Dagblaðið Vísir - DV - 10.06.2000, Síða 22

22
Helgarblað
LAUGARDAGUR 10. JÚNÍ 2000
DV
Sviðsljós
Playboy-stúlka frá Brasilíu dansar á Vegas:
Hleypti heimdraganum
„Ég lærði klassískan dans, jassball-
et og fleira í þeim dúr þegar ég var
yngri. Ég dansaði mikið í sýningum á
kjötkveðjuhátíðum og þess háttar
heima i Brasilíu. Ég var 18 ára þegar
ég komst á samning hjá umboðs-
manni sem starfar í Sviss, aðailega í
Genf. Ég hef aldrei
dansað nektardans
heima í Brasilíu og
myndi ekki gera það.“
Sara hefur dansað í
Genf, Barcelona, Kaup-
mannahöfn, Frankfurt,
Portúgal og New Or-
leans í Ameríku og nú
liggur leið hennar til ís-
lands. Eru klúbbar af
þessu tagi alls staðar
eins hvar sem maður
fer í heiminum?
„Það er óhætt að
segja það. Viðskipta-
vinirnir eru svolítið
ðlíkir, þeir eru mis-
munandi móttækilegir.
Mér fannst erfitt að
dansa nakin fyrst þegar
ég byrjaði á því, enda
var ég mjög ung, aðeins 18 ára. Svo
vandist ég þessu og flnnst þetta frá-
bært starf í dag.“
Eins og á heimavist
Sara starfar ásamt 10 öðrum
dönsurum frá mörgum þjóðlöndum

Sara Santos er 23 ára nektardansmær frá Brasilíu
Hún kom til íslands til að dansa á Vegas því hún hafði
heyrt af miklum peningum í umferð. Hún segir að ís-
lenskir karlmenn séu feimnir og óframfærnir.
á Vegas og þær búa allar saman á
tveimur stöðum í bænum, í hús-
næði sem Þór Ostensen veitinga-
maður sér þeim fyrir, líkt og stúlk-
ur á heimavistarskóla. Er þetta
venjulegt fyrirkomulag?
„Nei. í Genf og annars staðar í
Evrópu, þar sem ég hef dansað, bý
ég í minni eigin ibúð og líkar það
miklu betur. Mér líkar þetta fyrir-
komulag ekki alveg nógu vel. Það er
betra að búa einn og geta hagað lífi
sinu eins og maður vill. í Portúgal,
þar sem eru mjög fáir nektarklúbb-
Heygarðshornið
Að hafa hatur að lífsstarfi
Guðmundur Andri Thorsson
skrifar í Helgarblaö DV.
íslenskir karlmenn eru feimnir
- segir Sara Santos dansmær
Miðillinn er málið - the medium is
the message - þessi frasi Marshafl Mc
Luhan um íjölmiðlun tuttugustu aldar
hefur endanlega sannast eftir að netið
kom til sögunnar. Þannig virðast
ótrúlega lítilsigld erindi sveipast
ljóma við það eitt að vera á netinu.
Heyri maður um einhverja sérlega
þarflausa iðju einhvers einstaklings
og hann spurður um það til hvers í
ósköpunum hann sé að þessu má bóka
að svarið verður að hann ætli að setja
allt saman á netið „þar sem það verði
aðgengilegt". Og óðara kinka menn
kolli og viðkomandi þykir vera í takti
við tímann, með á nótunum, á undan
sinni samtíð.
Fávíslegustu skoðanir fá nokkurs
konar viðurkenningu við það eitt að
birtast á heimasíðu. Þannig hefur fé-
lagsskap sem kallar sig þjóðernis-
sinna tekist að ná furðu mikilli at-
hygli að því er virðist einkum vegna
þess að þeir hafa haslað sér völl á net-
inu. Af öllum sólarmerkjum að dæma
er hér um að ræða samtök nokkurra
einstaklinga sem eiga við það að
striða að vera haldnir rasisma, sem
svo sannarlega er þeirra vandamál en
ekki hinna sem slík fótlun beinist
gegn. Hitt er verra: umræða af þessu
tagi er til þess fallin að eitra andrúms-
loftið í þjóðfélaginu, og það kann að
vera spurning hvort fræðslu sé ábóta-
vant í þessum efnum því íslendingar
hafa svo sem lítið þurft að hugsa um
þessi efni til þessa. í því sambandi má
Iíér bjó lítil þjóð, skítug
og fákœn í verklegum
efnum, dáðlaus og dofin
af margra alda hallceri,
buguð og beygð af ham-
förum, þjökuð af linnu-
lausu striti, hungrað fólk
og uppburðarlítið sem
bjó við harðýðgislega
hugmyndafrœði kirkj-
unnar og skorti allt til að
rétta úr kútnum.
