha. Smíðað var sérstakt ástæöi
fyrir hægri fótinn og við það tengd
raftengd olíugjöf. I hægri enda
stjómpúöans er rafstýrður vökva-
þræll sem stjómar kúplingunni sem
er á nokkrum stöðum sem takkar á
gírstöngum. Guðbrandur segist hafa
haft mikið að gera við snjómokstur
í vetur og þakkar það góðum búnaði
á nýju vélinni og þeirri reynslu sem
hann hafði.
Hjálpfúsar hendur
„Margir hafa komið til aðstoðar
og gert mér fært að halda áfram bú-
skap og lítið breyttu lífi. Mest á ég
að þakka þessari duglegu konu sem
ég á. Þegar ég var fyrir sunnan
hugsaði ég oft til hennar nýju verk-
efna og viðbótarvinnu en aðeins
einu sinni fann ég ástæðu til að
hringja til hennar til að vara hana
við að fara í fjárhúsin þvi veðurspá-
in var svo vond. Þá vom hér veður-
tepptir menn sem aðstoðuðu hana.
Þannig hafa hjálpfúsar hendur
alltaf veriö boðnar fram til hvers
konar aðstoðar þegar þurft hefur
með. Því fólki og konunni minni fæ
ég seint eða aldrei fullþakkað. Verk
þeirra öll voru góð og þá sérstaklega
hlýhugurinn sem við nutum og
mættum alls staðar og mætum
enn,“ segir Guðbrandur Sverrisson.
Guðflnnur
DVJHYNDIR GUÐRNNUR
Asamt konu sinni á Bassastöðum:
„Mest á ég aö þakka þessari duglegu konu sem ég á. “
Y
íslenskar aðstæður.
Glerborgargler er framleitt undir gæðaeftirliti
Rannsóknastofhunar byggingariðnaðarins.
GiLERBORG
Dalshraum 5 220 Hafnarfirði Sími 565 0000
P A 1 1 1 1 F C. 11 p
1 n 1 L. 1 L. ( 5C u IFI • • • IV
verður með einu handtaki
koja fyrirtvo....
t-
Q
Qí
55
Kr.39.900.- Kr.39.900.- Kr.35.900.-
Fermingartilboð á skrifborðum.
fM
\ SKKK
^RISTALL
Faxafeni sími: 568 4020 HÚSGAGNADEILD