Dagblaðið Vísir - DV - 16.06.2001, Síða 22

22
LAUGARDAGUR 16. JÚNÍ 2001
DV
Helgarblað
Christian litli heldur fast um
fingur móðurömmu sinnar þegar
hún gefur honum pelann. Hann er
einungis fjögurra mánaða og ham-
ingjusamur og ánægður í fanginu á
ömmu sinni. Hann hefur enga hug-
mynd um að hann er munaðarlaus.
Móðir hans er látin, faðir hans er í
fangelsi og þar verður hann um
langa hríð vegna þess að hann
myrti móður Christians litla.
Foreldrar Christians, Christine
og Josef Held, höfðu einnig verið
hamingjusöm. Þegar stóri og sterki
vinnumaðurinn i sögunarverk-
smiðjunni kvæntist fyrir fjórum ár-
um sætustu og glaðlegustu þjón-
ustustúlkunni á kránni í bænum
Gstatterboden í Austurríki voru all-
ir íbúarnir sammála um að þau
yrðu fyrirmyndarhjón. Flestir íbú-
anna höfðu verið í brúðkaupsveislu
þeirra eða heyrt sagt frá henni.
Menn höfðu sjaldan séð hamingju-
samari brúðhjón en Christine og
Josef Held.
Og þau undu glöð við sitt. Ham-
ingjan virtist fullkomin þegar
Christine varð barnshafandi. Bæði
hlökkuðu þau ólýsanlega mikið til
þess að verða foreldrar. Josef lang-
aði til að eignast strák en var í raun
Sérstæö sakamál
...............
alveg sama þótt barnið yrði stúlka.
Mestu máli skipti að bamið yrði
heilbrigt.
Christine fæddi son og Josef var
himinlifandi. Þar til sonur hans
fæddist hafði hann haft brennandi
áhuga á mótorhjólum og tekið þátt í
Vinnufélagarnir gerðu Josef Held lífið leitt:
Stríðnin
leiddi til
harmleiks
Stolt Josefs
Josef var öllum stundu á Harleyinum
sínum þar til sonur hans kom í
heiminn. Þá lagöi hann hjölinu.
öllum samkomum mótorhjólaáhuga-
manna með Christine á aftursæt-
inu. Nú var þessum kafla í lífi hans
lokiö. Hann fægði stóra og glæsilega
Harley Davidson-hjólið sitt í síðasta
sinn og setti klossa undir það. Nú
snerist allt um Christian litla.
Ósáttur við aðdáun annarra
karla
Það varð einnig breyting á lífi
Christine. Þau höfðu rætt um fjár-
málin og komist að þeirri niður-
stöðu að ef þau spöruðu svolítið
meira gæti Christine hætt í vinn-
unni á kránni og helgað litla synin-
um allan sinn tíma. Josef viður-
kenndi fyrir sjálfum sér að það væri
einnig af annarri ástæðu sem það
hentaði honum að Christine hætti á
kránni. Það dáðust nefnilega margir
að henni á kránni. Og Josef var
ekki sáttur við að karlkyns við-
skiptavinir horfðu á konuna hans
með lostafullu augnaráði. Hann var
afbrýðisamur. Hann gerði sér grein
fyrir þvi og jafnframt að afbrýði-
semi hefði aldrei neitt gott í fór með
sér. En þar sem Christine var hætt
að vinna hafði hann að minnsta
kosti ekki lengur ástæðu til að vera
afbrýðisamur. Eða svo hélt hann.
Hann hafði ekki reiknað með
vinnufélögunum sem vissu um
veika punkta hans, ást hans á
Christian litla og afbrýðisemi.
„Hverjum er hann eiginlega lík-
ur, hann Christian litli? Þér eða
konunni þinni?“ áttu vinnufélag-
arnir til að spyrja með sakleysis-
svip.
Þaö kom fát á Josef. Sjálfur var
hann alveg hrekklaus og skildi ekki
slægðina í spurningum vinnufélag-
anna. „Hann líkist líklega öðru
hvoru okkar,“ svaraði hann.
Þegar hann kom heim þetta kvöld
horfði hann með athygli á son sinn
og spurði því næst Christine:
„Hverjum er hann eiginlega likur?“
„Þetta kvöld rifust
Christine og Josef í
fyrsta sinn heiftar-
lega. Josef gat ekki
trúað því að Christine
hefði aldrei verið
honum ótrú og að
barnið ætti ekki ann-
an föður. Og vinnufé-
lagarnir létu ekki af
stríðni sinni. Þeir
sögðu að Christine
væri alltof falleg fyrir
hann.“
Afi og amma meo Christians litla
Foreldrar Christine, Friedrich og Maria Nadler, tóku Christian litla að sér.
