Dagblaðið Vísir - DV - 16.06.2001, Qupperneq 28

28
Helgarblað
LAUGARDAGUR 16. JÚNÍ 2001
DV
Trommu
leikari talar
frá hiartanu
Anna Hildur Hildibrandsdóttir ræðir við Gunnlaug Briem tónlistarmann
um átök og sigra undanfarinna tveggja ára í London,
fyrirhugaða plötuútgáfu og önnur spennandi verkefni í tónlistinni
„Ef einhver hefði varað mig við
fyrir tveimur árum og sagt mér hvað
þessi rússíbanaferð, sem hófst þegar
ég flutti til London, myndi bera í
skauti sér er ég ekki viss um að ég
hefði lagt af stað. Ég held að mér hafi
sæmilega tekist að rústa allt í mínu
einkalífi og nú er ég rétt að ná að
líma brotin saman aftur. Ég stóð
einn eftir að hafa klúðrað samband-
inu við mína nánustu en tónlistin
hefur vísað mér veginn og hlaðið
mig orku sem heldur mér gangandi.
Ég er sterkari núna og í mun betra
sambandi við fjölskylduna mína aft-
ur. Tónlistarferiilinn hefur líka tekið
ánægjulega stefnu þar sem ég er í
fyrsta skipti að vinna mitt eigið efni
til útgáfu og stefni á að senda frá
mér geisladisk í haust."
í viktoríönsku húsi í Vestur-
London
Það er trymbillinn brosmildi,
Gulli Briem eins og hann er jafnan
kallaður, sem hefúr orðið. Ég kem til
fundar við Gulla þar sem hann býr í
gömlu viktoríönsku húsi í Vestur-
London. Húsið ber þess merki að þar
býr skapandi fólk sem lifir og hrær-
ist í tónlist enda eign þekkts upp-
tökustjóra. Gulli hefur komið sér fyr-
ir í kjallara hússins þar sem hann
hefur einnig sett upp stafrænt stúdíó
en þar situr hann nú við og undirbýr
útgáfu á tónlist sem hann hefur
samið í gegnum árin. Það er því við-
eigandi að setjast niður og hlusta á
hluta af sköpunarverkinu áður en
viðtalið hefst.
„Ég veit ekkert hvemig ég á að
lýsa þessari tónlist eða undir hvaða
hatt hún flokkast. Sennilega er þetta
einhvers konar alheimsfunk," út-
skýrir Gulli um leið og áhugaverðir
tónar berast úr tölvunni hans. Og
vist er að þama gætir áhrifa bæði frá
fjarlægum löndum og úr bakgrunni
Gulla. Eftir að hafa hlustað og sann-
færst um að hér sé á ferðinni athygl-
isvert verkefni sem sýnir nýja hlið á
trommuleikaranum setjumst við yfir
kaffibolla og spjallið hefst.
Gulli á að baki litríkan feril sem
tónlistarmaður. Hann hefur spilað i
stórum og smáum verkefhum viða
um heim en frægastur er hann þó
fyrir það að vera einn meðlima
hljómsveitarinnar Mezzoforte sem á
sínum tíma ruddi brautina fyrir út-
flutning íslenskrar tónlistar.
Skemmtilegur skóli
„Mezzoforte-ævintýrið var dýr en
góður skóli fyrir okkur drengina. Við
vorum allir félagamir reynslulausir
nýgræðingar og Steinar Berg, sem
gaf okkur út, var að læra sjálfur mik-
ið líka. Það að vera allt í einu komn-
ir á fulla ferð á alþjóðlegum
risamarkaöi og að flyfja frá íslandi
árið 1983 var auðvitað mjög spenn-
andi fyrir okkur en við hefðum getað
„Ég leyfi tónlistinni að ráða hvaða
stefnu ferðalagið tekur, hvort sem það
er til Austurlanda, Tyrklands, Arabíu
eða írlands. Mér finnst gaman að
heyra þessi ólíku áhrif í tónlistinni
minni og reyni ekkert að spoma við
þeim. Þeir sem þekkja mig eiga eftir að
heyra mig ígegnum þessa tónlist....“
nýtt þetta tækifæri mun betur ef við
hefðum vitað meira um hvemig
bransinn virkaöi,“ segir Gulli.
Mezzoforte-drengimir fluttu aftur
heim til fslands árið 1985 eftir tveggja
ára dvöl ytra. „Við fáum enn þá óskir
um að spila á tónleikum og það er
tónleikahaldari hér í Bretlandi, Neil
O’Brian, sem hefur mikinn áhuga á
að setja saman tónleikaferð Mezzo-
forte um England og Skotland núna.
Það væri mjög skemmtilegt að spila
aftur hér eftir allan þennan tíma. Síð-
an skilst mér að við séum á leið til
Bratislava."
Madonnu að kenna
Það liðu 11 ár þangað til Gulli
fékk þá ögmn sem hann þurfti til að
stökkva á vit ævintýranna í London
aftur. „Ég var staddur á Akureyri að
spila með Vinum Dóra árið 1996 þeg-
ar ég fékk símtal frá Frissa (Friðriki
Karlssyni), vini mínum og gítarleik-
ara í Mezzoforte. Frissi hringdi í mig
á laugardegi minnir mig og sagði
mér að það vantaði trommuleikara
til að koma í stúdíó í London á mánu-
degi og spila í lögum sem verið var
að taka upp fyrir kvikmyndina
Evitu. Ég hló bara og hugsaði með
sjálfum mér að þetta myndi nú
klikka og renna út í sandinn eins og
margar svona fáránlegar hugmyndir
en hafði þó kveikt á farsímanum eins
og Frissi bað um. Hann hringdi
stuttu síðar aftur til að staðfesta að
það væri búið að ráöa mig í verkefn-
ið. Ég fór síðan með fyrstu ferð suð-
ur og var mættur í stúdíóið í London
á mánudeginum ásamt Madonnu,
Antonio Banderas,
Alan Parker, Jon-
athan Price, Mel-
anie Griffith,
Andrew Lloyd
Webber og öllu
þessu liði.