striti, hungrað fólk og uppburðarlítið
sem bjó við harðýðgislega hugmynda-
fræði kirkjunnar og skorti allt til að
rétta úr kútnum. Fyrsta verkefni
Baldvins Einarssonar, Fjölnismanna,
Jóns Sigurðssonar og annarra sjálf-
stæðismanna 19. aldar var að kosta
kapps við að innræta þessu þrúgaða
fólki stolt og sjálfsvirðingu. Það gerðu
þeir fyrst og fremst með því að hamra
á því að íslensk menning væri há-
menning - íslensk tunga eins og hún
væri töluð til sveita væri fagurt mál;
íslendingasögur stórkostlegar bók-
menntir. Og að þessi arfur væri til
vitnis um að hér hefði í eina tíð búið
þjóð sem gat borið höfuðið hátt.
Að þessum arfi búum við enn.
ar, aðeins níu held ég í öllu landinu,
ferðumst við milli borga til að
dansa og þá búum við yfirleitt sam-
an.“
Fjölmenntuð til munns og
handa
Sara er vön ljósmyndafyrirsæta
og hafa myndir af henni birst í flest-
um vinsælustu tímaritum í Brasil-
íu, þar á meðal Playboy, auk þess að
koma fram í skemmtiþáttum í sjón-
varpi í Portúgal. Hún hefur árum
saman lifað í fjölþjóðlegu samfélagi
nektardansmeyja í Evrópu og mót-
ast af því. Þannig talar Sara fimm
tungumál og rúmlega það.
„Brasilíska eða portúgalska er
mitt móðurmál en auk þess tala ég
spænsku, ítölsku, frönsku, ensku og
svolítið hrafl i albönsku. Það hef ég
lært í vinahópi mínum i Genf þar
sem eru margar stúlkur frá Albaníu
og Júgóslavíu. En ég býst ekki við
að það nýtist mér hér á íslandi."
Sara vill fátt segja um ísland,
enda verið hér skamman tíma. Þó
kvartar hún undan því að erfitt sé
að sofa þegar alltaf er bjart en hún
fer yfirleitt ekki á fætur fyrr en um
sexleytið á daginn. Samkvæmt
starfsleyfi Vegas er ekki opið þar
nema til klukkan eitt virka daga og
til þrjú á næturnar um helgar.
Framtíðin er mitt einkamál
Hún telur aðspurð að starfstími
nektardansmeyja sé um 10 ár þannig
að hún er hálfnuð með sinn feril.
Hvað tekur svo við?
„Það er mitt einkamál og leyndar-
mál. Ég hef alls staðar þar sem ég hef
dansað haft góðar tekjur, bæði til þess
að lifa skemmtilegu lífi og til þess að
leggja til hliðar og tryggja framtíð
mína. Ég veit ekkert hvað tekur við.
Mér finnst ég ekki eiga heima í Bras-
ilíu lengur, evrópskt þjóðfélag er mjög
ólíkt því brasilíska og ég kann vel við
mig í Evrópu. Það er ómögulegt að
segja hvað ég geri þegar ég hætti.
Kannski opna ég minn eigin nektar-
klúbb.“
-PÁÁ
lífinu og hafa ekkert við timann að
gera annað en að hata.
íslensk þjóðernishyggja á sér hins
vegar rætur á íslandi. Hún sprettur
upp í rómantík 19. aldar og var merki-
leg vakning á sínum tíma, umfram
allt vakning, brýning til dáða. Slagorð
nýju þjóðernissinnanna, ísland fyrir
íslendinga, heyrðist hér hins vegar
ekki fyrr en hjá nasistum, sem var lít-
ill og hjákátlegur flokkur sem dó áður
en seinna stríðið braust út. Umfram
allt var þetta hugmyndafræði hins
allslausa, sjálfsbrýning hins smáða.