Yfirvöld eiga eftir aö taka ákvöröun um örlög hans.
Christine svaraði brosandi:
„Hann líkist þér, elskan mín. Þú ert
jú faðir hans.“
Josef gleymdi alveg stríðni vinnu-
félaganna. En þeir gleymdu honum
ekki. „Þorirðu að láta Christine
vera aleina heima allan daginn?"
spurðu þeir.
„Hvað eigið þið við? Hún er með
Christian litla.“
„Nú, já, reyndar."
Vinnufélögunum reyndist ekki
erfitt að leika sér að Josef og þeir
héldu áfram.
„Er Christine aftur ein heima all-
an daginn?“
„Já, það er hún.“
„Ég myndi nú ekki vera svona
viss um það. Maður veit aldrei upp
á hverju svona ungar giftar konur
geta fundið."
„Hvern fjandann áttu við?“
spurði Josef.
„Ekkert sérstakt en ég myndi nú
rannsaka það.“
Sæt og glöð þjónustustúlka
Christine var sætasta og glaðværasta gengilbeinan á kránni. Margir karlkyns
viöskiptavinanna litu hana hýru auga.
Afbrýðisamur
Josef Held þjáöist af hræöiiegri
abrýöisemi.
Josef ók heim þennan dag og
fannst hann vera alger bjáni þegar
hann sá að Christine var að fást við
heimilisstörfin og sinna syninum
þeirra unga.
En háðsglósur vinnufélaganna
höfðu fest rætur. Afbrýðisemi hans
braust út. Þegar Christine kom einn
daginn með barnavagninn í heim-
sókn í sögunarverksmiðjuna leit
einn vinnufélaganna í vagninn og
sagði stríðnislega við Josef: „Það er
nú ekki beinlínis hægt að segja að
það sé eins og honum hafi verið
snýtt út úr nösinni á þér.“
Þetta kvöld rifust Christine og
Josef í fyrsta sinn heiftarlega. Josef
gat ekki trúað því að Christine hefði
aldrei verið honum ótrú og að barn-
ið ætti ekki annan föður. Og vinnu-
félagarnir létu ekki af stríðni sinni.
Þeir sögöu við Josef að hann hlyti
að sjá að Christine væri alltof falleg
fyrir hann. Hún léti sér ekki nægja
verkamann í sögunarverksmiðju.
Þeir bættu við að augljóst væri að
krakkinn væri ekki hans.
Svona héldu þeir áfram í tvær
vikur og á hverju kvöldi reifst Josef
við Christine þegar hann kom heim
um allt sem félagamir höfðu reynt
að telja honum trú um.
Vaknaði í svitabaði eftir
martröð
Fimmtándu nóttina vaknaði Josef
Held í svitabaði eins og venjulega
ilI'lHl'lI'lllílli
eftir sömu martröðina sem hann
hafði oft fengið að undanförnu.
Hann dreymdi að Christian væri
allt í einu farinn að tala og segði við
hann: „Farðu, þú ert ekki pabbi
minn.“
Josef vakti Christine, sem lá sof-
andi við hlið hans, og öskraði: „Nú
vil ég fá að vita sannleikann. Hver
er faðir drengsins?“
Hann hristi Christine sem sagði
hálfsofandi við hann: „Það ert þú.
Þú veist að ég hef aldrei elskað ann-
an en þig.“
Josef var orðinn bilaður af af-
brýðisemi og í eyrum hans hljómaði
þetta eins og lygi. Hann kýldi kon-
una sína í höfuðið með krepptum
hnefa. Christine missti meðvitund
við þungt höggið og Josef dró hana
fram á baðherbergisgólfið. Þar lagði
hann hana í baðkerið og skrúfaði
frá krananum. Þegar kalt vatnið
streymdi á Christine komst hún til
meðvitundar og spurði skelfingu
lostin: „Hvað ertu að gera, elskan
mín? Mér er ískalt."
ístað þess að svara lagði Josef
stóra hönd sína yfir andlit Christine
og þrýsti höfði hennar undir vatnið.
Hún barðist örvæntingarfullt en
hann var of sterkur. Hann tók ekki
hönd sína frá andliti hennar fyrr en
hún var orðin hreyfingarlaus. Josef
hafði drekkt konunni sem hann
elskaði svo heitt.
Josef Held bíður nú dóms sem
vafalaust verður lifstíðarfangelsi. Á
meðan hvílir Christian litli í fangi
ömmu sinnar.
skelfilegu leyndarmáli