Ég komst vel frá
mínum hlut í þessu
verkefni, svo vel
meira að segja að
þeir gleymdu að
setja nafnið mitt á
plötuna, en þeir
sem fylgjast eitt-
hvað með þekkja
trommuleik
„Briemsa" og mér
fannst sjálfum að
þetta væri nú dálít-
ið gott innlegg 1
ferilinn. Ég var svo
kominn aftur til
London mánuði
seinna að spila aft-
ur með Madonnu í
Top of The Pops-
sjónvarpsþættin-
um. Á meðan á
þessu stóð kvikn-
aöi neisti með mér
og ég fór að spá 1
það fyrir alvöru
hvort ekki væri raunhæfur mögu-
leiki fyrir mig að flytja út, taka séns-
inn og prófa eitthvað nýtt. Ég hef að
vísu verið mjög heppinn með að hafa
góða vinnu og samstarfsfólk á Islandi
og starfa enn með mörgu þeirra. Ég
er búinn að koma svo víða við sem
tónlistarmaður á íslandi og langaði í
eitthvað virkilega erfitt og krefjandi
og fékk það. í rauninni má segja að
ákvörðunin um að flytjá út hafi ver-
ið Madonnu að kenna, verkefnin með
henni hrinti þessu öllu af stað, en
það var líka kominn tími á breyting-
ar hjá mér.“
Stöðug fjallganga
„Ég kom hingað vorið 1999 ásamt
Emu Þórarinsdóttur, konunni minni,
og dætrunum tveimur, Katrínu og
Anitu. Ég leit á þetta sem tækifæri líka
til að rækta og styrkja hjónabandið og
byija upp á nýtt. Mig langaði að sinna
bæði stelpunum og Emu meira en ég
hafði gert. Við komum okkur fyrir í
Surrey í útjaðri London og ég byijaði
að fá verkefni fljótlega. Það var þó
miklu erfiðara heldur en ég hafði búist
við. Ég á engin orð til þess að lýsa því
hvað það er í raun og veru þægilegt að
búa á íslandi miðað við hér. Bara vega-
lengdimar em stórmál og það getur
tekið mann marga klukkutíma að ferð-
ast til og frá æfingum. Maður vinnur i
verkefni, fær ávísun í pósti og síðan
veit maður ekkert meira um það fólk
sem maður var að vinna með. Maður
spáir ekkert í það hvenær eða hvort
það muni hringja í mann aftur. Heima
á íslandi er þetta allt miklu persónu-
legra. Verkefnin sem maður tekur þátt
í byggjast svo mikið á persónulegum
Gluggaö í blaö
„Mezzoforte-ævintýrið var dýr en góöur skóli fyrir okkur drengina. Við vorum allir féla,
um getaö nýtt þetta tækifæri mun betur ef viö heföum vitaö meira ui
samböndum og vinskap. Hér í mann-
mergðinni skiptir engu máli hver þú
ert.“
Fyrstu verkefnin sem Gulli fékk í
Englandi vom með stjórnandanum
Callum McCloud sem hann starfaði
með í uppsetningu Gunnars Þórðar-
sonar á Carmen Negra í íslensku óper-
unni. „Hann hringdi í mig þegar ég
var tiltölulega nýkominn hingað og
bað mig að spila á tónleikum með 20
manna hljómsveit sem lék undir hjá
söngvara sem heitir Michael Ball og er
svona Björgvin Halldórsson þeirra
Breta. Martin Yates, sem stjómaði
Jesus Christ Superstar með Sinfóníu-
hljómsveit Islands, hefur líka reynst
mér vel og ráðið mig í nokkur verk-
efni, m.a. í Abbey Road-Bítlastúdíóinu
í tvígang sem er mjög eftirminnilegt.
Vinur minn, Friðrik Karlsson, hefur
líka verið mér hjálplegur og við vinn-
um stundum saman.“
Enginn skilur vandamálin eftir
Gulli er kominn á flug að tala um
tónlist og vinnu og hefur frá mörgu að
segja. Þegar hann er stoppaður af og
spurður hvað hafi gerst haustið 1999
þegar hann allt í einu kvaddi fjölskyld-
una sína án sérstakra útskýringa verð-
ur löng þögn og þegar hann byijar aft-
ur að tala fer hann sér hægt og hugsar
hveija setningu vel.
„Ég veit að það kom fólki virkilega
á óvart þegar ég fór. Við Erna eigum
saman tvær yndislegar dætur og vor-
um búin að koma okkur ágætlega
Gunnlaugur Briem meö dætrum sínum tve,
fyrir. Ég hafði gert mér miklar vænt-
ingar um að ég gæti staðið mig betur
sem fjölskyldumaður í nýju um-
hverfi ásamt því að byggja upp minn
ferO sem tónlistarmaður en ég
gleymdi því að maður skilur engin
vandamál eftir þótt maður flytji á
mflli landa. Þótt hjónaband okkar
væri að mörgu leyti gott og margar
gleðistundir hjá okkur gat ég ekki
fundið leið til að takast á við það sem