Hér bjó lítU þjóð, skítug og fákæn í
verklegum efnum, dáðlaus og dofln af
margra alda hallæri, buguð og beygð
af hamfórum, þjökuð af linnulausu
Það þarf náttúrlega einhverjar al-
veg sérstakar innréttingar í hausnum,
óskiljanlegar venjulegu fólki, til að
finnast sér ógnað af til dæmis kín-
verskum kokki, egypskum fiskverka-
manni, taílenskum pizzusendli eða
króatískum vélvirkja eða öðru af því
fólki sem hingað kemur í alla vinn-
una til að sjá sér og sínum farborða.
Allir þeir sem hafa átt þess kost að
ferðast til Evrópulanda og ganga um
götur stórborganna hljóta að sjá
hversu óendanlega auðgandi hvers
kyns ólíkir menningarstraumar hafa
verið fyrir þessar borgir. En þá þarf
maður að horfa í kringum sig með
augunum en ekki með staðlaðar
myndir í hausnum búnar til af mönn-
um sem hafa gert sér hatur aö lífs-
starfi.
Davíö Oddsson forsætisráöherra
Hann er ekki af negraættum.
Davíð er
enginn negri
í nýlegu hefti breska tímaritsins
Spectator er fjallað um Davíð
Oddsson, forsætisráðherra íslands,
og hann talinn í fremstu röð
hægrisinnaðra stjórnmálamanna í
Evrópu og þvi haldið fram að
margir leiðtogar sem telji sig til
hægrimanna gætu margt af honum
lært.
Greinin er skemmtilega skrifuð
af Kristjáni Guy Burgess og hægt
að finna tengil á greinina í heild á
vefnum strik.is. Þar skýtur þó upp
kollinum þrálát villa eða þjóðsaga
sem rétt er að leiðrétta.
í greininni er því haldið fram að
óstýrilátt og úfið hárafar forsætis-
ráðherra vors megi rekja til
afrísks forföður hans. Þessu hefur
lengi verið haldið fram en mun
ekki vera rétt. Málið var kannað út
í hörgul á ættfræðisíðum DV af
Kjartani Gunnari Kjartanssyni fyr-
ir fáum árum og niðurstaða þeirr-
ar rannsóknar leiddi í ljós að
hvergi er hægt að tengja framættir
Davíðs við Afríkumenn.
Hitt er svo annað mál að nokkuð
stór hópur íslendinga getur rakið
ættir sínar til múlatta nokkurs
sem ílentist á Djúpavogi fyrir um
200 árum, launsonur dansks kaup-
manns sem þar höndlaði. Davið er
hins vegar ekki í þeim hópi heldur
nokkum veginn kynhreinn íslend-
ingur eins og við hin.
benda á prýðilega bók eftir Jóhann
Hauksson stjórnmálafræðing sem
heitir Kynþáttahyggja og allir ættu að
lesa sem áhuga hafa á sambúð fólks af
ólíkum uppruna og þeirri hugarfars-
mengun sem kölluð er rasismi.
Það sem slær mann við fyrstu sýn
þegar slíkur félagsskapur er settur á
laggirnar er hversu óþjóðlegur félags-
skapur þjóðernissinna er, rótlaus, ger-
samlega úr tengslum við fslenska
þjóðernishyggju sem á sér langa sögu
og merka. Þetta er hluti af alþjóðlegri
hreyfingu hvítra undirmálsmanna
sem kenna öðrum um bágt gengi sitt í
Hátíðarræður fyrirmenna eru til-
brigði við þessar gömlu brýningar. Og
ekki nema gott eitt um það að segja,
því að fólk sem hefur sjálfsvirðingu
hefur jafnframt öryggi til að líta ekki
niður á þá sem eru öðruvísi á hörund
en það sjálft.
„Ég kom til íslands vegna þess að ég
hafði heyrt frá tveimur dansmeyjum
sem ég þekki að hér væri hægt að
hafa miklar tekjur. Ég er aðeins búin
að vera hér skamman tíma en líst
nokkuð vel á mig. Mér sýnist samt ís-
lenskir karlmenn vera feimnir og
óframfærnir. Að minnsta kosti fram-
an af kvöldinu horfa þeir laumulega
og út undan sér á okkur.“
Þannig lýsir Sara Santos, 23 ára
kaffibrún Brasilíumær, viðmóti ís-
lenskra karlmanna eins og það blasir
við henni, séð frá súlunum á dansgólf-
inu á Vegas á Frakkastíg. Sara er
þjálfaður dansari þrátt fyrir ungan
aldur og hefur starfað sem nektar-
dansari í Evrópu og Ameríku í fimm
ár, frá 18 ára aldri. Hún steig samt
fyrstu danssporin heima í Brasilíu.